Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kłodzku

UZASADNIENIE

Rozgraniczenia nieruchomości dokonuje się w postępowaniu administracyjnym (art. 30 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz.U. z 2024 r. poz. 1151), zwanej dalej ustawą), które zakończone zostaje wydaniem decyzji (art. 33 ust. 1) lub postanowienia o umorzeniu w razie zawarcia ugody. W sprawach podlegających trybowi administracyjnemu przewidziane zostały sytuacje, w których otwiera się droga sądowa (art. 33 ust. 3 i art. 34 ust. 2 cyt. ustawy). Przekazanie sprawy administracyjnej do rozpoznania sądowi następuje z urzędu, jeżeli nie było podstaw do wydania decyzji, a strony nie zawarły ugody, albo na wniosek, jeżeli strona jest niezadowolona z decyzji o rozgraniczeniu.

W postępowaniu rozgraniczeniowym, które toczyło się przed Wójtem Gminy K., na wniosek B. M., nie doszło do zawarcia ugody między uczestnikami B. M. i A. D. oraz E. D. (pop. J. D.), ani też do wydania decyzji o rozgraniczeniu nieruchomości. Decyzją z dnia 18.05.2020r. Wójt Gminy K. umorzył administracyjne postępowanie rozgraniczeniowe w obrębie Ś., gmina K., wszczęte postanowieniem z dnia 12.06.2019r., nr (...).6830.1.P.2019, dotyczące ustalenia granicy, przedstawianej na mapie z rozgraniczenia nieruchomości z dnia 20.09.2019r., nr GK.6640. (...).2019. (...), sporządzonej przez geodetę uprawnionego K. K. (1), przebiegającej od punktu granicznego nr 794 przez punkty nr 795, 796, 797, 798, 803 do punktu nr 799 (na mapie zaznaczoną kolorem żółtym), pomiędzy działkami:

- nr 2/7, stanowiącą własność B. M.,

- nr 2/4, 2/5 i 2/6, stanowiącymi współwłasność A. D. i J. D. (aktualnie E. D.),

- nr 3/2, stanowiącą własność Wojewówdztwa Dolnośląskiego – Dolnośląskiej Służby Dróg i Kolei we W.,

i przekazał sprawę do rozpoznania tut. Sądowi (k. 84-85).

Wnioskodawca B. M. wniósł o rozgraniczenie nieruchomości, położonych w Ś., stanowiących własność wnioskodawcy– działka nr 2/7, dla której Sąd Rejonowy w K. prowadzi księgę wieczystą (...), oraz uczestników postępowania A. D., M. W. i E. D. - działki 2/4, 2/5 i 2/6, dla której Sąd Rejonowy w K.prowadzi księgę wieczystą (...), poprzez ustalenie, że granica przebiega na odcinku od punktu 794 przez 795, 796, 797, 798, 803 do 799, jak na mapie z rozgraniczenia nieruchomości z dnia 20.09.2019r., sporządzonej przez geodetę uprawnionego K. K. (1).

Uczestnicy postępowania A. D., E. D. i M. W. wnieśli o przeprowadzenie rozgraniczenia nieruchomości, tj. działki nr 2/7 z działkami nr 2/4, 2/5 i 2/6, w ten sposób, aby działka nr 2/6 miała powierzchnię równą powierzchni, jaką kupili i jaka odpowiada zapisom umów sprzedaży z 3.02.1988r., ewentualnie stwierdzenie, że A. D. i J. D. nabyli przez zasiedzenie własność części nieruchomości działki nr 2/7 o powierzchni około 100 m2, zaznaczonej na rysunku, stanowiącym załącznik do pisma z dnia 2.03.2021r. Twierdzili, że kupując w lutym 1988r. nieruchomość, składającą się z działek 2/4, 2/5 i 2/6, kupili również grunt, umożliwiający dojazd do budynku od strony północno-wschodniej, wraz z bramą wjazdową, położone pierwotnie na działce nr 2/7; warunkiem nabycia tej nieruchomości od M. M. było bowiem zapewnienie bezproblemowego dojazdu do budynku gospodarczego, posadowionego na działce 2/6 od strony północno-wschodniej. Uczestnicy wskazali, że po wykonaniu pomiarów w przedmiotowym postepowaniu rozgraniczeniowym, na etapie administracyjnym okazało się, że działka nr 2/6 ma jedynie 87 m2, w chwili zakupu miała zaś powierzchnię 187 m2, co wynika z aktu notarialnego. Stąd wywodzili, że granice na mapie zostały błędnie oznaczone, a od chwili zakupu w lutym 1988r. traktowali teren wjazdu i bramę od strony północno-wschodniej, jak swoją własność. Uczestnicy nie zgodzili się z przebiegiem granicy, wskazanym na podstawie dokumentów źródłowych w postepowaniu administracyjnym, i wskazali, że granica przebiega od punktu granicznego nr 794 przez punkty P47, 801, A, B do punktu nr 799 (jak na szkicu, k. 233).

Wnioskodawca B. M. wniósł o oddalenie wniosku uczestników o zasiedzenie. Podniósł, że w latach 1988 – 2004 sporny teren wjazdu na działkę 2/7 był stale użytkowany przez R. M., jako swój, parkował tam samochodów, również samochody jego klientów, konserwował bramę wjazdową, utwardzał teren, zamontował szyld reklamowy, czemu A. D. nigdy się nie sprzeciwiał, nie zgłaszał pretensji, że samochody parkują na jego rzekomo terenie.

Stan faktyczny:

B. M. jest właścicielem nieruchomości położonej w Ś., działka nr 2/7, zabudowanej budynkiem gospodarczym, dla której prowadzona jest księga wieczysta (...). Nieruchomość ta sąsiaduje z działkami nr 2/4, 2/5 i 2/6, wchodzącymi w skład nieruchomości, objętej księgą wieczystą (...), stanowiącej aktualnie współwłasność uczestników A. D. i E. D. w udziałach po 1/2 części.

Pierwotnie nieruchomość, objęta księgą wieczystą (...), składała się z działki ozn. nr 2/1, o pow. 20 arów, którą w 1964 roku nabył ojciec wnioskodawcy B. M., R. M. od A. A. (1).

W wyniku podziału majątku wspólnego pomiędzy R. M. i M. M., w 1984r. nastąpił podział nieruchomości - działki nr 2/1 na dwie części: działki nr 2/3 i 2/4, z czego R. M. otrzymał działkę nr 2/3 (o pow. 0,1020 ha), zabudowaną budynkiem gospodarczym, w którym prowadził warsztat samochodowy (blacharsko-lakierniczy), oraz budynkiem gospodarczym, przybudowanym do budynku mieszkalnego, zaś M. M. – działkę nr 2/4 (o pow. 0,0980 ha), zabudowaną budynkiem mieszkalnym. Nieruchomość, obejmująca działkę 2/4 została wyłączona z dotychczasowej księgi wieczystej i wpisana do księgi wieczystej (...).

W 1987 roku dokonano kolejnego podziału – działki nr 2/3 (stanowiącej własność R. M.) na trzy części: działki nr 2/5 (o pow. 0,0022 ha), 2/6 (o pow. 0,0187 ha, zabudowana budynkiem gospodarczym - przybudówką) i 2/7 (o pow. 0,0811 ha, zabudowana budynkiem gospodarczym – warsztatem).

W dniu 3.02.1988 roku R. M. sprzedał działki nr 2/5 i 2/6 M. M. (o łącznej pow. 0,0209 ha). Działki te zostały wyłączone z księgi wieczystej (...) i przyłączone do nieruchomości, objętej księgą wieczystą (...).

