Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kłodzku

UZASADNIENIE

Powódka J. K. wniosła o zasądzenie od strony pozwanej (...) S.A. z siedziba w W. kwoty 48 000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznana krzywdę z ustawowymi odsetkami od dnia 11 grudnia 2020 r. i kwoty 635,20 zł tytułem odszkodowania za koszty leczenia i rehabilitacji z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 31.dnia po doręczeniu odpisu pozwu pozwanemu oraz zasądzenie od pozwanej kosztów procesu na rzecz powódki, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 7 200 zł. W uzasadnieniu pozwu powódka podała, ze 29 czerwca 2020 r. w wyniku wypadku z udziałem ubezpieczonego u strony pozwanej K. W. doznała ciężkich obrażeń ciała, a przed sądem karnym toczy się postepowanie (...). Powódka wskazała, że doznane obrażenia wpłynęły na jej rzeczywistość, mierzyła się z bólem, praktycznie unieruchomieniem, cierpieniami związanymi ze zmiana pozycji ciała, uczeniem się na nowo określonych czynności, a następnie rehabilitacją. Powódka podniosła, że nie wróciła do sprawności sprzed wypadku, choć wcześniej grała w piłkę ręczna i jeździła konno, jest osoba młoda z trwałym uszczerbkiem na zdrowiu, a przyznane zadośćuczynienie 12 000 zł jest nieadekwatne do jej cierpień. Ponadto wskazał, że strona pozwana wypłacił jej 60 zł tytułem ryczałtu za koszty związane z leczeniem i 22,80 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia. Powódka przedstawiła faktury i paragony za koszty leczenia wskazując, ze wyniosły one 718 zł, a przy uwzględnieniu dotychczas wypłaconych świadczeń z tego tytułu (82,80 zł) dochodzi różnicy 635,20 zł. Powódka zaprzeczyła także temu, by miała przyczynić się do szkody.

Strona pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz strony pozwanej kosztów procesu. Strona pozwana podniosła, że przyznała powódce kwotę 20 000 zł tytułem zadośćuczynienia, kwotę 100 zł ryczałtu na koszty leczenia i 38 zł tytułem kosztów leczenia pomniejszając je o 40% z uwagi na przyczynienie się poszkodowanej do zaistnienia i wielkości szkody. Strona pozwana podniosła, że powódka nieprawidłowo poruszała się po lewym poboczu jezdni, a po prawej stronie jezdni znajdował się chodnik. Zdaniem pozwanej wypłacona kwota w całości jest adekwatna do doznanej krzywdy. Strona pozwana podniosła także, że nie uznaje dalszych kosztów leczenia, ponieważ powódka mogła korzystać ze świadczeń w ramach NFZ.

Sąd zawiesił postępowanie ze względu na postępowanie karne, a po jego zakończeniu podjął niniejsze postępowanie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 czerwca 2020 r. w J. kierujący samochodem matki A. (...) nr rej. (...) K. W. zjechał z prawego pasa jezdni drogi krajowej nr (...) w kierunku lewego pobocza, czym doprowadził do uderzenia przednią częścią nadwozia w znajdujących się na lewym poboczu pieszych, w wyniku czego obrażeń ciała w postaci wstrząśnienia mózgu, złamania trzonów kręgów piersiowych (...), (...), (...), złamania wyrostka bocznego (...) i złamania wyrostka kolczystego Th10 i łuku kręgu Th11 oraz złamania kostki bocznej prawej doznała powódka J. K., a także inny pieszy. Sprawca został uznany za winnego przestępstwa z art.177 § 1 k.k. Sąd karny przyjął, że umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym i kierował pojazdem z nadmierną prędkością oraz nie dostosował techniki jazdy do panujących warunków drogowych. Ponadto uznał, że fakt poruszania się przez poszkodowanych w nieprawidłowy sposób nie miał wpływu na naruszenie przez K. W. zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, ponieważ sprawca znajdował się na terenie zabudowanym i powinien się spodziewać, że na poboczu znajdują się osoby i nie jest to sytuacja wyjątkowa. Pobocze po lewej stronie jezdni, którym poruszała się powódka i D. F. (1) miało szerokość 1,90 m, chodnik po prawej stronie 1,50 m. Do zdarzenia doszło na odcinku prostym poprzedzającym łukiem w prawo o długości 120 m. Miejsce zdarzenia drogowego znajdowało się pomiędzy posesjami (...) a (...), a wypadek wydarzył się na wysokości posesji nr (...). Zarówno kierujący A. (...), jak i powódka i D. F. (1) poruszali się w kierunku K..

