Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kłodzku

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) Inc. z/s w M. V. (USA) wniosła pozew przeciwko J. S. o zapłatę kwoty 24530,07 zł z maksymalnymi odsetkami za opóźnienie od 17.07.2020r. od kwoty 23560,12 zł, wskazując, że roszczenie wynika z umowy pożyczki nr (...), zawartej w dniu 21.12.2019r., między (...) Sp. z o.o. z/s w W. a pozwanym. Wobec braku spłaty kwoty pożyczki zgodnie z umową, pożyczkodawca wypowiedział pozwanej umowę w dniu 16.07.2020r. Roszczenie stało się w całości wymagalne po upływie terminu wypowiedzenia. Powód podał, że zawarł z pożyczkodawcą umowę poręczenia zobowiązania pozwanego, a następnie wypłacił kwotę poręczenia, w związku z czym nabył wierzytelność dochodzoną pozwem i wezwał pozwaną do zapłaty. Wskazał, że na żądaną kwotę składa się: kwota 8813,56 zł – należność główna, tj. kwota pożyczki, pozostała do spłaty; kwota 969,95 zł – odsetki umowne; kwota 550 zł – opłaty; kwota 14196,56 zł – prowizje.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa. Podniosła zarzuty: braku legitymacji procesowej czynnej i biernej, bezzasadności powództwa, nieistnienia roszczenia, braku zawarcia i wykonania dołączonej do pozwu umowy pożyczki nr (...) i (...); braku zbadania zdolności kredytowej pozwanej; braku wykazania roszczenia co do zasady i wysokości; braku wymagalności roszczenia w dacie wskazanej w pozwie; złożenia do akt nieuwierzytelnionych kopii i wydruków komputerowych, nie mających waloru dokumentu i mocy dowodowej,

Sąd ustalił:

W dniu 21.12.2019r. pozwana złożyła przez internet wniosek o udzielenie pożyczki gotówkowej w (...) sp. z o.o. Jako źródło dochodu wskazała umowę o pracę /rentę na czas nieokreślony od 4.11.2013r., wysokość wynagrodzenia 2200 zł (netto) oraz miesięczne obciążenia z tytułu kosztów utrzymania i posiadanych kredytów/pożyczek w kwocie 100 zł. Nie wskazała danych pracodawcy. Zawnioskowała o pożyczkę w kwocie 14746,56 zł. Oświadczyła, że pożyczka ma zostać wypłacona przelewem za Zweryfikowany Rachunek Bankowy w części, tj. w kwocie 2000 zł, i w pozostałej części, tj. w kwocie 12746,56 zł – przelewem w ramach Opcji pożyczki na Spłatę, na rachunek o nr: (...).

W tym samym dniu (...) sp. z o.o. dokonała:

- przelewu kwoty 2000 zł na rachunek bankowy pozwanej nr (...), podając w tytule: Instant (...);

- przelewu kwoty 12746,56 zł na rachunek bankowy (...) sp. z o.o. nr (...), podając w tytule: P. B. (...).

Dowód: wniosek (k.42-45); potwierdzenia przelewu (k-68-69)

W tym samym dniu pozwana złożyła Wniosek o udzielenie pożyczki na spłatę, podając te same dane j.w., wnosząc o udzielenie pożyczki w (...) Sp. z o.o. w kwocie 12496,56 zł, która miała zostać wypłacona przelewem w ramach spłaty pożyczki u innego pożyczkodawcy, na rachunek ten sam, jak wskazany w powyższym wniosku, tj. nr (...).

W formularzu informacyjnym dotyczącym umowy pożyczki z (...) Sp. z o.o. wskazano, że całkowita kwota pożyczki 12496,56 zł zostanie wypłacona przelewem na rzecz Osoby Trzeciej w ramach spłaty innych kredytów/pożyczek, na rachunek bankowy o numerze: (...). Okres obowiązywania umowy określono na 7 dni, z obowiązkiem spłaty kwoty 12746,56 zł (w tym prowizja: 250 zł) jednorazowo w przypisanym umową terminie na podany rachunek bankowy pożyczkodawcy.

Dowód: wniosek (k-56-58); formularz informacyjny (k-59-62).

W piśmie z dnia 16.07.2020r. (...) Sp. z o.o. złożyła oświadczenie o wypowiedzeniu pozwanej umowy pożyczki nr (...), zawartą w dniu 21.12.2019r., ze skutkiem natychmiastowym, wzywając pozwaną do zapłaty kwoty 26874,43 zł, na rachunek o nr: (...).

Dowód: wypowiedzenie umowy z potwierdzeniem nadania pocztą w dniu 22.07.2020r. (k-70-77).

W dniu 7 marca 2019r. (...) sp. z o.o. w W. zawarła ze stroną powodową umowę poręczenia w celu zabezpieczenia ryzyka niewypłacalności klientów pożyczkodawcy, wynikającego z udzielających przez niego masowo pożyczek. W ramach tej umowy strony przewidziały między innymi, że w każdym przypadku udzielenie poręczenia wierzycielowi zostanie potwierdzone pisemnym potwierdzeniem poręczenia, dostarczonym wierzycielowi przez poręczyciela w ciągu 5 dni od daty dostarczenia poręczenia. Wierzyciel jednocześnie zobowiązał się każdorazowo przekazywać poręczycielowi w terminie 5 dni potwierdzenie subrogacji, jednak strony zastrzegły, że potwierdzenie to nie będzie stanowić cesji praw w rozumieniu art. 509 k.c. Na podstawie umowy poręczenia, w dniu 30 października 2020r. (...) sp. z o.o. w W. wystawiła dokument zatytułowany „potwierdzenie wpłaty kwot poręczenia” oświadczając, że powód spłacił w całości należności, wynikające z umów, wskazanych w załączniku nr 1, w tym dot. zobowiązania pozwanej z umowy nr (...) w kwocie 25157,12 zł, w dniu 30.10.2020r.

Dowód: umowa poręczenia z 07.03.2019r., zał. nr 1, potwierdzenie wypłaty kwot poręczenia (k. 25 i nast., 78-81)

W dniu 17 listopada 2020r. strona powodowa skierowała do pozwanej zawiadomienie o przelewie wierzytelności z Umowy pożyczki nr (...) z dn. 21.12.2019r. i wezwała ją do zapłaty kwoty 20237,82 zł, w tym: kwoty (...).56 zł, tytułem niespłaconego kapitału; 8488,83 zł, tytułem prowizji; 550 zł, tytułem opłaty przygotowawczej; 969,95 zł, tytułem odsetek umownych; 915,48 zł, tytułem odsetek za opóźnienie od dnia wypowiedzenia umowy pożyczki.

Dowód: pismo strony powodowej z 17.11.2020r. (k. 82)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Strona powodowa przedłożyła umowę pożyczki gotówkowej nr (...)- (...), zawartą między pozwaną a (...) sp. z o.o. z dnia 20.12.2019r. (k. 46-49), a więc przed datą złożenia przez pozwaną wniosku o udzielenie pożyczki (k. 42-45). Z umowy tej wynika, że całkowita kwota pożyczki, udostępniona pozwanej, wynosiła 14.746,56 zł, zaś całkowita kwota do zapłaty – 31.762,35 zł, w tym opłata przygotowawcza 550 zł, prowizja 14.196,56 zł, odsetki – 2.269,23 zł.

Jednocześnie powód przedłożył Umowę pożyczki na spłatę o tym samym numerze i z tej samej daty j.w., z tym, że zawartej z innym pożyczkodawcą, tj. (...) sp. z o.o. z/s w W.. W umowie tej określono dzień całkowitej spłaty na 26.12.2019r. Zarazem nie wskazano numeru rachunku bankowego pożyczkodawcy, na który pożyczkobiorca miał zwrócić kwotę do spłaty (również § 1 umowy brak wskazania numeru rachunku, k. 63-65).

