Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kłodzku

UZASADNIENIE

T. P., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) z/s w B., wniósł pozew przeciwko (...) S.A. w W. o zapłatę kwoty 3371,19 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 27.03.2024r. do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego, holowania, w związku z kolizją drogową z dnia 12.02.2024r., której sprawca ubezpieczony był u strony pozwanej od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Podał, że w związku z likwidacją szkody w swoim pojeździe, poszkodowany w okresie od 12 do 28 lutego 2024r. wynajął od powoda samochód zastępczy, uzgadniając stawkę dobową za najem w wysokości 200 zł netto (246 zł brutto), co odpowiadało cenom rynkowym. Po wypadku pojazd poszkodowanego nie nadawał się do dalszej jazdy, w związku z tym został zaholowany na parking powoda; koszty holowania wyniosły 605,16 zł, usługa parkingowa – 1279,20 zł. Kwota, której domagał się powód, została pomniejszona o wypłaconą dotychczas z tego tytułu kwotę 2449,17 zł. Powód podał, że nabył wierzytelność na podstawie umowy cesji z dnia 8.03.2024r.

Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa. Zarzuciła, że wypłaciła odszkodowanie po zweryfikowaniu stawki dobowej najmu do kwoty 135,30 zł (brutto). Podniosła, że zaproponowała poszkodowanemu bezgotówkowy najem pojazdu zastępczego od współpracującego z pozwaną podmiotu, wg tej stawki. Poszkodowany nie skorzystał z tej oferty i wynajął pojazd za cenę przewyższającą ofertę pozwanej, czym doprowadził do nieuzasadnionej eskalacji rozmiaru szkody. Zakwestionowała także roszczenie dot. kosztów holowania ponad uznaną kwotę 284,37 zł, zarzucając, że poszkodowany mógł zamówić holowanie za cenę znacznie niższą od ceny powoda, nie było też podstaw do uwzględnienia odrębnych kosztów załadunku i rozładunku pojazdu w kwocie 300 zł. Nieuzasadnione, zdaniem pozwanego, było również żądanie powoda zasądzenia zwrotu kosztów parkowania w okresie od 12 lutego do 8 marca 2024r., gdyż pojazd nie był zaparkowany na parkingu strzeżonym, wskazanym przez powoda – według pozwanego, w dniu 20.02.2024r. odbyły się oględziny uszkodzonego pojazdu w miejscu zamieszkania poszkodowanego.

Stan faktyczny:

W dniu 12.02.2024r. w kolizji drogowej uszkodzony został samochód marki V. (...), nr rej. (...), będący własnością A. G.. Pozwany był ubezpieczycielem sprawcy wypadku z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Na czas likwidacji szkody, poszkodowany wynajął od powoda samochód zastępczy marki T. (...), z którego korzystał w okresie od 12 do 28.02.2024r., po stawce 246 zł za dobę (200 zł netto).

Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, pozwany wypłacił odszkodowanie w kwocie 2164,80 zł, z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego, weryfikując stawkę dobową do kwoty 135,30 zł (16 dni x 135,30 zł), oraz w kwocie 284,37 zł, z tytułu kosztów holowania.

Bezsporne.

Sąd ustalił:

Poszkodowany został poinformowany przez powoda, że zawarł umowę z wypożyczalnią, która nie współpracuje z ubezpieczycielem sprawcy wypadku, a jest podmiotem świadczącym usługi na wolnym rynku.

Dowód: oświadczenia poszkodowanego (k-18, 20)

Uszkodzony samochód poszkodowanego nie nadawał się do dalszej jazdy, został odholowany na parking strzeżony powoda w B. 79C. Czynnościami, związanymi z holowaniem pojazdu zajął się powód. Koszt holowania wyniósł 605,16 zł, w tym:

dojazd do poszkodowanego: 5,80 zł x 16 km = 92,80 zł netto

przewóz samochodu: 6,20 zł x 16 km = 99,20 zł netto

czynności załadunkowe i rozładunkowe 150 zł netto x 2.

Uszkodzony w wypadku samochód był przechowywany na parkingu powoda w okresie od 12 lutego do 8 marca 2024r. (26 dni), tj. do czasu sprzedaży pozostałości pojazdu (po ustaleniu szkody całkowitej). Cena za parking wynosiła 40 zł netto za dobę, łącznie 1040 zł (netto).

Dowód: formularze usług pomocy drogowej (k-21); zeznania świadka A. G. ; pismo A. G. z 24.10.2024r. (k-80, 85).

Działając z upoważnienia poszkodowanego, w dniu zgłoszenia szkody, tj. 12.02.2024r., powód poinformował pozwany Zakład, że poszkodowany korzysta z auta zastępczego, wynajętego od powoda i , w celu minimalizacji, zaprosił do kontaktu. Następnego dnia pracownik pozwanego skontaktował się z powodem – ustalono, że pozwany Zakład akceptuje stawkę najmu za pojazd zastępczy w wys. 200 zł netto za dobę. Na prośbę o pisemne potwierdzenie tych ustaleń, pozwany Zakład odpowiedział, że każda rozmowa z konsultantem jest nagrywana i nie ma konieczności potwierdzania przekazywanych informacji.

Dowód: e-mail powoda z 12.2.2024r., z 13.2.2024r. (k-24, 26); e-mail od Kontakt (...) do powoda z dnia 13.2.2024r. (k-27).

Na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 8.03.2024r. poszkodowany sprzedał powodowi wierzytelność z tytułu kosztów najmu w.w. pojazdu zastępczego, kosztów holowania i parkingu, w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 12.02.2024r.

Dowód: umowa cesji (k-15).

Pismem z dnia 8.03.2024r. (doręczonym w dniu 13.03.2024r.) powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 5820,36 zł, tytułem odszkodowania zgodnie z doł. fakturą nr (...).

Pismem z dnia 26.03.2024r. (doręczonym w dniu 4.04.2024r.) powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 3371,19 zł, tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego, holowania i parkowania pojazdu uszkodzonego, wynikających z doręczonej uprzednio faktury (które zostały zwrócone jedynie w części).

Dowód: pisma powoda z potwierdzeniem nadania/odbioru; decyzje w sprawie szkody (k-28-37).

Sąd zważył, co następuje:

Kwestia odpowiedzialności pozwanej za skutki wypadku z dnia 12.02.2024r. nie była sporna. Powód uzasadnił swoją legitymację wobec pozwanego ubezpieczyciela tym, że nabył wierzytelność o wypłatę odszkodowania, z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego, holowania i parkowania pojazdu uszkodzonego, od poszkodowanego, na podstawie umowy cesji (art. 509 kc).

Należność dochodzona w pozwie obejmowała różnicę między kosztami wynajmu samochodu zastępczego, kosztami holowania i parkowania, naliczonymi przez powoda, a wysokością odszkodowania, wypłaconego przez pozwanego ubezpieczyciela. Sporna była wysokość stawki za dobę najmu pojazdu, wysokość kosztów holowania oraz zasadność poniesionych kosztów parkowania.

Odnośnie stawki dobowej najmu, wskazać na wstępie należy, że poszkodowany nie miał obowiązku poszukiwać podmiotu, oferującego najniższe stawki. Wystarczy, aby stawki najmu pojazdu nie odbiegały rażąco od średnich stawek na rynku lokalnym.

W rozpoznawanej sprawie strona pozwana zarzuciła, że oferowała poszkodowanemu bezgotówkowy wynajem pojazdu zastępczego w jednej ze współpracujących z nią wypożyczalni, bez konieczności ponoszenia jakichkolwiek opłat, za cenę 135,30 zł za dobę, a poszkodowany nie skorzystał z tej oferty, wynajmując pojazd zastępczy i kontynuując najem od powoda za dużo wyższą cenę.

Zarzut pozwanej nie zasługiwał na uwzględnienie. Jak ustalono, w dniu zgłoszenia szkody, tj. 12.02.2024r., powód, działając z upoważnienia poszkodowanego, poinformował pozwanego, że poszkodowany korzysta z auta zastępczego, wynajętego od powoda i , w celu minimalizacji szkody, zaprosił do kontaktu. Następnego dnia pracownik pozwanego skontaktował się z powodem – ustalono, że pozwany Zakład akceptuje stawkę najmu za pojazd zastępczy w wys. 200 zł netto za dobę. Na prośbę o pisemne potwierdzenie tych ustaleń, pozwany Zakład odpowiedział, że każda rozmowa z konsultantem jest nagrywana i nie ma konieczności potwierdzania przekazywanych informacji. Strona pozwana nie odniosła się do tych faktów w odpowiedzi na pozew, nie zaprzeczyła im, a co istotne nie powołała dowodu z nagrania rozmowy telefonicznej, przeprowadzonej przez powoda z konsultantem (...), dla wykazania twierdzeń przeciwnych. W tych okolicznościach należało uznać, że w niniejszej sprawie strona pozwana całkowicie bezzasadnie kwestionowała wysokość stawki dobowej najmu, zastosowanej przez powoda. Wbrew stanowisku pozwanego, nie można zarzucić powodowi braku lojalnej współpracy z pozwanym Zakładem w postępowaniu likwidacyjnym, czy też naruszenia obowiązku minimalizacji szkody (art. 354 § 2, art. 362 i art. 826 § 1 kc). Skoro uprzednio pozwany Zakład zaakceptował stawkę dobową najmu pojazdu zastępczego w wysokości 200 zł netto, to całkowicie bezzasadne pozostają jego aktualne zarzuty bezpodstawnego zawyżenia tej stawki przez powoda. Wbrew stanowisku pozwanego, sam fakt przedstawienia poszkodowanemu stosownej propozycji organizacji najmu pojazdu zastępczego po niższej stawce nie oznacza, że odszkodowanie z tego tytułu powinno być liczone wg stawki, przedstawionej pierwotnie przez stronę pozwaną. Nie można było wymagać od poszkodowanego, aby poświęcał swój czas, energię i zasoby finansowe na kontakt z infolinią pozwanego, w celu otrzymania innego pojazdu zastępczego, od innego podmiotu, współpracującemu z pozwanym, skoro cena najmu została uzgodniona z pozwanym, a poszkodowany korzystał z samochodu zastępczego, co do którego nie miał żadnych zastrzeżeń. Kontynuowanie najmu u powoda było uzasadnione tymi okolicznościami, nawet, gdyby istniała realna możliwość najmu za niższą cenę. Oczywistym jest, że w sytuacji podjęcia współpracy z pozwanym i uzgodnienia stawki, to nie poszkodowany swoim zachowaniem doprowadził do zwiększenia rozmiarów szkody (art. 826 § 1 kc). Zarazem pozwany nie wykazał (a nawet tak nie twierdził), aby stawka powoda była rażąco wygórowana w porównaniu z cenami innych wypożyczalni na rynku.

Zgodnie z art. 354 § 1 kc, dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno - gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje - także w sposób odpowiadający tym zwyczajom. W taki sam sposób powinien współdziałać przy wykonaniu zobowiązania wierzyciel (§ 2). Nie oznacza to jednak, że uprawniony ma obowiązek poszukiwać najtańszej oferty na rynku. Wybór podmiotu, świadczącego usługę najmu należy do poszkodowanego. W rozpoznawanej sprawie kwestia wynajmu i jego kosztów została ponadto objęta kontrolą, czy też możliwością zajęcia stosownego stanowiska przez ubezpieczyciela, dlatego trudno znaleźć uzasadnienie dla tak sformułowanych w odpowiedzi na pozew zarzutów.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie powołanych przepisów w zw. z art. 822 kc i art. 436 § 1 kc w zw. z art. 435 kc, art. 361 § 1 i 2 kc, art. 363 § 1 i 2 kc, należne powodowi odszkodowanie z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego w bezspornym okresie, wg stawki 246 zł za dobę wynosi 3936 zł. Zasądzona z tego tytułu kwota została pomniejszona o dotychczas wypłaconą bezsporną kwotę 2164,80 zł.

Odnośnie kosztów holowania pojazdu uszkodzonego w wypadku, powód przedstawił szczegółowe wyliczenie kosztów holowania pojazdu, a pozwana nie wykazała, aby były one rażąco zawyżone, czy też, że stawki powoda nie mieściły się w granicach stawek rynkowych. (art. 6 kc), przy czym poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania najtańszej oferty na rynku. Zauważyć przy tym należy, że sama pozwana, podejmując decyzję o wypłacie odszkodowania z tego tytułu, zastosowała stawki ryczałtowe za holowanie, ustalone arbitralnie i jednostronnie bez wskazania jakichkolwiek podstaw do ich wyliczenia.

W tej sytuacji, zasadnym było zasądzenie na rzecz powoda kwoty, stanowiącej różnicę pomiędzy kosztami dochodzonymi z tego tytułu (605,16 zł), a kwotą dotychczas wypłaconą przez pozwanego (284,37 zł).

Ponadto, zasądzono na rzecz powoda dochodzoną przez niego kwotę, z tytułu kosztów parkowania pojazdu zastępczego. Zarzuty pozwanego, który poddawał w wątpliwość rzeczywiste wykonanie usługi parkowania na zlecenie poszkodowanego, w świetle zeznań świadka A. G., jako bezzasadne, nie zasługiwały na uwzględnienie. Pozwany nie udowodnił twierdzenia, jakoby uszkodzony w wypadku samochód w okresie od 12 lutego do 8 marca 2024r. znajdował się w miejscu zamieszkania poszkodowanego (art. 6 kc). Na sporną okoliczność (w tym, co do miejsca wykonania oględzin) nie zaoferował żadnych wniosków dowodowych. Jednocześnie, fakt, że uszkodzony samochód był przechowywany w całym okresie na parkingu strzeżonym powoda wynika z zeznań świadka A. G. (k-80, 85). Pozwany nie wykazał, że stawka za dobę parkowania, zastosowana przez powoda, była rażąco wygórowana, oraz, aby poszkodowany (czy też powód) uchybił w tym zakresie obowiązkowi minimalizacji szkody, poprzez bezzasadne czy lekkomyślne przechowywanie wraku samochodu i generowanie przez to wyższych kosztów. W tej sytuacji, zasadnym było zasądzenie na rzecz powoda dochodzonej z tego tytułu kwoty (wynikającej z dokumentów w postaci formularza usług pomocy drogowej i faktury z dnia 8.03.2024r.). Zdaniem Sądu, zasadny i wymagający zrekompensowania okres parkowania wynosił 26 dni, skoro był to czas niezbędny, jak wynikało z zeznań świadka, do sprzedania wraku samochodu zniszczonego w wypadku.

Odsetki zasądzono zgodnie z żądaniem pozwu, mając na uwadze, że wcześniej powód wezwał pozwanego do dobrowolnej zapłaty kwoty, wskazanej w fakturze, w piśmie z dnia 8.03.2024r., doręczonym w dniu 13.03.2024r., a pozwana, w dniu 26.03.2024r. wydała decyzję o przyznania odszkodowania w zaniżonej wysokości, co rodzi obowiązek zapłaty odsetek (art. 481§1 i 2 kc w zw. z art. 455 kc i art. 817 kc). W dniu wydania decyzji pozwana dysponowała pełną pulą danych i informacji, pozwalających na ustalenie właściwego rozmiaru szkody i wysokości świadczenia. Decyzję tą podjęła w krótszym, niż ustawowy, terminie (i nie zmieniła jej w wyniku odwołania powoda), co jednak nie może prowadzić do zniesienia obowiązku zapłaty odsetek za okres, pozostający do czasu upływu terminu wynikającego z art. 817 kc. W szczególności odnosi się to do zobowiązania odszkodowawczego ubezpieczycieli, którzy jako profesjonaliści, mają nie tylko możliwość, ale także obowiązek rzetelnego przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego i ustalenia realnej wysokości należnego odszkodowania.

Orzeczenie w pkt II oparto na przepisach art. 98§ 1, 1(1), 3 kpc. W skład kosztów procesu, poniesionych przez powoda, które obciążają stronę pozwaną, jako przegrywającą sprawę, wchodzi: opłata sądowa od pozwu, wynagrodzenie pełnomocnika, będącego radcą prawnym, w stawce minimalnej, uzależnionej od wartości przedmiotu sporu, oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa (200 zł + 900 zł + 17 zł).