Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kłodzku

UZASADNIENIE

Powód T. P. domagał się zasądzenia od strony pozwanej kwoty 8330,06 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 25 września 2023 r. oraz kosztami procesu, w uzasadnieniu pozwu wskazując, że 4 lipca 2023 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód marki D. (...) (segment C) należąca do H. C.. Sprawca szkody był ubezpieczony u strony pozwanej od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, a postępowanie likwidacyjne toczyło się pod nr (...). Powód wynajął poszkodowanej na czas likwidacji szkody w pojeździe tj. na okres od 4 lipca 2023 r. do 7 września 2023 r. samochód zastępczy w segmencie A marki T. (...), uzgadniając stawkę dobową w wysokości 130 zł netto (159,90 brutto). Powód wystawił poszkodowanej fakturę VAT nr (...) na kwotę 12930,26 zł brutto (w tym stawka dzienna 159,90 zł brutto x 65 dni + holowanie pojazdu na parking 473,80 zł, usługa parkingowa, parking strzeżony 1426,80 zł brutto, holowanie pojazdu do serwisu 636,16 zł). Powód nabył od poszkodowanej na podstawie umowy cesji wierzytelność wynikającą z w/w faktury i wezwał pozwaną do zapłaty. Strona pozwana w odpowiedzi uznała swoją odpowiedzialność i wypłaciła kwotę 4600,20 zł.

Strona pozwana (...) S.A. z siedzibą w W. w sprzeciwie od nakazu zapłaty z 29 lutego 2024r., wydanego w sprawie I Nc 425/24 zaskarżyła nakaz w całości i wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. Strona pozwana wskazała, że uznała za zasadny okres najmu pojazdu przez 44 dni oraz zweryfikowała stawkę najmu do 92,25 zł brutto oraz koszy holowania 2 x 270,60 zł. Pozwana wskazała, że sporne jest roszczenie powoda o zapłatę dalszych kosztów najmu pojazdu zastępczego, parkowania oraz holowania. Pozwana zarzuciła, że poszkodowana wynajęła pojazd od powoda, pomimo że została poinformowana przez pozwanego o akceptowanych stawkach, a stawki dobowe u powoda są rażąco wygórowane. Poszkodowana generowała więc dodatkowe koszty i naruszając obowiązek zawarty w art. 354§ 2 k.c.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

4 lipca 2023 r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ samochód marki D. (...) o nr rej. (...) należący do H. C.. Sprawca szkody był ubezpieczony u strony pozwanej od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

W dniu zdarzenia pojazdem kierował mąż właścicielki, jechał po nią do pracy. W wyniku zderzenia pojazdów samochód poszkodowanej miał uszkodzony prawy przód, zbity reflektor. Nie było możliwości kontynuować jazdy tym samochodem. Na miejsce przyjechała laweta z firmy powoda, która zapewniła holowanie pojazdu z miejsca zdarzenia w K. przy ul (...) na parking firmy powoda w B. 79C, łącznie koszt wyniósł 473, 80 zł brutto, w tym dojazd na miejsce 41,18 zł netto (7,1 km x 5,80 zł), przewóz samochodu 44,02 zł netto (7,10 km x 6,20 zł), czynności załadunkowe 150 zł netto, czynności wyładunkowe 150 zł netto. Poszkodowana udzieliła powodowi upoważnienia do zgłoszenia szkody oraz reprezentowania jej w postepowaniu likwidacyjnym prowadzonym przez stronę pozwaną.

Pojazd poszkodowanej w stanie uszkodzonym był przechowywany na parkingu strzeżonym powoda w okresie od 4 lipca 2023r. do 1 sierpnia 2023r. tj. 28 dni. Powód policzył koszt parkingu wg stawki 40 zł za dobę. U powoda wcześniej obowiązywała stawka 30 zł za dobę parkowania, taka stawka widnieje tez w formularzu.

Poszkodowana zdecydowała, że pojazd będzie naprawiany w warsztacie w Ś., który w imieniu poszkodowanej bezpośrednio z ubezpieczycielem ustalał zakres i koszt naprawy. Powód zapewnił holowanie pojazdu z parkingu powoda w B. 79C do warsztatu w Ś., przy ul. (...). Łączny koszt holowania wyniósł 636,16 zł brutto, w tym przewóz samochodu 112,22 zł netto (18,10 km x 6,20 zł), powrót do bazy 104,98 zł (18,10 km x 5,80 zł), czynności załadunkowe 150 zł netto, czynności wyładunkowe 150 zł netto.