Tego samego dnia małż. A. D. i J. D. kupili od M. M. nieruchomość, objętą księgą wieczystą (...), składającą się z działek nr 2/4 (zabudowana budynkiem mieszkalnym), 2/5 i 2/6 (zabudowana budynkiem gospodarczym – przybudówką do budynku mieszkalnego). Łączna powierzchnia nabytych działek, wskazana w akcie notarialnym i księdze wieczystej wynosiła 0,1189 ha (w tym działki nr 2/6 - 0,0187 ha).

Rzeczywista powierzchnia działki nr 2/6 (zabudowanej budynkiem gospodarczym – przybudówką) wynosi 0,0087 ha.

W dniu 26.09.2011r. H. M. (druga żona R. M.) darowała synowi B. M. nieruchomość, zabudowaną budynkiem gospodarczym, poł. w Ś., dz. nr 2/7, o pow. 811 m2, którą uprzednio, w 2003r., nabyła w drodze darowizny od R. M..

Dowód:

umowa darowizny z 26.09.2011r. (k-4-7)

wypis z rejestru gruntów i kopia mapy ewidencyjnej z 27.04.2019r. (k-8-9)

odpis z księgi wieczystej (k-10-11)

wyrys z mapy z 15.12.1987r. (k-12)

szkic polowy z 26.08.1964r. (k-39)

zawiadomienie z 2.06.1965r. (k-55)

projekt podziału parceli nr 2 (k-40)

projekt podziału działki nr 2/1 na działki nr 2/3 i 2/4 z 28.06.1984r. (k-41,50,56)

opis i mapa dz. 2/3 wg stanu z 1984r. (k-57,190)

opis i mapa dz. 2/4 wg stanu z 1984r. (k-58,189)

wniosek o podział majątku wspólnego, ugoda (k-132-135, 187-188)

projekt podziału nieruchomości działki nr 2/3 z 2.10.1987r. (k-42, 51)

opis i mapa dz. 2/7 wg stanu z 1987r. (k-59,192)

opis i mapa dz. 2/6 wg stanu z 1987r. (k-60, 194)

opis i mapa dz. 2/5 wg stanu z 1987r. (k-61,195, 207)

decyzja z 25.11.1987r. (k-44)

wykaz zmian gruntowych (k-45-47)

wyrys z mapy ewidencyjnej dz. 2/5 (k-52)

umowa sprzedaży z 3.02.1988r. akt not. Rep. A nr 76/88 (k-62-63, 124-125, 191)

umowa sprzedaży z 3.02.1988r. akt not. Rep. A nr 77/88 (k-122-123, 193)

zawiadomienie z 12.02.1988r. (k-196)

mapa zasadnicza, kopia mapy ewidencyjnej na dzień 20.09.2019r. (k-53, 54)

protokół graniczny z 20.09.2019r. (k-65-73)

opinia geodety K. K. dot. przebiegu granic z 20.09.2019r. (k-74-75)

mapa z rozgraniczenia nieruchomości z 20.09.2019r. (k-81,83,85);

opinia biegłego sądowego z zakresu geodezji A. Z. (k-232 i nast.)

Małżonkowie A. i J. D. byli współwłaścicielami nieruchomości, położonej w Ś., działki nr 2/4, 2/5 i 2/6, dla której prowadzona jest księga wieczysta (...), od chwili zakupu od M. M. na podstawie umowy sprzedaży z dnia 3.02.1988r. W dniu 17.08.2020r. zmarła J. D.. Spadek po niej nabył mąż A. D. i córki M. W. i E. D., która to następnie, na podstawie umowy darowizny z dnia 1.06.2023r., nabyła dodatkowo udział w nieruchomości w 1/4 części. Aktualnie współwłaścicielami nieruchomości, objętej księgą wieczystą (...), są A. D. i E. D. w udziałach po 1/2 części.

Dowód:

umowa sprzedaży z 3.02.1988r. akt not. Rep. A (...) (k-122-123, 193);

odpis skrócony aktu zgonu (k-100);

postanowienie tut. Sądu z 9.11.2020r., w aktach sprawy tut. Sądu sygn.(...)

odpis z księgi (...) .

Na terenie nieruchomości, ozn. jako działka nr 2/7, znajduje się brama wjazdowa na tą nieruchomość, gdzie posadowiony jest budynek gospodarczy, w którym R. M. prowadził warsztat samochodowy. Grunt, umożliwiający dojazd do tego budynku, przez bramę wjazdową, od drogi głównej wojewódzkiej nr 381, znajduje się na działce nr 2/7 i był wykorzystywany przez R. M. do celów, związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, wjeżdżały tamtędy i parkowały samochody jego klientów; był to jedyny dojazd z drogi publicznej na działkę nr 2/7 – nieruchomość, stanowiącą własność R. M., a obecnie wnioskodawcy B. M.. Dojazd do nieruchomości uczestników Państwa D. z drogi publicznej zapewniony był od drugiej strony; ich działki nr 2/4 i 2/6 graniczą z drogą publiczną. W praktyce A. D. także korzystał z wjazdu na swoją nieruchomość od strony północno - wschodniej, znajdującego się na działce wnioskodawcy nr 2/7, gdzie mieszkał, a jednocześnie prowadził garbarnię w budynku gospodarczym (na działce 2/6), przylegającym do budynku mieszkalnego (posadowionym na działce 2/4) i sprzedawał wyroby gipsowe, które wykładał na terenie przed bramą. Na tym terenie J. D. sadziła rośliny ozdobne, dbała o jego czystość. Teren wjazdu był utwardzany i wykaszany przez R. M. i A. D.. Wspólnie też korzystali z podwórka za bramą wjazdową. Na terenie przed bramą R. M. umieścił szyld reklamowy swojego zakładu. Zmarł w 2004 roku. Do końca prowadził tam warsztat, w którym jeszcze później przez dwa lata pracował doraźnie wnioskodawca, wykonując prace lakiernicze; później bywał tam raz na kilka miesięcy. Kiedy żył R. M., czasami zamykał bramę na klucz. Po jego śmierci bramę zamykał A. D..

Dowód:

fotografie (k-139-141, 181-184)

zeznania świadków: D. R., K. R., J. G., H. M.. M. N., S. W., Ł. Z. (k-174-176);

zeznania wnioskodawcy B. M. (k-197-198);

zeznania uczestników A. D. i E. D. (k-198).

Sąd zważył:

Zgodnie z przepisem art. 153 kc, jeżeli granice gruntów stały się sporne, a stanu prawnego nie można stwierdzić, ustala się granice według ostatniego spokojnego stanu posiadania. Gdyby również takiego stanu nie można było stwierdzić, a postępowanie rozgraniczeniowe nie doprowadziło do ugody między interesowanymi, sąd ustali granice z uwzględnieniem wszelkich okoliczności; może przy tym przyznać jednemu z właścicieli odpowiednią dopłatę pieniężną. W razie zatem sporu co do przebiegu granicy pomiędzy sąsiadującymi gruntami, jak w niniejszej sprawie, powstaje konieczność ich rozgraniczenia. Przez rozgraniczenie rozumie się określenie, jak na gruncie przebiega linia graniczna i jak mają być rozmieszczone punkty graniczne, umożliwiające wytyczenie tej linii. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 28 października 1977r. ( III CRN 272/77, Lex nr 8022) wskazał, że przedmiotem roszczenia o rozgraniczenie są granice w terenie, to jest na gruncie, a nie na mapie, mapa zaś - z natury rzeczy - jest tylko wtórnym wyrazem granic na gruncie.

