Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kłodzku

UZASADNIENIE

Powód G. P. wniósł o zasądzenie od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 4 150,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, kwoty 900 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia, kwoty 752,00 zł z tytułu zwrotu kosztów opieki świadczonej przez osoby trzecie, łącznie kwoty 5 802,00 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 8 czerwca 2021 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu. W uzasadnieniu powód podał, że w dniu 20 lipca 2020 r. doszło do zdarzenia szkodowego w związku, z którym poniósł koszty rehabilitacji, wymagał opieki osób trzecich, a także doznał bólu i cierpienia.

Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu. Strona pozwana przyznała swoją odpowiedzialność za skutki przedmiotowego wypadku. Ubezpieczyciel zaprzeczył, aby był zobowiązany do wypłaty świadczeń ponad kwoty już wypłacone na etapie postępowanie likwidacyjnego. Strona pozwana podniosła, że powód w związku ze zdarzeniem doznał stłuczenia kolana, natomiast z jego dokumentacji medycznej wynika, że rok przed zdarzeniem doznał on urazu lewego stawu kolanowego. Zdaniem strony pozwanej zgłaszane przez powoda dolegliwości oraz podejmowane próby leczenia mają związek z wcześniejszym urazem i nie pozostają w adekwatnym związku ze zdarzeniem z dnia 20 lipca 2020 r.

Powód pismem z dnia 23 lutego 2023 r. rozszerzył powództwo wnosząc o kwotę 1 232,00 zł z tytułu zwrotu kosztów opieki świadczonej przez osoby trzecie wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwot 752,00 zł od dnia 8 czerwca 2021 r. do dnia zapłaty, a od kwoty 480 zł od dnia 23 lutego 2023 r. do dnia zapłaty.

Strona pozwana w piśmie z dnia 22 marca 2023 r. podtrzymała dotychczasowe stanowisko i wniosła o oddalenie powództwa również w części o jaką zostało ono rozszerzone.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 lipca 2020 r. powód G. P. przewrócił się na chodniku przy ul. (...) w N. na skutek dziury w nawierzchni doznając stłuczenia lewego stawu kolanowego. Chodnik, na którym przewrócił się powód podlega pod zarząd Miasta N.. Kolano powoda spuchło i odczuwał on dolegliwości bólowe. M. P. – partnerka powoda, była świadkiem zdarzenia, pomogła powodowi i odwiozła go na (...) Centrum Medycznego im. (...) S.A. w P.. W szpitalu powód został zbadany i została mu założona opaska uciskowa. Powód stosował okłady, maści oraz lek przeciwbólowy K.. Przez około dwa miesiące partnerka powoda musiała mu pomagać w codziennych czynnościach takich jak m.in. zakładanie butów (powód nie mógł się schylać), poruszanie się czy wysiadanie z samochodu. Powód po zdarzeniu nie mógł pracować i wrócił do pracy w czerwcu 2021 r. Po zdarzeniu kolano nadał bolało powoda. Po dniu 20 lipca 2020 r. miał wykonaną punkcję lewego kolana. Powód skorzystał z prywatnych rehabilitacji ze względu na odległe terminy wizyt finansowanych przez Narodowego Funduszu Zdrowia. Powód nadal ma problemy z lewym stawem kolanowym, sporadycznie doznaje blokady kolana oraz uczucia uciekającego kolana do tyłu. Powód może zginać kolano, jednak odczuwa przy tym ból, ma on natomiast problem z jego wyprostowaniem. Leczenie powoda nie zostało zakończone. Aktualnie oczekuje on na artroskopię kolana, którą ma odbyć pod koniec 2023 roku.

Powód około rok przed przedmiotowym zdarzeniem miał już uraz lewego kolana ale nie wymagało one leczenia. Na skutek tego urazu kolano bolało go przez kilka dni. Wskazane objawy wystąpiły po wypadku w dniu 20 lipca 2021 r.