Rozliczenie szkody w poszkodowaną było bezgotówkowe, bezpośrednio na rzecz warsztatu. Oczekiwanie na pierwsze oględziny trwało 15 dni do 19 lipca2023r., uzgodnienie kosztów naprawy trwało do 26 dni od 19 lipca 2023r. do 14 sierpnia 2023r. Warsztat otrzymał potwierdzenie zaakcentowanego kosztorysu 16 sierpnia 2023r. Dwukrotnie zamawiano części do naprawy pojazdu, pierwsze zamówienie z 17 sierpnia 2023r. dostarczono 22 sierpnia 2023r., drugie zamówienie z 24 sierpnia 2023r. dostarczono 29 sierpnia 2023r. Naprawa rozpoczęła się 22 sierpnia 2023r. i trwała do 7 września 2023r. Poszkodowana odebrała pojazd po naprawie 8 września 2023r. Łącznie poszkodowana nie mogła korzystać ze swojego samochodu w okresie od 4 lipca do 7 września 2023r. tj. 65 dni.

W formularzu zgłoszenia szkody z 4 lipca 2023r. podano, że poszkodowana ma już wynajęty pojazd zastępczy oraz, że zapoznała się z treścią informacji o obowiązujących i akceptowanych przez ubezpieczyciela stawkach, w tym, że ubezpieczyciel zaoferował poszkodowanej pojazd zastępczy w stawce za dobę wynajmu: K. A – do 90 zł, K. B – do 90, klasa C do 110 zł, K. D – do 150 zł. Są to kwoty netto.

Dowód:

- zeznania świadka H. C. k. 89;

- wydruk formularza zgłoszenia szkody k. 80 – 84;

- formularze pomocy drogowej z mapą trasy k. 14 – 15 i 16 – 17;

- zestawienie czynności podejmowanych przez warsztat w Autoserwis S. k. 18;

H. C. 4 lipca 2023 r. zawarła z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego, na mocy której wynajęła od powoda samochód zastępczy marki T. (...) o nr rej. (...), uzgadniając stawkę dobową w wysokości 130 zł netto. Umowa najmu nie obciążała poszkodowanej wpłatą własną, kaucją, nie zawierała też limitu kilometrów. Zgodnie z umową rozliczenie najmu pojazdu miało nastąpić poprzez bezpośrednie rozliczenie się wynajmującego z ubezpieczycielem OC sprawcy szkody, tj. (...) S.A. w związku z kolizją drogową z 4 lipca 2023 r. Rozliczenie to obejmować miało wyłącznie uzasadniony czas braku możliwości korzystania przez najemcę z jego samochodu, a więc uzasadniony czas naprawy…

Powód 6 września 2023 r. wystawił poszkodowanej fakturę VAT nr (...) na kwotę 12930,26 zł brutto (w tym stawka dzienna 130 zł netto, tj.159,90 zł brutto x 65 dni, holowanie pojazdu na parking 473,80 zł, usługa parkingowa, parking strzeżony 1426,80 zł brutto, holowanie pojazdu do serwisu 636,16 zł).

Powód 7 września 2023r. nabył wierzytelność przysługującą poszkodowanemu wobec pozwanego zakładu ubezpieczeń z tytułu odszkodowania za szkodę wynikającą z konieczności najmu pojazdu zastępczego i pismem z 8 września 2023r., doręczonym 13 września 2023r. wezwał pozwaną do zapłaty.

Strona pozwana w piśmie z 25 września 2023 r. uznała swoją odpowiedzialność co do zasady, wypłaciła powodowi kwotę 4600,20 zł. Pozwana tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego wypłaciła 4059,00 zł, w uzasadnieniu wskazała, że przyjęła za zasadny czas najmu 44 dni w tym: oczekiwanie na oględziny 15 dni (04.07 – 14.08), technologiczny czas naprawy i dni wolne : 3 dni (14.08.-17.08), uzgodnienie kosztów naprawy:26 dni (19.07. – 14.08) . przy stawce 75 zł netto. Ponadto uznała koszty holowania pojazdu 2x220 zł netto.

Pozwana odmówiła wypłaty pozostałej należności, w tym wypłaty odszkodowania za koszty parkowania i w kolejnych pisma podtrzymała swoje stanowisko.

Okoliczności bezsporne.

W tak ustalonym stanie faktyczny Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jako zasadne podlegało uwzględnieniu w części.

Według art. 822 § 1 k.c., powstanie obowiązku zapłaty przez zakład ubezpieczeń (ubezpieczyciela) odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakłada powstanie odpowiedzialności ubezpieczonego, czyli samego ubezpieczającego lub osoby, na której rzecz ubezpieczający zawarł umowę ubezpieczenia, za szkody wyrządzone osobom trzecim. Zobowiązanie do zapłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ma więc ze swej istoty charakter akcesoryjny, tylko zatem wtedy, gdy ubezpieczony stanie się zgodnie z przepisami prawa cywilnego odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną osobie trzeciej, dochodzi do powstania odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń wobec tej osoby z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Zakres odpowiedzialności ubezpieczonego wobec osoby trzeciej wyznacza co do zasady zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (por. np. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 2005 r., III CZP 99/04, OSNC 2005, nr 10, poz. 166 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 r., II CKN 353/99, nie publ.). Akcesoryjny, wynikający z art. 822 § 1 k.c., charakter zobowiązania ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej potwierdzają w odniesieniu do obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przepisy art. 23, 34, 35 i 36 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm. - dalej: "ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych" lub "u.u.o."). W myśl tych przepisów, na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, do której zawarcia obowiązany jest posiadacz bezpośrednio eksploatujący pojazd (por. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 2005 r., III CZP 99/04), zakład ubezpieczeń jest zobowiązany, w granicach ustalonej sumy gwarancyjnej, do zapłaty odszkodowania za szkodę na osobie lub w mieniu wyrządzoną w związku z ruchem pojazdu, objętą odpowiedzialnością posiadacza (art. 436 § 1 zdanie pierwsze lub art. 436 § 1 zdanie drugie k.c.). Odpowiedzialność za szkody wyrządzone ruchem wszelkich pojazdów mechanicznych oparta została na zasadzie ryzyka (art. 436 k.c. w związku z art. 435 k.c.). Uzasadnieniem tej zaostrzonej odpowiedzialności jest przede wszystkim szczególne i wzmożone niebezpieczeństwo jakie wiąże się z użyciem tych środków komunikacji.

W tak ukształtowanej odpowiedzialności posiadacza pojazdu mechanicznego przesłanki stanowią powstanie szkody w mieniu lub na osobie, spowodowanie szkody przez ruch mechanicznego środka komunikacji, oraz związek przyczynowy między szkodą a ruchem pojazdu. Szkoda wywołująca odpowiedzialność z tytułu ryzyka musi być wyrządzona przez ruch mechanicznego środka komunikacji. Ponadto pomiędzy działaniem sprawcy szkody a skutkiem tego działania musi zachodzić związek przyczynowy (opisany w art. 361 kc). W Świetle tego zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa swojego działania.

Szkodą w mieniu jest wszelki uszczerbek majątkowy. Przy ustaleniu wysokości szkody należy posługiwać się przyjętą w piśmiennictwie i orzecznictwie teorią różnicy. Oznacza to, że dla ustalenia wysokości szkody zestawia się obecną wartość samochodu z tą, jaką by on przedstawiał gdyby nie było wypadku (tak, G. Bieniek, Odpowiedzialność cywilna za wypadki drogowe, Warszawa 2006 str.140). Zasada pełnego odszkodowania w ujęciu kodeksu cywilnego przejawia się w tym, że naprawienie szkody obejmuje zarówno straty jakie poszkodowany poniósł, jak i korzyści które mógł osiągnąć gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zgodnie z art. 361 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła.

Podkreślić należy, że zgodnie poglądem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 8 września 2004r., w sprawie IV CK 672/03 za normalne następstwo zniszczenia pojazdu służącego poszkodowanemu do prowadzenia działalności gospodarczej należy uznać konieczność czasowego wynajęcia pojazdu zastępczego w celu kontynuowania tej działalności w okresie, gdy szkoda nie została jeszcze naprawiona. Postulat pełnego odszkodowania przemawia więc za przyjęciem stanowiska o potrzebie zwrotu przez ubezpieczyciela tzw. wydatków koniecznych, potrzebnych na czasowe używanie zastępczego środka komunikacji w związku z niemożliwością korzystania z niego wskutek zniszczenia, z tym że tylko za okres między dniem zniszczenia a dniem w którym poszkodowany może nabyć analogiczny pojazd, nie dłuższy jednak niż za czas do zapłaty odszkodowania . Okoliczność, iż koszty wynajęcia pojazdu zastępczego przekroczyły cenę nowego samochodu, nie może automatycznie przesądzać o istnieniu przyczynienia się poszkodowanego do powiększenia rozmiaru szkody.

Nie wszystkie jednak wydatki pozostające w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym mogą być refundowane, istnieje bowiem obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów (art. 354 § 2, art. 362 i 826 § 1 k.c.). Na dłużniku ciąży w związku z tym obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. Nie jest celowe nadmierne rozszerzanie odpowiedzialności odszkodowawczej i w konsekwencji – gwarancyjnej ubezpieczyciela, co mogłoby prowadzić do wzrostu składek ubezpieczeniowych. Tak, Uchwała SN(7) z 17.11.2011 r., III CZP 5/11, OSNC 2012, nr 3, poz. 28.

W oparciu o powołane orzeczenia należało przyjąć, że pełne odszkodowanie w niniejszej sprawie obejmować powinno rzeczywiście poniesione, ale również uzasadnione koszty najmu pojazdu. Spór między stronami dotyczył wysokości stawki najmu oraz uzasadnionego czasu trwania umowy najmu, a także kosztów holowania pojazdu oraz zasadności kosztów parkowania pojazdu na strzeżonym parkingu przed rozpoczęciem naprawy. Podkreślić należy, że poszkodowana w zgłoszeniu szkody z 4 lipca 2023r. w formularzu wskazała, że korzysta już z pojazdu zastępczego oraz, że zapoznała się z informacją ubezpieczyciela o ofercie i akceptowanych stawkach, w tym że za pojazd zastępczy odpowiadający klasie uszkodzonego pojazdu czyli w klasie C stawka akceptowana przez ubezpieczyciela wynosi 110 zł za dobę.

W ocenie Sądu zarzut strony pozwanej co do wysokości stawki wskazanej przez powoda okazał się częściowo uzasadniony. Skoro strona pozwana od chwili zgłoszenia szkody była gotowa bezgotówkowo zapewnić poszkodowanej pojazd zastępczy przy stawce 110 zł netto, to obowiązkiem poszkodowanej było współdziałanie z ubezpieczycielem w celu minimalizacji szkody. Tymczasem poszkodowana zignorowała stanowisko ubezpieczyciela w tej kwestii i zdecydowała się korzystać z usługi powoda, nawet przyjmując w usłudze pojazd niższej klasy, za znacznie wyższą cenę. W ocenie Sądu skoro poszkodowana została uprzedzony o akceptowanej stawce 110 zł netto za dobę to pozwana za cały okres trwania umowy tj. od 4 lipca do 7 września 2023r. powinna wypłacić odszkodowanie według stawki przez siebie akceptowanej tj. 110 zł netto.

Strona pozwana uznała jedynie 44 dni z 65 dni trwania umowy najmu. Ubezpieczyciel nie wyjaśnił, na jakiej podstawie ustalił technologiczny czas naprawy na 3 dni (14.08. – 17.08, w tym dni wolne święto 15.08), w sytuacji gdy czas oczekiwania na pierwsze oględziny wynosił 15 dni, a czas ustalenia kosztów naprawy 26 dni (od 14.07. do 14.08). Podkreślić należy, że informacja o wysokości zaakceptowanych kosztów naprawy została warsztatowi przekazana 16 sierpnia 2023r., a zatem w rzeczywistości według wyliczeń pozwanej naprawa powinna zostać wykonana w jeden dzień. Tymczasem z zestawienia czynności warsztatu wynika, że dopiero 17 i 24 sierpnia zamówiono części, które ostatecznie dotarły do warsztatu 29 sierpnia 2023r. Naprawa po uzyskaniu wszystkich części trwała więc od 29 sierpnia do 7 września 2023r., a więc 6 dni roboczych. Z ustaleń faktycznych wynika więc, że czas ustalania zakresu naprawy i uzgadniania kosztów naprawy z warsztatem wynosił łącznie 43 dni (do 16.08.2023r.), zaś naprawa pojazdu poszkodowanej z zamówieniem i dostarczeniem części zamiennych trwała łącznie 22 dni. Poszkodowana nie miała wiec możliwości korzystać ze swojego samochodu przez okres 65 dni i oddała pojazd zastępczy w dniu odbioru samochodu z warsztatu naprawczego.

W tych okolicznościach Sąd uznał, że nieuzasadniona była odmowa wypłaty odszkodowania za dalszy okres 21 dni najmu pojazdu zastępczego. Ostatecznie w ocenie sądu należne powodowi odszkodowanie z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego powinno wynosić 8794,50 zł brutto (65 dni x 135,30 zł brutto (110 zł netto). Skoro pozwana z tego tytułu wypłaciła powodowi 4059,00 zł, należało zasądzić od strony pozwanej na rzecz powoda dalszą kwotę 4735,50 zł. Powództwo o zasądzenie kosztów holowania zgodnie z przedstawioną dokumentacją. Pozwana w żaden sposób nie wyjaśniła na jakiej podstawie i w oparciu o jakie kryteria obniżył odszkodowanie z tego tytułu do kwoty 2x po220 zł netto. Takie działanie jest zupełnie dowolne i na pierwszy rzut oka nieprawidłowe. Pojazd poszkodowanej był dwukrotnie holowany najpierw z miejsca zdarzenia w K. do bazy powoda w B. na trasie 7,10 km, a następnie z parkingu strzeżonego powoda do warsztatu w Ś. 18,10 km. Zastosowanie takiej samej wartości usługi do holowania pojazdu na trasach o różnej długości jest oczywiście błędne i nie może być zaakceptowane. Powód wykazał przy tym jakie stawki obowiązują przy holowaniu pojazdu, odniósł te stawki do ilości pokonanych kilometrów, a ponadto wyliczy stosowaną stawkę za załadunek i rozładunek pojazdu. W ocenie Sądu wyliczenie kosztów holowania dokonane przez powoda jest przejrzyste, a stawki nie odbiegają od cen rynkowych tego typu usług.

Sąd uwzględnił tez w części roszczenie o zwrot kosztów parkowania uszkodzonego pojazdu. Powód stosował w tym zakresie stawkę 30 zł za dobę, w ocenie Sądu stawka ta jest odpowiednia, zaś zastosowaną stawkę 40 zł za dobę Sąd uznał za wygórowaną. Powód nie wyjaśnił przy tym, dlaczego podniósł koszty parkowania. W ocenie Sądu koszty parkowania uszkodzonego pojazdu były zasadne, gdyż poszkodowana wskazała, że mieszka w bloku i uszkodzony pojazd nie mógł zostać zaparkowany pod jej domem. Stąd roszczenie o zapłatę uzasadnionych kosztów parkowania powinien wynosić 1033,20 zł brutto , przy czym czas tego parkowania wynosił 28 dni (od 4 lipca do 1 sierpnia 2023r.) , a nie jak w skazano w fakturze (...) dni, przy stawce 30 zł netto.

Mając powyższe na uwadze powodowi należało się łącznie odszkodowanie w wysokości 10463, 86 zł, a skoro pozwana wypłaciła powodowi 4600,20 zł, to powództwo należało uwzględnić do kwoty 5863,66 zł. Powództwo w pozostałym zakresie podlegało oddaleniu.

Jednocześnie Sąd orzekł o należnych odsetkach ustawowych od zgłoszonego roszczenia w oparciu o art. 481 § 1 k.c., 455 k.c. oraz art. 817 k.c. i 14 ust. 1 uoc w myśl którego zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przedmiotowej sprawie pozwana została wezwana do zapłaty pismem doręczonym 13 września 2023 r., zatem szkoda w tym zakresie powinna być naprawiona najpóźniej do dnia 13 października 2023 r., pozwana pozostawała więc w opóźnieniu od 14 października 2023 r. Powód domagał się odsetek ustawowych za opóźnienie od 25 września 2023r., a zatem żądanie odsetek ustawowych za opóźnienie za okres od 25 września 2023r. do 13 października 2023r. podlegało oddaleniu.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c., przyjmując że powód wygrał proces w 70%. Strony poniosły koszty postępowania w łącznej wysokości 4134 zł, w tym opłata sądowa od pozwu w kwocie 500 zł; kwota 34 zł tytułem opłat skarbowych od pełnomocnictw pełnomocników stron oraz kwota 2 x po 1800 zł tytułem kosztów wynagrodzenia obu pełnomocników. Dokonując stosunkowego rozdzielenia tych kosztów powód powinien te koszty ponieść do kwoty 1240,20 zł, a strona pozwana do kwoty 2893,80 zł. Skoro powód poniósł koszty łącznie w kwocie 2317 zł to pomniejszając tę kwotę o 1240,20 zł, należy się jemu się zwrot kosztów od strony pozwanej w kwocie 1076,80 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od daty prawomocności wyroku.

ZARZĄDZENIE

- odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi strony pozwanej;

- kal. 14 dni

10.06.2024r.