W postępowaniu sądowym rozgraniczenie następuje na podstawie jednego z kryteriów przewidzianych w art. 153 kc Są nimi: stan prawny, ostatni spokojny stan posiadania oraz wszelkie okoliczności. Kryteria te mają zastosowanie w kolejności, w jakiej zostały wymienione. Oznacza to, że następne kryterium sąd bierze pod uwagę dopiero wówczas, gdy poprzednie nie dało dostatecznych podstaw do rozgraniczenia. Kryteria te wyłączają się wzajemnie, dlatego też sąd nie może korygować stanu prawnego, poprzez ustalenie granicy, według ostatniego spokojnego stanu posiadania, a tego ostatniego, poprzez uwzględnienie wszelkich okoliczności ( tak: SN w postanowieniu z dnia 3 września 1981 r., III CRN 171/81, OSNCP 1982, nr 4, poz. 51). Niedopuszczalne jest dokonanie rozgraniczenia w oparciu o względy celowości, a z pominięciem stanu prawnego przedmiotu rozgraniczenia ( tak: SN w postanowieniu z dnia 22 kwietnia 1974 r., III CRN 41/74, OSP 1975, z. 4, poz. 96).

W pierwszej kolejności sąd ustala granice pomiędzy sąsiadującymi ze sobą nieruchomościami w oparciu o aktualny stan prawny. W istocie polega to na ustaleniu, do jakiego miejsca na gruncie sięga prawo własności, przysługujące właścicielom gruntów sąsiadujących, stosownie do ich tytułów własności. Stan prawny, wyznaczający przebieg granic, może wynikać także z zasiedzenia przygranicznych pasów gruntu, przylegających do granicy, posiadany przez właściciela nieruchomości sąsiedniej z naruszeniem tej granicy, w sposób prowadzący do nabycia własności tego pasma przez zasiedzenie (art. 172 i nast. kc) i swoistego przyłączenia go do tej nieruchomości. W praktyce niejednokrotnie pasmo to bywa wyraźnie oznaczone na gruncie widocznymi znakami, np. ogrodzeniem, naturalnym ukształtowaniem terenu, uprawami, zabudowaniami itp. ( por. post. SN z dn. 26.07.2017r., poz. III CSK 279/16; post. NN z dnia 9.01.2020r., III CSK 214/19). Sąd bierze pod uwagę stan prawny, wynikający z zasiedzenia, na podstawie dowodów, powołanych przez uczestników. Na podstawie ustaleń, dokonanych w niniejszym postępowaniu, nie można uznać, że doszło do zasiedzenia fragmentu gruntu zgodnie ze stanowiskiem uczestników. Wniosek o uwzględnienie stanu prawnego, będącego skutkiem zasiedzenia, nie zasługiwał na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie, w oparciu o opinię biegłego geodety A. Z., sporna granica pomiędzy nieruchomościami uczestników została ustalona zgodnie z aktualnym stanem prawnym, przy czym stan ten nie zmienił się – jak chcieli uczestnicy – w wyniku zasiedzenia spornego fragmentu gruntu – nie doszło do nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie. Biegły odtworzył na gruncie granice w oparciu o istniejące dokumenty, uzyskane z Powiatowego Ośrodka Dokumentacji Geodezyjno - Kartograficznej w K.. Kluczowa dla określenia przebiegu spornych granic była dokumentacja P.(...)z podziału działki nr 2/3 (wydzielenie działek 2/5 i 2/6): decyzja o podziale nieruchomości, mapa z projektem podziału, opis i mapa dot. działki nr 2/7. Wynika z niej, że część granicy pomiędzy działką 2/7 i 2/6 przebiega po ścianach budynku gospodarczego. Zarazem brak jest tam obliczeń powierzchni działek. Powierzchnie te występują w części tabelarycznej mapy z projektem podziału i - dla działek 2/6 i 2/7 - są określone błędnie. W szczególności powierzchnia działki nr 2/6, obliczona graficznie na podstawie w.w. mapy, to ok. 90m2, w tabeli zaś 187 m2; w przypadku działki nr 2/7 - powierzchnia graficzna to ok. 920 m2, w tabeli – 811 m2. Dane do określenia przebiegu granic spornych zawiera dokumentacja P.(...) z ustalenia granic działki nr 2/7 z działkami nr 2/4, 2/5 i 2/6.

