Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kłodzku

UZASADNIENIE

Powódka (...) sp. z o.o. sp.k. z siedzibą w G. wniosła o zasądzenie od (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 7.282,85 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 6.790,85 zł od dnia 13 czerwca 2023 r. do dnia zapłaty i od kwoty 492 zł od dnia 8 sierpnia 2023 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że w dniu 28 kwietnia 2023 r. doszło do uszkodzenia pojazdu marki V. nr rej. (...) należącego do poszkodowanego S. L.. Sprawca zdarzenia w chwili zdarzenia objęty był obowiązkową ochroną ubezpieczeniową w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego u strony pozwanej. W dniu 14 czerwca 2023 r. poszkodowany przelał wierzytelność związaną z przedmiotową szkodą na rzecz powodowej spółki (...) sp. z o.o. sp.k. z siedzibą w G., wobec czego posiada ona legitymację procesową czynną do występowania w niniejszym procesie. Strona powodowa podkreśliła, że zgodnie z kalkulacją naprawy sporządzoną na jej zlecenie, całkowity koszt naprawy pojazdu po zdarzeniu wynosi 11.299,78 zł. Pozwem dochodzi różnicy pomiędzy kwotą wypłaconą przez Ubezpieczyciela (4.508,93 zł), a kwotą wynikającą z prywatnego kosztorysu, który obrazuje niezbędne koszty naprawy celem przywrócenia pojazdu sprzed szkody. Wskazała, że z tytułu zlecenia sporządzenia prywatnej kalkulacji naprawy samochodu poniosła koszt w wysokości 492 zł brutto.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana (...) S.A. z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od strony powodowej na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu przyznała, że ponosi odpowiedzialność z OC sprawcy prowadzącego gospodarstwo rolne oraz że wypłaciła na rzecz poszkodowanego kwotę 4.508,93 zł. Pozwana podkreśliła, że wypłacona kwota odszkodowania odpowiada kosztom naprawy pojazdu wyliczonym według przeciętnych cen części zamiennych i robocizny niezbędnych dla dokonania naprawy i pozwala ona na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed wypadku, przy uwzględnieniu cen usług i części występujących na rynku lokalnym. Ponadto strona pozwana zarzuciła brak legitymacji procesowej po stronie powodowej, wskazując że umowa przelewu wierzytelności jest nieważna. W ramach zarzutu nieważności umowy przelewu zakwestionowała własnoręczność podpisu cedenta, a ponadto podniosła że umowa została zawarta z naruszeniem praw konsumenta (art. 385 ¹ k.c.), ponieważ w przypadku gdy cesjonariusz dochodzi przed sądem znacznie wyższego odszkodowania aniżeli wynosiła cena, którą zapłacił poszkodowanemu z tytułu nabycia od niego- w oparciu o umowę cesji – wierzytelności w związku z którą dochodzi dopłaty odszkodowania, to oznacza że taka cesja stoi w sprzeczności z celem pełnego odszkodowania (art. 361 § 2 k.c. w zw. z art. 363 k.c.). Niezależnie od powyższego, strona pozwana podniosła jeszcze zarzut braku minimalizacji przez poszkodowanego szkody, albowiem w toku postępowania likwidacyjnego został poinformowany o możliwości naprawienia pojazdu w warsztacie sieci naprawczej (...), ale nie skorzystał z tej propozycji. Zakwestionowała wysokość odszkodowania, wskazując że w przypadku naprawienia pojazdu tylko koszty realnie poniesione będą stanowić o wysokości poniesionej szkody. Hipotetyczne koszty naprawy mają zastosowanie jedynie w sytuacji, gdy szkoda nie została jeszcze naprawiona. Z kolei w przypadku zbycia pojazdu szkoda będzie wyrażać się różnicą pomiędzy ceną uzyskaną ze sprzedaży, a tą którą by poszkodowany uzyskał, gdyby przedmiotem sprzedaży był pojazd nieuszkodzony. Wreszcie zakwestionowała zasadność dochodzonej pozwem w ramach odszkodowania kwoty z tytułu prywatnej ekspertyzy, wskazując iż ekspertyza została sporządzona przez osobę powiązaną ze stroną powodową, a zatem naliczenie opłaty za sporządzoną opinię stanowi sztuczne zawyżanie kosztów likwidacji szkody. Nadto zupełnie bezzasadne jest naliczenie podatku Vat od usługi wykonania prywatnej ekspertyzy, ponieważ strona powodowa ma możliwość odliczenia go w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W dalszych pismach strony procesu podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 kwietnia 2023 r. doszło do uszkodzenia pojazdu marki V. (...) nr rej. (...) należącego do poszkodowanego S. L.. Tego dnia, nocą, właściciel sąsiadującej z nieruchomością poszkodowanego nieruchomości gruntowej, na której znajdowało się pole uprawne, dokonywał oprysku upraw rolnych. Wskutek przemieszczania się środka, którym dokonano oprysku, opadł on na zaparkowany nieopodal samochód marki V. (...), należący do S. L., uszkadzając powłokę lakierniczą. Właściciel samochodu nie został poinformowany przez osobę wykonującą oprysk (sprawcę szkody) o wykonywanych przez nią pracach polowych, przez co nie miał możliwości zabezpieczenia pojazdu przed grożącą szkodą.

