Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kłodzku

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) sp. z o.o. z siedzibą w G. wniosła o zasądzenie od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 6 149,62 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 5 657,62 zł od 9 marca 2024 r. do dnia zapłaty i od kwoty 492 zł od 24 czerwca 2024 roku do dnia zapłaty, a także o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu strona powodowa podała, że w wyniku zdarzenia drogowego z 2 marca 2024 r. doszło do uszkodzenia pojazdu marki S. o numerze rejestracyjnym (...), którego właścicielem był M. D., a sprawca zdarzenia posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej. Strona powodowa wskazała, że poszkodowany M. D. zbył wierzytelność z tytułu naprawy przedmiotowego pojazdu na rzecz strony powodowej, która następnie zleciła sporządzenie prywatnej kalkulacji kosztów naprawy pojazdu na kwotę 13 535,88 zł. Strona powodowa wskazała, że na dochodzoną sumę składają się kwoty 5 657,62 zł z tytułu dalszego odszkodowania za uszkodzony pojazd oraz 492 zł z tytułu kosztów prywatnej kalkulacji.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu podała, że skoro poszkodowany naprawił pojazd, należy uwzględnić koszty rzeczywiście dokonanej naprawy, a nie opierać wysokość odszkodowania na hipotetycznie ustalonych kosztach. Strona pozwana zarzuciła, co do kosztów prywatnej kalkulacji, że nie były one konieczne, ani uzasadnione. Strona pozwana zwróciła uwagę, że kalkulacja została sporządzona 20 maja 2024 r., czyli po przeprowadzeniu naprawy pojazdu. Ponadto na stronie internetowej strony powodowej widnieje informacja, że przed odkupem wierzytelności dokonuje ona jej analizy. Zatem strona powodowa ma możliwość samodzielnej wyceny naprawy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 2 marca 2024 r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został samochód osobowy marki S. o numerze rejestracyjnym (...), którego właścicielem w tym czasie był M. D.. Sprawca zdarzenia posiadał ubezpieczenie OC u strony pozwanej. Poszkodowany zgłosił stornie pozwanej powstałą szkodę. Strona pozwana przeprowadziła postępowanie likwidacyjne i wypłaciła poszkodowanemu kwotę 7 878,27 zł brutto z tytułu odszkodowania za uszkodzony pojazd.

fakty bezsporne

Poszkodowany w dniu 9 maja 2024 r. zbył przysługującą mu wierzytelność z tytułu szkody w pojeździe S. (...) nr rej. (...) na rzecz (...) Finanse sp. z o.o., która następnie zbyła tę wierzytelności na rzecz strony powodowej.

Dowód: umowa przelewu wierzytelności (k.13 i 14), pełnomocnictwo (k.15)

Przed zdarzeniem drogowym z 2 marca 2024 r. samochód marki S. o numerze rejestracyjnym (...) był pojazdem bezszkodowym. W wyniku przedmiotowego zdarzenia doszło do uszkodzenia prawej strony pojazdu, to jest błotnika, przednich i tylnych drzwi, przedniego i tylnego nadkola i lusterko. Pojazd został naprawiony przez poszkodowanego. Drzwi nie były wymieniane na nowe. Uszkodzone części po naprawie wyglądały jak przed szkodą. Poszkodowany nie zachował rachunków za usługi i części związane z naprawą pojazdu. Otrzymane przez poszkodowanego odszkodowanie wystarczyło na pokrycie kosztów naprawy. Nie wystarczyło na folię ochronną i powłokę ceramiczną.

Po dokonanej naprawie pojazdu, z poszkodowanym skontaktował się co do przedmiotowej szkody pracownik bliżej nieokreślonej firmy, który uznał, że koszt naprawy powinien być wyższy niż otrzymane odszkodowanie. Następnie poszkodowany zbył wierzytelność i otrzymał około 1 600 zł.

Dowód: zeznania świadka M. D. (k. 62v.)

Na zlecenie strony powodowej sporządzana została kalkulacja naprawy pojazdu S. o numerze rejestracyjnym (...). Wyliczone koszty naprawy wyniosły 13 535,88 zł brutto. Kalkulacja nie zawierała kosztów folii ochronnej ani powłoki ceramicznej. Z tytułu sporządzonej kalkulacji wystawiona została faktura na kwotę 492 zł brutto. Jako sprzedawca został wskazany P. B., a jako nabywca i odbiorca strona powodowa. Z faktury wynika, że nie została opłacona.

Dowód: kalkulacja (k. 16-19), faktura (k.20)

Strona powodowa sporządziła wezwanie do zapłaty roszczenia dochodzonego w niniejszej sprawie datowane na 14 czerwca 2024 r.

Dowód: wezwanie do zapłaty (k. 21)

Wyliczone koszty naprawy pojazdu S. o numerze rejestracyjnym (...) w technologii przewidzianej przez producenta samochodu z użyciem części oryginalnych sygnowanych logo producenta, z uwzględnieniem stawki roboczogodziny wynoszącej 125 zł/rbg wyniosły 13 141,49 zł brutto. Kalkulacja nie zawierała kosztów folii ochronnej ani powłoki ceramicznej.

Dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu techniki pojazdów samochodowych T. G. (k. 72-87)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie dołączonych do pozwu i odpowiedzi na pozew dokumentów, zeznań świadka M. D. oraz opinii biegłego z zakresu techniki pojazdów samochodowych T. G.. Dowody z dokumentów nie były kwestionowane przez strony, nie budziły zastrzeżeń Sądu co do ich wiarygodności, czy prawdziwości. Zeznania M. D. Sąd uznał za wiarygodne i korespondujące ze zgromadzoną w sprawie dokumentacją. Świadek nie miał interesu w zeznaniu na korzyść którejkolwiek ze stron. Zeznania te jawią się jako spójne wewnętrznie i logiczne, choć stwierdzić należy, że ze względu na upływ czasu świadek nie pamiętał wszystkich szczegółów. Odnośnie opinii, została ona sporządzona przez osobę dysponującą wiadomościami specjalnymi niezbędnymi w tym zakresie, opierała się na analizie materiału dowodowego istotnego w niniejszej sprawie. Opinia była rzetelna, kompleksowa i logiczna. Biegły wyczerpująco odpowiedział na zadane mu w ramach tezy dowodowej pytanie. Opinia nie była kwestionowana przez strony ani nie budziła zastrzeżeń Sądu.

W sprawie bezsporne było, że: w wyniku zdarzenia drogowego doszło do powstania szkody w pojeździe, odpowiedzialność z tytułu OC ponosiła strona pozwana, wypłacono poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 7 878,26 zł, strona powodowa nabyła wierzytelność z tytułu naprawy pojazdu poszkodowanego.

Osią sporu w sprawie była zasadność i wysokość dalszego odszkodowania z tytułu naprawy pojazdu.

Zasada odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela wynika z art. 822 § 1 k.c. i art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. strona pozwana ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła (związek przyczynowy). Przepis art.362 § 1 i 2 k.c. stanowi, że naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże, gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Sąd Najwyższy w uchwale 7 Sędziów z dnia 8 maja 2024 r., sygnatura akt III CZP 142/22 wskazał, że jeżeli poszkodowany poniósł już koszty naprawy pojazdu lub zobowiązał się do ich poniesienia, wysokość odszkodowania z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych powinna odpowiadać tym kosztom, chyba że w danych okolicznościach są one oczywiście nieuzasadnione; wysokość odszkodowania nie zależy od ulg i rabatów możliwych do uzyskania przez poszkodowanego od podmiotów współpracujących z ubezpieczycielem. Podobnie Sąd Okręgowy w Świdnicy w sprawie o sygnaturze akt II Ca 1117/23, gdzie podał w uzasadnieniu, że „Strona powodowa nie może zatem dochodzić wyższych hipotetycznych kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu w sytuacji, gdy podjęte czynności naprawcze, przy niższych ich kosztach, umożliwiły przywrócenie uszkodzonego pojazdu do stanu sprzed zdarzenia drogowego. Roszczenie odszkodowawcze nie może być bowiem traktowane jako źródło nieuzasadnionego wzbogacenia poszkodowanego czy jego następcy prawnego, kosztem osoby zobowiązanej do naprawy szkody.”

Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynika, że wypłacone poszkodowanemu odszkodowanie w istocie pokryło koszty przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody. Jak wskazał w zeznaniach świadek M. D.: odszkodowanie „nie wystarczyło na folię ochronną i powłokę ceramiczną”. W kontekście zaoferowanych dowodów trudno uznać, by okoliczności te miały znaczenie dla wysokości szkody. Rzeczą strony powodowej było wykazanie, że brak uwzględnienia przez stronę pozwaną tych elementów i powłoki wpłynął na wysokość odszkodowania. Przede wszystkim strona powodowa winna była je powołać w uzasadnieniu pozwu, bądź chociażby w tezie dowodowej, na którą zawnioskowany został dowód z opinii biegłego. Tymczasem teza dowodowa jest standardowa, ogólna, jak w niemalże każdej sprawie tego typu. W związku z tym Sąd dokonał szczegółowej analizy zarówno opinii biegłego sądowego, jak i prywatnych ekspertyz stron. Stwierdzić należy, że nie zawierały one wyceny tego typu elementów chroniących lakier. Brak jest pozycji dotyczącej folii ochronnej i powłoki ceramicznej. Strona powodowa nie wskazywała, że uszkodzone części pojazdu były pokryte czy to folią ochronną, czy powłoką ceramiczną, ani że dochodzone odszkodowanie obejmowało te detale. Należy podkreślić, że pozyskana w sprawie opinia nie była kwestionowana przez stronę powodową ani nie żądano jej uzupełnienia. W tym zakresie, zgodnie z art. 6 k.c., ciężar dowodu ciążył na stronie powodowej, czemu strona ta nie sprostała.

Przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody możliwe było – wbrew twierdzeniom strony powodowej – bez wykorzystania wyłącznie części oryginalnych sygnowanych logiem producenta. Poszkodowany wskazał, że drzwi z prawej strony pojazdu nie były wymieniane na nowe. Na marginesie, analizując kalkulację ujętą w opinii biegłego (k. 80-87), należy zwrócić uwagę, że część zamienna w postaci drzwi przednich prawych stanowiła najdroższy element tej wyceny (wartość 4 478,86 zł netto). Jednak zauważyć wypada, że poszkodowany sprzedał przedmiotowy pojazd, co w ocenie Sądu również ma znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Skoro poszkodowany nie wymieniał drzwi w pojeździe na nowe, a otrzymał odszkodowanie od strony pozwanej, o czym następnie pojazd sprzedał, to strona powodowa winna wykazać uszczerbek w majątku poszkodowanego. Zdaniem Sądu, poszkodowany dokonał naprawy za otrzymane odszkodowanie, prócz wskazywanych folii i powłoki ceramicznej, co do których brak jest dowodu potwierdzającego ich wpływ na wysokość tego świadczenia oraz związku przyczynowego i w zasadzie, gdyby nie telefon z firmy, najprawdopodobniej (...) sp. z o.o, („pracownik tej firmy uznał, że koszt naprawy był wyższy”, nie poszkodowany), to M. D. zgodziłby się z odszkodowaniem wypłaconym przez pozwanego ubezpieczyciela. W ocenie Sądu, strona powodowa winna wykazać, za jaką kwotę poszkodowany sprzedał samochód, czy była to cena niższa ze względu na uszkodzenia, czy też nie. Jednak strona powodowa w tym zakresie nie wykazała żadnej inicjatywy dowodowej.

W sprawie strona powodowa nie wykazała ani zasadności, ani wysokości dochodzonego roszczenia. Hipotetyczna kalkulacja biegłego w oparciu wyłącznie o części jakości „O” nie była w tym zakresie wystarczająca. Po pierwsze dlatego, że sam poszkodowany zeznał, że przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody nie wymagało stosowania części wyłącznie nowych (np. drzwi). Po drugie, przedmiotem opinii na wniosek strony powodowej było jedynie ustalenie wartości naprawy w oparciu o części oryginale sygnowane logiem producenta. Wreszcie po trzecie, w sytuacji, gdy poszkodowany dokonał naprawy pojazdu – biorąc pod uwagę wyżej przytoczone orzecznictwo – miernikiem odszkodowania powinny być koszty poniesionej, a nie hipotetycznej naprawy. Opinia nie wyjaśniała zasadności sposobu naprawy z wykorzystaniem wyłącznie części oryginalnych jakości „O”, a jedynie cenę takiej naprawy i tylko w tym zakresie wnioskowany był dowód przez stronę powodową. Sąd miał na uwadze, że poszkodowany nie jest specjalistą w dziedzinie motoryzacji i jego subiektywne przekonanie, że pojazd został w pełni naprawiony może nie mieć odzwierciedlenia w rzeczywistości. Jednakże, to rzeczą strony powodowej było wykazanie, że sposób naprawy za pomocą części jakości „O” był niezbędny, aby przywrócić pojazd do stanu sprzed szkody i przy tym nie spowoduje wzbogacenia się poszkodowanego.

Z tych względów odszkodowanie w zakresie szkody w pojeździe jako nieudowodnione podlegało oddaleniu.

Przechodząc do uzasadnienia przyczyn nieuwzględnienia dochodzonych kosztów prywatnej ekspertyzy. Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego 7 sędziów z dnia 29 maja 2019 r. (III CZP 68/18) „Nabywcy – w drodze przelewu – wierzytelności o odszkodowanie za szkodę komunikacyjną przysługuje od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zwrot uzasadnionych kosztów ekspertyzy zleconej osobie trzeciej tylko wtedy, gdy jej sporządzenie było w okolicznościach sprawy niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania.”. Strona powodowa jest profesjonalistą, zajmującym się skupowaniem wierzytelności z tytułu umów ubezpieczenia OC. Wierzytelność została zakupiona od (...) sp. z o.o w dniu 15 maja 2024 r. (k. 14), a kalkulację sporządzono 5 dni później, 20 maja 2024 r. (k. 18v). Strona powodowa zakupiła wierzytelność od innej spółki. Zdaniem Sądu, strona powodowa jako podmiot zajmujący się tego typu działalnością, nie nabyłaby przedmiotowej wierzytelności, gdyby nie były jej znane wcześniej przybliżone hipotetyczne koszty naprawy pojazdu. Koszty kalkulacji wykonanej na zlecenie strony powodowej, fachowca w tym zakresie, już po nabyciu wierzytelności, zdaniem Sądu nie były ekonomicznie uzasadnione i nie pozostawały w związku ze zdarzeniem szkodowym, a zwłaszcza, w tym przypadku nie były niezbędne do efektywnego dochodzenia dalszego odszkodowania. Ponadto, strona powodowa wskazała jako nabywcę i odbiorcę siebie, zaś jako sprzedawcę prezesa zarządu strony powodowej. W związku z tym nie ma żadnej podstawy, by zasądzać koszty prywatnej kalkulacji na rzecz strony powodowej.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. i art. 99 k.p.c. Strona pozwana wygrała sprawę w całości, z tego względu należne były jej pełne poniesione koszty. Na koszty złożyły się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 1 800 zł (§ 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa; łącznie 1 817 zł.