Pod względem prawnym umowa, na którą powołał się powód, stanowiła kredyt konsumencki w rozumieniu ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (t.j. Dz.U. z 2019 roku, poz. 1083). Zgodnie bowiem z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim przez umowę o kredyt konsumenckie rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1). Umowa o kredyt konsumencki winna zostać zawarta w formie pisemnej. Umowa powinna być sformułowana w sposób jednoznaczny i zrozumiały (art. 29 ust. 1 i 3). Treść umowy o kredyt konsumencki została uregulowana w art. 30 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym umowa powinna określać m.in. rzeczywistą roczną stopę oprocentowania oraz całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta ustaloną w dniu zawarcia umowy o kredyt konsumencki wraz z podaniem wszystkich założeń, przyjętych do jej obliczenia (pkt 7), informację o innych kosztach, które konsument zobowiązany jest ponieść w związku z umową o kredyt konsumencki, w szczególności opłatach, prowizjach, marżach oraz kosztach usług dodatkowych, jeżeli są znane kredytodawcy oraz warunki na jakich koszty te mogą ulec zmianie (pkt 10), skutki braku płatności (pkt 12), sposób zabezpieczenia i ubezpieczenia spłaty kredytu, jeżeli umowa je przewiduje (pkt 14). Zawarta pomiędzy stronami umowa pożyczki spełniała powyższe wymogi i nakładała na pożyczkobiorcę obowiązek zwrotu pożyczonej kwoty. Przepis art. 36a ust. 1 i 2 powołanej ustawy wprowadza limity pozaodsetkowych kosztów kredytu, zdefiniowanych w art. 5 pkt 6 ustawy. Pojęcie to obejmuje wszystkie koszty, które konsument ponosi w związku z umową kredytu z wyłączeniem odsetek. W przedmiotowej umowie zawarte są dodatkowe koszty, których łączna wartość jest sumą równą całkowitej kwocie pożyczki, a więc nie wykracza poza limit ustalony w powołanej ustawie.

Unormowania ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim dopuszczają zawarcie umowy o kredyt konsumencki na odległość, bez jednoczesnej obecności obu stron. Umowę o kredyt konsumencki można zawrzeć zarówno w formie pisemnej (tj. z własnoręcznymi podpisami), jak i na innym trwałym nośniku, np. poprzez złożenie oświadczeń woli przez strony za pomocą środków porozumiewania się na odległość (telefonu, poczty elektronicznej), a następnie spisanie postanowień umowy na papierowym dokumencie (np. w postaci wydruku komputerowego), bez własnoręcznych podpisów.

Na uwzględnienie zasługiwał zarzut pozwanej, że kredytodawca naruszył ciążący na nim obowiązek przeprowadzenia oceny zdolności kredytowej konsumenta. Jak wynika z ustalonego w sprawie stanu faktycznego, ocena zdolności kredytowej pozwanej została dokonana wyłącznie w oparciu o ogólnikowe informacje od niej uzyskane, niepoparte żadnym dokumentem, choćby potwierdzeniem wpływu na jej konto wynagrodzenia za poprzedni miesiąc w odpowiedniej wysokości. Wątpliwości powinna była budzić również informacja pozwanej co do wysokości aktualnych innych zobowiązań, podanych we wniosku na 100 zł, podczas, gdy już z treści pozwu wynika, że pozwana miała wnioskować o pożyczkę na spłatę innych zobowiązań w wysokości 12.496,56 zł.

Obowiązek dokonania przez kredytodawcę oceny zdolności kredytowej konsumenta przed zawarciem umowy o kredyt konsumencki jest wyrazem zasady odpowiedzialnego udzielania kredytów i ma na celu zapobieganie udzielaniu kredytów konsumentom niewypłacalnym. Zasada ta, przewidziana w motywie 26 preambuły dyrektywy 2008/48/WE, jest jednym z podstawowych elementów reżimu ochrony konsumenta w zakresie kredytu konsumenckiego. Ocena zdolności kredytowej powinna być dokonana przed zawarciem umowy o kredyt konsumencki, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca, skoro wniosek o pożyczkę (gdzie pozwana podała informacje rzutujące na ocenę jej zdolności) został złożony w dzień po dacie umowy pożyczki.

Zgodnie z art. 9 ust. 2 KredytKonsU kredytodawca ocenia zdolność kredytową konsumenta na podstawie uzyskanych od niego informacji lub na podstawie informacji pozyskanych z odpowiednich baz danych lub zbiorów danych kredytodawcy. Jeśli chodzi o informacje uzyskane od konsumenta, ocena zdolności kredytowej powinna być dokonywana na podstawie przedstawionych przez niego dokumentów wskazujących na jego sytuację finansową. Same oświadczenia konsumenta w tym względzie są jednak niewystarczające, jeśli nie są poparte stosownymi dokumentami (wyr. (...) z 18.12.2014 r., (...), C-449/13, EU:C:2014: (...), pkt 37). W tym kontekście art. 9 ust. 3 KredytKonsU nakłada na konsumenta obowiązek przedstawienia na żądanie kredytodawcy w szczególności dokumentów niezbędnych do dokonania oceny kredytowej.

Ciężar dowodu istnienia przesłanek odpowiedzialności kontraktowej, w świetle art. 6 kc, spoczywał na stronie powodowej, która swoje żądanie zapłaty oparła na umowie pożyczki, stawiając pozwanej zarzut nienależytego wykonania zobowiązania, poprzez brak terminowej zapłaty ustalonej w umowie kwoty.

