Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kłodzku

UZASADNIENIE

(...) (...) w W. wniósł pozew przeciwko K. R. o zapłatę kwoty 1714,91 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 13.04.2024r. W uzasadnieniu podał, że pozwany zawarła z poprzednikiem prawnym powoda (...) S.A. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, które były świadczone na rzecz pozwanego, jednak ten nie dokonał za nie zapłaty. Wysokość roszczenia wynikała z dokumentów księgowych, wymienionych w pozwie – jedenastu faktur VAT, dotyczących opłat abonamentowych, i noty obciążeniowej, z tytułu braku zwrotu sprzętu (...) – z datami wymagalności, przypadającymi w okresie od 28.05.2019r. do 29.07.2020r. Powód nabył wierzytelność na podstawie umowy cesji z 26.04.2021r. Celem polubownej spłaty zadłużenia powód zawarł z pozwanym ugodę w dniu 11.04.2022r., w której pozwany uznał wierzytelność i zobowiązał się do zapłaty ustalonej należności. Pomimo ustalonych warunków ugody, pozwany nie zaspokoił należności i zaprzestał realizowania wpłat. Zgodnie z warunkami ugody, roszczenie stało się wymagalne w dniu 24.06.2022r, tj. w dniu następnym po dniu, w którym powód nie odnotował wpłaty raty przewidzianej w harmonogramie wpłat. Powód wskazał, że na kwotę dochodzoną pozwem składa się: kwota 1402,34 zł, jako suma niezapłaconego kapitału; kwota 312,57 zł, tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych przez powoda od dnia następnego po dniu wymagalności dokumentów księgowych do dnia złożenia pozwu.

Pozwany nie złożył wyjaśnień na piśmie, pomimo zawiadomienia nie stawił się na rozprawie i nie domagał się rozpoznania sprawy w swojej nieobecności.

Sąd zważył:

Powództwo podlegało oddaleniu, z uwagi na przedawnienie roszczenia.

W przypadku, gdy pozwany w wyznaczonym terminie nie złożył odpowiedzi na pozew, przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda o faktach, zawarte w pozwie, chyba, że budzą one uzasadnione wątpliwości, albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa (art. 339§2 kpc).

Roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia, przysługującego przeciwko konsumentowi (art. 117 § 2 ¹ kc). Za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową (art. 22 ¹ kc).

Zgodnie z art. 118 kc, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń, związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. W rozpoznawanej sprawie termin przedawnienia roszczeń wynosi 3 lata. Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (art. 120 § 1 kc).

Wysokość roszczenia, objętego pozwem, wynikała z dokumentów księgowych, wymienionych w pozwie – jedenastu faktur VAT, dotyczących opłat abonamentowych, i noty obciążeniowej, z tytułu braku zwrotu sprzętu (...) – z datami wymagalności, przypadającymi w okresie od 28.05.2019r. do 29.07.2020r.

Przyjmując terminy wymagalności, zgodnie z twierdzeniami powoda, termin przedawnienia ostatniego świadczenia upłynął z końcem roku 2023r. Pozew został wniesiony w postępowaniu elektronicznym w dniu 12.04.2024r., zatem po upływie terminu przedawnienia.

Wbrew twierdzeniom powoda, nie doszło do przerwania biegu przedawnienia, poprzez zawarcie z pozwanym ugody w dniu 11.04.2022r., w której miał on uznać roszczenie (art. 123 § 1 pkt 2 kc). Twierdzenia te okazały się gołosłowne (art. 6 kc). Na mocy zarządzenia z dnia 26.07.2024r. wezwano powoda do sprecyzowania żądania, poprzez przedłożenie ugody, zawartej przez strony w dniu 11.04.2022r., na którą powołał się powód, w celu wykazania przerwania biegu terminu przedawnienia roszczenia. W odpowiedzi na powyższe wezwanie, powód przedłożył kopię ugody z dnia 12.04.2022r., zawartej przez powoda z osobą trzecią – J. R., zwaną dalej w treści ugody „przystępującą do długu”, nie zaś z pozwanym K. R.. Powód zatem nie wykazał, że doszło do przerwania biegu przedawnienia przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje ( vide: art. 123 § 1 pkt 2 kc w zw. z art. 6 kc).

Mając powyższe na uwadze, na podstawie powołanych przepisów i art. 340§1 kpc, orzeczono, jak w sentencji wyroku.