Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kłodzku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 czerwca 2018 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Eliza Skotnicka

Protokolant prot. sąd. Magda Biernat

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 czerwca 2018 roku w Kłodzku

sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą we W.

przeciwko M. S.

o zapłatę 1629 zł

I.  zasądza od pozwanej M. S. na rzecz strony powodowej (...) S.A. z siedzibą we W. 1629 zł (jeden tysiąc sześćset dwadzieścia dziewięć złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 5 października 2017 roku do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej 947 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) S.A. z siedzibą we W. domagała się zasądzenia od pozwanej kwoty 1 629 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu podała, że w dniu 17 grudnia 2015 r. pozwana zawarła z poprzednikiem prawnym powódki - (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę pożyczki, którą zobowiązała się spłacić jednorazowo. Pozwana nie wywiązała się jednak z postanowień umowy i wpłaciła jedynie 150 zł. Mimo prób pozasądowego zakończenia sporu, pozwana nie uregulowała zadłużenia. Strona powodowa wskazała, że na kwotę dochodzoną pozwem składa się: należność główna w wysokości 1 200 zł, koszty i prowizje naliczone przez pierwotnego wierzyciela - 344,08 zł i odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 1 października 2016 r. do 4 października 2017 r. w kwocie 84,92 zł.

Pozwana M. S. (poprzednio F.) w sprzeciwie od nakazu zapłaty wydanego przez Referendarza Sądowego w Sądzie Rejonowym Lublin - Zachód w Lublinie w sprawie VI Nc - e (...) wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jej rzecz kwoty 917 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Pozwana podniosła, że zobowiązanie stanowiące podstawę dochodzonego roszczenia zostało spłacone.

Na rozprawie w dniu 12 czerwca 2018 r. pozwana wniosła o umożliwienie spłaty zadłużenia na raty i obniżenia kosztów sądowych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana M. S. (poprzednio F.) zawarła w dniu 17 grudnia 2015 r. z (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. umowę pożyczki nr (...), na mocy której otrzymała kwotę 1 200 zł. Pozwana zobowiązała się spłacić powyższą należność wraz z kosztami prowizji w łącznej wysokości 1 500 zł do dnia 16 stycznia 2016 r. W razie nieterminowej spłaty pożyczki, pożyczkodawcy przysługiwało prawo naliczenia odsetek za opóźnienie w wysokości odsetek maksymalnych określonych w art. 359§2 ¹k.c. oraz kosztów upomnień i monitów w sytuacji podjęcia czynności windykacyjnych.

Dowód:

- umowa pożyczki nr (...) z 17.12.2015 r. wraz z załącznikiem - k. 27 - 31

- potwierdzenie realizacji przelewu wychodzącego z 17.12.2015 r. - k. 32

- ramowa umowa pożyczki z 17.12.2015 r. - k. 52 - 54

W dniu 8 grudnia 2016 r. (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. zawarła ze stroną powodową (...) S.A. z siedzibą we W. umowę sprzedaży wierzytelności, której przedmiotem było m. in. zobowiązanie pozwanej z tytułu niespłaconej umowy pożyczki z dnia 17 grudnia 2015 r.

Dowód:

- umowa sprzedaży wierzytelności z 8 grudnia 2016 r. wraz z załącznikami - k. 34 - 39, 41 - 48

- oświadczenie (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. z 12.12.2016 r. - k. 40

Pismem z dnia 3 stycznia 2017 r. strona powodowa poinformowała pozwaną o dokonanej cesji wierzytelności oraz wskazała, że wysokość jej zadłużenia wynosi 1 715,94 zł, w tym kapitał - 1 200 zł, odsetki 93,94 zł i koszty - 422 zł.

Dowód:

- pismo strony powodowej z 3.01.2017 r. - k. 25

- zawiadomienie z 3.01.2017 r. - k. 26

Pozwana ma obecnie wysokie zadłużenie (ok. 30 000 - 35 000 zł) z tytułu licznych umów pożyczek zawartych z różnymi podmiotami; toczą się przeciwko niej egzekucje komornicze. Jedynym źródłem utrzymania pozwanej jest świadczenie rentowe, które otrzymuje od dwóch lat i które zostało zajęte przez komornika sądowego. Przed nabyciem uprawnień rentowych pozwana pracowała m. in. w firmie zajmującej się pośrednictwem kredytowym. Z uwagi na trudną sytuację finansową, pozwana nie ma możliwości regulowania swoich należności wobec wierzycieli.

Pozwana nie spłaciła należności dochodzonej niniejszym pozwem, wynikającej z zawartej w dniu 17 grudnia 2015 r. umowy pożyczki.

Dowód: przesłuchanie pozwanej - k. 62 verte

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

Strona powodowa wywodziła swoje roszczenie z umowy pożyczki zawartej dnia 17 grudnia 2015 r., której podstawy zawarcia uregulowane zostały w art. 720 k.c. Zgodnie z treścią tego przepisu „przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki, której wartość przekracza tysiąc złotych, wymaga zachowania formy dokumentowej”.

Z przedłożonych przez stronę powodową dokumentów jednoznacznie wynika, że w dniu 17 grudnia 2015 r. pozwana zawarła z poprzednikiem prawnym strony powodowej - (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę pożyczki na kwotę 1 200 zł. Termin spłaty pożyczki wyznaczony został do dnia 16 stycznia 2016 r., zaś w razie opóźnienia ze spełnieniem świadczenia pożyczkodawca miał prawo naliczać odsetki ustawowe, o których mowa w art. 359§2 ¹k.c. oraz koszty upomnień i monitów, jeśli wdrożył postępowanie windykacyjne.

Na podstawie przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd ustalił, że pozwana nie spłaciła zaciągniętego zobowiązania, w związku z czym strona powodowa zmuszona była podjąć czynności zmierzające do wyegzekwowania należnego jej świadczenia. Pozwana nie kwestionowała faktu zawarcia przedmiotowej pożyczki, chociaż pierwotnie - w sprzeciwie od nakazu zapłaty - podnosiła, że spłaciła całą należność wynikającą z umowy pożyczki z 17 grudnia 2015 r. Twierdzenia te okazały się jednak nieudowodnione i niczym nie poparte, bowiem pozwana, mimo obowiązku wynikającego z art. 6 k.c. i reprezentowania jej przez profesjonalnego pełnomocnika będącego radca prawnym, w żaden sposób nie wykazała tej okoliczności np. stosownym dowodem wpłaty. Co więcej, na rozprawie w dniu 12 czerwca 2018 r. pozwana przyznała, że ma wysokie zadłużenie z tytułu licznych pożyczek, jakie zaciągnęła u różnych podmiotów i wskazała ostatecznie, że nie spłaciła należności wynikającej z umowy pożyczki będącej źródłem roszczenia w niniejszej sprawie.

W związku z powyższym, jak również wobec niekwestionowania wysokości należności zgłoszonej w pozwie przez stronę powodową, Sąd zasądził od pozwanej kwotę 1 629 zł, na którą składa się: należność główna w wysokości 1 200 zł, odsetki ustawowe za opóźnienie w kwocie 84,92 zł oraz koszty i prowizje naliczone przez pierwotnego wierzyciela w wysokości 344,08 zł.

Postawa pozwanej, niezależnie od tego, jaka była motywacja zaciągania tak licznych pożyczek (mimo iż pozwana pracowała jako pośrednik kredytowy i znała mechanizm działania takich instytucji), jak również jej obecna sytuacja materialna i prawna (liczne postępowania egzekucyjne) świadczą o tym, że nie wywiązuje się ona należycie z zaciąganych zobowiązań. Wobec powyższego, Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania przepisu art. 320 k.p.c., który w szczególnie uzasadnionych wypadkach przewiduje możliwość rozłożenia na raty zasądzonego w wyroku świadczenia. Zdaniem Sądu, pozwana nie daje żadnej gwarancji spłaty zasądzonej w niniejszej sprawie należności, bowiem posiada zbyt duże zadłużenie i zbyt dużo świadczeń do wyegzekwowania. W tej sytuacji rozłożenie należności na raty byłoby bezcelowe.

O odsetkach od zasądzonej kwoty orzeczono zgodnie z żądaniem zawartym w pozwie, w oparciu o przepis art. 481 k.c.

W myśl art. 98 k.p.c. Sąd zasądził od pozwanej jako przegrywającej proces na rzecz strony powodowej poniesione przez nią koszty w wysokości 947 zł, na które składały się opłata sądowa od pozwu - 30 zł, koszty zastępstwa procesowego - 900 zł i opłata skarbowa od pełnomocnictwa - 17 zł. Nie ulega wątpliwości, że pozwana dała powód do wytoczenia przeciwko niej postępowania sądowego, w związku z czym winna zwrócić stronie powodowej wygenerowane w tym celu koszty. Jednocześnie, w kontekście poczynionych wyżej rozważań, brak było przesłanek do zastosowania przepisu art. 102 k.p.c.