Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kłodzku

UZASADNIENIE

Powódka K. M. wniosła pozew przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W. o zapłatę kwoty 6000 zł, tytułem zadośćuczynienia za krzywdę, doznaną w wypadku z dnia 16.02.2023r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 7.07.2023r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu podała, że w wyniku wypadku doznała skręcenia i naderwania odcinka szyjnego kręgosłupa, pourazowego zespołu bólowego kręgosłupa szyjnego z bólami głowy i karku, drętwieniem lewej kończyny górnej oraz przeczulicą na V palcu dłoni lewej. Powódka domagała się nadto zapłaty kwoty 180 zł, tytułem odszkodowania, równego poniesionym kosztom leczenia na konsultację neurologiczną.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa, z uwagi na znikomość doznanej krzywdy i brak związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem a rozstrojem zdrowia powódki.

Sąd ustalił:

Powód została poszkodowana w wypadku komunikacyjnym z dnia 16.02.2023r. Prowadząc samochód osobowy marki F. (...) została uderzona bocznie przez wyprzedzający ją samochód osobowy. Na skutek wypadku doznała urazu skrętnego kręgosłupa odcinka szyjnego. Po wypadku zgłosiła się do (...) Centrum Medycznego w P.. Zgodnie z zaleceniem, nosiła kołnierz ortopedyczny przez 3 tygodnie, stosowała leczenie przeciwbólowe, oszczędny tryb życia i poddała się zabiegom rehabilitacyjnym. Stan powódki po leczeniu poprawił się, nie pozostały żadne ograniczenia w zakresie ruchomości kręgosłupa. Przed wypadkiem powódka pracowała i nie leczyła się z powodu choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa. W badania RTG, wykonanych po wypadku, stwierdzono po raz pierwszy nieznaczne zmiany tego typu.

W pierwszym okresie po wypadku, przez 3 tygodnie, powódka miała znacznie ograniczoną sprawność ze względu na silne bóle i konieczność noszenia kołnierza ortopedycznego. Każda czynność, związana z samoobsługą, sprawiała jej trudność, wskazana była pomoc osób trzecich przy ubieraniu się, myciu, przygotowywaniu posiłków. Powódka korzystała z pomocy siostry. W tym okresie powódka nie powinna była pracować zawodowo. Leki przyjmowane przez powódkę, konsultacje specjalistów były konieczne i miały związek z wypadkiem. Funkcjonowanie powódki na co dzień nie jest obecnie w żadnym stopniu ograniczone. Powódka nie wymaga już dalszego leczenia ani rehabilitacji w związku z wypadkiem. Obecne dolegliwości bólowe kręgosłupa mają związek z wypadkiem, przy czym w badaniu przedmiotowym jej kręgosłup nie wykazuje odchyleń od stanu prawidłowego. Rokowania dla pełnego odzyskania sprawności organizmu, wypełniania funkcji społecznych i rodzinnych powódki są korzystne, może ona uprawiać każdy sport bez ograniczeń.

W dniu 22.02.2023r. powódka skorzystała z konsultacji neurologicznej (k. 20), za co zapłaciła 180 zł (k.24). Powódka skorzystała z prywatnej wizyty z uwagi na długi okres oczekiwania na wizytę u lekarza specjalisty w ramach NFZ, która przypadała dopiero na 28.12.2023r. (k.19). W okresie od 17.02 do 31.03.2023r. powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim (k.23).

Dowód:

opinia biegłych sądowego z zakresu ortopedii S. L. i neurologii J. W. (k-161 i nast.);

opinia biegłych z zakresu medycyny sądowej M. B. i rekonstrukcji wypadków drogowych B. S. (k-114 i nast.);

dokumentacja medyczna powódki (k-11-24);

zeznania świadka P. K. (k-192);

zeznania powódki (k-192v.).

Pismem z dnia 17.02.2023r. powódka zgłosiła szkodę u strony pozwanej, która w piśmie z dnia 12.04.2023r. zawiadomiła o odmowie wypłaty odszkodowania i zadośćuczynienia. Pismem z dnia 22.06.2023r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 10.000 zł, tytułem zadośćuczynienia za ból i cierpienie, oraz kwoty 180 zł, tytułem zwrotu kosztów prywatnej konsultacji neurologicznej, w terminie 14 dni od doręczenia, co miało miejsce w dniu 28.06.2023r. Pismem z dnia 6.07.2023r. strona pozwana poinformowała o podtrzymaniu swojej decyzji o odmowie wypłaty jakichkolwiek świadczeń.

Dowód:

pisma powódki i pozwanej (k-26-32).

Sąd zważył, co następuje:

Kwestia odpowiedzialności pozwanej za skutki wypadku powódki nie była sporna. Zgodnie z przepisem art. 822 § 1 i 2 kc, przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. Strona pozwana ponosi odpowiedzialność za szkodę, powstałą u powódki, będącą bezpośrednim następstwem tego wypadku, jako ubezpieczyciel sprawcy wypadku, z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, na podstawie art. 436§1 kc w zw. z art. 822 § 1 i 2 kc. Poza sporem było, że po zgłoszeniu szkody i przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, na podstawie decyzji z 3.04.2023r., pozwana odmówiła zapłaty jakichkolwiek świadczeń z tytułu zadośćuczynienia i odszkodowania.

Przepis art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 k.c. stanowi, że sąd może przyznać poszkodowanemu, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, odpowiednią sumę, tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tu o krzywdę (szkodę niemajątkową), ujmowaną, jako cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości, oraz cierpienia psychiczne, to jest ujemne uczucia, przeżywane w związku z wypadkiem. Zadośćuczynienie, przyznawane jednorazowo, stanowić ma rekompensatę za całą krzywdę. Ma na celu przede wszystkim złagodzenie doznanych cierpień, a jego wysokość musi uwzględniać stopień doznanej krzywdy, rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, wiek pokrzywdzonego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość. ( tak: wyrok SN z dnia 20.04.2006r., IV CSK 99/05, LEX nr 198509; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 8.02.2006r., I A Ca 1131/05, LEX nr 194522).

Skutki wypadku na zdrowiu powódki ustalono w oparciu o w.w. opinię biegłych lekarzy z zakresu ortopedii i neurologii, dokumentację medyczną, dołączoną do pozwu, zeznania w.w. świadka i powódki. Ustalono, że na skutek wypadku z 16.02.2023r. powódka doznała urazu skrętnego kręgosłupa odcinka szyjnego. W ramach leczenia, zgodnie z zaleceniem, przez 3 tygodnie nosiła kołnierz ortopedyczny, stosowała leczenie przeciwbólowe, oszczędny tryb życia, poddała się zabiegom rehabilitacyjnym. Stan powódki po leczeniu poprawił się, nie pozostały żadne ograniczenia w zakresie ruchomości kręgosłupa. Przed wypadkiem powódka pracowała i nie leczyła się z powodu choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa. W badania RTG, wykonanych po wypadku, stwierdzono po raz pierwszy nieznaczne zmiany tego typu. W pierwszym okresie po wypadku, przez 3 tygodnie, powódka miała znacznie ograniczoną sprawność ze względu na silne bóle i konieczność noszenia kołnierza ortopedycznego. Każda czynność, związana z samoobsługą, sprawiała jej trudność, wskazana była pomoc osób trzecich przy ubieraniu się, myciu, przygotowywaniu posiłków. Powódka korzystała z pomocy siostry. W tym okresie powódka nie powinna była pracować zawodowo - w okresie od 17.02 do 31.03.2023r. przebywała na zwolnieniu lekarskim. Leki, przyjmowane przez powódkę, konsultacje specjalistów były konieczne i miały związek z wypadkiem. Obecnie funkcjonowanie powódki na co dzień nie jest w żadnym stopniu ograniczone. Powódka nie wymaga już dalszego leczenia ani rehabilitacji w związku z wypadkiem. Obecne dolegliwości bólowe kręgosłupa mają związek z wypadkiem, przy czym w badaniu przedmiotowym jej kręgosłup nie wykazuje odchyleń od stanu prawidłowego. Rokowania dla pełnego odzyskania sprawności organizmu, wypełniania funkcji społecznych i rodzinnych powódki są korzystne, może ona uprawiać każdy sport bez ograniczeń.

Okoliczność, że dolegliwości bólowe powódki nie znalazły potwierdzenia w obiektywnej diagnostyce obrazowej – jak twierdziła pozwana, co wynika także z opinii biegłych sądowych z zakresu medycyny sądowej i rekonstrukcji wypadków drogowych, oraz, że u powódki ujawniono zmiany zwyrodnieniowe w zakresie kręgosłupa szyjnego, nie zmienia faktu, że przedmiotowy wypadek był zdarzeniem sprawczym powstałego u powódki przemijającego rozstroju zdrowia, do czego szczegółowo odnieśli się biegli z zakresu ortopedii i neurologii. Uraz dotyczył aparatu więzadłowo – mięśniowego kręgosłupa powódki. Przy niezbyt znacznych siłach, działających w tego typu „stłuczkach”, gdy nie dochodzi do złamań kręgów, wyładowują się one na aparacie mięśniowo-więzadłowym kręgosłupa szyjnego. Zgłaszane przez powódkę dolegliwości bólowe w zakresie kręgosłupa szyjnego miały związek z wypadkiem. Wynika to z jednoznacznej opinii biegłych lekarzy ortopedy i neurologa, który przeprowadzili badanie powódki, analizowali dołączoną do akt dokumentację medyczną, uwzględniając zarówno subiektywne, zgłaszane dolegliwości bólowe powódki, szeroką wiedzę medyczną, wyniki badań obrazowych, jak również mając na uwadze, że w 2008 roku powódka przebyła złamanie stawu skokowego lewego i podudzia prawego, była wówczas leczona operacyjnie, co jednak nie ma związku z dolegliwościami w zakresie kręgosłupa szyjnego, wywołanymi bezpośrednio urazem z dnia 16.02.2023r. Ponadto przebyty uraz może w przyszłości przyczynić się do pogłębienia już istniejących nieznacznych zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa. To właśnie urazy stanowią największą i najważniejszą grupę przyczyn inicjujących powstanie i rozwój zmian zwyrodnieniowych.

Wniosek pozwanej, zawarty w pkt 5 odpowiedzi na pozew, zmodyfikowany na rozprawie co do czasokresu żądanej dokumentacji medycznej do 15 lat wstecz, nie zasługiwał na uwzględnienie. Powódka przedłożyła do akt całą dokumentację z leczenia powypadkowego, wcześniej nie leczyła się z powodu dolegliwości kręgosłupa, badania obrazowe wykonała dopiero po wypadku, biegli z zakresu ortopedii i neurologii, wydając opinię, wzięli pod uwagę zarówno urazy doznane w wypadku sprzed kilkunastu lat, jak i ujawnione u powódki nieznaczne zmiany zwyrodnieniowe.

Gołosłowne natomiast pozostały twierdzenia powódki, jakoby następstwem przedmiotowego wypadku było występujące u powódki drętwienie lewej kończyny górnej oraz przeczulica na V palcu lewej dłoni – nie znalazło to potwierdzenia w opinii biegłych lekarzy. Miarkując zadośćuczynienie, Sąd miał również na uwadze, że niewątpliwie wypadek był stresującym wydarzeniem w życiu powódki, jednakże nie przedstawiła ona dowodów na okoliczność wystąpienia u niej rozstroju zdrowia psychicznego (co stwierdzić mógłby lekarz specjalista z zakresu psychiatrii).

Dowody, zgromadzone w sprawie, pozwoliły na uznanie, że przedmiotowy wypadek skutkował u powódki rozstrojem zdrowia, uzasadniającym zasądzenie zadośćuczynienia w oparciu o powołane wyżej przepisy. Adekwatna do rozmiaru krzywdy jest kwota 6.000 zł. Suma ta uwzględnia rodzaj naruszonego dobra, jakim jest zdrowie człowieka, wiek powódki (43 lata), rozmiar cierpień, także pomyślne przeprowadzenie procesu leczenia i rehabilitacji oraz pozytywne rokowania. Mając przy tym na uwadze pomyślne rokowania, brak aktualnie obiektywnych następstw doznanych w wypadku urazów, w zakresie ortopedycznym i neurologicznym, zasądzona kwota będzie adekwatna do doznanej krzywdy. Odnosząc się do zarzutu pozwanej, wskazać należy, że sam fakt braku wystąpienia u poszkodowanego długotrwałego lub trwałego uszczerbku na zdrowiu na skutek wypadku, nie uzasadnia oddalenia powództwa o zasądzenie zadośćuczynienia, a stwierdzony przez biegłych lekarzy stopień doznanego uszczerbku jest jedynie kategorią pomocniczą w ustalaniu odpowiedniej sumy z tego tytułu i sam w sobie nie decyduje o przyznaniu odpowiedniego zadośćuczynienia.

Zgodnie z przepisem art. 444 § 1 kc, naprawienie szkody obejmuje także zwrot wszelkich wydatków, poniesionych przez poszkodowanego w związku z leczeniem i rehabilitacją oraz inne dodatkowe koszty, związane z doznanym uszczerbkiem. Wobec powyższego, uwzględniając treść przepisu art. 361 § 2 kc, Sąd zasądził na rzecz powódki odszkodowanie w kwocie 180 zł, tytułem zwrotu kosztów leczenia: konsultacji neurologicznej z dnia 22.02.2023r. Poniesione przez powódkę w powyższym zakresie koszty leczenia zostały przez nią udokumentowane (rachunek k. 24, zaświadczenie lekarskie z odbytej wizyty k. 20). Konieczność poniesienia tych kosztów i ich związek z wypadkiem zostały ponadto potwierdzone w opinii biegłych lekarzy ortopedy i neurologa. Powódka przedstawiła zarazem dowód z dokumentu, pochodzącego z (...) sp. z o.o. (...) Neurologiczna w K. (k. 19), z którego wynika, że data wizyty u lekarza specjalisty w ramach NFZ przypadała dopiero na 28.12.2023r., a więc dziesięć miesięcy później, powódka zaś miała prawo niezwłocznie wyjaśnić, czy odczuwane przez nią dolegliwości są następstwem urazu. Niezależnie od tego, przepis art. 444 § 1 zd. 2 kc nie uzależnia przewidzianych w nim roszczeń od istnienia potencjalnej możliwości pokrycia kosztów leczenia ze środków publicznych. To zobowiązany do naprawienia szkody musi wykazać, że koszty leczenia poszkodowanego zostaną w całości pokryte z takich właśnie środków (art. 6 kc). To pozwanego obciążał zatem ciężar dowodu, że zgłoszona przez powódkę suma nie była jej potrzebna na koszty leczenia, ponieważ mogły być one pokryte ze środków publicznych (por. wyrok SA w Lublinie z dnia 7.11.2013r., I ACa 145/13, LEX nr 1400380). Skoro pozwana w niniejszej sprawie okoliczności tych nie wykazała, a z przedstawionego przez powódkę dowodu wynikało, że okres oczekiwania na refundowane świadczenia był na tyle długi, że mógł skutkować negatywnymi następstwami na zdrowiu poszkodowanej, Sąd zasądził na rzecz powódki żądaną kwotę 180 zł, tytułem zwrotu kosztów leczenia.

Odsetki zasądzono zgodnie z żądaniem od dnia 7.07.2023r., ustalono bowiem, że powódka zgłosiła szkodę pismem z dnia 17.02.2023r., a następnie wezwała stronę pozwaną do zapłaty z tego tytułu pismem z dnia 22.06.2023r., doręczonym w dniu 28.06.2023r., zaś w dniu 6.07.2023r. strona pozwana poinformowała o podtrzymaniu swojej wcześniejszej decyzji o odmowie wypłaty jakichkolwiek świadczeń (art. 481 § 1 i 2 kc w zw. z art. 455 kc i art. 817§1 kc w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych). Zatem w dniu następnym pozwana była w opóźnieniu, powodującym obowiązek zapłaty odsetek ustawowych.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie powołanych przepisów, orzeczono, jak w punkcie I wyroku.

Orzeczenie o kosztach w pkt II wyroku oparto na przepisach art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 kpc. W skład kosztów procesu, poniesionych przez powódkę, które obciążają pozwaną, jako przegrywającą sprawę, wchodzi: opłata sądowa od pozwu (400 zł), wynagrodzenie pełnomocnika, będącego adwokatem, w stawce minimalnej, uzależnionej od wartości przedmiotu sporu (1800 zł), uiszczona zaliczka na wynagrodzenie biegłych (1500 zł) i opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł).

Orzeczenie w pkt III oparto na przepisie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. 2019, poz. 785 ze zm.). W toku postępowania Skarb Państwa pokrył tymczasowo wydatki na wynagrodzenie biegłych w kwocie 1251,94 zł (k. 170). Wydatkami tymi obciążono stronę pozwaną, zgodnie z wynikiem procesu.