Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kłodzku

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) sp. z o.o. sp. k. w G. pozwem z 16 września 2022 roku domagała się zasądzenia od (...) S. A. V. (...) w W. kwoty 8825,12zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 8333,12zł od 11 maja 2022 i od kwoty 492zł od 15 czerwca 2022 roku do dnia zapłaty, a także przyznanie kosztów procesu.

Uzasadniając swoje żądanie strona powodowa podała, że 28 marca 2022 roku doszło do kolizji drogowej z udziałem pojazdu A. o nr. rej. (...) należącego do poszkodowanej K. Ż., a sprawcę szkody w tym okresie łączyła umowa obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych zawarta ze stroną pozwaną. Dalej strona powodowa wskazała, że pozwanej zgłoszono rzeczoną szkodę, ta zaś nadała jej numer (...) i po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego wypłaciła poszkodowanej 5240,99zł. Strona powodowa podała, że następnie nabyła wierzytelność z tytułu rzeczonej szkody i zleciła wykonanie prywatnej kalkulacji kosztu restytucji uszkodzonego pojazdu, którego sumę oszacowano na 13 574,11zł. W konsekwencji strona powodowa niniejszym pozwem dochodziła kwoty odszkodowania uzupełniającego, a wynikającego z różnicy między wartością hipotetycznego kosztu naprawy pojazdu, a sumą przyznaną przez ubezpieczyciela oraz kwoty 492zł jako kosztu sporządzenia prywatnej ekspertyzy. Strona powodowa także podniosła, że pozwany ubezpieczyciel w sposób nieuprawniony nie uwzględnił w kalkulacji wszystkich części zamiennych niezbędnych do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody i zastosował współczynnik 64% na kosztach lakierowania, a także nie uwzględnił cen oryginalnych części zamiennych typu O.

Strona pozwana w odpowiedzi na pozew z 18 października 2022 roku wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania.

Przyznała ona, że ponosi odpowiedzialność cywilną za szkodę z 28 marca 2022 roku, lecz zakwestionowała zasadność wyższych kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu niż wypłacona suma odszkodowania. Strona pozwana podała, że poszkodowana nie przedstawiła rachunków ani faktur świadczących o zakupie oryginalnych części zamiennych, zaś przyznanie odszkodowania nie może stanowić źródła wzbogacenia. Dalej pozwana zarzuciła, że działanie strony powodowej odbiega od kompensacyjnej funkcji odszkodowania i sprzeczne jest ze społeczno-gospodarczą funkcją prawa do odszkodowania, gdyż sama osoba poszkodowana roszczeń względem ubezpieczyciela nie zgłasza, a z takim roszczeniem, oczekując dodatkowego przysporzenia występuje strona powoda jako podmiot nie pokrzywdzony szkodą. W ocenie strony pozwanej uzasadnione było rozliczenie szkody w oparciu o części alternatywnych producentów, które są tańsze od oryginalnych, z uwagi na fakt, że pojazd poszkodowanej uczestniczyć musiał już wcześniej w innej kolizji, o czym świadczyć miało badanie grubości powłoki lakierniczej, a także z uwagi na wiek pojazdu (15 lat) i jego przebieg (ponad 180 000 km). Strona pozwana zarzuciła również, że w pojeździe poszkodowanej były zamontowane niepełnowartościowe i nietechnologicznie naprawiane części, zaś strona powodowa nie musiała zasięgać opinii prywatnego rzeczoznawcy, gdyż zajmując się zawodowo skupem roszczeń odszkodowawczych musiała posiadać w zakresie rozmiarów szkody adekwatną wiedzę. Końcowo pozwana zakwestionowała także legitymacje procesową czynną.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 marca 2022 roku w Miejscowości S. doszło do kolizji drogowej, w której uszkodzony został pojazd marki A. (...) o numerach rejestracyjnych (...), należący do poszkodowanej K. Ż.. Sprawca zdarzenia w jego dacie legitymował się obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A. V. (...) w W..