Dowód: znajdujące się w aktach (...): wyrok SR w K.z dnia 27.10.2022 r. – k.254 wraz z uzasadnieniem – k.261 – 264, opinia KWP we W. biegłego G. F. z dnia 19.11.2020 r. – k.88 – 110 (k.15-37 niniejszych akt), protokół oględzin miejsca wypadku z opisem i uzupełniający – k.9 – 10, 69 – 71, 73 - 74

kserokopia aktu oskarżenia – k.12 - 14

Powódka bezpośrednio po wypadku na miejscu zdarzenia leżała i była w szoku, chciała wstawać .

Dowód: zeznania świadka A. I. – k.198

Po wypadku powódka została przewieziona do (...) Centrum Medycznego w P. i przebywała na Oddziale Neurochirurgicznym od 29 czerwca 2020 r. do 3 lipca 2020 r. W dniu zdarzenia zastosowano leczenie operacyjne - stabilizację przeznasadową Th8-12, usunięto krwiaka kanału kręgowego, korekcję deformacji pourazowej. Ponadto powódka była konsultowana ortopedycznie z powodu złamania kostki bocznej prawej bez przemieszczenia odłamów. Kończynę unieruchomiono w szynie gipsowej, zalecono profilaktykę przeciwzakrzepową, zakaz obciążania unieruchomionej kończyny, chodzenie o kulach łokciowych. U powódki występowały dolegliwości bólowe okolicy rany pooperacyjnej. Powódce zalecono zakaz dźwigania, ochrona od pracy na 1,5 miesiąca, zakaz obciążania prawej nogi, kontrolę w poradni.

Dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego – k.38 – 41, wynik badania TK – k.46

Po operacji, gdy powódka była pionizowana, zasłabła. Nie była w stanie sama chodzić, ponieważ nie czuła się na siłach. W szpitalu miała założony przez 3 dni opatrunek gipsowy na nodze. Potem założono jej ortezę.

Dowód: zeznania powódki – k.199 verte - 200

W dniu 3 lipca 2020 r. powódka zakupiła ortezę za kwotę 300 zł, przy czym jej koszt był finansowany z NFZ i kule łokciowe za 38,60 zł.

Dowód: wydanie zewnętrze z VAT (...) – k.90, faktura VAT (...) – k.91

Po opuszczeniu szpitala powódka została przewieziona do domu. Opiekowała się nią ciotka A. I.. Musiała robić powódce okłady, zmieniać opatrunki, robić zastrzyki, jeździć na kontrole. Powódka korzystała z toalety dochodząc do niej o kulach i przy pomocy ciotki, która również pomagała jej przy myciu. Pomagał jej też D. F. (1). Powódka głownie leżała, ale nie była w stanie długo leżeć. Siedząc i leżąc odczuwała ból. Powódka poruszała się też na wózku inwalidzkim, potem o kulach, nogę miała w ortezie. Rekonwalescencja trwała długo. Około 1,5 roku powódka była rehabilitowana, początkowo codziennie, potem były to zabiegi dwa razy w tygodniu. Powódka musiała zrezygnować ze szkoły o profilu fryzjerskim. Dopiero po roku gdy wróciła do zdrowia, podjęła naukę zaocznie. U powódki cały czas utrzymują się bóle kręgosłupa. Zmieniła się jej aktywność. Powódka leżała całe wakacje