Strona powodowa przedłożyła umowę pożyczki gotówkowej nr (...)- (...), zawartą między pozwaną a (...) sp. z o.o. z dnia 20.12.2019r. (k. 46-49), a więc przed datą złożenia przez pozwaną wniosku o udzielenie pożyczki (k. 42-45). Z umowy tej wynika, że całkowita kwota pożyczki, udostępniona pozwanej, wynosiła 14746,56 zł, zaś całkowita kwota do zapłaty – 31762,35 zł, w tym opłata przygotowawcza 550 zł, prowizja 14196,56 zł, odsetki – 2269,23 zł.

Jednocześnie powód przedłożył Umowę pożyczki na spłatę - o tym samym numerze i z tej samej daty j.w., z tym, że zawartej z innym pożyczkodawcą, tj. (...) sp. z o.o. z/s w W.. W umowie tej określono dzień całkowitej spłaty na 26.12.2019r. Zarazem nie wskazano numeru rachunku bankowego pożyczkodawcy, na który pożyczkobiorca miał zwrócić kwotę do spłaty (również w § 1 umowy brak wskazania numeru rachunku, k. 63-65).

Strona powodowa nie wykazała, że jej poprzednik – pożyczkodawca (...) sp. z o.o. wykonał swoje zobowiązanie z umowy i wypłacił wskazane tam kwoty zgodnie z wnioskiem pożyczkobiorcy. Pozwana zawnioskowała o wypłacenie pożyczki w części co do kwoty 12746,56 zł przelewem na rachunek o nr: (...), w ramach Opcji pożyczki na Spłatę. Wskazuje to, że pozwana zamierzała uregulować w ten sposób jakieś inne wcześniejsze zadłużenie, czemu pozwana zaprzeczała. Podany we wniosku nr rachunku bankowego należał do poprzednika powoda (...) sp. z o.o., więc powód z łatwością mógł udowodnić, że pozwana miała wobec tego samego pożyczkodawcy już wcześniejszy dług, który miał być spłacony środkami, pochodzącymi z przedmiotowej umowy, jednak okoliczności tej nawet nie wyjaśnił. Niezależnie od tego, wbrew dyspozycji pożyczkobiorcy, poprzednik powoda – rzekomo w wykonaniu przedmiotowej umowy – dokonał przelewu w.w. kwoty 12746,56 zł na inny rachunek, niż wyraźnie wskazany we wniosku, tj. rachunek o numerze (...), należący do podmiotu trzeciego (...) sp. z o.o.

Zarazem w tym samym dniu pozwana miała zawrzeć inną umowę pożyczki – z tymże podmiotem trzecim, tj. (...) sp. z o.o., wnosząc o udzielenie pożyczki w kwocie 12496,56 zł, która miała zostać wypłacona przelewem w ramach spłaty pożyczki u innego pożyczkodawcy na w.w. rachunek nr (...) – należący do poprzednika powoda (...) sp. z o.o. Ta umowa nakładała na pozwaną dodatkowo obowiązek zapłaty prowizji w kwocie 250 zł, co łącznie powodowało obowiązek spłaty kwoty 12746,56 zł jednorazowo w terminie 7 dni. Jednocześnie w formularzu informacyjnym dotyczącym umowy pożyczki z (...) Sp. z o.o. wskazano, że całkowita kwota pożyczki 12496,56 zł zostanie wypłacona przelewem na rzecz Osoby Trzeciej w ramach spłaty innych kredytów/pożyczek, na rachunek bankowy o numerze: (...) Wskazany rachunek jest jednak rachunkiem należącym do tego pożyczkodawcy, tj. (...) sp. z o.o., a nie osoby trzeciej.

Pomimo zarzutów pozwanej, strona powodowa nie wyjaśniła tych istotnych wątpliwości. Nie wiadomo, która pożyczka była pierwsza, a która została zaciągnięta na spłatę poprzedniej. Obaj pożyczkodawcy dowolnie i bezpodstawnie przelewali między sobą środki, niezgodnie z dyspozycją, generując wewnętrznie sprzeczne ze sobą dokumenty, mające wskazywać na obowiązek pozwanej spłaty rzekomego zadłużenia, a spirala kolejnych pożyczek generowała zwiększone koszty w postaci nakładanych na pozwaną prowizji.