(Dowód: okoliczności bezsporne, -dokumenty tworzące akta szkody na nośniku CD, k. 38 akt)

Strona pozwana przyjęła odpowiedzialność za skutki zdarzenia, które likwidowała pod numerem szkody (...) i decyzją z 10 maja 2022 roku przyznała na rzecz poszkodowanej 5240,99zł tytułem kosztów naprawy pojazdu. Wartość tę likwidator obliczył przyjmując stawki za godzinę prac blacharskich i lakierniczych na poziomie 75zł oraz przyjmując współczynnik odchylenia materiałów lakierniczych na poziomie 64%, a także przy zastosowaniu części zamiennych nie będących oryginalnymi.

(Dowód: okoliczności bezsporne, -decyzja o przyznaniu odszkodowania z 10.05.222r., k. 18-19 akt, -informacja o kosztach naprawy pojazdu wraz z kalkulacją naprawy ubezpieczyciela, k. 8-12 akt, -dokumenty tworzące akta szkody na nośniku CD, k. 38 akt)

Wierzytelność względem strony pozwanej z tytułu rzeczonej szkody, na skutek umowy przelewu wierzytelności zawartej 28 marca 2022 roku z poszkodowaną, przeszła na (...) sp. z o.o. sp. k. w G., która następnie zleciła wykonanie prywatnej kalkulacji naprawy pojazdu A. i w ten sposób ustaliła jej koszt na sumę 13 574,11zł. Z tego tytułu strona powodowa poniosła wydatek w kwocie 492zł stwierdzony fakturą vat nr (...).

(Dowód:-Umowa przelewu wierzytelności z 28.03.2022r.wraz z pełnomocnictwem, k. 5-6 akt, - prywatna kalkulacja naprawy pojazdu, k. 210-27 akt, - faktura vat nr (...)/. (...), k. 20 akt)

Strona powodowa pismem z 7 czerwca 2022 roku wezwała pozwaną do zapłaty odszkodowania uzupełniającego w kwocie 8333,12zł, jednak bezskutecznie.

(Dowód: - wezwanie do zapłaty z 07.06.022r., k. 1315 akt)

Poszkodowana K. Ż. naprawiła pojazd po szkodzie z 28 marca 2022 roku niezgodnie z technologią producenta pojazdu, za cenę 6200zł, z wykorzystaniem części zamiennych pochodzących z rynku wtórnego. Naprawa ta nie doprowadziła do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody, zaś kwota odszkodowania przyznanego prze ubezpieczyciela nie byłaby także do tego celu wystarczająca.

(Dowód: -zeznania świadka K. L.-Ż. złożone na piśmie, k. -96-97 akt, -opinia biegłego sądowego wraz z kosztorysem, k. 56-81v. akt)

Celowy i ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy uszkodzonego pojazdu A. (...) o numerze rejestracyjnym (...), pozostający w związku przyczynowym ze zdarzeniem z 28 marca 2022 roku, wykonany w nieautoryzowanym warsztacie z zastosowaniem oryginalnych części zamiennych i z zachowaniem technologii producenta pojazdu wynosił 13 975,24zł brutto, zaś przy zastosowaniu części alternatywnych jakości (...) (oryginalne niesygnowane logo producenta pojazdu) wynosił 12 472,74 brutto, natomiast przy zastosowaniu części alternatywnych jakości (...) (porównywalnej jakości) wyniósł 10 264,29zł brutto.

(Dowód: -opinia biegłego sądowego z kosztorysem, k.56 – 81v. akt)

Stan faktyczny w niniejszej sprawie został ustalony na podstawie całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności dokumentów przedłożonych przez strony, w tym zawartych w aktach likwidacji szkody, zeznań świadka, a także opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej. Ekspertyza ta była spójna, logiczna, konsekwentna, wyczerpująco odpowiadała na zakreśloną tezę dowodową. Uwzględniając jej treść, jak również wiedzę specjalną biegłego z zakresu powierzonej mu dziedziny, a także wieloletnie doświadczenie w sporządzaniu opinii na potrzeb postępowań sądowych o zbliżonej tematyce, Sąd nie znalazł żadnych okoliczności, które deprecjonowałyby jej wartość dowodową.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Na wstępie należało podkreślić, że w sprawie nie była kwestionowana zasada odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela wynikająca z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody z dnia 28 marca 2022 roku (art. 436 § 2 k.c. w zw. z art. 822 § 4 k.c.). Nadto pozwany wypłacił na rzecz poszkodowanej w toku postępowania likwidacyjnego kwotę 5240,99zl tytułem odszkodowania za naprawę pojazdu, co winno zostać ocenione w kontekście art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013, poz. 392 j.t.).

W ocenie Sądu nie budziła wątpliwości kwestia legitymacji czynnej strony powodowej w niniejszej sprawie, a był to zarzut najdalej idący. Z przedłożonej umowy cesji wierzytelności wraz ze stosownym pełnomocnictwem wynikało, że strona powodowa skutecznie nabyła wierzytelność dochodzoną w niniejszym postępowaniu od wierzyciela pierwotnego, czyli poszkodowanej. Zgodnie z przepisem art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Zasadnicze znaczenie ma odpowiednie oznaczenie przedmiotu przelewu, tj. określenie w sposób nie budzący wątpliwości danych, pozwalających ustalić, że przelewana jest konkretna wierzytelność, która objęta była wcześniej zawartą umową cesji. Przelew wierzytelności uregulowany w przepisach art. 509 k.c., w relacji dłużnik cedowanej wierzytelności, a jej cesjonariusz powoduje zmianę podmiotu, któremu dłużnik powinien spełnić świadczenie. Z chwilą dokonania cesji nabywca wierzytelności uzyskuje bowiem status wierzyciela, przy czym nie można pomijać, że cesjonariusz nabywa w drodze przelewu tylko tyle praw, ile przysługiwało jego poprzednikowi prawnemu. Z powyższego wynika, że cesjonariusz nie może żądać od dłużnika świadczenia w większym rozmiarze, aniżeli mógł to uczynić cedent. Sytuacja prawna dłużnika nie może ulec na skutek przelewu pogorszeniu w porównaniu z sytuacją, jaka istniała przed przelewem. Należy jednocześnie podkreślić, że warunkiem otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, iż takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 roku, V CSK 187/06, „Monitor Prawniczy” 2006). Z powyższych względów nie sposób było także podzielić twierdzenia strony pozwanej, że strona powodowa nadużywa praw domagając się wzbogacenia w sytuacji, gdy osoba poszkodowana dodatkowych roszczeń w kierunku ubezpieczyciela nie zgłasza.

Według dyspozycji przepisu art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z których szkoda wynikła. W myśl § 2 przepisu, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby szkody nie wyrządzono. Wskazać przy tym należy, iż podstawową funkcją odszkodowania jest rekompensata, co oznacza, że należne poszkodowanemu odszkodowanie powinno przywrócić stan majątku poszkodowanego sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę i nie może ono przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody. Naprawieniu podlega wyłącznie szkoda, która pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wyrządzającym szkodę.

Ubezpieczyciel w ramach odpowiedzialności cywilnej z tytułu ubezpieczenia mienia na podstawie art. 822 § 1 k.c. obowiązany jest do wypłaty ubezpieczonemu odszkodowania za szkodę powstałą wskutek zajścia zdarzenia objętego ryzykiem. Sąd w całości przy tym podziela stanowisko przedstawiane w judykaturze, zgodnie z którym naprawa uszkodzonego pojazdu nie jest warunkiem wypłaty odszkodowania, istotne znaczenie ma bowiem sam fakt powstania szkody, a nie jej naprawienie. Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje bowiem z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawić”. Zgodnie z treścią art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Ponadto obowiązkowe świadczenie ubezpieczyciela przy ubezpieczeniach majątkowych polega na zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku. Zgodnie z treścią art. 805 §1 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Powyższa regulacja jest w ocenie Sądu jasna i oczywistym jest uprawnienie poszkodowanego do domagania się tylko zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej. Taka sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie.

Poszkodowanemu należy się od zakładu ubezpieczeń odszkodowanie według zasad określonych w art. 363 § 2 k.c. w zw. z art. 361 § 2 k.c. co oznacza, iż jego wysokość ma odpowiadać kosztom usunięcia różnicy w wartości majątku poszkodowanego, a ściślej – kosztom przywrócenia pojazdowi jego wartości sprzed wypadku.

W orzecznictwie przyjmuje się, że odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu ustalone według cen występujących na rynku lokalnym, przy czym ubezpieczyciel jest zobowiązany zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego, do których wydatków należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, jeżeli ich użycie było konieczne do naprawienia rzeczy (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 roku, III CZP 32/03, OSNC 2004, nr 4, poz. 51). Jednocześnie przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na nie wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1980 roku, III CRN 223/80, OSNCP 1981, nr 10, poz. 186).

Konieczność wymiany uszkodzonej części stanowi niewątpliwie normalne następstwo działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła (art. 361 § 1 k.c.), a jeżeli nie da się jej naprawić w taki sposób, aby przywrócić ją do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę, musi zostać zastąpiona inną. Pozostaje do wyjaśnienia, na czym polega strata poszkodowanego, którą zobowiązany jest naprawić odpowiedzialny za szkodę, a w szczególności, czy jest uzasadnione także ekonomicznie, że ma to być część nowa. W ocenie ubezpieczyciela zastąpienie części już eksploatowanej, nieraz przez znaczny okres, nową częścią powoduje, że poszkodowany zyskuje, gdyż w jego pojeździe pojawiła się część mająca większą wartość niż ta, która uległa zniszczeniu. Nie jest to jednak wniosek trafny, gdyż część po połączeniu jej z pojazdem nie może być oceniana jako samodzielny przedmiot obrotu, lecz staje się jednym z elementów, które należy brać pod uwagę przy ocenie poniesionej straty. Stratę tę określa się przez porównanie wartości pojazdu przed zdarzeniem wyrządzającym szkodę i po przywróceniu go do stanu poprzedniego. O tym, że zamontowanie części nowych w miejsce starych prowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia poszkodowanego można mówić tylko wtedy, gdyby spowodowało to wzrost wartości pojazdu jako całości (por. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 roku, sygn. akt III CZP 80/11, OSNC 2012/10/112).

W świetle powyższego za punkt wyjścia przyjąć należy, że zasadą powinno być ustalanie odszkodowania według części oryginalnych. Z założenia bowiem wykorzystanie właśnie takich części zapewnia przywrócenie pojazdowi stanu poprzedniego pod wszystkimi istotnymi względami. W konsekwencji, w sprawie o odszkodowanie za szkodę w pojeździe mechanicznym, gdy w następstwie kolizji uszkodzeniu uległy części oryginalne i zachodzi konieczność ich wymiany na nowe, poszkodowanemu co do zasady powinno przysługiwać prawo do odszkodowania ustalonego według cen części oryginalnych pochodzących bezpośrednio od producenta pojazdu i opatrzonych jego logo. Uprawnienie to jest niezależne od wieku pojazdu, stanu jego wyeksploatowania i faktu, że w obrocie dostępne są również tzw. części alternatywne, a więc najogólniej je określając – części zamienne nie będące częściami oryginalnymi, w tym tzw. części o jakości porównywalnej do oryginalnych, a więc nie niższej pod względem parametrów technicznych. Reguła ta nie jest jednak bezwzględna. Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 20 czerwca 2012 roku, dla pełnej kompensaty szkody nie będzie potrzeby wykorzystania części oryginalnych np. wówczas, gdy zniszczona część była już przedmiotem wielokrotnych napraw, lub w przypadku części o prostej konstrukcji, które bez uszczerbku dla jakości mogą być w pełnym zakresie zastąpione częściami nieoryginalnymi, lub gdy zniszczona część oryginalna była do tego stopnia wyeksploatowana technicznie, że nowa część z porównywalnej jakości, będzie miała większą wartość techniczną (por. postanowienie Sądu Najwyższego siedmiu sędziów z dnia 20 czerwca 2012 r. III CZP 85/11, Lex nr 1289199).

W kontekście powyższego trzeba zauważyć, że przesłanki przemawiające za wypłatą odszkodowania według cen części alternatywnych, należy traktować jako wyjątki od reguły. Stąd też ciężar dowodu, że w okolicznościach konkretnej sprawy szkoda może zostać w pełni skompensowana poprzez przyjęcie wartości cen części alternatywnych, obciąża ubezpieczyciela (6 k.c.). Na gruncie przedmiotowej sprawy stwierdzić należało, że strona pozwana temu obowiązkowi nie sprostała. Strona pozwana nie udowodniła, aby w pojeździe poszkodowanej w dniu szkody były zamontowane inne części aniżeli oryginalne części producenta pojazdu, jak również aby zasadne było zastosowanie innych części zamiennych niż oryginalne, czy obniżenie należnej kwoty odszkodowania o współczynnik odchylenia. Strona pozwana nie kwestionowała opinii biegłego sądowego, a na podstawie jego twierdzeń i obliczeń Sąd ustalił, że pozwane towarzystwo ubezpieczeń zastosowało zaniżone stawki za godzinę prac blacharskich i lakierniczych (75zł) w stosunku do warunków lokalnych i właściwych dla okresu powstania szkody, które wahały się w granicach 90-200zł. Zastosowanie przez ubezpieczyciela współczynnika odchylenia materiałów lakierniczych w praktyce zaś oznaczało nie uwzględnienie 36% koniecznych materiałów do celu naprawy, co nie miało uzasadnienia w sytuacji, gdy nowy lakier musi być kompatybilny ze starym, a w tym celu należy rozpuścić go powierzchniowo dla uzyskania właściwej przyczepności. To z kolei w praktyce oznacza użycie produktu tego samego producenta lub innego produktu specjalnie przystosowanego. Biegły ponadto wskazał, że w praktyce żadna lakiernia nie zgodzi się na użycie narzuconego tańszego lakieru. W ślad za stanowiskiem biegłego sad ustalił także, że pozwany ubezpieczyciel ujął w swej kalkulacji ceny części zamiennych nie spełniających właściwych kryteriów (jakości, parametrów, bezpieczeństwa, wytrzymałości) i nie zawierających homologacji producenta pojazdu. Z kolei użycie części oryginalnych daje gwarancję właściwej odporności na działanie czynników zewnętrznych i gwarancję poddania rygorystycznym testom wytrzymałościowym. Z kolei części zamienne tak zwanej porównywalnej jakości nie dają gwarancji prawidłowego wykonania naprawy, równej wytrzymałości i sprawności technicznej jak przed szkodą. W pojeździe poszkodowanej biegły nie ustalił występowania innych niż oryginalne części.

Reasumując koszt restytucji pojazdu puszkowanej z użyciem należnych oryginalnych części zamiennych i średnich stawek prac blacharsko lakierniczych na poziomie 100zł/rbh wyniósł 13 975,24zł. Przeprowadzenie naprawy uszkodzonego pojazdu zgodnie z kalkulacją zaproponowaną przez pozwanego, nie przywróciłoby samochodu do stanu sprzed kolizji. Skoro w toku postępowania likwidacyjnego na rzecz poszkodowanej wypłacono świadczenie w wysokości 5240,99zł, to niezrefundowana część odszkodowania wynosiła 8734,25zł, a zatem suma żądana przez stronę powodową mieściła się w tym zakresie.

W tym miejscu ponownie wymaga zaznaczenia, że możliwość dochodzenia roszczenia o odszkodowanie z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego jest niezależna od tego, czy poszkodowany dokonał jego naprawy ani także czy następnie dokonał jego zbycia. Okoliczność, że poszkodowany nie czekając na wypłatę odszkodowania podejmuje decyzję nawet o sprzedaży uszkodzonego samochodu, nie pozbawia go prawa do odszkodowania w wysokości odpowiadającej hipotetycznym kosztom naprawy, skoro rzeczywista naprawa nie stanowi warunku dochodzenia odszkodowania. W konsekwencji poszkodowany w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, w przypadku szkody częściowej, może żądać odszkodowania w wysokości odpowiadającej niezbędnym i uzasadnionym ekonomicznie kosztom przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego, także wtedy, gdy naprawy nie dokonał (lub dokonał jej częściowo) i sprzedał pojazd w stanie uszkodzonym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 kwietnia 2019 r. II CSK 100/18, Lex nr 2648598). Takie same prawa ma nabywca wierzytelności jako następca prawny poszkodowanego.

Zasadne w całości było też żądanie strony powodowej w zakresie zwrotu poniesionych kosztów prywatnej ekspertyzy w wysokości 492zł przy czym zaznaczyć należało, że strona pozwana nie zakwestionowała faktu, czy strona pozwana w rzeczywistości opłaciła przedstawioną fakturę, stad twierdzenie strony powodowej, że koszt ten faktycznie poniesiono uznano za przyznane na podstawie art. 230 k.p.c.

Nabywcy wierzytelności o odszkodowanie za szkodę komunikacyjną przysługuje od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zwrot uzasadnionych kosztów ekspertyzy zleconej osobie trzeciej tylko wtedy, gdy jej sporządzenie było w okolicznościach sprawy niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania (por. uchwała SN(7) z 29.05.2019 r., III CZP 68/18, OSNC 2019, nr 10, poz. 98).

W uzasadnieniu do tej uchwały Sąd Najwyższy stwierdził, że zlecenie przez poszkodowanego osobie trzeciej ekspertyzy na potrzeby dochodzenia odszkodowania od ubezpieczyciela pozostaje w normalnym związku przyczynowym w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. z wypadkiem komunikacyjnym, a koszt tej ekspertyzy wchodzi w określony w art. 361 § 2 k.c. zakres szkody objętej należnym odszkodowaniem od ubezpieczonego i tym samym od ubezpieczyciela, jeżeli w stanie faktycznym sprawy, przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności, zlecenie ekspertyzy, jak i jej koszt, były celowe, niezbędne, konieczne, racjonalne, wystarczająco uzasadnione z punktu widzenia efektywnej realizacji roszczenia odszkodowawczego. Wymagania te może spełniać w szczególności ekspertyza dotycząca okoliczności wypadku lub rozmiaru szkody powypadkowej, której koszt jest ekonomicznie uzasadniony.

Poniesiony przez stronę powodową wydatek dał asumpt do wytoczenia powództwa i pozostawał w związku z przyznaniem zaniżonej sumy odszkodowania, był zatem konieczny dla sformułowania i sprecyzowania roszczenia co do wysokości. O ile bowiem strona powodowa działając na rynku wierzytelności z tytułu szkód komunikacyjnych jest w stanie ocenić, że suma wypłaconego odszkodowania jest zaniżona to nie posiada ona specjalistycznej wiedzy w zakresie sporządzania konkretnych kalkulacji koniecznych kosztów naprawy uszkodzonych pojazdów.

Rozstrzygnięcie w zakresie odsetek Sąd oparł na treści art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym wierzyciel ma prawo żądać odsetek w przypadku, gdy dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia. Należało również uwzględnić dyspozycję art. 14 ust. 1 ustawy o Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym, zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. O ile zatem odsetki od kwoty 8333,12zł polegały zasądzeniu od 11 maja 2022 roku to od kwoty 492zł podlegały one zasądzeniu od 14 lipca 2022 roku, a dalej idące roszczenie w zakresie odsetek należało oddalić.

W konsekwencji powyższego orzeczono jak w pkt I i II wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono po myśli art. 98 § 1 k.p.c. przyjmując, ze strona powodowa wygrała niniejszy spor w całości. Stronę pozwaną obciążono obowiązkiem zwrotu kosztów procesu poniesionych przez stronę powodową, na które złożyły się: opłata sądowa od pozwu w kwocie 500zł, wykorzystana część zaliczki na wydatki postępowania związane z opinią biegłego w kwocie 749,27zł i koszty zastępstwa prawnego wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 1817zł według stawki wynikającej z § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Z tych względów orzeczono jak w pkt III wyroku.

Z/

I.  Odpis wyroku wraz z odpisem uzasadnienia proszę doręczyć pełn. strony pozwanej;

II.  K.. 14 dni.