Dowód: zeznania świadka A. I. – k.198, zeznania świadka D. F. (2) – k.198 - 199, zeznania świadka D. F. (1) – k.199, zeznania powódki – k.199 verte – 200, świadectwo pracy – k.54 – 55, umowa o pracę w celu przygotowania zawodowego – k.56 – 57, wypowiedzenie umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego – k.60, zaświadczenie – k.62

Powódka zgłosiła szkodę stronie pozwanej pismem z dnia 23 września 2020 r. domagając się zadośćuczynienia 60 000 zł i kosztów leczenia. Strona pozwana potwierdziła przyjęcie szkody w dniu 21 października 2020 rejestrując ją pod nr (...). Ostatecznie strona pozwana wypłaciła powódce kwotę 12 082,80 zł pomniejszając kwotę 20 138 zł o mające miejsce zdaniem pozwanej przyczynienie się powódki w 40%.

Dowód: zgłoszenie szkody osobowej – k.68 – 71, pismo pozwanej z dnia 21.10.2020 r. – k.72, reklamacje – k.75, 82 – 85, decyzje pozwanej z 10.12.2020 r., z 11.12.2020 r., 28 maja 2021 r. i 13.09.2021 r. – k.76 – 77, 78, 79 – 80, 86- 89

W dniu 25 marca 2021 r. powódka była na konsultacji u ortopedy – traumatologa T. M. i zapłaciła za konsultację kwotę 130 zł.

Dowód: karta konsultacyjna z dnia 25.03.2021 r. – k. 50, paragon z dnia 25.03.2021 r. – k.93

W kwietniu 2021 r. powódka korzystała z prywatnych świadczeń rehabilitacyjnych w (...) Ś. i zapłaciła za nie 300 zł.

Dowód: faktura z dnia 13.04.2021 r. - k.92

Powódka została skierowana na cykl zabiegów fizjoterapeutycznych przez lekarza rodzinnego.

Dowód: skierowanie – k.66

W dniu 20 maja 2021 r. powódka była na konsultacji neurochirurgicznej ze względu na ból i uczucie przeskakiwania w odcinku piersiowym i lekarz zalecił wykonanie rtg kręgosłupa piersiowego AP i boczne celem wykluczenia złamania i przemieszczenia się implantów. Za tę konsultację zapłaciła 250 zł.

Dowód: konsultacja neurochirurgiczna – k.45, paragon z dnia 20.05.2021 r. – k.67

Powódka zmuszona była podjąć rehabilitację. Rehabilitacja polegała na ćwiczeniach, masażach i prądach około 3 h dziennie. Kolejne rehabilitacje również były prowadzone w taki sposób ze zmienną intensywnością.

Dowód: skierowanie na cykl zabiegów fizjoterapeutycznych – k.44, zeznania powódki – k.362

Powódka leczyła dwa lata przed wypadkiem na depresję. Przed wypadkiem były okresy regresji. W wyniku wypadku stan zdrowia psychiczny powódki pogorszył się, ponieważ powódka miała plany na wakacje, a w wyniku wypadku była zależna od innych osób, odcięta. Obecnie odczuwa ból prawej strony ciała oraz drętwienia.

Dowód: zeznania świadka A. I. – k.198, zeznania świadka J. J. – k.199, zeznania powódki – k.362

W wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia 29 czerwca 2020 r. powódka doznała urazu kręgosłupa piersiowego – złamania kręgów piersiowych Th9, Th10 i Th11 oraz urazu kończyny dolnej prawej – złamania kostki bocznej bez przemieszczenia. Odniesione obrażenia skutkowały trwałym uszczerbkiem na zdrowiu w wysokości 25%. Doznane obrażenia wiązały się z dolegliwościami bólowymi o silnym natężeniu przez okres 3 – 6 miesięcy i w sposób negatywny rzutowały na jej aktywność życiową i zawodową. Odzyskanie sprawności sprzed wypadku przez powódkę nie jest możliwe. U powódki stwierdzono obecnie sztywność kręgosłupa pogranicza piersiowo – lędźwiowego, która jest utrwalona. Powódka wymagała i nadal wymaga przyjmowania leków przeciwbólowych, pozostawania pod opieką lekarską i poddawaniu się rehabilitacji, jak również wymagała pomocy osób trzecich. Poniesione koszty leczenia były zasadne i pozostawały w związku z wypadkiem.

Dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu neurochirurgii, neurotraumatologii i chirurgii dziecięcej J. C. – k.215 – 220, wynik badania – k.46 – 47, 48, 51, skierowanie do poradni specjalistycznej – k.53

Po wypadku u powódki wystąpiły objawy zaburzeń stresowych pourazowych. Obecne u niej są objawy lęku i depresji, lecz związek przyczynowo – skutkowy aktualnego stanu psychicznego powódki z dolegliwościami powypadkowymi jest trudny do oszacowania z uwagi na występujące przed wypadkiem problemy ze zdrowiem psychicznym powódki. Na występowanie zaburzeń depresyjno – lękowych w chwili obecnej, oprócz dolegliwości i ograniczeń powypadkowych, mogą mieć wpływ zmiany życiowe, jakie nastąpiły w życiu powódki nie związane z wypadkiem.

Dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu psychologii M. G. – k.252 – 257, pisemne wyjaśnienia opinii (opinia uzupełniająca) – k.302 – 305,

Pod względem ortopedycznym u powódki stwierdzono stan po urazie kręgosłupa piersiowego ze złamaniem trzonów kręgów Th9 do Th11 i leczeniu operacyjnym i uszczerbek w związku z tymi urazami wynosi 10 % i ma charakter trwały, zaś ze względu na stan po złamaniu kości strzałkowej podudzia prawego trwały uszczerbek wynosi 3 %. U powódki występują ograniczenia ruchomości w odcinku piersiowym o charakterze trwałym, nie możliwości przywrócenia dobrej funkcji kręgosłupa piersiowego. Rehabilitacja polegała na ćwiczeniach wzmacniających mięśnie przykręgosłupowe kręgosłupa. W przyszłości u powódki może dojść do wtórnych zmian zwyrodnieniowych w stawach międzykręgowych kręgosłupa w sąsiednich jednostkach ruchowych, ponieważ będzie przeniesiony ruch kręgosłupa na inne odcinki kręgosłup. Urazy doznane przez powódkę niewątpliwie wiązały się ze znacznymi dolegliwościami bólowymi.

Dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii – traumatologii S. G. – k.270 – 273, pisemne wyjaśnienia opinii (opinia uzupełniająca) – k.316

Powódka odczuwa drętwienie kończyn dolnych, najsilniej w okolicy łydek i stóp, jak i górnych, a także ból podczas głębszego oddychania po prawej stronie poniżej kąta dolnego łopatki, w części operowanej odczuwa przeczulicę. Powódka ma ograniczone ruchy w odcinku piersiowym. Z powodu zmian fizjologicznym ułożeniu kręgosłupa (spłaszczona kifoza i lordoza lędźwiowa) długie stanie lub dłuższy spacer wywołują ból i napięcie. Po wypadku odczuwała ból, obecnie odczuwa ból gdy więcej pracuje lub wykona wysiłek fizyczny lub dłuższy spacer. Ograniczenie ruchomości kręgosłupa piersiowego jest trwałe i nie można przywrócić funkcji kręgosłupa piersiowego. Powódka po wypadku mogła korzystać z fizykoterapii, która miałby na celu zmniejszenie dolegliwości bólowych np. tens a dodatkowo rehabilitacja mającą na celu wzmocnienie mięśni brzucha i uelastycznienie napiętych mięśni przykręgosłupowych. . Obecnie powódka wymaga rehabilitacji dla dobra całego kręgosłupa i ewentualnych powikłań, które mogą wystąpić pod postacią zwyrodnień w stawach międzykręgowych kręgosłupa zarówno w odcinku szyjnym, jak i lędźwiowym.