Przebieg granicy, zgodnie ze stanowiskiem uczestników, spowodowałby powstanie nowej działki (oznaczonej roboczo w opinii, jako „X” – szkic k. 239). Zarazem spowodowałoby to brak dostępu do działki zabudowanej nr 2/7. Podział działki 2/7 na część sporną (która jest przedmiotem zasiedzenia według uczestników) i część pozostałą, spowodowałby powstanie trzech działek – oprócz części zabudowanej i części spornej, powstałaby działka, oznaczona na szkicu na str. 8 opinii, jako „X”, samodzielnie trudna do zagospodarowania i wykorzystania. Trudno zatem uznać, aby grunt ten, wraz z wjazdem, nabyli uczestnicy przy zakupie działek 2/4, 2/5 i 2/6 w 1988 roku. Nie sposób także przyjąć, aby sprzedający działki nr 2/5 i 2/6 R. M. (na rzecz M. M., a ta następnie na rzecz uczestników) wyzbył się jedynego dojazdu do swojej nieruchomości, który był niezwykle istotny z punktu widzenia jego interesów w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej. Na terenie działki nr 2/7 prowadził bowiem warsztat blacharsko-lakierniczy, co wiązało się z przyjmowaniem klientów i parkowaniem ich samochodów na spornym terenie oraz ciągłymi przejazdami do warsztatu przez sporny teren. Jednocześnie nieruchomość nabyta przez uczestników miała zapewniony odpowiedni dostęp do drogi publicznej w innym miejscu. Sytuacji tej nie zmienia fakt, że praktycznie uczestnicy również korzystali z wjazdu na swoją nieruchomość przez działkę wnioskodawcy nr 2/7. Wszak obie nieruchomości powstały z kolejnych podziałów działki, oznaczonej pierwotnie numerem 2/1, stanowiącej wówczas jedną nieruchomość, zabudowaną budynkiem mieszkalnym z dobudowanym budynkiem gospodarczym i odrębnym budynkiem gospodarczym - warsztatem samochodowym, gdzie wjeżdżało się od strony północno-wschodniej, przez sporną bramę na plac między budynkami. Podział tej działki nastąpił w wyniku podziału majątku wspólnego pomiędzy małżonkami R. i M. M.. Upraszczając, R. M. otrzymał część nieruchomości, zabudowaną warsztatem i budynkiem gospodarczym, zaś jego była małżonka część zabudowaną budynkiem mieszkalnym. Następnie, w 1987 roku, R. M. sprzedał M. M. dodatkowo niewielki fragment gruntu na placu pomiędzy budynkami oraz grunt, zabudowany budynkiem gospodarczym, przylegającym do budynku mieszkalnego (działki 2/5 i 2/6 wydzielone z działki nr 2/3), pozostawiając sobie pozostałą część, oznaczoną jako działka 2/7, zabudowaną warsztatem, przy czym należy uznać, że wraz ze spornym fragmentem wjazdu od strony północno-wschodniej, skoro wykorzystywał tą nieruchomość wyłącznie w celach działalności gospodarczej, a bez swobodnego dojazdu nieograniczonej liczby samochodów, korzystających z warsztatu, byłoby to niemożliwe. Do części zabudowanej działki nr 2/7 brak jest innego dostępu niż przez sporny teren. Taki podział nieruchomości wynika ponadto z dołączonych dokumentów. Brak przy tym jakikolwiek dowodów na fakt, że przebieg granicy wyglądał tak, jak tego chcą uczestnicy, a co spowodowałoby, że oprócz części zabudowanej działki 2/7 i części spornej, powstałaby działka oznaczona na szkicu na str. 8 opinii, jako „X”, samodzielnie trudna do zagospodarowania i wykorzystania. Okoliczność, że uczestnicy wspólnie z R. M. korzystali z wjazdu na spornym trenie, przez działkę 2/7, świadczyć może o tym, że łączyły ich z R. M. poprawne stosunki sąsiedzkie, nie zaś o tym, że nabyli sporny fragment gruntu, kupując nieruchomość od M. M.. Do wniosku takiego nie może też prowadzić fakt, że w umowie sprzedaży błędnie wskazano większą powierzchnię działki nr 2/6, niż w rzeczywistości. Uczestnicy przez taki zapis w dokumentach nie mogli nabyć innej rzeczy, niż faktycznie do miało miejsce i w takich granicach, jak na dołączonych mapach. Na uwzględnienie nie zasługiwał też zarzut zasiedzenia spornego fragmentu gruntu, z uwagi na brak samoistnego posiadania. Uczestnicy korzystali z tej części nieruchomości co najwyżej jako posiadacze zależni, w ramach służebności przejazdu i przechodu. Takie korzystanie nie prowadzi do nabycia własności nieruchomości. Posiadanie prowadzące do nabycia służebności gruntowej w drodze zasiedzenia ma inny zakres, niż posiadanie prowadzące do nabycia przez zasiedzenie własności. Należy mieć na uwadze okoliczność, że przy ocenie posiadania prowadzącego do zasiedzenia służebności gruntowej chodzi o faktyczne korzystanie z gruntu w takim zakresie i w taki sposób, w jaki czyniłaby to osoba, której przysługuje służebność. Władanie w zakresie służebności gruntowej kwalifikuje się zaś jako posiadanie zależne (art. 336 k.c.).