Powód przed zdarzeniem uprawiał sport, m.in. grał w piłkę nożną i jeździł na rowerze. Po pierwszym urazie, po kilku dniach wrócił do sportu. Po wypadku w dniu 20 lipca 2021 r. przestał uprawiać sport ze względu na ból kolana oraz obawę przed „zablokowaniem” lewego kolana.

Powód jest kasjerem. Uraz kolana przeszkadza mu w czynnościach służbowych. Po zdarzeniu miał problem z uklęknięciem (np. w celu podania towaru klientowi) oraz utykał.

Dowód:

– fotografia chodnika – k. 30,

– oświadczenie świadka zdarzenia – k. 14,

– zeznania świadka M. P. – k. 92-92 verte,

– zeznania świadka D. B. – k. 92 verte-93,

– zeznania powoda G. P. – k. 93-93 verte.

– zestawienie udzielonych powodowi świadczeń – k. 96–101.

Po zgłoszeniu się powoda na (...) Centrum Medycznego im. (...) S.A. w P. w badaniu fizykalnym stwierdzono poszerzenie obrysu kolana, otarcie naskórka okolicy rzepki, zakres ruchomości prawidłowy, bez ewidentnych cech niestabilności i aparatu więzadłowego. Wykonano RTG – bez widocznych zmian urazowych. Rozpoznano stłuczenie kolana. Zalecono elewację i odciążanie kończyny, zimne okłady, opaskę elastyczną, kontrolę i dalsze leczenie w poradni ortopedycznej.

W dniu 21 lipca 2020 roku powód poddany został badaniu (...) stawu kolanowego lewego, w którym rozpoznano u niego uszkodzenie łąkotki przyśrodkowej.

W dniu 29 lipca 2020 r. powód konsultowany był ortopedycznie. Zgłosił bóle kolana lewego. Krwiak w fazie wchłaniania. Zalecono rehabilitację i ewentualnie opaskowanie. Tego samego dnia powód konsultowany był neurologicznie. Powodowi zalecono dalsze leczenie ortopedyczne.

Powód ponownie konsultowany był ortopedycznie w dniu 2 września 2020 r. Zalecono rehabilitację, kinsiotaping, chondroprotekcję przez 3-6 miesięcy, ewentualnie wiskosuplementację oraz konsultację celem podjęcia decyzji o leczeniu operacyjnym.

W dniu 8 września 2020 roku powód stawił się na wizytę ortopedyczną. W wywiadzie ustalono, że ponad rok wcześniej doznał urazu stawu kolanowego lewego i po tym urazie pojawiło się uciekanie kolana i okresowe bloki w kolanie. Zalecono RTG telemetryczne kończyn dolnych na stojąco celem oceny osi kończyny.

W dniu 15 września 2020 roku powoda, w związku z zestarzałym uszkodzeniem łąkotki zakwalifikowano do artroskopii kolana lewego z zaopatrzeniem łąkotki i jednoczasową (...).

W dniu 18 lutego 2021 roku powód konsultowany był ortopedycznie. Utrzymywały się u niego problemy z lokomocją, kucaniem, schodzeniem ze schodów, uczuciem niestabilności i blokowaniem stawu. Do rozważenia leczenie operacyjne. Zalecono rehabilitację, kinesiotaping, leki, chondroprotekcję, ewentualnie iniekcje dostawowe kolagenu lub/i kwasu hialuronowego.

Dowód:

– karta informacyjna leczenia szpitalnego (20 lipca 2020 r.) – k. 15-16,

– wynik badanie (...) stawu kolanowego – k. 20-21,

– dokument z wizyty w Poradni (...) Urazowo-Ortopedycznej (29 lipca 2020 r.) – k. 22

– dokument z wizyty w Poradni (...) Urazowo-Ortopedycznej (2 września 2020 r.) – k. 23

– dokument z wizyty w Poradni (...) Urazowo-Ortopedycznej (8 września 2020 r.) – k. 24

– dokument z wizyty w Poradni (...) Urazowo-Ortopedycznej (15 września 2020 r.) – k. 25

– karta konsultacyjna specj. ortopedy-traumatologa (18 lutego 2021 r.) – k. 28

Powód pismem z dnia 11 marca 2021 r. wezwał Miasto N. do zapłaty. Sprawa została przekazana do ubezpieczyciela. Powód za pomocą poczty elektronicznej przekazał stronie pozwanej dokumenty niezbędne do likwidacji szkody.