W chwili zdarzenia z 28 kwietnia 2023 r., sprawcę szkody i stronę pozwaną łączyła umowa ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej prowadzącego gospodarstwo rolne.

Bezsporne, a nadto dowody : podsumowanie zgłoszenia szkody, dokumentacja zdjęciowa uszkodzonego pojazdu, oświadczenie poszkodowanego z 23.05.2023 r. – w aktach szkody nr (...) – płyta Cd, k. 47; zeznania świadka S. L., e-protokół z rozprawy z 6.11.2023 r. – płyta Cd, k. 65; skrócony protokół z rozprawy z 6.11.2023 r., k. 63 v.-64.

W toku postępowania likwidacyjnego strona pozwana ustaliła wartość szkody na kwotę 4.508,93 zł brutto i przyznała w dniu 12 czerwca 2023 r. poszkodowanemu odszkodowanie we wskazanej wysokości.

Bezsporne, a nadto dowody: pisma strony pozwanej z 15.05.2023 r. i z 18.05.2023 r. z propozycją wypłaty odszkodowania – w aktach szkody nr (...) – płyta Cd, k. 47; decyzja z 12.06.2023 r. o wysokości przyznanego odszkodowania, k. 25-26; ustalenie wysokości szkody, k. 15-19.

W dniu 14 czerwca 2023 r. (...) sp. z o.o. sp.k. z siedzibą w G. (cesjonariusz) zawarła z poszkodowanym S. L. (cedentem) umowę przelewu wierzytelności na podstawie, której S. Z. przeniósł na rzecz cesjonariusza wierzytelność wynikającą ze szkody w pojeździe marki V., nr rej. (...), likwidowanej pod nr akt szkody (...), wobec podmiotu zobowiązanego do naprawienia szkody, tj. wobec strony pozwanej. Poszkodowany S. L. złożył na przedmiotowej umowie własnoręczny podpis. Cena zbycia wierzytelności ustalona została na 2.600 zł.

Dowód: umowa przelewu wierzytelności, k. 8; zeznania świadka S. L., e-protokół z rozprawy z 6.11.2023 r. – płyta Cd, k. 65; skrócony protokół z rozprawy z 6.11.2023 r., k. 63 v.-64.

Na zlecenie strony powodowej została sporządzona kalkulacja naprawy pojazdu marki V. o nr rej. (...), zgodnie z którą wartość kosztów naprawy samochodu do przywrócenia go do stanu sprzed zdarzenia powodującego szkodę wynosi 11.299,78 zł brutto.

Dowód: kalkulacja naprawy z dnia 4 lipca 2023 r., k. 10-13.

