Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kłodzku

UZASADNIENIE

(...) Sp. z o.o. z/s w G. wniosła pozew przeciwko (...) S.A. w W. o zapłatę kwoty 1034,91 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 21.11.2023r. do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania za szkodę w pojeździe marki V. (...), nr rej. (...), powstałą w wyniku wypadku z dnia 26.08.2023r.

Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa. Podniosła, że koszty naprawy powinny być ustalone z uwzględnieniem części niezbędnych i ekonomicznie uzasadnionych oraz z zastosowaniem średnich stawek za naprawę przez warsztaty na rynku lokalnym. Zakwestionowała kalkulację naprawy, wykonaną przez (...) sp. j. z/s w Ś., podnosząc, że kwestię wysokości kosztu naprawy powinien ustalić biegły sądowy.

Stan faktyczny:

W dniu 26.08.2023r., w wyniku kolizji drogowej, uszkodzony został pojazd marki marki V. (...), nr rej. (...), stanowiący własność J. S.. Sprawca zdarzenia ubezpieczony był u strony pozwanej od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Poszkodowany zlecił naprawę w warsztacie Firmy (...) Spółka jawna z/s w Ś. ( (...) V.), która sporządziła kalkulację kosztów naprawy (na kwotę 4325,38 zł) i przedłożyła ją stronie pozwanej przed przystąpieniem do naprawy. Strona pozwana zweryfikowała kosztorys do kwoty 3290,47 zł i w takiej wysokości przyznał odszkodowanie. Naprawa w w.w. warsztacie została wykonana wg zakresu i kosztów uwzględnionych w kalkulacji warsztatu, bez uwzględnienia potrąceń, zastosowanych przez stronę pozwaną. Poszkodowany zbył przysługującą mu wobec pozwanego wierzytelność, z tytułu kosztów naprawy, na rzecz Firmy (...) Spółka Jawna, ta zaś następnie na rzecz strony powodowej. Pismem z dnia 6.11.2023r. strona powodowa wezwała pozwaną do zapłaty brakującej kwoty odszkodowania.

Bezsporne.

Sąd ustalił:

Koszt naprawy przedmiotowego samochodu po wypadku z dnia 26.08.2023r., pozwalający na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody, pod względem technicznym, bezpieczeństwa, estetyki i trwałości części zamiennych - wynosi 4286 zł, przy zastosowaniu średniej rynkowej stawki za roboczogodzinę prac blacharsko-mechanicznych i lakierniczych w wysokości 240 zł (netto). Koszt naprawy - z uwzględnieniem stawki za roboczogodzinę, stosowanej przez warsztat J.-S., wykonawcę naprawy, w wys. 245 zł (netto) - wynosił 4325,38 zł.

Dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej, kosztorysowania i wyceny pojazdów T. G. (k-45 i nast.).

Sąd zważył, co następuje:

Kwestia odpowiedzialności strony pozwanej za skutki wypadku z dnia 26.08.2023r. nie była sporna. Poza sporem było, że dotychczas strona pozwana wypłaciła kwotę 3290,47 zł, tytułem odszkodowania, odpowiadającego oszacowanym kosztom naprawy pojazdu.

Naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania (art. 363 kc).

Strona pozwana, odpowiedzialna za szkodę, zobowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia poprzedniego stanu uszkodzonego pojazdu. Przywrócenie uszkodzonego pojazdu do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu do takiego stanu używalności i jakości, jaki istniał przed wypadkiem. Jeżeli wymaga to użycia nowych części i materiałów, wydatki poniesione z tego tytułu powinny być uznane jako koszty naprawienia szkody. Odszkodowanie obejmuje koszty zakupu niezbędnych nowych części i innych materiałów pod warunkiem ich konieczności i niezbędności pod względem technicznym, bezpieczeństwa oraz estetyki i trwałości części zamiennych (por. postanowienie SN z dnia 24.02.2006r., III CZP 91/05, LEX nr 180669). O przywróceniu do stanu poprzedniego można mówić, gdy stan pojazdu po naprawie pod każdym istotnym względem odpowiada stanowi samochodu sprzed wypadku, biorąc pod uwagę zarówno stan techniczny, jak i trwałość i wygląd estetyczny (por. wyrok SN z dnia 3.02.1971r., III CRN 450/70, OSNC 1971/11/205; wyrok SN z dnia 5.11.1980r., III CRN 223/80, OSNC 1981/10/186; wyrok SA w Gdańsku z dn. 27.02.2020r., V ACa 599/19). Odszkodowanie obejmuje wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki. Koszt naprawy nie jest nadmierny dopóty, dopóki nie przewyższa wartości pojazdu sprzed wypadku (por. wyroki SN z dn. 12.04.2018r., II CNP 43/17, z dn. 12.04.2018r., II CNP 41/17).

