Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kłodzku

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T. domagała się zasądzenia od pozwanej kwoty 2676,36 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym tj. od 25 lutego 2022 r. oraz kosztami postępowania. W uzasadnieniu wskazano, że pozwana 22 licstopada 2021r. złożyla wniosek o udzieleni pożyczki za pośrednictwem internetu w ramach serwisu (...) pl. (...) udzielenia pożyczki było utworzenie panelu klienta, uzupełnienie wniosku o pożyczkę, a także weryfikacja adresu e – mail oraz numeru telefonu komórkowego podanego w interaktywnym formularzu, za pomocą jednorazowych kodów autoryzacyjnych. Po zweryfikowaniu danych pozwanej oraz pozytywnej weryfikacji zdolności kredytowej udostępniono pozwanej wzór umowy pożyczki, formularz informacyjny oraz wzór oświadczenia o odstąpieniu od umowy jej Pozwana zawarła na odległość umowę pożyczki, której kwota 2000 zł została wypłacona w formie przelewu na wskazany rachunek bankowy, który również został uprzednio zweryfikowany poprzez wykonanie opłaty weryfikacyjnej. Wobec powyższego pozwana zawarła z powodem umowę pożyczki na takich warunkach, że kwota udzielnej pożyczki wynosiła 2599,66 zł, całkowita kwota do zapłaty 2623,30 zł, całkowita kwota pożyczki 2000 zł, całkowity koszt pożyczki 623,30 zł, (...) 806,13%, ilość rat - 2 raty miesięczne płatne do 22. dnia miesiąca zgodnie z harmonogramem pożyczki stanowiącym załącznik do umowy pożyczki. Pozwana nie dokonała spłaty pożyczki w terminie mimo wezwania. Na dochodzoną pozwem kwotę składa się 2599,66 zł kapitał pożyczki, 23,64 zł oprocentowanie całkowitej kwoty pożyczki i 53,06 zł tytułem odsetek od zadłużenia przeterminowanego.

Pozwana D. G. wniosła o oddalenie powództwa, zarzucając przedwczesność roszczenia, z uwagi na brak wypowiedzenia umowy oraz nieudowodnienie roszczenia.

Pozwana D. G. na rozprawie przyznała, że zawarła ze stroną powodową umowę pożyczki nr (...) z 22 listopada 2022r., podała że łącznie zawała z powodem trzy umowy (...).09.2021, 22.10.2021, i 22.11.2022r., z których dwie pierwsze spłaciła, zaciągając na ten cel u innych podmiotów pożyczki typu „chwilówka”. Podała, że wpadła w spiralę zadłużenia, zaciągała pożyczki w celu spłaty zadłużenia na karcie debetowej, a następnie na spłatę rat kredytu konsolidacyjnego. Pozwana podała, że obecnie ze względu na stan zdrowia od marca 2022r. nie pracuje. Musiała zrezygnować z pracy z trudną młodzieżą ze względu na problemy ze zdrowiem psychicznym i obecnie szuka innej pracy. Pozwana ma syna w wieku 15 lat, który choruje na autyzm. Utrzymuje się ze świadczenia opiekuńczego na syna, alimentów oraz otrzymuje świadczenie 500 plus, które odkłada na potrzeby dziecka. Pozwana mieszka z rodzicami.

Pozwana przyznała, że nie spłaciła pożyczki w terminie i wskazała, że nie uchyla się od obowiązku jej spłaty, lecz wniosła o rozłożenie należności na raty nie większe niż 150 zł miesięcznie.

Okoliczności wskazane w pozwie, w tym treść umowy oraz wysokość i wymagalność dochodzonego roszczenia były pomiędzy stronami bezsporne, a zatem zgodnie z art. 229 k.p.c. fakty te jako przyznane nie wymagały dowodu.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd zważył co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w zasadniczej części, lecz należność główną należało rozłożyć na raty.

Strona powodowa dochodziła roszczeń wynikających z umowy pożyczki zawartej przez pozwaną D. G. ze stroną powodową. Okoliczności faktyczne, w tym treść i warunki umowy pożyczki zostały przyznane, a także wykazane przez stronę powodową przedłożonymi dokumentami, w tym umową pożyczki potwierdzającą warunki jej udzielenia. Strona powodowa wykazała przede wszystkim fakt dokonania przelewu kwoty pożyczki na rachunek bankowy pozwanej, co pozwana przyznała.

Zgodnie z umową pozwana zobowiązała się do spłaty pożyczki wraz z jej wysokimi (ale mieszczącymi się w maksymalnych ustawowych granicach wyznaczonych przez art. 36a ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, Dz.U. z 2018, poz. 993 j.t., ze zm.) pozaodsetkowymi kosztami i odsetkami umownymi w łącznej wysokości 2623,30 zł, w dwóch ratach, pierwsza w kwocie 1311,72 zł płatna do 22 grudnia 2021 r. i druga rata w kwocie 1311,58 zł płatna do 22 stycznia 2022r. Pozwana przyznała, że nie spłaciła pożyczki w terminie i wskazała, że nie uchyla się obowiązku jej spłaty, lecz wniosła o rozłożenie należności na raty, nie większe niż 150 zł miesięcznie.

W myśl art. 320 k.p.c. Sąd w szczególnie uzasadnionych wypadkach może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. W ocenie Sądu za rozłożeniem zasądzonego świadczenia na raty przemawiały jej sytuacja życiowa i zdrowotna, a przede wszystkim okoliczność, że pozwana samotnie wychowuje 15. letniego syna, który choruje na autyzm. Pozwana pracowała w świetlicy z trudną młodzieżą, lecz ze względu na stan zdrowia psychicznego, musiała z tej pracy zrezygnować. Pozwana znajduje się w bardzo trudnej sytuacji materialnej, zmuszona jest mieszkać wspólnie z rodzicami. Podczas przesłuchania prezentowała postawę osoby zrezygnowanej i przygnębionej swoją życiowa sytuacją. Pozwana utrzymuje się obecnie ze świadczenia opiekuńczego na syna, alimentów oraz otrzymuje świadczenie 500 plus, które odkłada na potrzeby dziecka. W tych okolicznościach w ocenie Sądu zaistniał szczególnie uzasadniony wypadek, przemawiający za możliwością rozłożenia pozwanej zasądzonego roszczenia na 18 rat, w tym 17 rat po 150 zł miesięcznie i 18 rata w kwocie 126,36 zł płatnych do 20. dnia każdego kolejnego miesiąca od stycznia 2023r., które pozwana zmierza dobrowolnie spłacać.

Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie, w tym co do żądania zasądzenia dochodzonego roszczenia w całości jednorazowo oraz co do odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od dnia wniesienia pozwu do dnia wydania wyroku, mając na uwadze, że świadczenie zostało rozłożone na raty. W ocenie Sądu warunki umowy pożyczki zawartej z pozwaną zastrzegały bardzo wysoką prowizję oraz dodatkowo odsetki umowne. Przy krótkim okresie kredytowania tj. 2 miesiące, koszt pożyczki w wysokości 2000 zł wynosił 623,30 zł, a rzeczywista stopa oprocentowania rocznego aż 806,13%. Tak wysokie koszty pożyczki w ocenie Sądu stanowią wystarczające wynagrodzenie pożyczkodawcy z tytułu udzielonej pozwanej pożyczki, zwłaszcza, że sporna umowa była już trzecią, którą pozwana zaciągnęła u powoda na podobnych warunkach, a dwie pierwsze spłaciła zgodnie z harmonogramem.

Jednocześnie wyżej wskazane okoliczności stanowiły podstawę do zastosowania art. 102 k.p.c. i tym samym odstąpienia od obciążania pozwanej kosztami postępowania poniesionymi przez stronę powodową.