Dowód: opinia biegłej sądowej z zakresu rehabilitacji dr M. D. – k.333 - 338

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

Strona pozwana nie kwestionowała swej odpowiedzialności wynikającej z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych - sprawcy zdarzenia z dnia 29 czerwca 2020 r. oraz wypłaty powódce kwoty 12 082,80 zł.

Spór powstał na tle wysokości zadośćuczynienia i odszkodowania oraz podnoszonego przez pozwaną zarzutu przyczynienia się powódki.

Rozstrzygając niniejszą sprawę Sąd oparł się na dowodach z dokumentów w postaci dokumentacji lekarskiej, pism stron, opinii biegłych sądowych oraz zeznaniach świadków i powódki. Autentyczności, rzetelności i treści dowodów z dokumentów żadna ze stron nie kwestionowała, nie budziły one również zastrzeżeń ze strony Sądu, natomiast dowodowi z zeznań świadków i powódki Sąd przypisał walor wiarygodności, albowiem korespondują on z pozostałymi wymienionymi wyżej dowodami z dokumentów, jak i opiniami biegłych. W takim zakresie, w jakim konieczne było zasięgnięcie wiadomości specjalnych (art. 278 § 1 k.p.c.). Sąd posiłkował się dowodami z opinii biegłych z zakresu neurochirurgii, psychologii, ortopedii i rehabilitacji. Biegli wydali je po szczegółowej analizie całego zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego, a nadto w oparciu o osobiste, bezpośrednie badanie powódki oraz dostępną wiedzę medyczną, z uwzględnieniem posiadanej wiedzy fachowej i doświadczenia zawodowego. Ostatecznie opinie biegłych w sposób wyczerpujący i prawidłowy wyjaśniły stawiane przed biegłymi kwestie. Ich wartość formalna i merytoryczna nie budziła zastrzeżeń Sądu, są one bowiem spójne, logiczne, wewnętrznie niesprzeczne i dlatego też Sąd w całości podzielił ich wnioski uznając je za pełni przekonywające i czyniąc na ich podstawie ustalenia faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

W pierwszej kolejności rozstrzygnąć należało, czy istotnie powódka przyczyniła się do szkody. Zgodnie z przepisem art.362 k.c. jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron. Jak wynika z treści wyroku Sądu Rejonowego w K. z dnia 27 października 2022 r. sprawca wypadku drogowego umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym i poruszał się z nadmierną prędkością oraz nie dostosował techniki jazdy do panujących warunków drogowych. Ponadto opinia biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych wskazuje, że powódka w chwili zdarzenia poruszała się lewym utwardzonym poboczem drogi krajowej, a po prawej stronie jezdni znajdował się chodnik przeznaczony dla ruchu pieszych. Definicja pobocza znajduje się w art.2 pkt 8 ustawy z dnia czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym i stanowi i według niej pobocze to część drogi usytuowana przy jezdni, która może być przeznaczona do ruchu pieszych lub niektórych pojazdów, postoju pojazdów, jazdy wierzchem lub pędzenia zwierząt. Z treści art.11 ust. 1 i 2 ww. ustawy wynika natomiast, że pieszy jest obowiązany korzystać z drogi dla pieszych lub drogi dla pieszych i rowerów, a w razie ich braku - z pobocza. Jeżeli nie ma pobocza lub czasowo nie można z niego korzystać, pieszy może korzystać z jezdni, pod warunkiem zajmowania miejsca jak najbliżej jej krawędzi i ustępowania miejsca nadjeżdżającemu pojazdowi. Pieszy idący po poboczu lub jezdni jest obowiązany iść lewą stroną drogi. Z protokołów oględzin miejsca wypadku i opinii biegłego G. F. wynika, że powódka szła lewą stroną poboczem. Zdjęcia załączone do opinii wykazują, że na wysokości budynku, z którego powódka wyszła wraz z D. F. (1) był łuk drogi zatem widoczność, by przejść na drugą stronę była ograniczona. Podkreślić jednak należy, że chodnik nie znajdował się po obu stronach jezdni, lecz po drugiej stronie jezdni. W miejscu wypadku na wysokości posesji (...) znajdował się podwójna linia ciągła. Mając te okoliczności na względzie, a więc poruszanie się przez powódkę lewym szerokim poboczem, lewą stroną (nie po jezdni) w kierunku K., brak przeszkód na drodze, którą poruszał się sprawca wypadku oraz wnioski biegłego, że przyczyny zdarzenia należy upatrywać w popełnionych przez kierującego A. (...) błędach w technice bądź taktyce prowadzenia pojazdu, nadmiernej prędkości pojazdu sprawcy, przy konieczności przejścia na drugą stronę jezdni przez powódkę i D. F. w miejscach, gdzie była linia ciągła, a wcześniej łuk drogi (co wynika ze zdjęć w opinii i szkiców) nie sposób uznać, że powódka w jakikolwiek sposób przyczyniła się do szkody. W żaden sposób ich sposób poruszania się nie był przyczyną wypadku, lecz zachowanie się kierowcy posiadającego ubezpieczenie oc u strony pozwanej. Na to również wskazał w uzasadnieniu wyroku karnego Sąd Rejonowy w K. fakt poruszania się pokrzywdzonych w nieprawidłowy sposób nie miał wpływu na fakt naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez oskarżonego, przy czym kierujący znajdujący się na terenie zabudowanym powinien spodziewać się takiej sytuacji, ze na poboczu mogą znajdować się osoby i nie jest to sytuacja wyjątkowa. Zwrócić należy uwagę, że gdyby uznać za zasadne stanowisko strony pozwanej, to w terenie zabudowanym, gdy po jednej stronie jezdni znajduje się chodnik wychodząc z domu, należałoby natychmiast przechodzić na drugą stronę jezdni nie bacząc na uwarunkowania takie jak zakręty, łuki drogi czy linie ciągłe na jezdnie. Niezależnie od tego, przyjęty przez stronę pozwaną stopień przyczynienia jest nie do przyjęcia, bowiem w zasadzie za przedmiotowy wypadek w niewiele niższej części obarcza powódkę, co nie wynika w żaden sposób z treści wyroku karnego, którym sąd cywilny zgodnie z art.11 k.p.c. jest związany. Sąd karny nie przyjął, by zachowanie powódki było przyczyną zaistnienia wypadku.

Wniosek o przesłuchanie świadków D. F. (1) i K. W. na okoliczności jak w pkt 12 i 13 odpowiedzi na pozew był bezzasadny i jako taki podlegał oddaleniu, ponieważ okoliczności, na które zawnioskowani zostali świadkowie wynikają jednoznacznie z opinii biegłego z rekonstrukcji wypadków drogowych. Sad oddalił wniosek strony pozwanej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu wypadków drogowych na okoliczność ustalenia, czy powódka przyczyniła się do zaistnienia i wielkości szkody. Wniosek ten jest bezzasadny, ponieważ kwestia przyczynienia należy do oceny sądu rozstrzygającego sprawę, a sąd rozstrzyga w oparciu o przeprowadzone dowody mając na względzie przepisy obowiązującego prawa. Zwrócić należy uwagę, że w postępowaniu karnym biegły sądowy pozostawił tę kwestię do uznania sądu. Trudno sobie wyobrazić, że do kompetencji biegłego należałyby ustalenia stopnia przyczynienia się i w istocie zastąpienia Sądu.

Mając na względzie powyższe Sąd nie uwzględnił zarzutu przyczynienia się powódki do powstania szkody.

Przepis art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 k.c. stanowi, że sąd może przyznać poszkodowanemu, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, odpowiednią sumę, tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tu o krzywdę (szkodę niemajątkową), ujmowaną, jako cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości, oraz cierpienia psychiczne, to jest ujemne uczucia, przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi. Zadośćuczynienie, przyznawane jednorazowo, stanowić ma rekompensatę za całą krzywdę. Ma na celu przede wszystkim złagodzenie doznanych cierpień, a jego wysokość musi uwzględniać stopień doznanej krzywdy, rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, wiek pokrzywdzonego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość.

