Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kłodzku

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) Ltd. z siedzibą w L. wniosła o zasądzenie od pozwanej I. K. kwoty 2 732,97 zł z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 14 września 2023 r., kwoty 1 006,02 zł tytułem prowizji naliczonej od wykorzystanego limitu kredytowego, kwoty 12,22 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14 września 2023 r. i kwoty 71,55 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14 września 2023 r. oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Strona powodowa podniosła w uzasadnieniu pozwu, że pozwana zawarła umowę o wirtualną kartę kredytową z (...) sp. z o.o., obecnie (...) sp. z o.o. na 360 dni i pozwanej udostępniono na mocy tej umowy środki pieniężne w postaci limitu w rachunku karty kredytowej w kwocie 2 800 zł. Strona powodowa wskazała, że pozwana była obowiązana do spłaty zadłużenia po upływie każdego okresu rozliczeniowego w terminie wskazanym w zestawieniu operacji w kwocie nie niższej niż minimalna kwota, lecz pozwana nie uregulowała zadłużenia terminowo, w związku z tym kredytodawca wypowiedział umowę.

Pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa całości i zasądzenie na swoją rzecz od strony powodowej kosztów procesu zarzucając nieudowodnienie istnienia wysokości i wymagalności wierzytelności dochodzonej pozwem, przedwczesność powództwa, brak legitymacji procesowej powoda, stosowanie w umowie niedozowolonych klauzul umownych niewiążących pozwanej ze skutkiem ex tunc, nieważność umowy na podstawie art.58 k.c., względnie jej nieistnienie oraz brak wypowiedzenia umowy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 czerwca 2022 r. pozwana I. K. zarejestrowała się na stronie (...) sp. z o.o. i celem weryfikacji tożsamości wpłaciła kwotę 1 zł na rachunek (...) sp. z o.o. dokonując przelewu ze swojego rachunku bankowego o numerze (...). Tego samego dnia pozwana zawarła z (...) sp. z o.o. umowę o wirtualną kartę kredytową, na mocy której przyznano jej limit kredytowy w kwocie 2 800 zł. Potwierdzenie wraz z dokumentami w postaci taryfy opłat i prowizji, udzielonych zgód i o oświadczeń, regulaminu promocji, umowy o kartę, regulaminu karty i formularza informacyjnego zostały przesłane pozwanej drogą elektroniczną na adres e-mail: iwona.kocon@vp.pl w dniu 9 czerwca 2022 r. o godz.16:43. W umowie wskazano jej numer PESEL, serię i numer dowodu osobistego, adres zamieszkania, adres poczty elektronicznej oraz numer telefonu. W umowie określono, że prowizja za wykorzystanie limitu kredytowego wynosi 5 376 zł, rzeczywista roczna stopa oprocentowania to 485,25%, a całkowita kwota do zapłaty to 8 176 zł przy założeniu jej wyliczenia na dzień zawarcia umowy i założeniu, że udostępnieni limitu nastąpi w dniu zawarcia umowy.

Dowód: umowa o wirtualną kartę kredytową – k.18 – 24, potwierdzenie zawarcia umowy – k.40, potwierdzenie wykonania transakcji płatniczej – k.42

W dniu 9 czerwca 2022 r. pozwana wypłaciła 1 800 zł, w dniu 17 czerwca 2022 r. wypłaciła kwotę 1 000 zł. W dniu 12 lipca 2022 r. pozwana wpłaciła kwotę 405,26 zł zgodnie z terminem płatności minimalnej kwoty do zapłaty. W dniu 11 sierpnia 2022 r. pozwana wpłaciła kwotę 2 800 zł, a w dniu 24 sierpnia 2022 r. wypłaciła kwoty 500 zł, 400 zł i 100 zł, w dniu 27 sierpnia 2022 r. wypłaciła 300 zł, w dniu 3 września 2022 r. wpłaciła kwotę 300 zł. Pozwana w dniu 8 września wpłaciła kwotę 190,67 zł (kwotę minimalną). W dniu 10 października 2022 r. pozwana wpłaciła kwotę 229,20 zł (kwotę minimalną). W dniu 8 listopada 2022 r. pozwana ponownie wpłaciła kwotę minimalną 229,20 zł, a w dniu 25 listopada 2022 r. dokonała wypłaty kwoty 1 300 zł. W dniu 8 grudnia 2022 r. wpłaciła 305,54 zł (kwotę minimalną), W dniach 7 stycznia 2023 r., 8 lutego 2023 r., 9 marca 2023 r., 8 kwietnia 2023 r., 5 maja 2023 r., 6 czerwca 2023 r. dokonywała wpłat kwot po 437,40 zł. Kwoty minimalne w za kolejne okresy rozliczeniowe od 4 czerwca 2023 r. do 2 sierpnia 2023 r. wynoszące po 437,40 zł i następnie kwota kapitału 2 732,97 zł i 131,22 zł tytułem prowizji nie zostały przez pozwana zapłacone. Zadłużenie pozwanej na dzień 16 sierpnia 2023 r. z tytułu kapitału wynosiło 2 732,97 zł.

Dowód: zestawienia operacji – k.25 - 39

W dniu 27 października 2022 r. (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. i strona powodowa (...) Ekonomi (...) z siedzibą w L. zawarły umowę ramową przelewu wierzytelności, której przedmiotem było ustalenie zasad, na których następować miał przelew wierzytelności. Szczegóły nabycia wierzytelności miały być określane w porozumieniach. W dniu 16 sierpnia 2023 r. (...) Sp. z o.o. zbyła na rzecz strony powodowej m. in. wierzytelność z tytułu umowy z dnia 9 czerwca 2022 r. zawarte z pozwaną.

Dowód: umowa ramowa przelewu wierzytelności – k.46 – 47, porozumienie nr 49 do umowy ramowej przelewu wierzytelności wraz z załącznikiem – k.48, 49-50, oświadczenie – k.51, pełnomocnictwa – k.51 verte – 53, 56verte, 58, odpis z KRS dot. (...) sp. z o.o. – k.54 – 56, zaświadczenie o wpisie małej instytucji płatniczej do rejestru usług płatniczych – k.57

Pismem z dnia 12 lipca 2023 r. (...) sp. z o.o. wypowiedziała pozwanej umowę o wirtualną kartę kredytową powołując się na § 23.4 regulaminu z dniem 12 lipca 2023 r. W piśmie tym wskazano, że łączna kwota zadłużenia wynosi 438,27 zł. W dniu 1 września 2023 r. strona powodowa sporządziła wezwanie pozwanej do zapłaty 3 791,37 zł w terminie do 8 września 2023 r. Pisma te zostały doręczone pozwanej wraz z pozwem i załącznikami przez Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie w sprawie toczącej się w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

Dowód: wypowiedzenie umowy o wirtualną kartę kredytową – k.43, elektroniczne, przedsądowe wezwanie do zapłaty – k.44, potwierdzenie odbioru – k.68 verte

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że zarzut braku legitymacji procesowej czynnej strony powodowej podniesiony przez pozwaną jest bezzasadny. Z umowy ramowej przelewu wierzytelności z 27 października 2022 r. i porozumienia nr 49 do tej umowy wraz z załącznikiem do porozumienia nr 49 wynika, że strona powodowa nabyła wierzytelność przysługującą F. sp z o.o. wynikającą z umowy zawartej z pozwaną w dniu 9 czerwca 2022 r. Strona powodowa przedstawiała odpisy z KRS, które potwierdzają, że pierwotny wierzyciel występował pod firmą (...) sp. z o.o., a obecnie pod firmą (...) sp. z o.o. (k.54 verte). Ponadto zostały przedstawiła pełnomocnictwa do działania osób występujących w imieniu pierwotnego wierzyciela i strony powodowej. Skoro jednoznacznie z tych dokumentów wynika, jaka wierzytelność, z jakiego tytułu i od jakiego podmiotu została nabyta przez stronę powodową, to stwierdzić należy, że legitymacja procesowa czynna strony powodowej została wykazana.

Wbrew stanowisku pozwanej, strona powodowa udowodniła zawarcie umowy o wirtualną kartę kredytową. Zwrócić należy uwagę, że z postanowień umowy z 9 czerwca 2022 r. pkt II ust.2 ppkt a wynika, że warunkiem zawarcia umowy jest dokonanie przez T. pozytywnej weryfikacji tożsamości klienta, w tym w oparciu o przelew weryfikacyjny. Strona powodowa wykazała potwierdzeniem wykonania transakcji płatniczej, że 9 czerwca 2022 r. pozwana uiściła przelewem kwotę 1 zł celem potwierdzenia rejestracji w (...) sp. z o.o. Z dowodu tego wynika jednoznacznie, że pozwana przelała tę kwotę ze swojego rachunku bankowego o numerze (...). Do tej kwestii pozwana nie odniosła się w odpowiedzi na pozew. Pozwana zaprzeczając zawarciu umowy winna w takich okolicznościach podnieść, że nie jest posiadaczem rachunku bankowego o ww. numerze i udowodnić tę okoliczność odpowiednim dowodem, zgodnie z art.6 k.c. Ponadto zwrócić należy uwagę, że strona powodowa po pozytywnej weryfikacji pozwanej przesłała na jej adres e-mail wszystkie niezbędne dokumenty związane z umową wraz z potwierdzeniem zawarcia umowy, po uprzednim potwierdzeniu warunków umowy. Wskazują na to godziny przesłania maila w przedmiocie potwierdzenia umowy z dnia 9 czerwca 2022 r. o godz.16:33 i następnie maila potwierdzającego zawarcie umowy w tym samym dniu o godz.16:43.

Zarzut braku otrzymania kwoty pieniężnej, która mogłaby wynikać z umowy jest również chybiony, ponieważ umowa z dnia 9 czerwca 2022 r. nie była typową umową pożyczki, na podstawie której pierwotny wierzyciel dokonał przelewu kwoty pożyczki na rachunek pozwanej, lecz umową o wirtualną kartę kredytową polegającą na przyznaniu pozwanej limitu kredytowego do kwoty 2 800 zł w rachunku karty. Jak wynika z zestawienia transakcji, pozwana dokonywała wypłat wirtualną kartą kredytową i dokonywała również wpłat kwot tytułem spłaty zadłużenia i kwot minimalnych. Pozwana po 6 czerwca 2023 r. nie wpłacała już żadnych należności. Pozwana podniosła w odpowiedzi na pozew, że nie posiada jakiegokolwiek zadłużenia uprawniającego do postawienia go w stan natychmiastowej wymagalności. Abstrahując od tego, czy zadłużenie jest natychmiast wymagalne, jeśli pozwana twierdzi, że nie posiada zadłużenia wymagalnego, winna przedstawić na tę okoliczność dowody wpłat lub dowody przelewów kwot wynikających z pożyczki, choćby w zakresie spłaty kapitału. Ponownie zwrócić należy uwagę pozwanej na zasadę rozkładu ciężaru dowodu wynikającą z art. 6 k.c. i art.232 zd. 1 k.p.c. Samo zaprzeczanie okolicznościom przez pozwaną nie świadczy o braku jej zobowiązania.

Wskazać należy, że pozwana została wezwana celem przesłuchania i w wezwaniu wskazano, że w razie jej nieusprawiedliwionego niestawiennictwa dowód z jej zeznań zostanie pominięty. Sąd wydał w tym przedmiocie postanowienie na rozprawie. Pozwana nie stawiając się na rozprawę uniemożliwiła przeprowadzenie dowodu z zeznań pozwanej co do ustalenia okoliczności związanych z ustalaniem treści umowy, czy kwestii związanych z jej rachunkiem bankowym. Niemniej jednak stwierdzić należy, że przesłanie dokumentów związanych z umową droga mailową pozwanej świadczy o braku negocjacji postanowień umownych. W związku z tym sąd uznał, że pozwana nie miała żadnego wypływu na jej treść, a strona powodowa nie zaprzeczyła tym okolicznościom mimo podniesionego zarzutu przez pozwaną w tym zakresie w odpowiedzi na pozew. Wskazać również wypada, ze strona powodowa nie wykazała w jaki sposób określono tak wysoką prowizję 5 376 zł, przy limicie kredytowym wynoszącym 2 800 zł. Prowizja stanowiła 192 % udzielonego limitu. Dokonując przeliczenia kosztów pozoaodsetkowych określonych w art.36a ustawy o kredycie konsumenckim w brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia umowy, przy uwzględnieniu, że umowa została zawarta na 360 dni (pkt V ust 3 umowy – k.19) koszty te wyniosłyby 1 528,49 zł. Określenie prowizji przez pierwotnego wierzyciela naruszało więc ww. przepis i w związku z tym postanowienie w zakresie prowizji nie wiąże pozwanej, co wynika z treści przepisu art.385 ¹ § 1 k.c. W związku z tym sąd oddalił żądanie zasądzenie kwoty prowizji, której domagała się strona powodowa w wysokości 1006,02 zł oraz kwot określonych jako 12,22 i 71,55 zł jako nieuzasadnionych i wyliczonych w nieokreślony sposób. Strona powodowa przyjęła w uzasadnieniu pozwu dzień 15 sierpnia 2023 r. nie uzasadniając z jakiego względu ten dzień jest terminem wymagalności. Ponadto zostały one naliczone od prowizji w kwocie minimalnej za okres od 8 lipca 2023 r. do 15 sierpnia 2023 r., co do której sąd pominął ją w postanowieniach umownych.

Sąd zasądził kwotę 2 732,97 zł jako kwotę kapitału wskazaną w pozwie, a wynikająca z zestawienia operacji k.39 akt sprawy. Pozwana nie podniosła zarzutu potrącenia uprzednio wpłaconych kwot na poczet prowizji, w związku z tym sąd nie odniósł się do uiszczanych przez nią kwot minimalnych. Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły przepisy art.509 § 1 k.c. oraz art. 3 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim.

Strona powodowa nie przedłożyła potwierdzenia odbioru przez pozwaną ani wypowiedzenia umowy, ani przedsądowego wezwania do zapłaty. Z tego względu uznać należało, że wypowiedzenie nastąpiło z dniem doręczenia pozwanej odpisu pozwu i nakazu zapłaty w uprzednio prowadzonym elektronicznym postępowaniu upominawczym w dniu 11 października 2023 r. (k.68 verte). Postanowienia umowne zawarte w pkt XI nie określają terminu wypowiedzenia dla (...) sp. z o.o. W związku z tym sąd uznał, że termin 1 – miesięczny określony dla pozwanej jako klienta jest taki sam dla pierwotnego wierzyciela i jego następcy i po jego upływie roszczenie stało się wymagalne, skoro nie przedłożono dowodu, z którego wynikałby wcześniejszy termin doręczenia wypowiedzenia umowy. Z tych względów sąd zasądził odsetki maksymalne za opóźnienie od dnia 11 listopada 2023 r., ponieważ termin wymagalności kwoty 2 732,97 zł upłynął 10 listopada 2023 r., zamiast od dnia 14 września 2023 r. strona powodowa nie uzasadniła nawet terminu początkowego biegu odsetek.

Zauważyć również wypada, że strona powodowa nie wykazała zasad rozliczenia umowy po wypowiedzeniu nie przedkładając regulaminu.

Pozostałe zarzuty pozwanej są bezzasadne. Pozwana podnosząc w istocie wszystkie możliwe zarzuty, nie skoncentrowała się na dokonanych wpłatach, by odnieść się do kwestii wyliczenia kapitału. Skoro strona pozwana przedstawiła zestawienie operacji, z której wynika kapitał. Rzeczą pozwanej było odniesienie się do tego dowodu i wyliczeń strony powodowej z uzasadnienia pozwu, a nie jedynie zaprzeczanie wszelkim okolicznościom, w tym legitymacji procesowej biernej pozwanej, choć uiściła opłatę weryfikacyjną. Okoliczności związane z brakiem zawiadomienia o przelewie, o wezwaniu do zapłaty czy umocowania osób do działania w imieniu powoda i pierwotnego wierzyciela nie mają żadnego znaczenia. Brak zawiadomienia o przelewie i wezwania do zapłaty nie skutkuje bezskutecznością przelewu. W odniesieniu do pomocnictw i odpisu KRS strona powodowa wykazała swoją legitymację. Wskazać wypada także, że w istocie umowa przelewu może być zawarta nawet w formie ustnej , wszak żadna forma dla takiej czynności procesowej nie została zastrzeżona i w istocie ma ona znaczenie dla stosunku prawnego łączącego strony umowy przelewu, a nie pozwanej. Jeśli chodzi o kwestie braku wiarygodności przedłożonych dokumentów, to uszło uwadze pozwanej, że obecnie zaawansowane technologie pozwalają składać wydruki czynności dokonywanych za ich pośrednictwem i nie muszą to być dokumenty z podpisami obu stron, co wynika z przepisów ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta, w której przepisie art. 1 określono zasady i tryb zawierania z konsumentem umowy na odległość i poza lokalem przedsiębiorstwa.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art.100 k.p.c. stosunkowo je rozdzielając. Strona powodowa wygrała proces w 71 %, a pozwana w 29 %. Koszty strony powodowej wyniosły 1 100 zł (opłata od pozwu 200 zł i 900 zł koszty zastępstwa procesowego), a zatem należne jej koszty od pozwanej to 781 zł (1100 x 71 %). Pozwana poniosła koszty w kwocie 900 zł kosztów zastępstwa procesowego i 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Zatem jej koszty to 265,93 zł (917 x 29 %).

03.07.2024 r.