Strona pozwana decyzją z dnia 8 czerwca 2023 r. przyjęła odpowiedzialność za przedmiotowe zdarzenie i przyznała powodowi kwoty: 1850,00 zł z tytułu zadośćuczynienia 385,00 zł z tytułu zwrotu kosztów leczenia i 448,00 zł z tytułu kosztów opieki.

Strona pozwana przyjęła, że powód wymagał opieki przez 56 godzin przy stawce 8 zł za godzinę.

Dowód:

– wezwanie do zapłaty z dnia 11 marca 2021 r. – k. 31-32,

– pismo z dnia 29 marca 2021 r. z potwierdzeniem otrzymania zgłoszenia przez stronę pozwaną – k. 33,

– decyzja strony pozwanej z dnia 8 czerwca 2021 r. wraz zaoczną opinią lekarską – k. 42-45

Rada Miejska w nowej rudzie podjęła uchwałę w przedmiocie kosztów jednej roboczogodziny usług opiekuńczych od 1 stycznia 2020 r. do 31 grudnia 2020 r. określając ja na 21,49 zł.

Dowód: - uchwała nr 134/XV/19 – k.47

Biegły sądowy z zakresu ortopedii i traumatologii stwierdził, że w wyniku zdarzenia z dnia 20 lipca 2020 r. powód doznał stłuczenia okolicy przedniej stawu kolanowego lewego. W mechanizmie w jakim doszło do urazu – powód potknął się o dziurę w chodniku i upadł na lewe kolano – nie mogło dojść do uszkodzenia łąkotki przyśrodkowej. Opisywane w badaniu (...) uszkodzenie łąkotki przyśrodkowej musiało powstać w wyniku wcześniej przebytego urazu lub ma charakter zwyrodnieniowy.

Doznany przez powoda uraz nie pozostał obojętny dla jego codziennego funkcjonowania, ponieważ przyczynił się do pogorszenia ogólnej sprawności powoda. Powód odczuwał dolegliwości bólowe stawu kolanowego lewego z towarzyszącym bólowym ograniczeniem ruchomości.

Powód nie doznał trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Rokowania na przyszłość, będące następstwem jedynie zdarzenia z dnia 20 lipca 2020 roku są dobre. Stłuczenie tkanek miękkich okolicy przedniej stawu kolanowego nie pozostawia trwałych następstw dla stawu kolanowego.

Powód w związku z problemami ze sprawnym poruszaniem się, wymagał pomocy osób trzecich. Czynności, przy których potrzebował asysty to między innymi transport na wizyty lekarskie i rehabilitację, robienie zakupów czy utrzymanie porządku – łącznie do 2 godzin dziennie do 6 tygodni.

Powypadkowe leczenie powoda było prawidłowe.

Obecny stan zdrowia powoda nie jest związany wyłącznie ze zdarzeniem z dnia 20 lipca 2020 roku. Opisywane pęknięcie łąkotki przyśrodkowej nie mogło powstać w wyniku stłuczenia stawu kolanowego. Prawdopodobnie uszkodzenie powstało przy urazie skrętnym z maja 2020 roku lub ma charakter zwyrodnieniowy (nieurazowy).

Powód z pewnością odczuwał dolegliwości bólowe związane z doznanym stłuczeniem tkanek miękkich okolicy stawu kolanowego lewego. Dolegliwości typowo samoograniczają się w ciągu 6-8 tygodni od urazu, nie pozostawiają trwałych następstw Pozostałe zgłaszane dolegliwości nie mają związku ze zdarzeniem z 20 lipca 2020 roku.

Przebyte stłuczenie tkanek miękkich okolicy stawu kolanowego lewego nie wpływa na obecne i przyszłe funkcjonowanie powoda.

