Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kłodzku

UZASADNIENIE

M. G. (1) wniósł pozew przeciwko (...) S.A. w S. o zapłatę: kwoty 13.000 zł, tytułem zadośćuczynienia za krzywdę, będącą skutkiem wypadku komunikacyjnego z dnia 25.08.2018r., kwoty 947,40 zł, tytułem zwrotu kosztów leczenia, kwoty 6088,80 zł, tytułem zwrotu kosztów dojazdów do placówek medycznych, kwoty 3.997,50 zł, tytułem zwrotu kosztów tłumaczeń dokumentów, przedłożonych w celu likwidacji szkody, kwoty 9.985,28 zł, tytułem utraconej diety pracowniczej, i kwoty 4.964,57 zł, tytułem utraconych zarobków, łącznie 38.983,55 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 26.06.2019r.

J. G. (1) wniosła pozew przeciwko (...) S.A. w S. o zapłatę kwoty 5000 zł, tytułem zadośćuczynienia za krzywdę, będącą skutkiem wypadku w.w. komunikacyjnego, oraz kwoty 1905,83 zł, tytułem zwrotu kosztów leczenia, łącznie 6905,83 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 17.03.2019r.

Małoletnia M. G. (2), reprezentowana przez rodziców M. G. (1) i J. G. (1), wniosła pozew przeciwko (...) S.A. w S. o zapłatę kwoty 2000 zł, tytułem zadośćuczynienia za krzywdę, będącą skutkiem wypadku w.w. komunikacyjnego, oraz kwoty 168,90 zł, tytułem zwrotu kosztów leczenia, łącznie 2169,90 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 17.03.2019r.

Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości, zarzucając, że dotychczas wypłaciła już na rzecz powodów M. G. (1) i J. G. (1) odpowiednie zadośćuczynienie – w kwotach odpowiednio 800 zł i 900 zł, a dalsze żądanie z tego tytułu jest wygórowane i nieadekwatne do rozmiarów szkody. Zakwestionowała też w całości roszczenia odszkodowawcze, zarzucając, leczenie w prywatnych placówkach medycznych jest nieuzasadnione, skoro powodowie mogli skorzystać ze świadczeń oferowanych w ramach NFZ. Odnośnie zwrotu kosztów dojazdów, pozwana zarzuciła, że nie korespondują z dokumentacją medyczną, a ponadto brak jest rachunków za paliwo. Co do zwrotu utraconego przez powoda wynagrodzenia, pozwana zarzuciła, że żądanie to jest nieudowodnione co do wysokości. W zakresie roszczenia małoletniej, pozwana zarzuciła, że jego bezzasadność z uwagi na brak dowodów świadczących o doznaniu krzywdy.

Sąd ustalił:

Na skutek wypadku z dnia 25.08.2018r. powódka J. G. (1) (wówczas 28-letnia) doznała skręcenia kręgosłupa szyjnego i ogólnych potłuczeń.

W chwili wypadku powodowie M. G. (1) i J. G. (1) podróżowali samochodem osobowym marki S. (...) wraz z małoletnią, wówczas 6-miesięczną córką M., zapiętą w foteliku bezpieczeństwa. Z miejsca wypadku obie powódki zostały przewiezione karetką pogotowania do szpitala. Badający dziecko lekarz pediatra nie stwierdził odchyleń w badaniu podmiotowym i przedmiotowym ani niepokojących objawów po obserwacji. Dziecko nie wymagało pilnej hospitalizacji w Oddziale. W razie niepokojących objawów zalecono kontrolę u lekarza w miejscu zamieszkania.