Stwierdzić należy, że wypadek komunikacyjny z dnia 29 czerwca 2020 r. z udziałem powódki należał do poważnych w skutkach zdarzeń drogowych, co wynika z dokumentacji medycznej powódki i opinii biegłych sądowych.

W ocenie Sądu, bacząc na przeprowadzone dowody z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy karnej tut. Sądu o sygn. (...), jak i w aktach niniejszej sprawy oraz dowody osobowe, stwierdzić należy, że zakres krzywdy powódki wynikający z wypadku z dnia 29 czerwca 2020 r. jest bardzo duży. Karta informacyjna leczenia szpitalnego powódki, jak i wyniki badań obrazowych, kwalifikacja prawna czynu sprawcy wypadku, gdzie obrażenia ciała powódki określono jako naruszające czynności narządów ciała na okres powyżej dni siedmiu oraz opinie biegłych wskazują, ze nie doszło do typowego urazu typu smagnięcie biczem, lecz do poważnych obrażeń polegających na złamaniu trzonów kręgów piersiowych Th9, Th10 i (...) oraz do złamania kostki bocznej prawej. Powódka w dniu wypadku przeszła operację co wiązało się nie tylko z unieruchomieniem jej, ale i odpowiednim znieczuleniem, następnie pionizowanie, przy uwzględnieniu, że dodatkowo powódka miała założony najpierw gips, a następnie ortezę na nodze. Nie tylko dowody z dokumentacji, lecz również zeznania świadków i powódki wykazały, że powódka odczuwała dolegliwości bólowe kręgosłupa i pleców w istocie w każdej z pozycji ciała, którą przyjmowała. Ponadto ze względu na doznane obrażenia powódka nie była samodzielna i musiała korzystać z pomocy ciotki, babci, chłopaka i przez dwa tygodnie po wypadku z pomocy matki. Musiała się poruszać na wózku, następnie o kulach. Powódka musiała również przyjmować leki przeciwbólowe. Zwrócić należy również na stwierdzony u powódki trwały uszczerbek na zdrowiu, przy czym pod względem neurochirurgicznym został określony na 25 %. Biegli neurochirurg, ortopeda i rehabilitant jednoznacznie wskazali, że ze względu na doznane obrażenia powódka odczuwała dolegliwości bólowe o silnym natężeniu i dotąd odczuwa dolegliwości bólowe. Ponadto powódka nigdy nie odzyska sprawności sprzed wypadku, a dodatkowo doznane urazy kręgosłupa piersiowego mogą prowadzić do wtórnych zmian zwyrodnieniowych. Wskazać również wypada, że oprócz konieczności operacji neurochirurgicznej powódka doznała złamania prawej kości strzałkowej i z tego względu również miała trudności w poruszaniu się. Bacząc na jej wiek, odczuwane dolegliwości bólowe, unieruchomienie w czasie kiedy powinna cieszyć się wolnym czasem w wakacje, koniecznością rehabilitacji i uzależnieniem od osób trzecich przy czynnościach dotychczas samoobsługowych nie sposób uznać, że dotychczas wypłacone przez stronę pozwaną zadośćuczynienie jest adekwatne do doznanych przez powódkę cierpień zarówno fizycznych, jak i psychicznych. Kwota 12 000 zł nie zrekompensowała powódce doznanej krzywdy, a postawa pozwanego ubezpieczyciela deprecjonującego doznaną krzywdę jest niezrozumiała. Pozwana nie uwzględniła istotnych elementów mających znaczenie dla ustalenia adekwatnego zadośćuczynienia, a jedynie trwała przy przyczynieniu się powódki. Nie zmienia tej oceny opinia biegłego psychologa, z której wynika, że trudno ocenić, iż w wyniku wypadku stan psychiki powódki się pogorszył. W ocenie Sądu, niezależnie od występujących u powódki zaburzeń lękowo – depresyjnych na dwa lata przed wypadkiem, podjętego przez powódkę leczenia, doznane obrażenia w wyniku wypadku, odczuwany ból, brak dogodnej pozycji ciała, by go zmniejszyć i unieruchomienie tak młodej osoby spowodowały zaburzenia stresowe pourazowe. W żaden jednak sposób nie zmienia to oceny Sądu, że kwota 60 000 zł skompensuje w określonym stopniu doznaną przez powódkę krzywdę. Zdaniem Sądu, żądane dalsze zadośćuczynienie 48 000 zł nie jest wygórowane i mając te okoliczności na względzie Sąd zasądził żądaną kwotę zadośćuczynienia, by wraz z dotychczas wypłaconym pozwoliła na naprawienie krzywdy doznaje przez powódkę wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 grudnia 2020 r. na podstawie art.481 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, a które nie były kwestionowane przez stronę pozwaną. Decyzję w przedmiocie wypłaty zadośćuczynienia pozwana podjęła 10 grudnia 2020 r., a szkoda została zgłoszona już w październiku 2020 r. 635,20 zł

Sad na podstawie przepisu art.444 § 1 k.c. zasądził również kwotę 635,20 zł tytułem odszkodowania za poniesione przez powódkę koszty leczenia i rehabilitacji. Powódka w całości udowodniła to roszczenia przedkładając faktury i paragony, a podjęte leczenie pozostaje w związku przyczynowym z wypadkiem, co wynika z opinii biegłych. Bez znaczenia jest w tym zakresie opinia biegłego ortopedy – traumatologa, który nie widział konieczności rehabilitacji, lecz zarówno biegły neurochirurg, jak i rehabilitant uznali konieczność rehabilitacji powódki i poniesionych na to leczenie kosztów. Powódka wykazała, że łącznie koszty wyniosły 1 018,60 zł, przy czym orteza, której koszt wyniósł 300 zł była refundowana z NFZ. Zatem koszty poniesione przez powódkę to 718,60 zł z czego strona pozwana zwróciła 82,80 zł (pomniejszając o ustalone przez siebie przyczynienie). Odsetki ustawowe za opóźnienie zasądzono na mocy art.481 k.c. od dnia 10 lutego 2022 r., ponieważ doręczenie pozwu stronie pozwanej nastąpiło 10 stycznia 2022 r., a zatem 31 dzień po doręczeniu to 10 lutego 2022 r.

Koszty sądowe wyłożone tymczasowo przez Sąd Rejonowy w K. wyniosły łącznie 9 042,39 zł i składają się na nie należności świadków (k.202) oraz biegłych sądowych za sporządzone opinie oraz ich pisemne wyjaśnienia (k.222, 260, 278, 308, 328, 340 i 358) oraz brakująca opłata sądowa od pozwu w części od której powódka nie była zwolniona 1 932 zł. W odniesieniu do wyniku procesu Sąd nakazał stronie pozwanej ich uiszczenie na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego wK.na mocy art.113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art.98 k.p.c. zasądzając je w całości od strony pozwanej na rzecz powódki w kwocie 7 851 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku. Koszty te to: opłata od pozwu 500 zł, trzy opłaty skarbowe od pełnomocnictwa 3x17 zł, 100 zł opłata od wniosku o uzasadnienie postanowienia o zawieszeniu postępowania oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości dwukrotność stawki minimalnej tj. 7 200 zł. Sąd miał na względzie treść przepisu § 15 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. W rozporządzeniu dopuszczono możliwość zasądzenia sześciokrotności stawki minimalnej kosztów zastępstwa procesowego. Ze względu na stanowisko pozwanej konieczne było obszerne postępowanie dowodowe w zakresie opinii biegłych sądowych, składanie pism przez pełnomocnika powódki. Strona pozwana winna mieć na względzie prezentując określone stanowisko w sprawie, że może ono prowadzić w efekcie do poniesienia przez nią wyższych kosztów zastępstwa procesowego, tym bardziej, że kontestowała twierdzenia powódki. W związku z powyższym Sąd uznał, że stopień skomplikowania sprawy, obszerność postępowania dowodowego i nakład pracy pełnomocnika powódki uzasadniają zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej stawce.