W tych okolicznościach, wobec zarzutów pozwanej, trudno także uznać za wiarygodne twierdzenia powoda, że w wyniku kwestionowanej umowy pożyczki, jego poprzednik prawny wypłacił przelewem kwotę 2000 zł na rachunek bankowy pozwanej. Powód nie wykazał, że podany w treści Potwierdzenia wykonania operacji na k. 68 rachunek bankowy, na który dokonano przelewu kwoty 2000 zł, był aktualnym rachunkiem bankowym pożyczkobiorcy, potwierdzonym w procesie weryfikacji (§ 1 umowy); brak jest jakichkolwiek dowodów, potwierdzających przeprowadzenie procesu weryfikacji rachunku odbiorcy, a powód nawet nie podjął próby wyjaśnienia tych okoliczności.

Nawet zatem, gdyby uznać, że pozwana zawarła z poprzednikiem prawnym powoda przedmiotową umowę pożyczki, to nie zostało wykazane, że umowa ta została wykonana przez pożyczkodawcę, a więc, że kwota pożyczki została wypłacona zgodnie z dyspozycją pożyczkobiorcy (art. 720§1 kc w zw. z art. 6 kc). W tej sytuacji brak jest podstaw do żądania jej zwrotu wraz z opłatami i odsetkami.

Niezależnie od powyższego, na uwzględnienie zasługiwał zarzut abuzywności postanowień, zawartych w umowie, w zakresie opłaty przygotowawczej w wys. 550 zł, związanej z przygotowaniem i zawarciem umowy, oraz prowizji w kwocie 14.196,56 zł, która stanowiła opłatę za udostępnienie środków pieniężnych (§1 umowy)

Przepis art. 76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej wyraża podstawową zasadę ochrony konsumentów, stanowiąc, że władze publiczne chronią konsumentów, użytkowników i najemców przed działaniami zagrażającymi ich zdrowiu, prywatności i bezpieczeństwu oraz przed nieuczciwymi praktykami rynkowymi. Zakres tej ochrony określa ustawa.

W myśl art. 385(1) § 1 kc postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

Do uznania danego postanowienia umownego za niedozwolone i wyeliminowania go z praktyki stosowania, konieczne jest stwierdzenie łącznego występowania czterech przesłanek. Mianowicie: 1) postanowienie nie zostało uzgodnione indywidualnie, 2) ukształtowane w ten sposób prawa i obowiązki stron pozostają w sprzeczności z dobrymi obyczajami, 3) powyższe prawa i obowiązki rażąco naruszają interesy konsumenta, 4) postanowienie umowy nie dotyczy sformułowanych w sposób jednoznaczny głównych świadczeń stron.

Funkcja art. 385(1) § 1 kc sprowadza się z jednej strony do tego, że regulacja w nim zawarta stanowi normę interpretacyjną, a z drugiej do tego, że treść tego przepisu powoduje powstanie swoistego "domniemania abuzywności", tj. że dana klauzula umowna jest zakazanym postanowieniem umownym (wyrok SA w Warszawie z dnia 4 kwietnia 2013 roku, VI ACA 1324/12).

Za nieuzgodnione indywidualnie ustawodawca określił te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy, przejętych z wzorca umowy, zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta (art. 385(1) § 3 kc). Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje (art. 385(1) § 4 kc). Powód okoliczności tej nie wykazał. Specyfika sposobu zawarcia przedmiotowej umowy pożyczki zarazem jednoznacznie wskazuje na brak rzeczywistego wpływu konsumenta na treść umowy pożyczki.