Po wypadku powódka J. G. (1) nosiła przez miesiąc miękki kołnierz ortopedyczny, przez 2 tygodnie prowadziła rehabilitację. Leczenie przebiegało w sposób prawidłowy. Po wypadku straciła laktację, korzystała z pomocy psychologa. Stan powódki po leczeniu poprawił się, nie pozostały żadne ograniczenia w zakresie ruchomości kręgosłupa ani osłabienie kończyn górnych. W pierwszym okresie po wypadku, przez 3 tygodnie, powódka miała znacznie ograniczoną sprawność ze względu na silne bóle i konieczność stosowania kołnierza ortopedycznego. Każda czynność, związana z samoobsługą, sprawiała jej trudności, wskazana była pomoc osób trzecich przy ubieraniu się, myciu, przygotowywaniu posiłków. W tym czasie nie powinna była pracować zawodowo (nie korzystała ze zwolnienia z pracy, przebywała na urlopie macierzyńskim). Obecnie funkcjonowanie powódki na co dzień nie jest w żadnym stopniu ograniczone z uwagi na skutki wypadku. Powódka może uprawiać każdy sport bez ograniczeń, korzystać z rozrywek w dotychczasowym zakresie.

W związku z silnym stresem spowodowanym wypadkiem, powódka J. G. (1) utraciła laktację. Konsultujący ją po wypadku psycholog stwierdził zaburzenia stresowe pourazowe i przedłużoną reakcję na stres.

W ramach leczenia skutków wypadku powódka poniosła koszty leczenia i rehabilitacji w łącznej kwocie 1905,83 zł, w tym terapii manualnej, konsultacji lekarskich i badania USG jamy brzusznej, zakup poduszki ortopedycznej, zakup leków, stosowanych do blokad okołokręgowych i stawowych.

Dowód:

opinia biegłych sądowych z zakresu neurologii J. W. i ortopedii oraz chirurgii urazowej S. L. (k- 304 i nast.);

wynika badania TK kręgosłupa szyjnego J. G.; karta konsultacyjna (k-86v., 87)

karta informacyjna świadczenia udzielonego M. G. (2) w Izbie Przyjęć (k-85)

karta informacyjna świadczenia udzielonego J. G. (1) w Izbie Przyjęć (k-88)

rachunki za konsultacje lekarskie, rehabilitację, zakup sprzętu ortopedycznego (k-76, 77, 77v., 79, 80, 116, 117, 119-121);

opinia psychologiczna (k-92,107v.);

zeznania świadków: W. G., E. G. (k-248-250, 260-266), R. G. (k-142v.-143)

zeznania powodów (k-277-279).

Na skutek wypadku z dnia 25.08.2018r. powód M. G. (1) (wówczas 29-letni) doznał skręcenia kręgosłupa szyjnego (urazu aparatu więzadłowo – mięśniowego kręgosłupa szyjnego z mechanizmu „smagnięcia biczem”) z pourazowym czuciowym zespołem korzeniowym szyjnym, co wywołało na jego zdrowiu długotrwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 2%. Zgodnie z zaleceniem lekarskim powód stosował kołnierz ortopedyczny miękki, leczenie farmakologiczne przeciwbólowe i zabiegi rehabilitacyjne. Stan powoda po leczeniu poprawił się, nie pozostały ograniczenia w zakresie ruchomości kręgosłupa, jedynie osłabienie czucia i drętwienie lewej kończyny górnej. Dotychczas powód nie leczył się z powodu choroby zwyrodnieniowej ani innych chorób kręgosłupa, w wykonanych po wypadku zdjęciach RTG takich zmian nie wykryto.

W pierwszym okresie po wypadku, przez 6 tygodni, powód miał znacznie ograniczoną sprawność ze względu na silne bóle i konieczność stosowania kołnierza ortopedycznego. Każda czynność, związana z samoobsługą, sprawiała mu trudności, wskazana była pomoc osób trzecich przy ubieraniu się, myciu, przygotowywaniu posiłków. W tym czasie nie powinien był pracować zawodowo, przebywał na zwolnieniu lekarskim. Funkcjonowanie powoda na co dzień jest ograniczone z uwagi na nadal odczuwane dolegliwości kręgosłupa szyjnego. Rokowania są korzystne, niemniej ograniczenia ruchowe powodują konieczność zachowania wzmożonej ostrożności przy uprawianiu sportu. W przyszłości powód może odczuwać okresowe bóle kręgosłupa szyjnego, również bóle o charakterze korzeniowym promieniujące wzdłuż kończyny górnej lewej. Pełne odzyskanie sprawności organizmu wymaga kontynuowania rehabilitacji, wykonywania ćwiczeń własnych i unikania przeciążeń statycznych.

Konsultujący powoda po wypadku psycholog stwierdził występujące u niego zaburzenia stresowe pourazowe i przedłużoną reakcję na stres. Powód odczuwał lęk przed prowadzeniem pojazdu, nasilającą się nerwowość, bezsenność, poczucie uzależnienia od osób trzecich.

W ramach leczenia skutków wypadku powód poniósł koszty leczenia i rehabilitacji w łącznej kwocie 947,40 zł, w tym terapii manualnej, konsultacji lekarskich i zakupu poduszki ortopedycznej, zakupu leków oraz konsultacji stomatologicznej, w celu wyjaśnienia dolegliwości, które pojawiły się po wypadku.

W związku z wypadkiem powód poniósł koszty dojazdów do placówek medycznych w łącznej kwocie 6088,80 zł oraz koszt tłumaczeń dokumentacji medycznej (po wypadku powodowie leczyli się również w Niemczech, gdzie wówczas mieszkali), w łącznej kwocie 3997,50 zł.

Dowód:

opinia biegłych sądowych z zakresu neurologii J. W. i ortopedii oraz chirurgii urazowej S. L. (k- 312 i nast.);

karta informacyjna świadczenia udzielonego M. G. (1) w Izbie Przyjęć (k-97);

rachunek za leczenie, rehabilitację, zakup sprzętu ortoped. (k-75,78,78v.,117,120-121);

opinia psychologiczna (k-92,107v.);

rachunki za tłumaczenia (k-35-47, 122-123)

zeznania świadków: W. G., E. G. (k-248-250, 260-266), R. G. (k-142v.-143);

zeznania powodów (k-277-279).

Powodowie zgłosili szkodę u strony pozwanej, jako ubezpieczyciela sprawcy wypadku z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, wnieśli o wypłatę zadośćuczynienia i odszkodowania. Po częściowym uwzględnieniu ich żądań (na podstawie decyzji z 26.03.2019r. i 25.06.2019r.), pismem z dnia 8 stycznia 2020r. powodowie wezwali stronę pozwaną do zapłaty - tytułem zadośćuczynienia - kwoty 2000 zł na rzecz M. G. (2), kwoty 5000 zł na rzecz J. G. (1) i kwoty 13.000 zł na rzecz M. G. (1), oraz - tytułem odszkodowania – kwoty 6000 zł, jako poniesionej w związku z dojazdami do placówek medycznych, kwoty 2188,53 zł, tytułem kosztów leczenia M. G. (1), kwoty 1993,80 zł, tytułem kosztów leczenia J. G. (1), kwoty 307,24 zł, tytułem kosztów leczenia M. G. (2), kwoty 482,59 zł, tytułem kosztów rehabilitacji, kwoty 3161,10 zł, tytułem kosztów tłumaczeń, kwoty 9985,28 zł i 4964,57 zł, tytułem utraconych przez M. G. (1) diety pracowniczej i dochodów.

Dowód:

pismo powodów z dn.21.02.2019r. (k-61-74); pismo powodów z dn. 8 stycznia 2020r. z dowodem nadania (k-51-56).

Sąd zważył, co następuje:

Na podstawie art. 822 § 1 i 2 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.

W sprawie bezsporne było, że sprawca wypadku z udziałem powodów, miał zawartą umowę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za skutki wypadków u strony pozwanej, a wypadek miał miejsce w okresie ubezpieczenia.

Z uwagi na powyższe strona pozwana, jako ubezpieczyciel odpowiedzialności cywilnej sprawcy wypadku, na podstawie art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 § 1 k.c. w zw. z art. 822 § 1 i 2 k.c. ponosi odpowiedzialność za szkody, wyrządzone u powodów.

Przepis art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. stanowi, że Sąd może przyznać poszkodowanemu, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia odpowiednią sumę, tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tu o krzywdę (szkodę niemajątkową) ujmowaną jako cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości, oraz cierpienie psychiczne, to jest ujemne uczucia, przeżywane w związku cierpieniami fizycznymi. Zadośćuczynienie przyznawane jednorazowo stanowić ma rekompensatę za całą krzywdę. Ma na celu przede wszystkim złagodzenie doznanych cierpień, a jego wysokość musi uwzględniać stopień doznanej krzywdy, rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, wiek pokrzywdzonego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość. Takie stanowisko wyraził także Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 kwietnia 2006, sygn. akt. IV CSK 99/05 i Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 08 lutego 2006 r. sygn. akt. I A Ca 1131/05.

Skutki wypadku na zdrowiu powodów J. G. (1) i M. G. (1), opisane wyżej, ustalono w oparciu o dowody z opinii biegłych lekarzy, dołączoną do akt dokumentację medyczną, zeznania w.w. świadków oraz zeznania powodów. W następstwie wypadku powodowie doznali rozstroju zdrowia, związanego z urazem kręgosłupa, co ujemnie wpłynęło na ich funkcjonowanie w życiu codziennym osobistym i zawodowym. Dotychczasową aktywność i sprawność fizyczną ograniczyły występujące od dnia wypadku dolegliwości bólowe, mające związek z wypadkiem z dnia 25.08.2018r.; powodowie mieli znacznie ograniczoną sprawność ze względu na silne bóle i konieczność stosowania kołnierza ortopedycznego. Każda czynność, związana z samoobsługą, sprawiała im trudności, wskazana była pomoc osób trzecich przy ubieraniu się, myciu, przygotowywaniu posiłków, a także przy opiece nad 6-miesięczną córką. W tym czasie nie powinni byli pracować zawodowo. Odpowiednio wcześnie wdrożona rehabilitacja spowodowała poprawę stanu zdrowia powodów, przy czym w przypadku M. G. (1), u którego dolegliwości ze strony kręgosłupa szyjnego jeszcze w pełni nie ustąpiły i powodują ograniczenia ruchomości, pełny powrót do sprawności wymaga kontynuowania rehabilitacji i ćwiczeń własnych, konieczne jest też zachowania wzmożonej ostrożności przy uprawianiu sportu.

Sąd miał na uwadze, że doznane urazy nie spowodowały u powódki J. G. (1) uszczerbku na zdrowiu, zaś u powoda uszczerbek ten, jako długotrwały, został oceniony przez biegłych lekarzy na 2%. Istotnym jest jednak, że na skutek przedmiotowego wypadku doszło u nich do powstania rozstroju zdrowia, towarzyszyły im (obiektywnie uzasadnione) dolegliwości bólowe, zaburzenia stresowe pourazowe, doświadczyli ograniczeń w życiu codziennym, których źródłem było zdarzenie, wywołane przez sprawcę, ubezpieczonego u strony pozwanej. W tych okolicznościach Sąd doszedł do przekonania, że adekwatnym do doznanej krzywdy będzie zadośćuczynienie w wysokości, żądanej przez powodów, przy uwzględnieniu dotychczas wypłaconych przez pozwaną z tego tytułu kwot (800 zł i 900 zł), które w świetle przeprowadzonych dowodów, w szczególności opinii biegłych, jawią się jako rażąco zaniżone, nieadekwatne do rozmiaru krzywdy. Zasądzone zadośćuczynienie, mające na celu złagodzenie cierpień, ma charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą doznaną krzywdę. Jednocześnie trzeba zaakcentować, iż zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość majątkową, choć nie może ona być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, czyli winna być utrzymana w rozsądnych granicach.

Na uwzględnienie zasługiwały także powództwa J. G. (1) i M. G. (1) o zapłatę odszkodowania, tytułem zwrotu kosztów leczenia i rehabilitacji, w kwotach odpowiednio 1905,83 zł i 947,40 zł. Zgodnie z przepisem art. 444 § 1 k.c. naprawienie szkody obejmuje także zwrot wszelkich wydatków, poniesionych przez poszkodowanego w związku z leczeniem i rehabilitacją.

Koszty leczenia, poniesione przez powodów, udokumentowane rachunkami, pozostają w związku przyczynowym z przedmiotowym wypadkiem, co wynika z opinii biegłych lekarzy. Całość leczenia, diagnostyki i rehabilitacji ma związek z tym wypadkiem i jest ciągiem logicznych jego następstw. Koszty te wywołane były potrzebą leczenie skutków tego wypadku i w konsekwencji doprowadziły do poprawy stanu do zdrowia (art. 361 § 1 kc). Ponieważ powszechnie wiadomo, jak długich okresów oczekiwania wymaga wizyta u specjalisty, podjęcie przez powodów leczenia prywatnego było w pełni uzasadnione. Strona pozwana nie podniosła zarzutu zapłaty w tym zakresie. Twierdziła, że część wydatków poniesionych na leczenie powodów zwróciła, nie podniosła jednak, że są to te same koszty, których powodowie żądali w pozwie.

Strona pozwana zarzuciła jedynie, że konsultacje lekarskie i rehabilitacja, jako świadczenia standardowe, są refundowane przez NFZ i osoba poszkodowana nie jest zobowiązana pokrywać wskazanych kosztów własnymi środkami pieniężnymi. Przepis art. 444§ 1 zd. 2 kc nie uzależnia przewidzianych w nim roszczeń od istnienia potencjalnej możliwości pokrycia kosztów leczenia ze środków publicznych. To zobowiązany do naprawienia szkody musi wykazać, że koszty leczenia poszkodowanego zostaną w całości pokryte z takich właśnie środków (art. 6 kc). To pozwanego obciążał zatem ciężar dowodu, że zgłoszone przez powodów sumy nie były im potrzebne na koszty leczenia, ponieważ mogły być one pokryte ze środków publicznych (por. wyrok SA w Lublinie z dnia 7.11.2013r., I ACa 145/13, LEX nr 1400380). Skoro pozwana w niniejszej sprawie okoliczności tych nie wykazała, Sąd zasądził na rzecz powodów żądane kwoty, tytułem zwrotu kosztów leczenia (1905,83 zł – co do powódki; 967,40 zł co do powoda).

Zgodnie z przepisem art. 444 § 1 kc, naprawienie szkody obejmuje także zwrot wszelkich wydatków, poniesionych przez poszkodowanego w związku z leczeniem i rehabilitacją oraz inne dodatkowe koszty, związane z doznanym uszczerbkiem. Uwzględniając treść przepisu art. 361§2 kc, należne powodowi odszkodowanie obejmuje także kwotę 6088,80 zł, tytułem zwrotu kosztów dojazdów do placówek medycznych, w związku z leczeniem skutków wypadku. Okoliczności te powód wykazał dokumentacją medyczną oraz dowodami z zeznań w.w. świadków i swoimi zeznaniami. Strona pozwana zarzuciła w tym zakresie, że zgłoszone przez powoda koszty nie korespondują z dokumentacją medyczną i brak jest rachunków za paliwo. Uwzględniając jednak treść przepisu art. 322 kpc, przyjmując, że ścisłe udowodnienie żądania było tu nader utrudnione, Sąd zasądził całą kwotą żądaną w pozwie. Należne powodowi odszkodowanie obejmuje także zwrot wydatków, poniesionych na tłumaczenie dokumentacji medycznej (po wypadku powodowie bowiem leczyli się również w Niemczech, gdzie wówczas mieszkali), w łącznej kwocie 3997,50 zł, w oparciu o przedłożone rachunki i dowód z zeznań powoda. Strona pozwana nie kwestionowała tych okoliczności i nie przedstawiła w tej części żadnych zarzutów w odpowiedzi na pozew.

Strona pozwana, jako ubezpieczyciel sprawcy wypadku, miała obowiązek spełnić stosowne świadczenie odszkodowawcze w terminie 30 dni, licząc od zawiadomienia o szkodzie i wezwania do zapłaty (art. 817§1 kc). Bezspornym było, że powodowie zgłosili szkodę w piśmie z dnia 21.02.2019r., a następnie sprecyzowali żądanie zapłaty, w wyniku odwołania od decyzji pozwanego, w piśmie z 8.01.2020r. W dniu 25.06.2019r., strona pozwana, po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, wydała decyzję o przyznaniu powodowi zadośćuczynienia w kwocie 800 zł i częściowym uwzględnieniu żądań odszkodowawczych (k-57-58). Dlatego odsetki ustawowe za opóźnienie od kwot, stanowiących zadośćuczynienie i odszkodowanie w dalszej, niezaspokojonej części, zasądzono zgodnie z żądaniem, zgłoszonym w pozwie, tj. od dnia następnego po wydaniu w.w. decyzji (art. 481 § 1 i 2 kc w zw. z art. 455 kc). Analogicznie było w przypadku powódki J. G. (1), co do której strona pozwana wydała decyzję w dniu 26.03.2019r.

Sąd nie podziela stanowiska pozwanego, który daty początkowej liczenia odsetek upatrywał w dniu wyrokowania. Zasądzenie odsetek od daty wyrokowania prowadzi w istocie do ich umorzenia za okres przed datą wyroku. Mogłoby to skłaniać stronę pozwaną do jak najdłuższego zwlekania z opóźnionym świadczeniem pieniężnym, w oczekiwaniu na orzeczenie sądu, znoszące obowiązek zapłaty odsetek za wcześniejszy okres. W szczególności odnosi się to do zobowiązania odszkodowawczego ubezpieczycieli, którzy jako profesjonaliści, mają nie tylko możliwość, ale także obowiązek rzetelnego przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego i ustalenia realnej wysokości należnego odszkodowania. Odmowa zasądzenia odsetek do daty wyrokowania pozbawiłaby powodów odsetek za opóźnienie, należnych im na podstawie art. 481 § 1 k.c., prowadząc do nieuzasadnionego uprzywilejowania strony pozwanej.

Sąd oddalił powództwo w części, dotyczącej żądań powoda M. G. (1) o zasądzenie odszkodowania z tytułu utraconych dochodów (w kwotach 9985,28 zł i 4964,57 zł). Na okoliczność wysokości utraconego wynagrodzenia powód zaoferował dowód z opinii biegłego z zakresu finansów i rachunkowości. Na podstawie przeprowadzonego dowodu z opinii biegłej nie można było ustalić jednoznacznie, w jakiej wysokości powód utracił zarobki, co biegła wyjaśniła wyczerpująco w treści opinii, wskazując zarazem na konieczność przedstawienia stosownego zaświadczenia pracodawcy, umożliwiającego wyliczenie adekwatnej kwoty. Powód bez uzasadnionego usprawiedliwienia nie przedstawił koniecznej dokumentacji. W tych okolicznościach, wobec nie wykazania faktu, z którego powód wywodził skutki prawne (art. 6 kc), powództwo w tym zakresie zostało oddalone.

Na uwzględnienie nie zasługiwało ponadto w całości powództwo skierowane w imieniu małoletniej M. G. (2) – o zapłatę zadośćuczynienia w kwocie 2000 zł i odszkodowania w kwocie 169,90 zł. Powódka nie przedstawiła dowodów, potwierdzających fakt, że na skutek przedmiotowego wypadku doszło u niej do powstania rozstroju zdrowia (art. 445§1 w zw. z art. 444§1 kc i art. 6 kc), w tym dowodu z opinii biegłego lekarza. Z dokumentu w postaci karty informacyjnej świadczenia udzielonego M. G. (2) w szpitalnej Izbie Przyjęć (k-85) wynika, że lekarz pediatra nie stwierdził odchyleń w badaniu podmiotowym i przedmiotowym bezpośrednio po wypadku, ani niepokojących objawów po obserwacji; powódka nie wymagała hospitalizacji. Powódka nie wykazała też, aby później była konsultowana przez lekarza z uwagi na niepokojące objawy, związane z wypadkiem. Nie wykazała też, aby wydatki w kwocie 150 zł, poniesione na fizjoterapię (k.80) i w kwocie 19,90 zł poniesione na zakup leku Ibum (k.119) były wywołane koniecznością leczenia skutków wypadku (brak związku przyczynowego między wypadkiem a szkodą).

Orzeczenie w pkt IV oparto na przepisach art. 100 zd. 1 kpc, 98§1 kpc i art. 108§1 zd. 2 kpc. Orzeczenie w pkt V oparto na przepisie art. 102 kpc, nie obciążają małoletniej powódki kosztami przegranego procesu.