Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kłodzku

UZASADNIENIE

Strona powodowa S. A. S. (...) z siedzibą w M. wniosła o zasądzenie od pozwanej A. M. kwoty 8 572,04 zł z odsetkami umownymi maksymalnymi za opóźnienie liczonymi od dnia wytoczenia powództwa w elektronicznym postępowaniu upominawczym oraz kosztów procesu wraz z kosztami postępowania elektronicznego. W uzasadnieniu podała, że w dniu 12 października 2023 roku pozwana zawarła z pierwotnym wierzycielem (...) Sp. z o.o. umowę pożyczki nr (...), na podstawie której pozwanej zostały udostępnione środki pieniężne w kwocie 7 897,26 zł na okres 30 dni. Następnie na mocy umowy cesji wierzyciel pierwotny zbył wierzytelność ze wskazanej umowy pożyczki na rzecz (...) (...)z siedzibą w T., a ta następnie przelała wierzytelność na rzecz strony powodowej. Strona powodowa wskazała, że na wierzytelność dochodzoną pozwem składają się następujące kwoty 7 897,26 zł – niespłacony kapitał, 120,08 zł – niespłacone, skapitalizowane odsetki kapitałowe w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie naliczane od kwoty kapitału od dnia zawarcia umowy pożyczki do dnia wymagalności, 389,18 zł – niespłacone odsetki umowne za opóźnienie w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie naliczane od kwoty kapitału od dnia wymagalności pożyczki do dnia 30 stycznia 2024 r. roku oraz 165,52 zł - niespłacone odsetki umowne za opóźnienie w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie naliczane od kwoty kapitału od dnia 30 stycznia 2024 roku do dnia poprzedzającego wytoczenie powództwa.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu upominawczym pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazała, że wniesione przez powoda powództwo w całości nie zasługuje na uwzględnienie. Pozwana zarzuciła brak legitymacji procesowej strony powodowej, zaprzeczyła zawarciu z pożyczkodawcą umowy kredytu nr (...), podniosła, że nie wyraziła zgody na nawiązanie stosunku cywilnoprawnego na odległość, nie został jej doręczony trwały nośnik elektroniczny zawierający zapis kontraktu oraz, że sam pożyczkodawca nie złożył oświadczenia woli, które miałoby zmierzać do zawiązania stosunku cywilnoprawnego, a nadto, że powód nie wykazał przekazania kwoty kapitału, wskazała na brak negocjacji indywidualnych i niedozwolone postanowienia umowne oraz brak udowodnienia roszczenia.,

W dalszych pismach procesowych strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Sp. z o.o. z siedzibą w B. sporządziła ramową umowę pożyczki nr (...), w której jako pożyczkobiorcę wskazano pozwaną A. M.. Zgodnie zapisem w treści umowy, pozwana złożyła wniosek o pożyczkę za pośrednictwem profilu klienta na stronie internetowej. Przedmiotem tej umowa miało być określenie warunków zawarcia i rozwiązania ramowej umowy pożyczki, a zawarcie ramowej umowy pożyczki miało nastąpić równocześnie z zawarciem pierwszej umowy pożyczki. Zgodnie z § 3 umowy ramowej pożyczki, pożyczkodawca miał udzielić pożyczki klientowi po spełnieniu określonych warunków, m. in. nie posiada niespłaconych zobowiązań względem pożyczkodawcy, posiada na stronie internetowej pośrednika aktywny profil klienta Pożyczkodawca miał udzielić pożyczkobiorcy pożyczki każdorazowo na podstawie odrębnej umowy pożyczki, a dopuszczono udzielenie pożyczki i pożyczki refinansującej. Potwierdzeniem woli zawarcia umowy pożyczki i weryfikacji tożsamości pożyczkobiorcy był jednorazowy przelew w kwocie 0,01 zł dokonywany z indywidualnego rachunku bankowego pożyczkobiorcy. Ponadto w § 7 ust. 1 ramowej umowy pożyczki wskazano, że możliwość udzielenia pożyczki refinansującej dopuszczono po uiszczeniu na rachunek bankowy pośrednika opłaty za refinansowanie na rzecz pożyczkodawcy.

Dowód: ramowa umowa pożyczki refinansowej z 12.10.2023 r. z załącznikiem – k. 25-25

Tego samego dnia (...) Sp. z o.o. sporządziła umowę pożyczki refinansującej nr (...)wskazując jako pożyczkobiorcę A. M.. W treści § 1 umowy pożyczki określono jako kwotę pożyczki refinansującej 7 897,26 zł na rzecz (...) Sp. z o.o. z opłatą za refinansowanie 844,10 zł.

Dowód: umowa pożyczki z dnia 12.10.2023 r. nr (...) – k.27

W dniu 16 grudnia 2023 r. (...) Sp. z o.o. z/s w B. i (...) (...)z siedzibą w T. zawarły umowę cesji, na mocy której cedent dokonał przelewu wierzytelności określonych w § 1 umowy na rzecz cesjonariusza, zgodnie z załącznikiem A, w którym wymieniona była pożyczka z dnia 12 października 2023 r. o numerze (...). Strona powodowa reprezentowana przez reprezentowana przez komplementariusza S. (...)Sp. z o.o. z siedzibą w M. i (...) (...) z siedzibą w T. zawarły umowę cesji wierzytelności, której przedmiotem było przeniesienie wierzytelności na rzecz strony powodowej jako cesjonariusza określonych w załączniku nr 3. W załączniku tym pod poz.3003 wskazano dane pożyczki z 12 października 2023 r. nr (...) oraz imię i nazwisko pozwanej.

Dowód: umowa cesji wierzytelności z 16.12.2023 r. – k.9 – 13, odpis KRS dot. (...) Sp. z o.o. – k.23 – 23,98 – 101, umowa przelewu wierzytelności z 9 .02.2024 r. – k.14 – 18, oświadczenie – k.19, odpis KRS S. (...) Sp. z o.o. – k.20 – 21, wykaz wierzytelności (załącznik nr 3) – k.22

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu wobec nieudowodnienia roszczenia.

W przedmiotowej sprawie strona powodowa domagała się zasądzenia na swoją rzecz kwoty 8 572,04 zł z tytułu niespłaconej kwoty pożyczki, którą miała zaciągnąć pozwana u pożyczkodawcy (...) Sp. z o.o. Pozwana podniosła szereg zarzutów, m. in. kwestionując roszczenie powoda zarówno co do zasady, jak i wysokości zaprzeczając, by doszło do zawarcia przedmiotowej umowy pożyczki, jak również, by umowa taka została w istocie wykonana, a nadto zaprzeczyła legitymacji procesowej czynnej powoda.

W ocenie Sądu, w kontekście przeprowadzonych dowodów legitymacja czynna strony powodowej nie budzi wątpliwości. Strona powodowa przedłożyła dokumenty, z których wynika, że doszło do dwóch umów cesji wierzytelności, wśród których wymieniana była umowa pożyczki nr (...) i dane pozwanej. Wbrew zarzutowi pozwanej, strona powodowa przedłożyła dokumenty rejestrowe, z których wynikając osoby umocowane do działania w imieniu podmiotów wymienionych jako strony obu umów przelewu wierzytelności. Prócz odpisów z KRS dotyczących (...) Sp. z o.o. przedłożono wydruki z estońskiego rejestru handlowego dot. (...) (...) z siedzibą w T..

Niezależnie jednak od powyższego, strona powodowa nie wykazała, by pozwana A. M. zawarła ramową umowę pożyczki i umowę pożyczki refinansowej, obie w 12 października 2023 r. Strona powodowa, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, mimo zarzutu braku udowodnienia zawarcia umów, nie złożyła żadnych dowodów w tym zakresie ani w pozwie, ani wraz z pismem ustosunkowującym się do sprzeciwu od nakazu zapłaty. Rzeczą strony powodowej było uczynienie zadość obowiązkowi z art. 6 k.c. i art.232 zd. 1 k.p.c. Nie są dowodem twierdzenia strony powodowej zawarte w piśmie procesowym z dnia 11 września 2024 r., że raport weryfikacyjny tożsamości jest dowodem, że pozwana zaakceptowała warunki ramowej umowy pożyczki.

Zgodnie z przepisem art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, albo rzeczy oznaczonych tylko, co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy, albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Pod względem prawnym umowa, na którą powołał się powód, stanowiła kredyt konsumencki w rozumieniu ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz.U. z 2011 roku, Nr 126, poz. 715). Zgodnie bowiem z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim przez umowę o kredyt konsumenckie rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1). Unormowania ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim dopuszczają zawarcie umowy o kredyt konsumencki na odległość, bez jednoczesnej obecności obu stron. Umowę o kredyt konsumencki można zawrzeć zarówno w formie pisemnej (tj. z własnoręcznymi podpisami), jak i na innym trwałym nośniku, np. poprzez złożenie oświadczeń woli przez strony za pomocą środków porozumiewania się na odległość (telefonu, poczty elektronicznej), a następnie spisanie postanowień umowy na papierowym dokumencie (np. w postaci wydruku komputerowego), bez własnoręcznych podpisów.

Zatem w tym zakresie zarzut pozwanej dotyczący braku legitymacji procesowej biernej jest chybiony.

Skoro umowa pożyczki miała zostać zawarta na odległość za pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej, to strona powodowa obowiązana była udowodnić, że po pierwsze, pozwana A. M. złożyła wniosek za pośrednictwem profilu klienta o udzielenie pożyczki, a wcześniej, że założyła profil klienta (na marginesie, umowa o prowadzenie profilu nie została dołączona do pozwu); po drugie, że uiściła ze swojego rachunku bankowego kwotę 1 grosz (0.01 zł). Te wymagania wynikają z § 1 pkt 19, 28 i 45 ramowej umowy pożyczki. Szczególnego znaczenia nabiera kwestia uiszczenia opłaty rejestracyjnej, ponieważ na jej podstawie następowała weryfikacja tożsamości, a także potwierdzenie woli zawarcia umowy pożyczki. Dowód przelewu tej kwoty nie został złożony przez stronę powodową, mimo że pozwana kwestionowała nawiązanie stosunku prawnego. Ponadto, w § 7 ust. 1 ramowej umowy pożyczki zawarto wymaganie, iż udzielenie pożyczki refinansującej jest możliwe po uiszczeniu na rachunek bankowy pośrednika opłaty za refinansowanie. Według § 1 umowy pożyczki refinansującej nr (...) opłata za refinansowanie wynosiła 844,10 zł, jednak potwierdzenie przelewu tej kwoty nie zostało przez stronę powodową mimo zarzutów pozwanej przedłożone. Strona powodowa dołączyła natomiast do pozwu wydruk przelewu na rachunek kwoty 966,56 zł, z którego wynika, że tę kwotę przelano tytułem refinansowania pożyczki (...). Wynika więc, że przelew dotyczy umowy pożyczki refinansującej, lecz o zupełnie innym numerze, a więc nie wiążącej się z przedmiotową sprawą.

Zwrócić należy też uwagę, że wydruk zdjęcia strony S. k.33 akt sprawy, wskazuje na przelew na rachunek bankowy pozwanej wynagrodzenia za maj 2023. Zwrócić jednak należy uwagę, że strona powodowa nie określiła w uzasadnieniu pozwu, czy wnosi o dopuszczenie dowodu z tego wydruku, na jaką okoliczność, przy czym nie wiadomo, czy jest to strona banku (...)., dlaczego strona powodowa jest w jego posiadania, a ponadto, co najistotniejsze, wydruk ten nie potwierdza zawarcia ramowej umowy pożyczki, ani pożyczki refinansującej, bowiem zgodnie z umowami, weryfikacja winna nastąpić na podstawie przelewu z rachunku pozwanej na rachunek pośrednika. Zatem, gdyby strona przedłożyła przelew kwoty 1 grosza, wówczas Sąd mógłby dokonać weryfikacji numerów rachunków na podstawie tego wydruku i przelewu 1 grosz.

Nie stanowi również dowodu zawarcia umowy pożyczki potwierdzenie realizacji transakcji (k.94) i zestawienie przelewów na rzecz (...) Sp. z o.o., ponieważ brak jest dowodu potwierdzającego założenie profilu klienta przez pozwaną, złożenie wniosku o pożyczki oraz wskazanie podmiotu, na rzecz którego pozwana miałby wnioskować o spłatę jej zadłużeń. Rzeczą strony powodowej w świetle zarzutów pozwanej, było również przedłożenie dowodu, z którego wynikałoby, że pozostała kwota pożyczki została przelana na jej rachunek bankowy.

W związku z powyższym, skoro strona powodowa nie udowodniła dochodzonego roszczenia, powództwo podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z przepisami rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. W skład kosztów procesu, które strona powodowa jako przegrywająca sprawę powinna zwrócić pozwanej, wchodzi wynagrodzenie pełnomocnika 1 800 zł, zgodnie z ze stawkami minimalnymi oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł.