Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kłodzku

UZASADNIENIE

(...) sp. z o.o. z/s w G. wniosła pozew przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W. o zapłatę kwoty 2111,31 zł, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 14.12.2023r., tytułem odszkodowania za szkodę z dnia 8.08.2023r., likwidowaną z dobrowolnego ubezpieczenia autocasco, w oparciu o kosztorys naprawy, wykonany przez warsztat, który dokonał naprawy pojazdu, uszkodzonego w wypadku z dnia 8.08.2023r. Powód podał, że nabył wierzytelność na podstawie umowy cesji. Powód dochodził różnicy, pomiędzy kwotą wypłaconą dotychczas przez pozwane Towarzystwo, a kwotą wynikającą z faktury, wystawionej przez warsztat naprawczy.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa, wyjaśnił, że szkoda została rozliczona na podstawie faktur, zgodnie z zapisami P. – Mój samochód, zatwierdzonymi uchwałą Zarządu (...) S.A. nr (...), stanowiącymi integralną część zawartej umowy ubezpieczenia autocasco. Pozwany powołał się na zapis nr 168.2 OWU, z którego wynika obowiązek przyjęcia średniej arytmetycznej stawki za roboczogodzinę, ustalonej dla warsztatu, w którym dokonywana jest naprawa, maksymalnie 110% średniej stawki warsztatów partnerskich. Pozwany zweryfikował koszty naprawy, uznając stawkę za prace blacharskie i lakiernicze w kwocie 124,50 zł netto (153,14 zł brutto). Pozwany podał, że serwis, wykonujący naprawę miał wiedzę w zakresie tego, jakiej wysokości stawki za rbh będą zaakceptowane. Zarzucił, że zastosowana przez serwis stawka za rbh w wysokości 245 zł netto była wyższa od stawek, stosowanych na rynku, a wręcz rażąco wygórowana. Zdaniem pozwanego, koniczne było zasięgnięcie wiadomości specjalnych, celem ustalenia średniej stawki za prace blacharskie i lakiernicze oraz zweryfikowania zakresu naprawy (pkt 5 sprzeciwu od nakazu zapłaty). Pozwany zarzucił ponadto nieuzasadnione zwiększenie wartości materiału lakierniczego, podnosząc, że serwis nie przedstawił żadnego wyliczenia, dającego podstawę zwiększenia wartości współczynnika odchylenia materiału lakierniczego ponad wartość 100%. Odnośnie zakresu naprawy, pozwany zakwestionował zasadność wymiany kratki ax 303.

W odpowiedzi na sprzeciw pozwanego, strona powodowa podniosła, że OWU AC w niniejszej sprawie zawierają nieprecyzyjne postanowienia co do sposobu ustalenia stawki za rbg, dlatego, jako stawkę średnią należy przyjąć stawkę zastosowaną przez warsztat, który dokonał naprawy, o ile stawka mieści się w przedziale cen rynkowych. Powód wskazał, że stawka warsztatu A..pl sp. Z o.o. w wys. 245 zł netto jest stawką rynkową. W zakresie spornej ceny materiału lakierniczego powód podał, że w.w. warsztat wykorzystuje w naprawach lakiery wodne, rekomendowane zwłaszcza ze względu na ich proekologiczny charakter oraz zalety techniczne – m.in. minimalizuje ryzyko korozji i pozwala na lepsze pokrycie powierzchni bez konieczności stosowania grubszych warstw. Warsztat ten nie stosuje produktów najtańszych (w tym produkowanych przez firmę (...)/N.), których jakość jest wątpliwa i nie są akceptowane przez producentów pojazdów. Powód powołał się nadto na certyfikat wydany przez podmiot audytowy, z dnia 4.04.2023r., zalecający stosowanie wartości współczynnika korekcyjności w kalkulacjach A. w wysokości 117,46%. Odnośnie kwestionowanego przez pozwanego zakresu naprawy, powód podał, że naprawa pojazdu poszkodowanego została przeprowadzona w oparciu o kalkulację, sporządzoną w systemie A., uwzględniającym przeprowadzenie naprawy zgodnie z technologią producenta pojazdu. Wszystkie podjęte przez warsztat czynności były niezbędne do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody.

Postanowieniem z dnia 12 kwietnia 2024r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego rzeczoznawcy samochodowego, na okoliczność ustalenia wysokości szkody w samochodzie marki H. (...), nr rej. (...), powstałej w wyniku kolizji drogowej w dniu 8.08.2023r., tj. ustalenia wysokości kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu, w oparciu o postanawiania umowy Autocasco, w tym: średniej stawki za roboczogodzinę prac blacharsko – mechanicznych i lakierniczych, obowiązujących na rynku lokalnym w 2023r.; zasadnego zakresu naprawy i ceny materiału lakierniczego.

Pomimo wezwania (doręczonego pełnomocnikowi pozwanego w dniu 30.08.2024r.), obarczonego rygorem pominięcia dowodu z opinii biegłego, pozwany nie uiścił w wyznaczonym terminie zaliczki za wynagrodzenie biegłego.

Stan faktyczny:

Poszkodowanego M. J. i stronę pozwaną łączyła umowa ubezpieczenia autocasco (dot. samochodu H. (...) nr rej. (...)), do której zastosowanie miały OWU AC - P. Mój samochód, zatwierdzone uchwałą Zarządu (...) S.A. nr (...).

W okresie ubezpieczenia, w dniu 8.08.2023r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został pojazd marki H. (...) nr rej. (...), należący do M. J., który zgłosił szkodę w pozwanym Towarzystwie z tytułu ubezpieczenia AC.

W dniu 17.08.2023r. poszkodowany zlecił warsztatowi A..pl sp. z o.o. w W. - (...) Serwisowi (...) - naprawę pojazdu; ustalono przedmiot naprawy, zakres, metodę sporządzenia kalkulacji kosztów naprawy, uzgodniono stawki za prace blacharsko – mechaniczne i lakiernicze oraz stawki za usługi dodatkowe. Warsztat sporządził kalkulację naprawy nr (...) z dn. 19.09.2023r. Pozwane Towarzystwo zweryfikowało przedłożoną mu kalkulację. Wykonując naprawę, warsztat nie uwzględnił zastosowanych przez pozwanego potrąceń. W oparciu o powyższą kalkulację naprawy, warsztat wystawił poszkodowanemu fakturę za wykonaną naprawę na kwotę 25.609,36 zł.

W dniu 17.08.2023r. poszkodowany sprzedał wierzytelność na rzecz A..pl sp. z o.o., która następnie w dniu 29.11.2023r. zbyła ją na rzecz powoda.

W dniu 3.10.2023r. pozwane Towarzystwo przyznało odszkodowanie w wysokości 23.344,91 zł. Pismem z dnia 29.11.2023r. powód wezwał pozwanego do zapłaty brakującej części odszkodowania. W dniu 29.12.2023r. dopłacił do odszkodowania kwotę 153,14 zł.

Bezsporne.

Sąd zważył:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Sporna między stronami była wysokość stawki za roboczogodzinę prac blacharsko – mechanicznych i lakierniczych, cena materiału lakierniczego, z uwzględnieniem których wyliczone zostały koszty przeprowadzonej naprawy pojazdu, oraz zakres naprawy.

Prawa i obowiązki stron określone zostały w ogólnych warunkach ubezpieczenia (Przewodnik – Mój samochód, zatwierdzonymi uchwałą Zarządu (...) S.A. nr (...)), będących integralną częścią umowy i zaaprobowanych przez poprzednika prawnego powoda przy zawieraniu umowy (art. 384§1 kc).

Zgodnie z Ogólnymi zasadami ustalania wysokości odszkodowania w autocasco, zawartymi w OWU, ustalając kwotę odszkodowania za uszkodzenia ubezpieczonego pojazdu, uwzględnia się koszty naprawy pojazdu: wyszczególnione w ocenie technicznej – sporządzonej przez pozwanego lub obliczone na podstawie danych z systemów eksperckich (pkt 168). W rozpoznawanej sprawie pojazd poszkodowanego (ubezpieczonego) został uszkodzony częściowo, a odszkodowanie powinno być wyliczone według wariantu serwisowego i wypłacone według metody fakturowej, a więc na podstawie rachunków i faktur, które przedstawi ubezpieczony (pkt 177, 178, 179 OWU), co było bezsporne. Uszkodzony pojazd mógł być przy tym naprawiony (w wariancie serwisowym) w dowolnym warsztacie, który wybierze ubezpieczony (również w warsztacie (...)), z uwzględnieniem części oryginalnych (przy metodzie fakturowej). W przypadku ustalenia odszkodowania w oparciu o metodę fakturową pozwany może wypłacić odszkodowanie, którego kwota przekracza kwotę odszkodowania, ustaloną na podstawie kosztorysu, pod warunkiem że ubezpieczony udostępni pozwanemu ubezpieczony pojazd na potrzeby oględzin w trakcie naprawy lub po naprawie (pkt 181.1); po uzgodnieniu z ubezpieczonym, pozwany może zakwalifikować do wymiany uszkodzoną część pod warunkiem, że je zezłomuje lub przekaże je pozwanemu. Jeśli nie zezłomuje lub nie przekaże pozwanemu tych części, pozwany może wyliczyć odszkodowanie według ustalonych kosztów ich naprawy (181.2). W rozpoznawanej sprawie pozwany nie zarzucał, że poszkodowany (ubezpieczony) nie udostępnił mu pojazdu na potrzeby oględzin w trakcie naprawy lub po naprawie, ani też, że pomimo uzgodnienia, nie zezłomował lub nie przekazał pozwanemu spornej części, zakwalifikowanej w kosztorysie powoda do wymiany.

Zgodnie z postanowieniem w pkt 182 OWU, w wariancie serwisowym, przy zastosowaniu metody fakturowej, pozwany zobowiązany był wypłacić odszkodowanie po przedstawieniu mu rachunków i faktur, dokumentujących naprawę ubezpieczonego pojazdu, obejmującą uszkodzenia, pozostające w związku przyczynowym ze zdarzeniem, za które pozwany ponosi odpowiedzialność. Przy wycenie, pozwany zobowiązany był stosować normy czasowe dla napraw, ustalone przez producenta pojazdu, dostępne w systemach eksperckich, oraz przyjąć średnią arytmetyczną stawkę za roboczogodzinę, ustaloną przez pozwanego dla warsztatu (...) (przedmiotowy pojazd był naprawiany w takim warsztacie), z uwzględnieniem cen usług, stosowanych przez warsztaty (...) marki H., które działają na terenie województwa (...), z zastrzeżeniem, że stawka ta nie może być wyższa niż 110% średniej stawki za roboczogodzinę warsztatów (...), współpracujących z pozwanym.

Zgodnie z postanowieniem w pkt 183 OWU, ceny materiałów i części oryginalnych pozwany zobowiązany był ustalić na podstawie systemów eksperckich. Ceny te nie mogły jednak przekraczać średniej ceny rekomendowanej przez producenta lub importera pojazdu. Zgodnie dalej z definicją, zawartą w OWU, systemy eksperckie, to systemy informatyczne, m.in. A., wykorzystywane, aby kalkulować koszty naprawy i wyceniać wartość pojazdów.

Poza sporem było, że pozwany wypłacił odszkodowanie za uszkodzenie samochodu w wysokości 23.498,05 zł, ustalone na podstawie zweryfikowanej faktury za naprawę, wystawionej przez A..pl sp. z o.o. w W. na kwotę 25.609, 36 zł. Pozwany zweryfikował: 1) stawkę za roboczogodzinę z poziomu 245 zł netto do poziomu 120 zł netto; 2) koszt wymiany pozycji 0303, wyjaśniając, że przesłana dokumentacja nie potwierdza zasadności zadanej kwalifikacji – nie uznano konieczności wymiany kratki zderzaka ax 303 ; oraz 3) koszt narzutu na materiał lakierniczy, uznając go, jako niezasadny - nie uznano współczynnika odchylenia materiału lakierniczego na poziomie 117, 46%.

W rozpoznawanej sprawie pozwany nie wyjaśnił, w jaki sposób i na podstawie jakich materiałów źródłowych ustalił stawkę za roboczogodzinę, w oparciu o którą wypłacił odszkodowanie, mając na uwadze analizowane, powołane wyżej zapisy OWU. Należało zgodzić się z twierdzeniami powoda, że przyjęta przez pozwanego stawka za roboczogodzinę została ustalona przez pozwane Towarzystwo całkowicie arbitralnie, a twierdzenia pozwanego o jej wysokości pozostały gołosłowne (art. 6 kc).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty, pozwany zarzucił, że zastosowana przez serwis (...).pl sp. z o.o. w W. stawka za rbh w wysokości 245 zł netto była wyższa od stawek, stosowanych na rynku, a wręcz rażąco wygórowana. Zdaniem pozwanego, koniczne było zasięgnięcie wiadomości specjalnych, celem ustalenia średniej stawki za prace blacharskie i lakiernicze oraz zweryfikowania zakresu naprawy (pkt 5 sprzeciwu od nakazu zapłaty). Pomimo wezwania (doręczonego pełnomocnikowi pozwanego w dniu 30.08.2024r.), obarczonego rygorem pominięcia dowodu z opinii biegłego, pozwany nie uiścił w wyznaczonym terminie zaliczki za wynagrodzenie biegłego. Zgodnie z art. 130(4) § 1 kpc, strona, która wnosi o podjęcie czynności połączonej z wydatkami, obowiązana jest uiścić zaliczkę na ich pokrycie w wysokości i terminie oznaczonym przez sąd. Sąd podejmie czynność połączoną z wydatkami, jeżeli zaliczka zostanie uiszczona w oznaczonej wysokości (§ 4). W razie nieuiszczenia zaliczki, sąd pominie czynność połączoną z wydatkami (§ 5). Zaniechanie uiszczenia zaliczki na wynagrodzenie biegłego, uniemożliwiło przeprowadzenie przez Sąd dowodu z opinii biegłego, dla wykazania twierdzeń pozwanego, z których wywodził on skutki prawne. Ustalenie średniej stawki za roboczogodzinę, z uwzględnieniem cen usług, stosowanych przez warsztaty (...) marki H., które działają na terenie województwa (...) oraz tych, współpracujących z pozwanym, a także zasadnego zakresu naprawy i ceny materiału lakierniczego, w sytuacji, gdy pozwany kwestionował wysokość kosztów naprawy, wynikającą z faktury, przedłożonej przez ubezpieczonego, wymagało skorzystania z wiadomości specjalnych biegłego rzeczoznawcy samochodowego. Skoro pozwana, bez żadnego usprawiedliwienia, nie uiściła zaliczki na wydatki, koniecznej dla przeprowadzenia tego dowodu, podlegał on pominięciu, a w konsekwencji zarzuty pozwanego należało uznać na gołosłowne.

Mając na uwadze zapisy ogólnych warunków ubezpieczenia, odszkodowanie w niniejszej sprawie należało ustalić w wysokości, wynikającej z faktury, przedstawionej przez ubezpieczonego, wystawionej przez zakład naprawczy, dokonujący naprawy samochodu, uszkodzonego w wypadku. Rachunek ten, dokumentujący naprawę ubezpieczonego pojazdu, obejmuje uszkodzenia, pozostające w związku przyczynowym ze zdarzeniem, za które pozwany ponosi odpowiedzialność. Pozwany nie wykazał, że zastosowana przez serwis stawka za roboczogodzinę była wyższa od średnich stawek, czy wręcz rażąco wygórowana (pkt 182 OWU). Ceny materiałów (w tym lakierniczych) zostały ustalone zgodnie z systemem eksperckim A., a pozwany nie wykazał, że przekraczały średnią cenę rekomendowaną przez producenta lub importera pojazdu (pkt 183 OWU). Zakres naprawy również został ustalony w oparciu o system A., a pozwany nie wykazał, że poszkodowany (ubezpieczony) nie udostępnił mu pojazdu na potrzeby oględzin w trakcie naprawy lub po naprawie, ani też, że pomimo uzgodnienia, nie zezłomował lub nie przekazał pozwanemu spornej części (kratki zderzaka), zakwalifikowanej w kosztorysie powoda do wymiany (pkt 181 OWU).

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 805 § 1 i 2 pkt 1 kc w zw. z art. 361 § 1 i 2 kc, art. 363 § 2 kc, orzeczono jak w pkt I wyroku, zasądzając sporną różnicę, pomiędzy kwotą wypłaconą, a kwotą wynikającą z faktury, wystawionej przez warsztat naprawczy.

Odsetki zasądzono zgodnie z żądaniem pozwu (art. 455 kc w zw. z art. 481§1 i 2 kc), mając na uwadze, że pismem z dnia 29.11.2023r. powód wezwał pozwanego do zapłaty brakującej części odszkodowania. W dniu 14.12.2023r. roszczenie było już wymagalne, którego to twierdzenia, zawartego w uzasadnieniu pozwu, pozwany nie kwestionował.

Orzeczenie o kosztach oparto na przepisie art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 kpc. Pozwany, jako przegrywający sprawę, powinien zwrócić powodowi koszty procesu, w skład których wchodzi opłata sądowa od pozwu, wynagrodzenie pełnomocnika, będącego radcą prawnym, w stawce minimalnej, uzależnionej od wartości przedmiotu sporu, i opłata skarbowa od pełnomocnictwa (200 zł + 900 zł + 17 zł).