Leczenie stłuczenia tkanek miękkich okolicy stawu kolanowego lewego należy uznać za zakończone, a obecny stan zdrowia powoda nie jest skutkiem doznanego 20 lipca 2020 roku urazu.

Powód mógł odbyć leczenie w ramach NFZ, jednak czas oczekiwania na świadczenia jest niezadowalający. Fakturę za rehabilitację z października 2020 roku należy uznać za zasadną. W tym czasie mogły jeszcze utrzymywać się dolegliwości bólowe stawu kolanowego lewego związanego z przebytym urazem.

Dowód:

– opinia biegłego sądowego z zakresu (...) – k. 117-126

Biegły sądowy z zakresu rehabilitacji medycznej stwierdził, że jeśli weźmiemy pod uwagę definitywne w badaniu MR uszkodzenie łąkotki przyśrodkowej u powoda i wynikającą z tego niestabilność kolana lewego i zaliczymy je do skutków urazu z dnia 20 lipca 2020 r. to powód wymaga rehabilitacji opartej na terapii manualnej połączonej z ćwiczeniami indywidualnymi prowadzonymi przez wykwalifikowanego terapeutę, masażu oraz dodatkowo zabiegów fizykoterapeutycznych takich jak magnetoterapia, laseroterapia i krioterapia miejscowa. Wymagana częstotliwość zabiegów to dwa razy tygodniowo.

Koszt zabiegów dla powoda zależy od proporcji udziału zabiegów na NFZ w stosunku do dominującej części rehabilitacji prywatnej.

Przykładowe wyliczenia:

a)  terapia manualna połączona z ćwiczeniami indywidualnymi 150zł za zabieg

b)  masaż leczniczy 100 zł za zabieg

c)  fizykoterapia:

– magnetronik 15 zł za zabieg

– laseroterapia 15 zł za zabieg

– krioterapia miejscowa 30 zł za zabieg

SUMA: 310 zł x 8 zabiegów w miesiącu = 2480 zł za miesiąc

Istnieje możliwość skorzystania z rehabilitacji z całkowitą refundacją NFZ jednak będzie to wymagało oczekiwania na ww. zabiegi.

Biegły wskazał również, że jeśli oprzemy się na opinii biegłego w zakresie ortopedii i traumatologii, który stwierdził że leczenie stłuczenia (jako jedynego skutku urazu) jest zakończone i nie będzie wymagana dalsza rehabilitacji związana z urazem tu podnoszonym to koszt będzie zerowy.

Dowód:

– częściowo opinia biegłego sądowego z zakresu rehabilitacji medycznej A. K. – k. 153-157,

– opinia uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu rehabilitacji medycznej A. K. – k. 176-178.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo podlegało uwzględnieniu w części tj. co do kwoty 4 222,00 zł.

W przedmiotowej sprawie poza sporem pozostawał fakt zaistnienia w dniu 20 lipca 2020 r. wypadku z udziałem powoda oraz odpowiedzialność strony pozwanej za jego skutki.

Spór dotyczył wysokości zadośćuczynienia i odszkodowania. Zdaniem strony pozwanej zgłaszane przez powoda dolegliwości oraz podejmowane próby leczenia mają związek z wcześniejszym urazem i nie pozostają w adekwatnym związku ze zdarzeniem z dnia 20 lipca 2020 r.

Podstawą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie były przepisy art. 444 § 1 k.c. i 445 § 1 k.c. które stanowią, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Sąd może także przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Pojęcie „sumy odpowiedniej” użyte w art. 445 § 1 k.c. w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być – przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego – utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa.

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o dowody z dokumentów, zeznania świadków i powoda oraz opinie biegłych. Zeznania świadków oraz powoda nie budziły żadnych wątpliwości i znajdują potwierdzenie w dowodach z dokumentów.