Przez „dobre obyczaje" w rozumieniu art. 385(1) § 1 kc należy rozumieć pozaprawne reguły postępowania niesprzeczne z etyką, moralnością i aprobowanymi społecznie obyczajami. W swoim orzecznictwie zarówno Sąd Najwyższy, jak i sądy powszechne przyjmują, że za sprzeczne z dobrymi obyczajami należy w pierwszej kolejności uznać wprowadzenie klauzul godzących w równowagę kontraktową stron, zaś "rażące naruszenie interesów konsumenta" polega na nieusprawiedliwionej dysproporcji praw i obowiązków na niekorzyść konsumenta (uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2005 r., I CK 832/04). Działanie wbrew "dobrym obyczajom" w rozumieniu powołanego wyżej przepisu w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku (uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 27 maja 2009 r., VI ACA 1473/08). Sprzeczne z dobrymi obyczajami są zatem np. działania wykorzystujące niewiedzę, brak doświadczenia konsumenta, naruszenie równorzędności stron umowy, działania zmierzające do dezinformacji, wywołania błędnego przekonania konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności. Chodzi więc o działanie potocznie określane jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające in minus od przyjętych standardów postępowania (uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 27 stycznia 2011 r., VI ACA 771/10). Jeżeli chodzi o rażące naruszenie interesów konsumenta to przyjmuje się, że występuje ono wówczas, jeżeli postanowienie umowne poważnie, znacząco odbiega od sprawiedliwego wyważenia praw i obowiązków stron. W wyroku z dnia 13 lipca 2005 r. (I CK 832/04) Sąd Najwyższy stwierdził, że rażące naruszenie interesów konsumenta oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy przyjąć, że kwestionowane postanowienia zawartej umowy nie zostały z pozwaną uzgodnione indywidualnie. Konsument nie miał zatem wpływu na treść postanowień umowy (okoliczności przeciwnej powód nie wykazał). Przedmiotowe postanowienia nie dotyczą także głównych świadczeń stron, gdyż należą do nich tylko takie elementy konstrukcyjne umowy, bez których uzgodnienia nie doszłoby do jej zawarcia (por.: uchwała SN z 27.10.2021r., III CZP 43/20).

W cenie Sądu, sam fakt, że pozaodsetkowe koszty kredytu, określone w umowie, mieszczą się w maksymalnych ich granicach, określonych w art. 36a powołanej ustawy o kredycie konsumenckim nie świadczy o tym, że nie stanowią one niedozwolonych postanowień umownych.

W tej sytuacji w dalszej kolejności należało przyjąć, że przedmiotowe postanowienie umowy, dotyczące wysokości opłaty przygotowawczej i prowizji dla pożyczkodawcy, ustalonych w w.w. kwotach, przy kwocie pożyczki w wysokości 14746,56 zł i ustalonych odsetkach umownych oraz okresie spłaty, rozłożonym na 150 tygodni, w sytuacji, gdy całkowity koszt pożyczki (17015,79 zł) znacznie przekraczał kwotę udzielonej pożyczki - kształtowało prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, zakładało ogromną dysproporcję świadczeń, rażąco naruszając interesy konsumenta i jako takie spełniają przesłanki abuzywności, a w konsekwencji są wyłączone z umowy i nie wiążą pozwanej. Opłata przygotowawcza i prowizja powinny odzwierciedlać faktyczne koszty, jakie przedsiębiorca poniósł w związku z przygotowaniem umowy, zgromadzeniem koniecznych dokumentów, dokonaniem weryfikacji zdolności kredytowej, uruchomieniem środków. Nie mogą to być w żadnej mierze arbitralnie ustalone przez przedsiębiorcę opłaty, nie znajdujące faktycznego uzasadnienia w poczynionych nakładach. Koszt ten nie może abstrahować od podjętych działań. Tymczasem wysokość kwestionowanych opłat została tak określona, aby łączna ich suma odpowiadała i nie przekroczyła limitu maksymalnych pozaodsetkowych kosztów kredytu. Opłata przygotowawcza i prowizja, których powód domaga się w niniejszej sprawie, nie odzwierciedlają nakładów rzeczywiście poniesionych przez pożyczkodawcę, co w sposób rażący narusza interesy konsumentów i może przynosić przedsiębiorcy nieuzasadnione korzyści (art. 385(1)§1 kc). Postanowienia – dające możliwość obciążenia strony niewspółmiernymi kosztami do wykonanej czynności, to niedozwolone klauzule umowne.

Ani w pozwie, ani w dalszym piśmie procesowym, pomimo zgłoszonych zarzutów, strona powodowa nie wskazała sposobu wyliczenia kwoty dochodzonej pozwem (jak również podanej w wypowiedzeniu umowy), w tym sposobu wyliczenia kwoty, żądanej tytułem odsetek umownych, co uniemożliwia weryfikację jej twierdzeń przez Sąd.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie powołanych przepisów, powództwo oddalono.

Orzeczenie w pkt II wyroku oparto na przepisach art. 98§1, 1 ¹ i 3 kpc. Powód, jako przegrywający sprawę, powinien zwrócić pozwanej koszty procesu, w skład których wchodzi wynagrodzenie pełnomocnika, będącego adwokatem, w stawce minimalnej, uzależnionej od wartości przedmiotu sporu, oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa.