Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kłodzku

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) z siedzibą w Z. w Szwajcarii wniosła o zasądzenie od pozwanej E. L. kwoty 17 425,76 zł w ten sposób, że kwoty 9 800 zł domagała się z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 1 listopada 2022 r., kwoty 4 217,60 zł i 3 408,16 zł bez dalszych odsetek oraz o zasądzenie kosztów procesu wskazując, że zobowiązanie stało się wymagalne 31 października 2022 r. Strona powodowa podniosła, że pozwana zawarła umowę pożyczki 8 września 2021 r. z (...) sp. z o.o. z/s w W. w kwocie 9 800 zł rozłożoną na 40 miesięcznych rat, lecz pozwana nie dokonywała spłaty zgodnie z harmonogramem i umowa została wypowiedziana. Strona powodowa wskazała, że jako nabywca wierzytelności domaga się zasądzenia kwoty kapitału 9 800 zł, niespłaconej prowizji 4 217,60 zł i 3 408,16 zł z tytułu odsetek.

Pozwana wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu upominawczym zaskarżając go w całości i zarzuciła niewykazanie i nieudowodnienie podstawy faktycznej i prawnej roszczenia, niewykazanie i nieudowodnienie wysokości roszczenia i sposobu jego wyliczenia, niewykazanie daty wymagalności dochodzonego roszczenia, niewykazanie legitymacji procesowej stron, brak wykazania należytego i skutecznego wypowiedzenia umowy pożyczki, brak wykazania skuteczności cesji.

W piśmie z dnia 8 sierpnia 2023 r. strona powodowa cofnęła pozew o 800 zł zrzekając się dochodzonego roszczenia podtrzymując pozew w zakresie należności głównej w kwocie 9 800 zł z odsetkami żądanymi jak w pozwie, kwoty 4 217,60 zł bez odsetek oraz w kwocie 2 608,16 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 września 2021 r. pozwana E. L. zawarła z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę pożyczki nr (...), na mocy której udzielono jej pożyczki 9 800 zł, a jej spłatę rozłożono na 40 miesięcznych rat. Prowizja wynosiła 9 800 zł, odsetki 1 814,99 zł (7,2 % w skali roku), a łączna kwota do spłaty 21 414,99 zł. Termin spłaty pożyczki upływał 8 stycznia 2025 r. W § 5 umowy pożyczki postanowiono, że kwoty zapłacone przez pożyczkobiorcę z tytułu spłaty pożyczki będą zaliczone kolejno na poczet: a) opłaty za przekazanie całkowitej kwoty pożyczki do wypłaty w formie czeku G., odsetek, prowizji i kapitału.

Dowód: umowa pożyczki ratalnej z załącznikami – k.8 – 17, zeznania pozwanej – k.75

Pozwanej wypłacono kwotę 8 000 zł tytułem pożyczki.

Dowód: potwierdzenie transakcji płatniczej – k.66

Pozwana wpłaciła na poczet spłaty przedmiotowej pożyczki: kwotę 537,04 zł w dniu 1 października 2021 r. o godz. 6:58, kwotę 537,04 zł w dniu 1 października 2021 r. o godz. 7:07, kwotę 537,04 zł w dniu 5 listopada 2021 r., kwotę 537,04 zł w dniu 3 grudnia 2021 r., kwotę 555,82 zł w dniu 5 stycznia 2022 r. o godz.6:45, kwotę 555,82 zł w dniu 5 stycznia 2022 r. o godz. 6:55, kwotę 572,15 zł w dniu 4 lutego 2022 r., kwotę 572,15 zł w dniu 3 marca 2022 r., kwotę 572,15 zł w dniu 4 kwietnia 2022 r., kwotę 572,15 zł w dniu 2 maja 2022 r., kwotę 572,15 zł w dniu 29 maja 2022 r., kwotę 572,15 zł w dniu 4 lipca 2022 r., kwotę 641,57 zł w dniu 21 października 2022 r. i kwotę 537,04 zł w dniu 21 października 2022 r. o godz. 13:43.

Dowód: historia wpłat - k.7

Pismem z dnia 17 października 2022 r. pierwotny wierzyciel wypowiedział pozwanej umowę w trybie natychmiastowym. Wypowiedzenie doręczono pozwanej 25 października 2022 r.

Dowód: pismo – k.,18, wydruk ze śledzenia przesyłek – k.61 – 62, zeznania pozwanej – k.75

Pierwotny wierzyciela i strona powodowa w dniu 20 października 2022 r. zawarły akt cesji nr 03/10/22 do ramowej umowy sprzedaży wierzytelności dokonując przelewu m. in. cesji wierzytelności z umowy pożyczki nr (...).

Dowód: akt cesji z załącznikiem – k.20, oświadczenie – k.21, ramowa umowa przelewu wierzytelności z załącznikami – k.22 - 30

Pozwana zwróciła się do strony powodowej pismem z dnia 15 grudnia 2022 r. w związku z brakiem terminowej spłaty jej zobowiązań o ich restrukturyzacje poprzez zawarcie ugody, na mocy której płaciłaby ratę miesięczna w wysokości 200 zł.

Dowód: wniosek z 15.12 2022 r. – k.68 – 70, zeznania pozwanej – k.75

Pozwana wpłaciła na poczet spłaty przedmiotowej pożyczki na rachunek strony powodowej kwoty po 200 zł w dniach: 7 listopada 2022 r., 16 grudnia 2022 r., 4 stycznia 2023 r., 5 lutego 2023 r., 8 marca 2023 r., 6 kwietnia 2023 r., 27 kwietnia 2023 r., 8 maja 2023 r., 27 czerwca 2023 r., 1 września 2023 r., 29 września 2023 r. i 30 października 2023 r. Łącznie wpłaty wyniosły 2 400 zł.

Dowód: zeznania pozwanej – k.79, okazanie aplikacji bankowej – k.79 , nagranie rozprawy 00:04: 25 – 00:17:05 - płyta k.80

Sąd zważył:

Legitymacja procesowa czynna strony powodowej nie budziła wątpliwości w kontekście dowodów z umowy ramowej przelewu wierzytelności i aktu cesji z załącznikiem.

W odniesieniu do przeprowadzonych dowodów nie sposób uznać, by strona powodowa uczyniła zadość przepisom art. 6 k.c. oraz art.232 zd. 1 k.p.c., bowiem sposób wyliczenia zadłużenia pozwanej, w ocenie sądu, nie został w ogóle wykazany, a w sprawie występuje szereg wątpliwości związanych ze sposobem zaliczania wpłat dokonywanych przez pozwaną oraz zasadności wypowiedzenia umowy.

Wskazać należy, że pozwana do 4 lipca 2022 r. wpłaciła 12 rat, w łącznej kwocie 6 692,70 zł, bowiem w dniu 1 października 2021 r. wpłaciła dwie raty, w dniu 5 stycznia 2022 r. dwie raty i w maju 2022 r. wpłaciła dwie raty w dniu 2 i 29 maja, a wpłaty tych rat następowały przed 8 każdego miesiąca. W sierpniu i wrześniu 2022 r. wpłat rat pożyczki nie było, lecz pozwana miała nadpłatę. Wynika to jednoznacznie z historii wpłat (k.7 akt sprawy). Zauważyć należy, że do końca września 2022 r. pozwana winna była wpłacić łącznie raty w kwocie 6 444,48 zł (12x 537,04 zł). Nie sposób więc przyjąć, że zaistniały podstawy do wypowiedzenia umowy pożyczki w październiku 2022 r., skoro wpłaty pozwanej przewyższały sumę należnych rat za ten okres. Zwrócić szczególnie należy uwagę na historię wpłat zawartą w – jak się wydaje - koncie klienta. Zauważyć wypada, co istotne, że wpłata drugiej raty 5 stycznia 2022 r. została przetworzona dopiero 21 października 2022 r. , podobnie jak wpłata drugiej raty z 1 października 2021 r., która również została przetworzona w tej dacie, tj. 21 października 2022 r. Dowodzi to jednoznacznie, że pierwotny wierzyciel nie baczył na dwie wpłaty na poczet spłaty pożyczki ponad wymagalne, lecz nie zostały one w odpowiednim czasie rozliczone. Okoliczność, że nie było wpłat rat pożyczek w sierpniu i wrześniu 2022 r. nie świadczy o zaległościach w płatności rat, lecz o nadpłacie. Gdyby zaś mieć na względzie harmonogram spłat od 8 października 2021 r. do 8 października 2022 r. powinno być spłaconych 13 rat w łącznej kwocie 6 981,52 zł, tymczasem z historii wpłat wynika, że pozwana spłaciła do 8 października 2022 r. 6 692,70 zł, a więc nie była to kwota odpowiadająca dwóm pełnym ratom zgodnie z postanowieniem § 9 ust.2 pkt a) umowy. Zatem nie było podstaw do wypowiedzenia umowy. Już z tych względów powództwo podlegało oddaleniu.

Mając jednak na względzie zapisy w historii wpłat sąd zobowiązał stronę powodową do dokładnego wyliczenia kwot dochodzonych w pozwie z oznaczeniem daty początkowej od której były wyliczone kwoty 4 217,60 zł i 3 408,16 przy uwzględnieniu wszystkich wpłat dokonanych przez pozwaną od początku zawarcia umowy pożyczki oraz po uwzględnieniu wpłat do wniesieniu pozwu. Wątpliwości budziła również kwota wypłaconej pożyczki w wysokości 8 000 zł, a nie 9 800 zł. Strona powodowa w żaden sposób nie wykazała, na poczet jakich należności została przekazana kwota 1 800 zł. Rzeczą strony powodowej, jako z założenia profesjonalisty, jest takie uzasadnienie pozwu, by ani sąd, ani pozwana nie mieli wątpliwości, w jaki sposób zostały wyliczone określone należności, czy z tytułu kapitału, czy – jak w niniejszej sprawie z tytułu prowizji i odsetek. Dodatkowo sąd wezwał stronę powodową do takiego wyliczenia, tym bardziej, że pozwana zakwestionowała to w sprzeciwie, lecz strona powodowa zignorowała wezwanie. Jak wskazywano wyżej, nie wiadomo, z jakich względów kwoty wpłacone w październiku 2021 r., styczniu 2022 r. zostały dopiero przetworzone w dniu 21 października 2022 r. Strona powodowa arbitralnie uznała, że nie wyjaśni wątpliwości zgodnie z zobowiązaniem sądu. Skoro pozwana wpłaciła do końca października 2022 r. łącznie 7 871,31 zł, a zgodnie z harmonogramem na poczet prowizji powinna była wpłacić do końca października 2022 r. kwotę 6 217,12 zł, a odsetek 764,40 zł, to nie wiadomo z jakiego działania arytmetycznego kwota prowizji do spłaty wg określenia jej w pozwie to 4 217,60 zł, a odsetek 3 408,16 zł. Dokonując tylko zsumowania należności, które winna uiścić pozwana do końca października 2022 r. (ten dzień jako termin wymagalności określono w pozwie), to suma 6 217,12 zł i 764,40 zł, a zatem prowizja należna 9 800 zł – 6 217,12 to 3 582,88 zł, a więc nie 4 217,16 zł. Sposobu wyliczenia odsetek nie sposób dojść, lecz nie jest rzeczą sądu zastanawiać się, w jaki sposób strona powodowa je wyliczyła. Mimo cofnięcia pozwu i złożenia pisma z dnia 8 sierpnia 2022 r. kwestia wyliczeń nie została wykazana i wyjaśniona, przy czym ponownie należy podkreślić, że pozwanej nie wypłacono 9 800 zł, lecz 8 000, co wynika z przedłożonego przez stronę powodową potwierdzenia wykonania transakcji k.66. Ani w uzasadnieniu pozwu, ani w treści powołanego pisma nie uwzględniono, na poczet jakich należności przeznaczono 1 800 zł.

Dodatkowo z zeznań pozwanej i okazanej podczas ich składania aplikacji bankowej wynikało, że pozwana wpłacała po 200 zł 7 listopada 2022 r., 16 grudnia 2022 r., 4 stycznia 2023 r., 5 lutego 2023 r., 8 marca 2023 r., 6 kwietnia 2023 r., 27 kwietnia 2023 r., 8 maja 2023 r., 27 czerwca 2023 r., 1 września 2023 r., 29 września 2023 r. i 30 października 2023 r., łącznie kwotę 2 400 zł. Tymczasem strona powodowa uznała, że pozwana wpłaciła tylko 800 zł i o tę kwotę cofnęła pozew. W związku z tym sąd na podstawie art.355 k.p.c. mając na względzie art.203 § 4 k.p.c. umorzył w tym zakresie postępowanie.

W pozwie wniesionym 30 maja 2023 r., ani w piśmie procesowym z 8 sierpnia 2023 r. strona powodowa nie odniosła się do kwoty wpłaconej 1 600 zł (2 400 zł – 800 zł).

Z tych więc względów, skoro po pierwsze brak było podstaw do wypowiedzenia umowy, po drugie strona powodowa nie wykazała zasadności i wysokości dochodzonych kwot zgodnie z art. 6 k.c. powództwo podlegało oddaleniu tym bardzie, ze brak było reakcji na zobowiązanie do wyliczenia należności.