W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 2002 r. (sygn. akt I CKN 1466/99, OSNC 2003, nr 5, poz. 64) stwierdzono, że nabywający autoryzowane części samochodowe potrzebne do naprawy uszkodzonego w wypadku pojazdu, nie ma obowiązku poszukiwać sprzedawcy, oferującego je najtaniej. Poszkodowany nie ma też obowiązku wykonywać naprawy w warsztacie (...) S.A., jako ubezpieczyciela sprawcy wypadku. Wobec tego brak jest podstaw do ustalenia wysokości kosztów naprawy z uwzględnieniem średniej stawki za roboczogodzinę, wynikającej z umów, zawartych pomiędzy warsztatami a zakładami ubezpieczeniowymi.

Wysokość szkody w rozpoznawanej sprawie ustalono w oparciu o opinię biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej T. G., który oszacował koszt naprawy samochodu (na kwotę 4286 zł) w programie eksperckim A., przyjmując średnią rynkową stawkę za roboczogodzinę, obowiązującą na rynku lokalnym w wysokości 240 zł (netto), oraz ceny części, zastosowanych w naprawie, przedstawionych w fakturze wykonawcy naprawy, które były zgodne z podanymi w systemie A.. Naprawa z tak oszacowanymi kosztami gwarantuje przywrócenie pojazdu do stanu, jak przed szkodą - pod względem technicznym, bezpieczeństwa, estetyki i trwałości części zamiennych. Skoro jednak poszkodowany dokonał naprawy pojazdu, przedstawiając rachunek (fakturę) na kwotę 4325,38 zł – z uwzględnieniem stawki za roboczogodzinę, stosowanej w konkretnym warsztacie, a stawka ta (245 zł netto) mieści się w stawkach rynkowych, to należne z tego tytułu odszkodowanie powinno być ustalone w wysokości faktycznych kosztów naprawy, wynikających z faktury, wystawionej poszkodowanemu przez warsztat Firmy (...) Spółka jawna z/s w Ś., a więc w kwocie 4325,38 zł.

Zarazem strona pozwana nie wykazała, aby wystarczającą do naprawy przedmiotowego pojazdu była kwota 3290,47 zł, która w świetle opinii biegłego sądowego jawi się jako rażąco zaniżona, co wskazuje, że zakład ubezpieczeń, likwidujący szkodę, nietrafnie określił rozmiar szkody.

Zasądzając kwotę 1034,91 zł, Sąd wziął pod uwagę, że dotychczas strona pozwana wypłaciła poszkodowanemu z tego tytułu kwotę 3290,47 zł (art. 436 § 1 kc w zw. z art. 435 § 1 kc i art. 361 § 1 i 2 kc, art. 363 § 1 i 2 kc w zw. z art. 822 § 1 i 2 kc). Odsetki zasądzono zgodnie żądaniem powoda (art. 817 § 1 kc, art. 481 § 1 i 2 kc i art. 455 kc).

Sąd nie podziela stanowiska pozwanego, który daty początkowej liczenia odsetek upatrywał w dniu wyrokowania. Zasądzenie odsetek od daty wyrokowania prowadzi w istocie do ich umorzenia za okres przed datą wyroku. Mogłoby to skłaniać stronę pozwaną do jak najdłuższego zwlekania z opóźnionym świadczeniem pieniężnym, w oczekiwaniu na orzeczenie sądu, znoszące obowiązek zapłaty odsetek za wcześniejszy okres. W szczególności odnosi się to do zobowiązania odszkodowawczego ubezpieczycieli, którzy jako profesjonaliści, mają nie tylko możliwość, ale także obowiązek rzetelnego przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego i ustalenia realnej wysokości należnego odszkodowania. Odmowa zasądzenia odsetek do daty wyrokowania pozbawiłaby powoda odsetek za opóźnienie, należnych mu na podstawie art. 481 § 1 k.c., prowadząc do nieuzasadnionego uprzywilejowania strony pozwanej.

Orzeczenie o kosztach oparto na przepisie art. 98 § 1 i 3 kpc. W skład kosztów procesu, które obciążają stronę pozwaną, jako przegrywającą sprawę, wchodzą: opłata od pozwu (100 zł), wynagrodzenie pełnomocnika powoda, będącego radcą prawnym, w stawce minimalnej, uzależnionej od wartości przedmiotu sporu (270 zł) i opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł).

Zgodnie z wynikiem procesu obciążono stronę pozwaną wydatkami, poniesionymi w postępowaniu tymczasowo przez Skarb Państwa na wynagrodzenie biegłego ponad uiszczoną zaliczkę (pkt III wyroku – art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. z 2023r., poz. 1144 ze zm.).