Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kłodzku

UZASADNIENIE

Powód T. P. pozwem z 22 lipca 2022 roku domagał się zasądzenia od (...) S.A. V. (...) w W. kwoty 1654,35zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 19 marca 2022 roku do dnia zapłaty i kosztami procesu. Uzasadniając żądanie powód wskazał, że na skutek kolizji drogowej z 5 listopada 2021 roku, której sprawca posiadał zawartą ze stroną pozwaną umowę ubezpieczenia obowiązkowego OC, doszło do uszkodzenia samochodu marki C. (...) o nr rej. (...). Dalej powód podał, że w okresie od 4 do 12 stycznia 2022 roku poszkodowana użytkowała pojazd zastępczy na podstawie zawartej z powodem umowy najmu. Powód ostatecznie wystawił z tego tytułu fakturę VAT na kwotę 1968zł, która obejmowała należność za 8 dni wynajmu pojazdu zastępczego po stawce 246zł brutto za dobę. Wobec nabycia od poszkodowanej wierzytelności z tytułu rzeczonej szkody powód wezwał stronę pozwaną do uregulowania wskazanej należności. Powód dalej podał, że ubezpieczyciel uznał żądanie co do zasady, jednak wypłacił tylko 313,65zł. W konsekwencji powód dochodził różnicy między wartością wystawionej faktury, a sumą przyznaną przez ubezpieczyciela.

W dniu 18 sierpnia 2022 roku referendarz sądowy w Sadzie Rejonowym w Kłodzku wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym odpowiadający żądaniu pozwu (sygn. akt I Nc 1718/22).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty z 14 września 2022 roku strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania. Uzasadniając swoje stanowisko podała, że wypłaciła z tytułu rzeczonej szkody odszkodowanie w kwocie 313,65zł odpowiadające 3 dniom wynajmu pojazdu po stawce 85zł netto. Dalej zarzuciła, że wedle jej ustaleń poszkodowana dysponowała innymi pojazdami, za wynajem pojazdu u powoda nie poniosła odpłatności a zatem zarazem straty w swoim majątku, a technologiczny czas naprawy pojazdu poszkodowanej odpowiadał okresowi 8,6 rbh. Pozwana wskazała zatem, że okres trzech dni był wystarczający na dokonanie naprawy pojazdu, a nie może ona ponosić odpowiedzialności za opieszałość warsztatu naprawczego. Ostatecznie też zarzuciła, że zaoferowała poszkodowanej usługę wynajmu pojazdu zastępczego po stawce 85zł netto za dobę, wobec czego skorzystanie przez nią z droższej oferty powoda było przyczynieniem się do zwiększenia rozmiarów szkody.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 listopada 2021 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód marki C. (...) o nr rej. (...), będący własnością K. M. (1). Sprawca szkody posiadał w jej dacie umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z (...) S.A. V. (...) w W..

(Dowód: -okoliczności bezsporne, -oświadczenie sprawcy szkody, k. 19 akt)

Strona pozwana po otrzymaniu zgłoszenia szkody nadała jej numer (...) i uznała swoją odpowiedzialność co do zasady.

(Dowód: - okoliczności bezsporne)

Poszkodowana w następstwie zgłoszenia szkody otrzymała od strony pozwanej informację dotyczącą możliwości zorganizowania usługi pojazdu zastępczego na czas naprawy jej pojazdu oraz warunków związanych z oferowaną usługą i zamierzała z niej skorzystać.

(Dowód:-zeznania świadka K. M., k. 74-74v. akt)

Uszkodzony pojazd był jezdny, a wybrany przez poszkodowaną warsztat naprawczy nie dysponował wolnym terminem umożliwiającym wykonanie niezwłocznej naprawy. Samochód poszkodowanej przyjęto do naprawy 4 stycznia 2022 roku po zawiadomieniu poszkodowanej o tej możliwości z niewielkim wyprzedzeniem. Pojazd pozostawał w dyspozycji warsztatu naprawczego do 12 stycznia 2022 roku.

( Dowód: -zeznania świadka K. M., k. 74-74v. akt, -oświadczenie poszkodowanej i warsztatu k. 17-18 akt, -harmonogram prac naprawczych, k. 19-19 v. akt)

Na czas naprawy swojego pojazdu poszkodowana K. M. (1) zawarła z powodem, prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą (...), umowę najmu pojazdu marki B. (...) za cenę 200zł netto za dobę plus vat.

(Dowód: -Umowa najmu pojazdu zastępczego, k. 12 akt )

Pojazd zastępczy był poszkodowanej niezbędny dla zaspokajania zwyczajowych potrzeb życia codziennego, w tym dojazdów do pracy, odwożenia i przywożenia dzieci do i z placówek oświatowych i lekarza oraz do celów rekreacyjnych. Poszkodowana nie dysponowała innym pojazdem, którego mogłaby używać w czasie naprawy pojazdu uszkodzonego.

(Dowód: - oświadczenie poszkodowanej, k. 15 akt, -zeznania świadka K. M., k. 74-74v. akt)

Poszkodowana miała świadomość, że powód nie współpracuje z pozwanym ubezpieczycielem w ramach wynajmu pojazdów zastępczych, jednak skorzystała z oferowanych przez niego usług ze względu na nieudolność i bezskuteczność wielokrotnych prób skontaktowania się z pracownikami pozwanego ubezpieczyciela drogą telefonicznej infolinii.

(Dowód: - oświadczenie poszkodowanej, k. 16 akt, -zeznania świadka K. M., k. 74-74v.akt)

Poszkodowana upoważniła powoda do rozliczenia szkody komunikacyjnej u strony pozwanej i odbioru przyznanego odszkodowania, a po zakończeniu stosunku najmu przelała na powoda przysługującą mu względem strony pozwanej wierzytelność z tego tytułu.

(Dowód: -Umowa cesji wierzytelności, k. 13 akt, -upoważnienie do rozliczenia wynajmu pojazdu zastępczego, k.14 akt )

Wierzytelność ta obejmowała rozliczenie usług świadczonych przez powoda, a stwierdzonych fakturą VAT nr (...) wystawioną na kwotę 1968zł. Należność obejmowała iloczyn 8 dni wynajmu pojazdu zastępczego w okresie od 4 do 12 stycznia 2022 roku po stawce 246zł brutto.

(Dowód: -faktura VAT nr (...), k. 11 akt)

Pismem z 13 stycznia 2022 roku, doręczonym 19 stycznia 2022 roku, powód wezwał stronę pozwaną do zapłaty kwoty 1968zł.

(Dowód: -wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania i odbioru k. 20-21 i 24 akt)

Decyzją z 18 marca 2022 roku pozwany ubezpieczyciel przyznał z tytułu wynajmu zastępczego pojazdu odszkodowanie w kwocie 313,65zł, jako należność za 3 dni najmu pojazdu po zweryfikowanej stawce dobowej 104,55zł brutto (85 zł netto).

(Dowód: - decyzja pozwanej z 18.03.2022r., k. 25-26. akt, -potwierdzenie wypłaty odszkodowania, k. 27 akt)

Powód odwołał się od wyżej wskazanej decyzji, jednak strona pozwana podtrzymała uprzednio zajęte stanowisko.

(Dowód: - pismo powoda z 18.03.2022r. i odpowiedź strony pozwanej z 04.04.2022r., k. 28-30 akt)

Technologiczny czas naprawy pojazdu poszkodowanej odpowiadał dwóm dniom roboczym, a całkowity czas naprawy uszkodzonego pojazdu, uwzględniający czynności towarzyszącej samej naprawie technologicznej odpowiadał czterem dniom roboczym.

(Dowód: - opinia biegłego sądowego, k. 91-93v. akt)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, w tym w aktach szkody, których prawdziwość ani rzetelność ich sporządzenia nie budziła wątpliwości, a także na podstawie zeznań świadka, które były spójne i logiczne oraz opinii biegłego sądowego.

Nieprzydatne dla poczynienia ustaleń faktycznych okazały się wyroki tut. Sądu wydane w toku innych postepowań jako wieńczące sprawy o odmiennym stanie faktycznym, przedstawione przez powoda wydruki ofert innych wypożyczalni pojazdów jako działające w obrębie innych powiatów, zatem odmiennych rynków lokalnych oraz harmonogram spłat rat leasingowych powoda.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne w części.

W sprawie znajdują zastosowanie zasady odpowiedzialności samoistnego posiadacza mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody wynikające z przepisów art. 436 § 2 k.c. w zw. z art. 415 k.c., a także przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j Dz.U. z 2013 r., poz. 392 ze zm.). W myśl przepisu art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłaty określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zaś zgodnie z art. 34 ust. 1 powołanej ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, zakład ubezpieczeń zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. Wysokość odszkodowania winna odpowiadać przy tym rzeczywistym, uzasadnionym kosztom usunięcia skutków wypadku, ograniczona jest jedynie kwotą określoną w umowie ubezpieczenia (art. 824 § 1 k.c., art. 36 ustawy).

Ubezpieczeniem obowiązkowym OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 ustawy). Zakład ubezpieczeń w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej wynikającej z umowy ubezpieczenia przejmuje obowiązki sprawcy wypadku, przy czym odpowiedzialność ubezpieczyciela nie może wykraczać poza granice odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, ale i nie może być mniejsza niż wynikła na skutek ruchu pojazdu mechanicznego szkoda. W sferze odpowiedzialności odszkodowawczej podstawowym założeniem wszelkich rozważań jest zasada pełnego odszkodowania, zaś poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń (art. 19 ust. 1 ustawy, art. 822 § 4 k.c.).

W niniejszej sprawie bezsporny był fakt zdarzenia szkodowego jak i uszkodzenie pojazdu K. M. (1) kwalifikujące się jako szkoda częściowa. Nie kwestionowano także, że do zdarzenia drogowego doszło z winy osoby ubezpieczonej w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń jak i legitymacji procesowej czynnej powoda do występowania w niniejszym procesie. Przedmiotem sporu nie była zatem zasada odpowiedzialności pozwanej, lecz długość najmu pojazdu zastępczego i wysokość stawki dobowej najmu w kontekście ewentualnego zwiększenia rozmiarów szkody.

Przypomnieć należy, że odpowiedzialność ubezpieczyciela obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki, a jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały 7 sędziów z 17 listopada 2011r. (III CZP 5/11, OSNC 2012/3/28) nie wszystkie wydatki pozostające w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym mogą być refundowane. Istnieje bowiem obowiązek zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów ( art. 354 § 2 k.c. , art. 362 k.c. i art. 826 § 1 k.c. ). Na ubezpieczycielu ciąży w związku z tym obowiązek zwrotu tylko wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób. Nie jest z kolei celowe nadmierne rozszerzanie odpowiedzialności gwarancyjnej ubezpieczyciela, a obowiązkiem poszkodowanego jest lojalne postępowanie na etapie likwidacji szkody, tj. nie powiększanie jej wysokości. Nie podjęcie zaś działań zmierzających do minimalizacji szkody, gdy takie leżały w zakresie możliwości poszkodowanego, nie może zwiększać odszkodowania należnego od ubezpieczyciela.

W niniejszej sprawie Sąd ustalił, że pozwany ubezpieczyciel w następstwie zgłoszenia mu szkody przekazał poszkodowanej informację o możliwości zorganizowania usługi wynajmu pojazdu zastępczego na czas naprawy pojazdu uszkodzonego, a poszkodowana przyznała w swoich zeznaniach, że zapoznała się z tą ofertą i zamierzała z niej skorzystać. Jednocześnie poszkodowana zeznała, że ostatecznie skorzystała z usług oferowanych przez powoda z uwagi na niemożność skutecznego nawiązania kontaktu z pracownikami strony pozwanej. K. M. (1) podała, że o dniu przyjęcia jej pojazdu do naprawy warsztat zawiadomił ją z niewielkim wyprzedzeniem i w odniesieniu do kwestii najmu zastępczego uznała, że najlepiej będzie skontaktować się w tej sprawie z ubezpieczycielem sprawcy szkody. Dalej jedna podała, że cały kolejny dzień próbowała dodzwonić się na infolinię strony pozwanej, jednak bezskutecznie. Wobec tego faktu, na drugi dzień, gdy musiała już oddać swój pojazd do naprawy zawarła umowę najmu z powodem. Sąd uznał te zeznania za wiarygodne, gdyż świadek także zeznała, że gdy dokonywała telefonicznego zgłoszenia szkody u strony pozwanej dodzwonienie się na infolinię ubezpieczyciela zajęło jej kilka godzin. Z kolei przed zawarciem umowy najmu z powodem poszkodowana telefonowała w kilka miejsc i ustaliła, że ceny wynajmu pojazdów są na rynku lokalnym podobne. W tych okolicznościach, wobec treści zeznań poszkodowanej, która nie kierowała się wygodą ani nie odznaczała roztargnieniem, ale zapoznała z ofertą ubezpieczyciela i dążyła do skorzystania z niej, co się nie powiodło, uznać należało, że poszkodowana słusznie sfinalizowała wynajem pojazdu zastępczego u innego usługodawcy. Nie ulega wątpliwości, że posiadanie do dyspozycji pojazdu mechanicznego jest dziś naturalnym elementem komfortu życia codziennego, więc zasadne było wynajęcie pojazdu zastępczego już od dnia pozostawienia pojazdu uszkodzonego w warsztacie naprawczym. Ponieważ zaś strona pozwana nie zapewniła warunków umożliwiających skuteczny kontakt w przedmiocie oferowanej usługi w sytuacji zaistnienia takiej potrzeby to uznać należało, że od 4 stycznia 2022 roku zasadnie poszkodowana korzystała z najmu zastępczego na warunkach zaoferowanych przez usługodawcę, z którym kontakt okazał się możliwy, w tym z pojazdu takiej klasy, którym usługodawca akurat dysponował. Strona pozwana nie wykazała przy tym, by powód stosował rażąco zawyżone na rynku lokalnym stawki wynajmu, oraz aby stawka najmu pojazdu klasy C i D była różna i o ile i jaka byłaby ich wysokość rynkowa. To wymagałoby bowim wiadomości specjalnych. Z opisanych wyżej względów roszczenie o zwrot kosztów wynajmu zastępczego pojazdu w okolicznościach niniejszej sprawy należało rozliczyć co do zasady po stawce przyjętej przez powoda.

Za zasadny Sąd przy tym uznał czterodniowy okres zastępczego wynajmu pojazdu. Przedłużająca się z różnych przyczyn w toku likwidacji szkody komunikacyjnej naprawa jest co do zasady normalnym skutkiem kolizji, skoro występuje w zwykłym toku rzeczy i jest typowym, hipotetycznie możliwym do przewidzenia zjawiskiem. Oznacza to, że co do zasady za celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki w czasie przedłużonej naprawy spowodowanej obiektywnymi przyczynami, których nie można przezwyciężyć (np. przejściowy brak części u dostawców, ogólnopolski problem z dystrybucją części u producenta) będzie odpowiadał sprawca szkody (ubezpieczyciel odpowiedzialności cywilnej). Nie ma podstaw by w takich stanach faktycznych poszkodowany, który doznał szkody wbrew swojej woli, miał ponosić konsekwencje przedłużonej naprawy, skoro sprowadzało by się to do przerzucania na niego skutków kolizji pozostających z nią wprawdzie w pośrednim, ale normalnym związku przyczynowym. Podkreślenia jednak wymaga, że istnienie związku przyczynowego determinowane jest okolicznościami faktycznymi konkretnej sprawy. Normatywnym celem adekwatnego związku przyczynowego jest wyznaczenie granicy między skutkami, które można przypisać pozwanemu, a tymi których przypisać mu nie można. W ostatecznym rozrachunku o kwalifikacji następstwa, jako normalnego lub anormalnego będzie decydować ocena ustalonych faktów przeprowadzona przez sąd z uwzględnieniem obciążającego strony rozkładu ciężaru dowodu (por.m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 marca 2010 r., III CZP 129/09, nie publ.). Do przerwania normalnego związku przyczynowego dojdzie przez wystąpienie zdarzenia, które nie jest normalnym, adekwatnym skutkiem określonej przyczyny, ale nowym, niezależnym ogniwem. Do wyłączenia odpowiedzialności sprawcy (ubezpieczyciela) dojdzie, gdy odpowiedzialność cywilnoprawną za przedłużającą się naprawę ponosi poszkodowany lub osoba trzecia.

Z zeznań poszkodowanej wynikało, że dopiero po przyjęciu pojazdu do naprawy miało zostać potwierdzone, czy konieczna będzie wymiana drzwi. Okoliczność ta nie miała jednak zasadniczego znaczenia, gdyż świadek jednocześnie zeznała, że niezależnie do tych ustaleń warsztat od początku uprzedzał ją, że naprawa potrwa około tygodnia. Na podstawie opinii biegłego sądowego Sąd zaś ustalił, że technologiczny czas czynności naprawczych mieścił się w dwóch dniach roboczych, a całkowity czas naprawy w czterech. Harmonogram warsztatu naprawczego nie zawierał żadnych szczegółowych wzmianek na temat podejmowanych czynności, jednak biegły słusznie zauważył, że technologiczny czas naprawy pojazdu nie jest równoznaczny z okresem koniecznym do przebywania pojazdu w naprawie, nie obejmuje on bowiem dodatkowych kwestii wymagający czasu, a związanych z szeregiem zagadnień towarzyszących naprawie. Uwzględniając zaś wszystkie czynności towarzyszące, obejmujące odbiór i wydanie pojazdu, odbiór i zamówienie części zamiennych i oględziny pojazdu faktyczny czas naprawy wynosił cztery dni robocze. Biorąc pod uwagę, że 4 stycznia 2021 roku przypadał we wtorek naprawa winna być ukończona w piątek jako czwarty dzień roboczy. W konsekwencji powyższego należne odszkodowanie z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego odpowiadało iloczynowi 4 dni roboczych po stawce 246zł, co wyniosło 984zł. Od tej wartości odjąć należało kwotę wypłaconą już przez stronę pozwaną (313,65zł), zatem powództwo było zasadne co do kwoty 670,35zł, zaś dalej idące podlegało oddaleniu.

Ustalenia poczynione w sprawie prowadziły do wniosku, że poszkodowana usiłowania współdziałać z pozwanym towarzystwem ubezpieczeń, by zminimalizować rozmiary szkody, jednak bezskutecznie i niezawinienie, ergo nie przyczyniła się ona do zwiększenia jej rozmiarów.

Niezasadny okazał się zarzut strony pozwanej, że poszkodowania dysponowała innymi pojazdami i nie musiała korzystać z usługi wynajmu zastępczego. Zeznania poszkodowanej nie potwierdziły tych twierdzeń, zaś strona pozwana dowodów przeciwnych na ten fakt nie powołała. Niezasadnie zarzucono też, że poszkodowana nie doznała uszczerbku majątkowego, gdyż nie poniosła żadnych kosztów związanych z wynajmem pojazdu. Dochodzenie zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego nie jest uzależnione od faktycznego opłacenia kosztów najmu pojazdu zastępczego, ale od wykazania uszczerbku w majątku w związku z korzystaniem z pojazdu zastępczego. Uszczerbek w majątku w związku z korzystaniem z pojazdu zastępczego powstaje zaś nie tylko w sytuacji opłacenia faktury za najem tego pojazdu, ale także wówczas kiedy została wystawiona ta faktura, bowiem w tej sytuacji w majątku powstają pasywa (uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11, OSNC 2012/3/28). W sytuacji cesji wierzytelności z tytułu najmu pojazdu zastępczego skuteczne dochodzenie zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego przez powoda będącego cesjonariuszem, który wynajął poszkodowanemu pojazd zastępczy, uzależnione jest zatem od wykazania, że poszkodowany wynajął pojazd zastępczy i jest zobowiązany do poniesienia kosztów z tym związanych. W niniejszym stanie faktycznym poniesienie przez poszkodowaną kosztu najmu pojazdu zastępczego nastąpiło poprzez przeniesienie na rzecz powoda wierzytelności przysługującej względem pozwanego z tytułu odszkodowania, w zakresie kosztów pojazdu zastępczego. Już samo powstanie wymagalnej wierzytelności o zapłatę najmu przysługującego wynajmującemu wobec poszkodowanej powoduje u tego ostatniego powstanie nowych lub zwiększenie się istniejących pasywów.

Odsetki ustawowe zasądzono zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 i 2 k.c. W myśl jego brzmienia jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r., sygn. II CK 146/02). Zgodnie z art. 14 Ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) ubezpieczyciel wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w pkt I i II sentencji wyroku.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto w oparciu o art. 100 k.p.c. przyjmując, że powód wygrał niniejszy spór w 40,52%, a strona pozwana w 59,48%. Na koszty procesu poniesione przez powoda złożyła się opłata od pozwu w kwocie 200zł oraz koszty zastępstwa prawnego wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 917zł według stawki wynikającej z § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych; tj. łącznie 1117zł. Z kolei na koszty postępowania poniesione przez stronę pozwaną złożyły się koszty zastępstwa prawnego w kwocie 917zł i koszty opinii biegłego w kwocie 786,97zł, tj. łącznie 1703,97zł. Po wzajemnym skompensowaniu wskazanych należności (40,52% z 1117zł – 59,48% z 1703,97zł) zasądzono od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 560,92zł tytuł zwrotu kosztów procesu.

Mając to na względzie orzeczono jak w pkt III wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować,

2.  odpis wyroku z uzasadnieniem proszę doręczyć peł. strony pozwanej,

3.  kal. 14 dni.