Niezbędną przesłanką nabycia przez zasiedzenie własności jest samoistne posiadanie, które zgodnie z art. 172 § 1 kc polega na tym, że posiadacz rzeczy zachowuje się tak, jakby przysługiwało mu prawo własności. Sam dysponuje posiadaną rzeczą i sam o niej decyduje. Posiadaczem samoistnym jest ten, kto rzeczą faktycznie włada z zamiarem władania dla siebie. Wola władania dla siebie nie może być ukryta. Zamiar władania dla siebie musi być jednoznaczny i jawny dla otoczenia. Wola posiadacza władania rzeczą dla siebie przejawia się w czynnościach faktycznych wskazujących na samodzielny i niezależny od woli innej osoby stan władztwa. Nie można zarazem przyjąć, że razie w razie braku podstaw do uwzględnienia wniosku o stwierdzenie zasiedzenia nieruchomości, jeśli nie zostaną spełnione przesłanki określone w art. 172 kc, to możliwe staje się orzeczenie in minus, o „częściowym” uwzględnieniu pierwotnego wniosku przez stwierdzenie zasiedzenia służebności gruntowej (art. 292 w zw. z art. 172 kc; por.: postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 23 maja 2019 r., II CSK 333/18).

Mając powyższe na uwadze, orzeczono, jak w pkt I postanowienia.

Orzeczenie w pkt II oparto na przepisach art. 113 ust. 1 w zw. z art. 83 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. z 2023r., poz. 1144 ze zm.) w zw. z art. 520§2 kpc. Sąd obciążył połową kosztów postępowania, w postaci wynagrodzenia biegłego geodety za wykonanie opinii głównej (k-298) oraz poniesionymi na dojazd Sądu na miejsce oględzin (k-153), uczestników A. D. i E. D. (164,50 z + 4971,91 zł = 5136,41 zł x ½ = 2568,20 zł x ½ = 1284,10 zł), uznając za nieuzasadnione ich stanowisko, dotyczące przebiegu granicy i powodujące powstanie sporu granicznego. Koszty wykonania opinii uzupełniającej obciążają wnioskodawcę, zostały wywołane jego wnioskiem, a opinia w tym zakresie nie wpłynęła znacząco na rozstrzygnięcie sprawy.