Ustalenie, czy podawane przez powoda dolegliwości pozostają w związku przyczynowym ze zdarzeniem 20 lipca 2020 r. oraz zakresu tych dolegliwości wymagało wiadomości specjalnych z zakresu ortopedii-traumatologii oraz rehabilitacji medycznej, dlatego też sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych tych specjalności.

Opinię biegłych sądowych z zakresu (...) oraz z zakresu rehabilitacji medycznej A. K. zostały sporządzone w sposób rzetelny, fachowy, logiczny, na podstawie bezpośrednich badań fizykalnych powoda oraz w oparciu o analizę dokumentacji medycznej. Strona pozwana wniosła zastrzeżenia do opinii wskazując, że biegły A. K. jako skutki zdarzenia z dnia 20 lipca 2020 r. przyjął również te, które były następstwem poprzednich urazów lewego kolana powoda, sprzed roku oraz z maja 2020 r., które skutkowały uszkodzeniem łąkotki. Sąd również nie podzielił w całej rozciągłości opinii biegłego z zakresu rehabilitacji medycznej w zakresie w jakim ustalenia dokonane przez biegłych wzajemnie się wykluczały. Biegły A. K. w opinii uzupełniającej wskazał, że pomiędzy informacjami uzyskanymi w wywiadzie z powodem oraz jego dokumentacją medyczną zachodził szereg rozbieżności, jednakże rozważając te rozbieżności i opierając się na opinii biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii, skutkiem zdarzenia z 20 lipca 2020 było stłuczenie lewego kolana, a leczenie urazu zostało zakończone. W wyniku tych dowodów stwierdzić należy, że w wypadku w dniu 20 lipca 2020 r. r. powód doznał stłuczenia lewego stawu kolanowego. Zdaniem sądu ortopeda traumatolog posiada większe doświadczenie ze wszelkiego rodzaju urazami kości i stawów, niż lekarz rehabilitacji medycznej, który chociażby nie prowadzi operacji tych narządów. Ponadto, opinia biegłego ortopedy – traumatologa jest spójna z przedłożoną dokumentacją medyczną powoda, dlatego sąd podzielił stanowisko biegłego ortopedy. Dokumentacja medyczna powoda wskazuje jednoznacznie, że przebył wcześniej uraz lewego stawu kolanowego. Wobec powyższego sąd uznał, że szkoda w postaci uszkodzonej łąkotki oraz towarzyszące temu urazowi skutki nie pozostają w związku ze zdarzeniem z dnia 20 lipca 2020 r.

Biorąc pod uwagę poczynione wyżej rozważania co do skutków przedmiotowego zdarzenia dla zdrowia powoda, sąd uznał, że adekwatnym zadośćuczynieniem będzie 4 500 zł, która zrekompensuje doznaną przez powoda krzywdę. Wymaga podkreślenia, że uszczerbek na zdrowiu jest tylko jednym z elementów, jaki sąd bierze pod uwagę rozstrzygając w przedmiocie zadośćuczynienia. Fakt, że powód nie doznał uszczerbku na zdrowiu nie stanowi podstawy do odmowy uwzględnienia żądania zadośćuczynienia. Celem zadośćuczynienia jest naprawienie szkody niemajątkowej – tzw. krzywdy, czyli cierpień fizycznych (takich jak ból) i cierpień psychicznych stanowiących ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia, czy wyłączenia z normalnego życia. Sąd nie uwzględnił żądania zadośćuczynienia w pełnym zakresie, uznając, że kwota 4 500 zł jest adekwatna do krzywdy jaką doznał powód, zwłaszcza, że – jak ustalono – nie wszystkie dolegliwości związane są ze zdarzeniem z dnia 20 lipca 2020 r. Ze względu, że powodowi została wypłacona kwota 1 850,00 zł z tytułu zadośćuczynienia, sąd zasądził dalszą kwotę 2 650 zł

W myśl art. 444 § 1 k.c. Sąd zasądził nadto od strony pozwanej odszkodowanie w kwocie 1 572,00 zł. Na sumę zasądzonego odszkodowania składały się koszty wymaganej przez powoda pomocy osób trzecich oraz koszty rehabilitacji. Koszt pomocy osoby trzeciej został obliczony przez sąd według stawki godzinowej wskazanej przez powoda, która zdaniem Sądu nie była zawyżona i wyniosła 20 zł. Dowodem potwierdzającym wysokość tej stanowi jest uchwała Rady Miejskiej N.. Kwota ta odpowiada aktualnym uwarunkowaniom rynkowym. Strona pozwana nie wykazała ażeby stawka godzinowa w wysokości 8 zł miała być adekwatna i odpowiednia. Wręcz przeciwnie, w ocenie sądu, już na pierwszy rzut oka jawi się jako zaniżona i zupełnie nie przystająca do aktualnej sytuacji gospodarczej w kraju. Na podstawie opinii biegłych, zeznań świadków i powoda sąd ustalił, że powód wymagał pomocy osób trzecich w przez 8 tygodni po jednej godzinie dziennie, łącznie 56 godzin. Nie uzasadnione byłoby w ocenie sądu przyjęcie 2 godzin dziennie jako wymiaru świadczonej przez osoby trzecie pomocy (chociaż taki wymiar wynikał z opinii biegłego), gdyż początkowo sam powód wskazał jedną godzinę dziennie jako rzeczywiście świadczoną pomoc. Zwrócić należy uwagę, że czynności związane z opieką polegały w istocie na pomocy powodowi w czynnościach higienicznych i w poruszeniu. Rozszerzenie powództwa stanowiło tylko i wyłącznie reakcję na sporządzoną opinię. Nie sposób uznać, że w tym zakresie faktycznie sprawowana opieka wynika z ustaleń biegłego, a nie z rzeczywiście sprawowanej opieki. Biorąc pod uwagę powyższe, na zasądzone odszkodowanie z tytułu kosztów opieki składała się kwota 1 120 zł pomniejszona o wypłaconą dotychczas kwotę 448 zł, co w finalnym rozrachunku wynosi 662 zł. Możliwości dochodzenia kosztów opieki przez osoby bliskie potwierdził Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów z dnia 22 lipca 2020 r. III CZP 31/19 „Poszkodowany, który doznał uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, może domagać się na podstawie art. 444 § 1 k.c. odszkodowania z tytułu kosztów opieki sprawowanej nad nim nieodpłatnie przez osoby bliskie.” Na odszkodowanie z tytułu rehabilitacji składała się kwotą 900 zł wynikająca z przedłożonej przez powoda faktury. Z opinii biegłych jednoznacznie wynikało, że koszty rehabilitacji – wbrew twierdzeniom strony pozwanej – pozostawały w związku przyczynowym ze zdarzeniem i powodowi należał się zwrot kosztów z tego tytułu.

O należnych odsetkach ustawowych od zasądzonego roszczenia orzeczono w oparciu o art. 481 § 1 k.c. i art. 455 k.c. i art. 817 § 1 k.c. sąd przyjął, że odsetki należą się od 8 czerwca 2021 r. jako daty wydania decyzji, gdyż termin ten przypadał już po upływnie trzydziestodniowego termin do spełnienia świadczenia przez stronę pozwaną liczonego od dnia zgłoszenia szkody, które to nastąpiło pismem z dnia 11 marca 2021 r.

Mając na uwadze powyżej przytoczone rozważania, dalej idące powództwo sąd oddalił jako niezasadne.

O kosztach procesu orzeczono na mocy art.100 k.p.c. ustalając, że powód wygrał proces w 67%, zaś strona pozwana w 33%, gdyż w takim zakresie powództwo zostało przez sąd uwzględnione w stosunku do kwoty żądanej przez powoda. Szczegółowe wyliczenie kosztów pozostawiono referendarzowi w trybie art. 108 § 1 k.p.c.

29.12.2023 r.

ZARZĄDZENIE

1. odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi strony pozwanej;

2. kal. 14 dni;

3. po prawomocności przedstawić akta referendarzowi sądowemu celem wyliczenia kosztów procesu.