Strona powodowa poniosła koszt sporządzenia prywatnej ekspertyzy określającej koszty naprawy uszkodzonego pojazdu w kwocie 492 zł. Strona powodowa poniosła ww. koszt w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Sprzedawcą usługi wskazanym na fakturze VAT jest P. B., który prowadzi działalność gospodarczą pod nr NIP: (...) oraz jednocześnie jest od 19 kwietnia 2021 r. wspólnikiem w spółce będącej stroną powodową w niniejszym procesie, czyli nabywcą usługi, zgodnie z danymi zawartymi na fakturze.

Dowód: Faktura VAT nr (...) z dnia 04.07.2023 r., k. 9, wyciąg z KRS nr (...), k. 35-39 .

Strona powodowa wezwała stronę pozwaną pismem z dnia 31 lipca 2023 r. do zapłaty kwoty 6.790,85 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 czerwca 2023 r. i kwoty 492 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 7. dnia od otrzymania wezwania do zapłaty, łącznie 7.282,85 zł w terminie 7 dni od otrzymania wezwania.

Dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 31 lipca 2023 r., k. 14.

Samochód marki V., nr rej. (...) nadal pozostaje w posiadaniu S. L. i nie został w żadnym zakresie naprawiony.

Dowód: zeznania świadka S. L., e-protokół z rozprawy z 6.11.2023 r. – płyta Cd, k. 65; skrócony protokół z rozprawy z 6.11.2023 r., k. 63 v.-64.

Koszt naprawy samochodu marki V., nr rej. (...), w celu przywrócenia go do stanu sprzed szkody, spowodowanej zdarzeniem z dnia 28 kwietnia 2023 r., z wykorzystaniem części oryginalnych sygnowanych logo producenta pojazdu w zakładach naprawczych dokonujących takich napraw pojazdów na terenie miejsca zamieszkania poszkodowanego i okolic, przy uwzględnieniu średniej stawki roboczogodziny mającej zastosowanie w warsztatach rzemieślniczych przywracających stan pojazdu sprzed zdarzenia, wynosi 11.373,50 zł brutto. Brak jest możliwości naprawy pojazdu częściami alternatywnej jakości ‘’Q’ z uwagi na brak możliwości zakupu takich części w sieci hurtowni motoryzacyjnych.

Dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej T. G. z 1 grudnia 2023 r., k. 81-87; kalkulacja naprawy nr (...)87/23, k. 88-96.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Sąd ustalił stan faktyczny, opierając się na dowodach z dokumentów przedłożonych przez strony, na zeznaniach świadka S. L. oraz na opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej T. G.. Strony zasadniczo nie kwestionowały dowodów z dokumentów zebranych w sprawie, ich rzetelność nie budziła także wątpliwości Sądu. Jedyny zarzut odnoszący się do dowodów z dokumentów dotyczył umowy przelewu wierzytelności. Strona pozwana zarzucała nieważność tej umowy, wskazując że złożony pod tą umową podpis nie należy do poszkodowanego. Zeznający w charakterze świadka poszkodowany S. L. potwierdził jednak, że zawarł tą umowę z powodową spółką oraz że ją podpisał. Wobec tego Sąd czyniąc ustalenia faktycznie w sprawie, oparł się także na umowie przelewu wierzytelności złożonej do akt. W ocenie Sądu zeznania tego świadka były bowiem szczere oraz korelowały z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, toteż nie było podstaw, aby odmówić im wiary. Odnośnie do opinii biegłego sądowego, Sąd oparł się tym dowodzie, ponieważ była ona rzetelna, fachowa i zawierała kategoryczne wnioski oraz przekonujące ich uzasadnienie poparte dodatkowo wyceną sporządzoną przez biegłego. Żadna ze stron nie złożyła zresztą zastrzeżeń do opinii biegłego, nie zakwestionowała więc miarodajności tego dowodu. Wobec tego, Sąd na jej podstawie ustalił niezbędne koszty naprawy uszkodzonego w zdarzeniu z 28 kwietnia 2023 r. pojazdu marki V. (...), nr rej. (...). Ustalenie kosztów naprawy odbyło się przy tym, zgodnie z zakreśloną przez Sąd tezą dowodową, metodą szacowania kosztów naprawy potrzebnych do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody, albowiem – jak zeznał świadek (poszkodowany)- pojazd, który został uszkodzony w zdarzeniu z 28 kwietnia 2023 r. nie został zbyty i nie został w żadnym zakresie naprawiony. Obie strony były zgodne co do zasadności szacowania szkody tą właśnie metodą (tj. szacowania kosztów naprawy w sposób, jaki czynił to biegły sądowy) w przypadku gdy pojazd nie został naprawiony.

Bezsporne w niniejszej sprawie było to, że strona pozwana ponosi odpowiedzialność za skutki zdarzenia z dnia 28 kwietnia 2023 r., w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki V. o nr rej. (...), należący do poszkodowanego S. L. (pierwotnego wierzyciela). Bezsporne było także to, iż strona pozwana w toku postępowania likwidacyjnego wypłaciła poszkodowanemu kwotę 4.508,93 zł brutto, tytułem odszkodowania za uszkodzony pojazd.

Na podstawie art. 805 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Zgodnie bowiem z art. 822 § 1 k.c., powstanie obowiązku zapłaty przez zakład ubezpieczeń (ubezpieczyciela) odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakłada powstanie odpowiedzialności ubezpieczonego, czyli samego ubezpieczającego lub osoby, na której rzecz ubezpieczający zawarł umowę ubezpieczenia, za szkody wyrządzone osobom trzecim.

Sąd nie podzielił zarzutu strony pozwanej co do braku przysługiwania stronie powodowej legitymacji procesowej w niniejszej sprawie. Strona powodowa uzyskała legitymację procesową na podstawie umowy przelewu wierzytelności z 14 czerwca 2023 r. zawartej z poszkodowanym. Zeznający w charakterze świadka poszkodowany S. Z. potwierdził, że zawarł umowę przelewu z powodową spółką oraz że ją podpisał. Tym samym chybionymi okazały się zarzuty strony pozwanej jakoby podpis widniejący pod umową przelewu nie pochodził od cesjonariusza (poszkodowanego). Zdaniem Sądu nie mógł odnieść oczekiwanego skutku także zarzut strony pozwanej, iż umowa przelewu wierzytelności jest nieważna bowiem narusza prawa konsumenta, ponieważ cena nabycia wierzytelności nie stanowi odpowiedniego ekwiwalentu dla poszkodowanego przy uwzględnieniu wysokości dalszego odszkodowania (art. 58 k.c. w zw. z art. 363 k.c.), którego będzie dochodził nabywca wierzytelności dla siebie (art. 385 ¹ k.c.). Przypomnieć należy, że zgodnie z art. 513 § 1 k.c. dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności te zarzuty, które miałby on przeciwko zbywcy, bowiem przelew nie może pogarszać sytuacji prawnej dłużnika. Ingerencja w wewnętrzny stosunek prawny pomiędzy cedentem i cesjonariuszem do takich zarzutów może się zatem sprowadzać, a nie do zarzutów tyczących się praw czy obowiązków dotyczących stricte stosunku łączącego cedenta i cesjonariusza. W tym kontekście wskazać należy, że judykatura dopuszcza możliwość stawiania przez dłużnika zarzutów dotyczących stosunku wewnętrznego pomiędzy cedentem a cesjonariuszem odnośnie do prawidłowości kauzy przelewu, gdyż brak prawidłowej przyczyny umowy lub jej późniejszy upadek powoduje nieważność czynności prawnej (tak Sąd Najwyższy np. w wyroku z 19 lutego 1998, III CKN 387/97), co niewątpliwie rzutuje na sytuację dłużnika i jednocześnie stanowi zarzut, który przysługiwałby dłużnikowi przeciwko zbywcy wierzytelności (cedentowi). Brak kauzy powoduje bowiem nieważność czynności prawnej i wywołuje skutki erga omnes. Dłużnik nie jest jednak, zdaniem Sądu, uprawniony do ingerowania w stosunek wewnętrzny cedenta i cesjonariusza poprzez podnoszenie zarzutów, które mogłyby przysługiwać cedentowi wobec cesjonariusza, jako konsumentowi. Postanowienia umowne kwestionowane przez pryzmat przesłanek przewidzianych przepisem art. 385 ¹ k.c., w przypadku ich abuzywności, nie są bowiem dotknięte sankcją nieważności, lecz bezskuteczności, która wyraża się brakiem związania tymi postanowienia stron danej czynności. Strona pozwana podnosząc, że czynność przelewu wierzytelności jest nieważna z powodu zbyt niskiej ceny zbycia wierzytelności odszkodowawczej, a co miałoby być sprzeczne z interesem konsumenta (art. 385 ¹ k.c.) podnosiła w istocie zarzuty jakie mogłyby ewentualnie przysługiwać poszkodowanemu, a nie jej. Gdyby zaś hipotetycznie przyjąć, iż strona pozwana może tej treści zarzuty podnosić, to zwrócić należy uwagę, że dotyczą one postanowienia określającego główne świadczenie stron (ceny zbycia wierzytelności). Uznanie postanowienia określającego główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, za abuzywne, może nastąpić zupełnie wyjątkowo, tj. jeżeli zostało sformułowane w sposób niejednoznaczny. Treść umowy przelewu wierzytelności w sposób jednoznaczny zaś określa cenę zbycia wierzytelności poprzez wskazanie konkretnej kwoty – 2.600 zł. Przesłuchiwany w charakterze świadka poszkodowany nie wskazywał przy tym, by czuł się rażąco pokrzywdzony kwotą, na którą umówił się tytułem ceny zbycia wierzytelności. Niezależnie od powyższego zwrócić należy uwagę na brak konsekwencji strony pozwanej w prezentowanej przez nią argumentacji, w której z jednej strony wskazuje, iż oszacowana przez nią w toku postępowania likwidacyjnego szkoda (na sumę 4.508,93 zł) wyliczona została w sposób prawidłowy, a z drugiej wskazuje, że cena zbycia wierzytelności nie jest ekwiwalentna do rozmiaru szkody, a przecież przewyższa ona kwotę oszacowanej przez (...) S.A. szkody o 2.600 zł.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał że strona powodowa skutecznie nabyła wierzytelność od poszkodowanego w oparciu o ważną umowę przelewu wierzytelności, a tym samym posiadała w niniejszej sprawie legitymację procesową do wystąpienia z żądaniem objętym pozwem.

Okolicznością sporną w niniejszej sprawie była też wysokość należnego odszkodowania, za uszkodzony w wyniku powyżej opisanego zdarzenia z dnia 28 kwietnia 2023 r. pojazd marki V. (...) o nr rej. (...). Konieczne było w tym zakresie zasięgnięcie wiadomości specjalnych, co obligowało Sąd na mocy art. 278 § 1 k.p.c. do dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej. W ocenie Sądu sporządzona w niniejszej sprawie opinia biegłego sądowego T. G. jest rzetelna, prawidłowa i kategoryczna. Biegły logicznie wyjaśnił przyjęte w opinii wyliczenia i wnioski. Strony nie wniosły zresztą do opinii żadnych zastrzeżeń. Wobec tego, przy pomocy opinii biegłego sądowego T. G., Sąd ustalił, że koszt naprawy samochodu marki V. o nr rej. (...), z wykorzystaniem części oryginalnych sygnowanych logo producenta pojazdu w zakładach naprawczych dokonujących takich napraw pojazdów na terenie miejsca zamieszkania poszkodowanego i okolic, przy uwzględnieniu średniej stawki roboczogodziny mającej zastosowanie w warsztatach rzemieślniczych przywracających stan pojazdu sprzed zdarzenia, wynosi kwotę 11.373,50 zł brutto. Tylko naprawa pojazdu we wskazanej technologii pozwoli na przywrócenie samochodu do stanu poprzedniego, a więc do takiego stanu używalności i jakości, jaki istniał przed wypadkiem. Zgodnie z raportem optymalizacji części, wykonanym przez biegłego sądowego do kalkulacji (...)78/23 z dnia 27 września 2023 r., brak jest możliwości zakupu w sieci hurtowni motoryzacyjnych części alternatywnej w jakości ‘’Q’’. Taki stan rzeczy wymaga zatem, jak wskazał biegły, uwzględnienia ceny części oryginalnych.

Przesądzone zostało w judykaturze, że jeżeli naprawa wymaga użycia nowych części i materiałów, wydatki poniesione z tego tytułu powinny być uznane jako koszty naprawienia szkody. Odszkodowanie obejmuje koszty zakupu niezbędnych nowych części i innych materiałów pod warunkiem ich konieczności i niezbędności pod względem technicznym, bezpieczeństwa oraz estetyki i trwałości części zamiennych (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 24 lutego 2006r., III CZP 91/05). O przywróceniu do stanu poprzedniego można mówić, gdy stan pojazdu po naprawie pod każdym istotnym względem odpowiada stanowi samochodu sprzed wypadku, biorąc pod uwagę zarówno stan techniczny, jak i trwałość i wygląd estetyczny (por. wyrok Sądu Najwyższego z 3 lutego 1971r., III CRN 450/70; wyrok Sądu Najwyższego z 5 listopada 1980r., III CRN 223/80).

Sąd nie podzielił zarzutu strony pozwanej odnośnie do naruszenia przez poszkodowanego obowiązku minimalizacji szkody poprzez nieskorzystanie przez niego propozycji naprawy pojazdu w warsztacie należącym do sieci naprawczej (...) S.A. Poszkodowany w trakcie zeznań wskazał, iż nie wie, aby taka propozycja została przedstawiona przez Ubezpieczyciela. Niezależnie od tego, nawet gdyby przyjąć, że taka propozycja została złożona, to wskazać należy, że ubezpieczyciel nie wykazał, że naprawa w warsztacie sieci naprawczej przywróciłaby pojazd poszkodowanego do stanu sprzed szkody w takim samym zakresie jak wynikało to z opinii biegłego sądowego, a więc z użyciem części oryginalnych lub ewentualnie częściami w jakości (...), odpowiadającymi pod względem jakości częściom oryginalnym sygnowanym logo producenta. To na niej zaś spoczywał w tym zakresie ciężar dowodu, skoro ona chciała wywodzić z tej okoliczności pozytywne dla siebie skutki prawne (art. 6 k.c.). Podzielić należy przy tym pogląd wyrażony przez Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z 27 czerwca 2012 r., sygn. akt I ACa 623/12, że „nie sposób przyjąć, ażeby ustalenie rozmiaru szkody w oparciu o części innego rodzaju i niższej wartości wynikało z ciążącego na poszkodowanym obowiązku minimalizowania szkody. Z obowiązku zapobiegania powiększaniu szkody nie można wywodzić obowiązku jej naprawienia najtańszym możliwym kosztem bez względu zwłaszcza na jakość pracy i jakość zastosowanych części. Podkreślenia wymaga przy tym, iż na poszkodowanym ciąży jedynie obowiązek zapobieżenia powiększaniu szkody, którego z pewnością nie można rozumieć jako wyłączenia zasady pełnej odpowiedzialności, czy obowiązku przywrócenia stanu poprzedniego - tj. stanu sprzed szkody”. Mając powyższe ma uwadze, powyższy zarzut strony pozwanej nie mógł zasługiwać na uznanie.

Zgodnie z art. 361 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Natomiast z treści art. 363 § 1 k.c. wynika, że naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. W niniejszej sprawie żądanie ograniczyło się do świadczenia w pieniądzu. W związku z tym, że wartość szkody została oszacowana na kwotę 11.373,50 zł brutto, natomiast dotychczas wypłacone przez ubezpieczyciela odszkodowanie opiewało na 4.508,93 zł brutto, należało zasądzić na rzecz strony powodowej tytułem odszkodowania kwotę 6.790,85 zł (punkt I wyroku).

Od ww. kwoty Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 13 czerwca 2023 r. do dnia zapłaty, mając na uwadze, że strona pozwana w dniu 12 czerwca 2023 r. wydała decyzję o przyznaniu poszkodowanemu odszkodowania, natomiast w opóźnieniu ze spełnieniem dalszego świadczenia pozostaje od 13 czerwca 2023 r. Podstawą prawną zasądzonych odsetek był art. 481 § 1 k.c. i art. 455 k.c. oraz art. 817 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (pkt I wyroku).

Sąd oddalił powództwo w zakresie żądania zasądzenia kwoty 492 zł, poniesionej w związku ze zleceniem przez stronę powodową sporządzenia kosztorysu naprawy pojazdu poszkodowanego przez prywatnego rzeczoznawcę. Strona powodowa jako profesjonalista zajmujący się skupowaniem w sposób masowy wierzytelności o charakterze odszkodowawczym winna we własnym zakresie i na własny koszt oceniać ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej, z której czerpie dochody. Koszt poniesiony z tytułu prywatnej ekspertyzy stanowi, w ocenie Sądu, koszt poniesiony przez stronę powodową w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, a co za tym idzie strona pozwana nie jest zobowiązana do jego pokrycia. Ponadto należy wskazać, że faktura VAT nr (...) z dnia 04 lipca 2023 r. została wystawiona przez sprzedającego prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) (NIP: (...)), który jest jednocześnie, zgodnie z treścią wpisu do rejestru przedsiębiorców KRS (nr KRS: (...)), wspólnikiem powodowej spółki. Wskazane powiązanie osobowe poddaje w wątpliwość zasadność zlecenia wykonania prywatnej opinii, a nade wszystko poniesionego z tego tytułu kosztu. Przez wzgląd na powyższe Sąd orzekł jak w punkcie II wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c., dokonując ich stosunkowego rozdzielenia. Strona powodowa utrzymała się ze swoim żądaniem w 93,2 % (wartość przedmiotu sporu wynosiła 7.282,85 zł, a wartość zasądzonego świadczenia wynosi 6.790,85 zł). Koszty poniesione przez strony wyniosły łącznie 5.363 zł, z czego strona powodowa poniosła 3.546 zł (opłata od pozwu – 400 zł, wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika – 1.800 zł wg stawki z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa -17 zł, zaliczka na wynagrodzenie biegłego sądowego – 1.329 zł), a strona pozwana poniosła 1.817 zł (wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika – 1800 zł wg stawki z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa - 17 zł). Strona powodowa powinna ponieść koszty w wysokości 364,68 zł (6,8 % z 5.363 zł). Różnica pomiędzy poniesionymi (3.546 zł) a obciążającymi ją kosztami (364,68 zł) wynosi zatem 3.181,32 zł i taką kwotę Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz strony powodowej tytułem zwrotu kosztów postępowania wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, na podstawie art. 98 §1 ¹ k.p.c. (punkt III wyroku).

Strona powodowa w dniu 06 listopada 2023 r. wpłaciła na rachunek Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Kłodzku, tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej, kwotę 1.500 zł. Postanowieniem z dnia 4 stycznia 2024 r Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Kłodzku przyznał biegłemu sądowemu T. G. wynagrodzenie za sporządzenie opinii w wysokości 1.329 zł. Wobec tego, na podstawie art. 84 ust. 1 i 2 w zw. z art. 80 ust. 1 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, Sąd w punkcie IV wyroku nakazał zwrócić stronie powodowej ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kłodzku kwotę 171 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki, jako różnicę między kosztami pobranymi od niej, a kosztami ostatecznie należnymi, o czy orzekł w punkcie IV wyroku.

Sygn. akt I C 923/23

ZARZĄDZENIE

1. odnotować;

2. odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełn. strony pozwanej;

3. kal. 14 dni;

K., dnia 29 marca 2024 r.

Asesor sądowy