Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kłodzku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2014 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Tadeusz Dereń

Protokolant Dominika Deron

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 marca 2014 roku w Kłodzku

sprawy z powództwa J. Ż.

przeciwko (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W.

o zapłatę kwoty 12 000 zł

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda J. Ż. kwotę 8 000 złotych (osiem tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami od kwoty 6 000 złotych od dnia 11 kwietnia 2011 r. do dnia zapłaty i od kwoty 2 000 złotych od dnia 2 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty;

II.  dalej idące powództwo oddala;

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 1 692,78 zł tytułem zwrotu części kosztów procesu;

IV.  nakazuje stronie pozwanej (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kłodzku kwotę 651,20 zł tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa na wynagrodzenie biegłych sądowych.

Sygn. akt IC 628/12

UZASADNIENIE

Powód B. Ż. wniósł pozew o zasądzenie od strony pozwanej (...)z siedzibą w W. kwotę 12000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną szkodę na skutek wypadku z dnia 9.08.2010 r. wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 6000 zł od dnia 11.04.2014 r. i od kwoty 6000 zł od dnia 2.04.2011 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego w kwocie 4800 zł.

W uzasadnieniu pozwu podał, że w dniu 9 sierpnia 2010 r. na skrzyżowaniu ulic (...) z L. w K. doszło do wypadku, w wyniku którego został poszkodowany powód – kierowca samochodu osobowego F. (...) nr rej. (...). Sprawcą tej kolizji był P. C., kierujący pojazdem F. (...) nr rej. (...), który nie zachował bezpiecznej odległości od pojazdu powoda by wyhamować i uderzył w tył pojazdu, gdy powód zatrzymał się przed przejściem dla pieszych na czerwonym świetle.

Na miejscu zdarzenia sporządzono pisemne oświadczenie o wypadku drogowym, w którym P. C.przyznał, że ponosi wyłączną odpowiedzialność za kolizję, że ubezpieczony jest od odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej.

Bezpośrednio po wypadku pierwszej pomocy udzielono powodowi w Szpitalu (...) w K.. Na skutek wypadku powód doznał poważnego urazu części szyjnej kręgosłupa oraz głowy z krótkotrwałą utratą przytomności. Skierowano powoda na badania Rtg czaszki oraz kręgosłupa szyjnego, zalecono odpoczynek i noszenie kołnierza szyjnego typu S..

Szkoda została zgłoszona stronie pozwanej w dniu 13.08.2010 r.

W toku postępowania likwidacyjnego strona pozwana odmówiła przyjęcia odpowiedzialności z tytułu OC twierdząc, że sprawca w dniu wypadku nie posiadał ubezpieczenia OC w pozwanym towarzystwie a nadto, iż brak kontaktu z P. C. i tym samym niemożnością uzyskania potwierdzenia okoliczności wypadku. Mimo późniejszego wyjaśnienia, iż pojazd sprawcy wypadku posiadał ubezpieczenie OC w pozwanym towarzystwie, strona pozwana nie przyjęła odpowiedzialności z tytułu OC i nie przyznała na rzecz powoda zadośćuczynienia, pomimo dwukrotnego wezwania.

Mając na uwadze negatywne skutki wypadku dla stanu zdrowia powoda, żądanie kwoty 12000 zł – tytułem zadośćuczynienia jest w pełni zasadne, uwzględniając m.in. stwierdzony u powoda co najmniej 3% stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Uzasadniając zwrot kosztów leczenia w wysokości 100 zł powód wskazał, że koszty te wynikają z konsultacji medycznej.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, kwestionując fakt zaistnienia wypadku drogowego w dniu 9 sierpnia 2010 r. w K. oraz fakt uczestnictwa w nim P. C. jako kierowcy pojazdu marki F. (...) nr rej. (...) a nadto, że P. C. jest sprawcą przedmiotowego wypadku. Podniosła, że P. C.nie napisał i nie podpisał załączonego do pozwu oświadczenia z dnia 9.08.2010 r., nie potwierdził w toku postępowania likwidacyjnego faktu sporządzenia lub podpisania takiego oświadczenia ani faktu uczestnictwa w wypadku drogowym w dniu 9.08.2010 r.

Pozwana nie kwestionowała, że w dniu 9.08.2010 r. obejmowała pojazd marki F. (...) nr rej. (...) ochroną ubezpieczeniową w zakresie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. Podniosła także, że na miejsce zdarzenia nie była wzywana policja i pogotowie ratunkowe i do pozwanej nie zostały zgłoszone żadne roszczenia dotyczące szkód na mieniu, związane z uszkodzeniem samochodu.

Odnosząc się do wysokości roszczenia pozwana zarzuciła, że jest ono wygórowane bowiem uszkodzenia ciała, o których mowa w uzasadnieniu pozwu, w żadnym razie nie były obrażeniami na tyle poważnymi, aby skutkować znamiennym cierpieniem psychicznym oraz fizycznym czy też długotrwałymi utrudnieniami w życiu codziennym czy zawodowym.

W związku z wypadkiem powód nie był hospitalizowany i nie miał wykonywanych żadnych zabiegów chirurgicznych, nosił jedynie kołnierz ortopedyczny. Pozwana zakwestionowała poniesione przez powoda koszty leczenia w kwocie 100 zł. Odnosząc się do żądania odsetek pozwana zakwestionowała ich naliczanie do dnia wyrokowania, gdyż przyznanie odsetek uzasadnione jest dopiero od chwili wyrokowania.

Na rozprawie w dniu 16 lipca 2012 r. (k. 61 akt) pełnomocnik powoda sprecyzował żądanie pozwu w ten sposób, że wniósł o zapłatę kwoty 12000 zł tytułem zadośćuczynienia za szkodę powstałą w wyniku wypadku z dnia 9.08.2010 r., z ustawowymi odsetkami od kwoty 6000 zł od dnia 11 kwietnia 2011 r. i od kwoty 6000 zł od dnia 2 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty.

W wyniku postępowania dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 sierpnia 2010 r. na skrzyżowaniu ulic (...) w K. powód J. Ż. uczestniczył w kolizji drogowej jako kierujący samochodem osobowym marki F. (...) nr rej. (...). Sprawcą kolizji był P. C. kierujący samochodem marki F. (...) nr rej. (...), który nie zachował bezpiecznej odległości od pojazdu powoda i gdy ten zatrzymał się na czerwonym świetle, uderzył w tył pojazdu powoda. Pasażerami samochodu marki F. (...) był M. M., siedzący po prawej stronie kierowcy oraz L. P., jadący na tylnym siedzeniu auta. Uderzenie w tył pojazdu powoda było bardzo silne i w wyniku tego uderzenia samochód został przesunięty kilka metrów do przodu. W chwili kolizji powód miał zapięte pasy bezpieczeństwa.

W dniu zdarzenia, sprawcę zdarzenia komunikacyjnego i stronę pozwaną, łączyła umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego. Na miejsce zdarzenia nie była wzywana policja i pogotowie ratunkowe.

Na miejscu wypadku sprawca P. C. dobrowolnie i własnoręcznie sporządził oświadczenie o przebiegu zdarzenia, przyjmując wyłączną odpowiedzialność za kolizje drogową, podpisując oświadczenie wraz z powodem i pozostałymi poszkodowanymi tj. L. P. i M. M..

/dowód: -przesłuchanie powoda, k. 129,

-zeznania świadków L. P.

k. 110 i M. M., k. 111,

-kopia oświadczenia P. C. z 9.08.2010 r., k. 21/

Bezpośrednio po wypadku pierwszej pomocy udzielono powodowi w Szpitalu (...) w K., gdzie wykonano Rtg czaszki i kręgosłupa szyjnego, zalecając noszenie kołnierza ortopedycznego. Powód nie był hospitalizowany.

Następnego dnia po wypadku powód zaczął odczuwać bóle głowy i kręgosłupa szyjnego, był konsultowany przez neurologa i chirurga, prywatnie zlecił masaże kręgosłupa szyjnego. Kołnierz ortopedyczny powód nosił minimum trzy tygodnie. Do chwili obecnej powód odczuwa bóle głowy i kręgosłupa szyjnego, zwłaszcza przy zmianie pogody, są to bóle ciągłe i zażywa wtedy leki przeciwbólowe.

Przed wypadkiem z dnia 9.08.2010 r. powód nie miał bóli głowy ani kręgosłupa szyjnego. Wypadek ograniczył aktywność fizyczną powoda – z uwagi na uraz kręgosłupa szyjnego nie może podnosić ciężarów i chodzić na zajęcia w siłowni. Po zdarzeniu z dnia 9.08.2010 r. powód nie wymagał pomocy osób trzecich, nie doznał urazu psychicznego i nie korzystał z pomocy psychologa lub psychiatry, nie bał się jeździć samochodem ani też nie odczuwał strachu przed jazdą samochodem i poruszaniu się po drogach.

Obecnie powód zażywa leki przeciwbólowe i stosuje maści przeciwbólowe.

/dowód: -przesłuchanie powoda, k. 129,

-zeznania świadków M. Ż., k. 73,

L. P., k. 110, M. M., k,111,

-odpis karty informacyjnej z 9.08.2010 r.,

-dokumentacja medyczna powoda, k. 14-18, k. 190-192,

-akta szkodowe strony pozwanej/

Pismem z dnia 13.08.2010 r. powód zgłosił szkodę stronie pozwanej. Pismem z dnia 23.02.2011 r. wezwał stronę pozwaną do wypłaty kwoty 6000 zł tytułem zadośćuczynienia. Następnie pismem z dnia 24.02.2012 r. wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 12000 zł tytułem zadośćuczynienia za poniesioną krzywdę.

Strona pozwana odmówiła wypłaty powodowi świadczenia w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy zdarzenia.

/dowód: -akta szkodowe strony pozwanej,

-zgłoszenie szkody, k.19,

-pismo powoda z 23.02.2011 r., k. 23,

-pismo powoda z 24.02.2012 r., k. 29/

W wyniku zdarzenia komunikacyjnego z dnia 9.08.2010 r. powód doznał urazu głowy (bez utraty przytomności) z zespołem- nerwicowym pourazowym (pobolewania i zawroty głowy, nerwowość, bezsenność), urazu odcinka szyjnego kręgosłupa – z zespołem bólowym szyjnym pourazowym typu cervicalgii, z ograniczeniem ruchomości i rwą barkowo – ramienną prawostronną.

Uszczerbek na zdrowiu powoda w związku z wypadkiem z 9.08.2010 r. wynosi 3%. Wypadek ten skutkuje do chwili obecnej pobolewaniami i zawrotami głowy, bólami kręgosłupa szyjnego z ograniczeniem ruchomości biernej i czynnej, parastezjami kończyn górnych zwłaszcza przy zmianach pogodowych i wysiłku fizycznym i w przyszłości będzie wskazana kontynuacja leczenia usprawniającego. Z powodu przebytego urazu mogą w przyszłości pojawić się dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego połączone ze wzmożonym napięciem mięśni karku ograniczające jego ruchomość.

/dowód: -opinia biegłych sądowych H. A. i M. J., k. 187/

Sąd zważył, co następuje:

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego, a zwłaszcza z zeznań świadka L. P., M. M., którym Sąd dał wiarę, zaś strona pozwana w żaden sposób nie wykazała, by ich zeznania były tendencyjne lub nieprawdziwe, w sposób jednoznaczny wynika, że w dniu 9 sierpnia 2010 r. na skrzyżowaniu ulic (...) w K. doszło do kolizji drogowej, w której poszkodowanym został m.in. powód, kierujący samochodem F. (...) nr rej. (...), zaś sprawcą kolizji był P. C.kierujący samochodem F. (...) nr rej. (...), który nie zachował bezpiecznej odległości od pojazdu powoda i gdy ten zatrzymał się na czerwonym świetle uderzył w tył pojazdu.

Okoliczności przedmiotowego zdarzenia i jej przebieg, wynikają nie tylko z zeznań w/w świadków ale również w całej rozciągłości potwierdził to powód jak również sporządzone przez sprawcę zdarzeniaP. C. oświadczenie, w którym przyjął wyłączną odpowiedzialność za kolizję drogową. Zatem twierdzenia strony pozwanej kwestionujące fakt zaistnienia w/w zdarzenia i fakt uczestnictwa w nim P. C. są bezzasadne zaś pozwany twierdząc, iż P. C. nie napisał i nie podpisał dołączonego do pozwu oświadczenia, winien – zgodnie – z art. 253 k.p.c. – okoliczności te udowodnić, czego jednak nie uczynił, zaś świadkowie zdarzenia i w nim uczestniczący jednoznaczne potwierdzili okoliczności sporządzenia oświadczenia przez P. C. a to, że również wystąpili z żądaniem odszkodowawczym, w żaden sposób nie może eliminować waloru wiarygodności ich zeznań. Okoliczności i przebieg zdarzenia zostały również wykazane w sprawie tut. Sądu sygn. (...)z powództwa M. M. przeciwko stronie pozwanej, o zapłatę.

Sąd pominął dowód z zeznań świadka P. C., ponieważ jego przesłuchanie w drodze pomocy sądowej przez Sąd Rejonowy w Świdnicy okazało się niemożliwe z uwagi, iż świadek nie przebywał pod wskazanym przez pozwanego adresem, zaś strona pozwana nie oznaczyła innego adresu pobytu świadka, skutkującego prawidłowym doręczeniem wezwania na rozprawę.

Bezspornym jest w sprawie, iż w dniu zdarzenia tj. 9.08.2010 r. kierujący samochodem F. (...) nr rej. (...) ubezpieczony był w towarzystwie pozwanego od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za skutki wypadków.

W tych okolicznościach, strona pozwana - jako ubezpieczyciel w zakresie OC - na podstawie przepisu art. 822 k.c. ponosi odpowiedzialność za szkody wyrządzone osobom trzecim przez sprawcę.

Zgodnie z przepisem art. 445 § 1 k.c. Sąd może, w wypadkach wskazanych w art. 444 k.c., przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę – tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Ze względu na niewymierność krzywdy określenie w konkretnym przypadku odpowiedniej sumy pozostawione zostało Sądowi, zaś Sąd korzysta z daleko idącej swobody, z uwzględnieniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, mających wpływ na rozmiar doznanej krzywdy. Pojęcie krzywdy mieści w sobie wszelkie ujemne następstwa uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia zarówno w postaci doznanych cierpień fizycznych jak i psychicznych (vide: wyrok SN z 12.07.2000 r. II CKN 1119/98).

Przepisy Kodeksu cywilnego nie zawierają żadnych kryteriów, jakie należy uwzględnić przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego, zaś zadośćuczynienie przewidziane w art. 445 § 1 k.c. ma charakter kompensacyjny. Wysokość zadośćuczynienia musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość, nie może jednak spełniać funkcji źródła dochodu poszkodowanego a jedynie wynagrodzić mu doznany ból i cierpienie.

Kwotowe oznaczenie należnego zadośćuczynienia, według poglądów zarówno w orzecznictwie jak i w literaturze, powinno być utrzymane w rozsądnych granicach, z uwzględnieniem doznanej krzywdy jak i aktualnych stosunków majątkowych oraz poziomu życia społeczeństwa.

Z dokumentacji medycznej powoda oraz opinii biegłych – neurochirurga oraz z zakresu ortopedii i traumatologii – wynika jednoznacznie, że powód w wyniku zdarzenia z dnia 9.08.2010 r. doznał urazu głowy (bez utraty przytomności) z zespołem nerwicowym pourazowym (pobolewania, zawroty głowy, bezsenność) i urazu odcinka szyjnego kręgosłupa z zespołem bólowym szyjnym pourazowym typu cervicalgii, z ograniczeniem ruchomości i rwą barkowo – ramienną prawostronną, co skutkowało uszczerbkiem na zdrowiu w wysokości 3%.

Nadto z powyższej opinii wynika, że wypadek ten skutkuje do chwili obecnej pobolewaniami i zawrotami głowy, bólami kręgosłupa szyjnego z ograniczeniem ruchomości biernej i czynnej, które nasilają się zwłaszcza przy zmianach pogodowych oraz przy wysiłku fizycznym, zmuszając do przyjmowania leków przeciwbólowych oraz utrudniając czynności życia codziennego jak i pracę zawodową.

W przyszłości zaś będzie wskazana kontynuacja leczenia usprawniającego i z powodu przebytego urazu mogą pojawić się w przyszłości dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego połączone z wzmożonym napięciem mięśni karku, ograniczające jego ruchomość.

Potwierdził to w całości, słuchany w charakterze strony powód oraz świadkowie M. Ż., L. P. i M. M..

Wbrew twierdzeniom pełnomocnika powoda, powód – potwierdził to w swoich zeznaniach – po zdarzeniu z dnia 9.08.2010 r. nie wymagał pomocy osób trzecich, nie doznał urazu psychicznego, nie korzystał z pomocy psychologa lub psychiatry, jak również nie bał się jeździć samochodem (jako kierowca) i nie odczuwał strachu przed jazdą i poruszaniem się autem po drogach.

Zatem mając na uwadze wszystkie podniesione wyżej okoliczności, w tym również rozmiar doznanych przez powoda cierpień fizycznych i psychicznych, konieczność ograniczenia aktywności życiowej m.in. z uwagi na uraz kręgosłupa szyjnego, młody wiek powoda, długi proces leczenia, aktualne dolegliwości odczuwalne przez powoda w związku z wypadkiem oraz uszczerbek na zdrowiu w wysokości 3%, Sąd uznał za odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego należnego powodowi kwotę 8000 zł w nawiązaniu również, co wskazano wyżej, zarówno do zasobności społeczeństwa i przeciętnego poziomu życia, mając na uwadze także wysokość sum zasądzonych w podobnych przypadkach w tut. Sądzie i powyższą kwotę zasądził (pkt I wyroku).

Sąd uwzględnił odsetki ustawowe od kwoty 6000 zł od dnia 11.04.2011 r. do dnia zapłaty – zgodnie żądaniem pozwu – gdyż pismem z dnia 23.02.2011 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 6000 zł zaś przyjmując termin na doręczenie pisma pozwanemu i termin 30 dni, wynikający z przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22.05.2013 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) (Dz.U. 2003.124.1152 ze zm.) w zw. z art. 817 k.c., uwzględnienie odsetek od w/w daty jest w pełni zasadne a brak okoliczności wskazanych w przepisie art. 14 ut.2 w/w ustawy. Natomiast odsetki od pozostałej kwoty 2000 zł Sąd uwzględnił od dnia 2 kwietnia 2012 r., gdyż na rozprawie w dniu 16 lipca 2012 r. (k.61 akt) powód sprecyzował ich termin a nadto, pismem z dnia 24.02.2012 r. (wpłynęło do pozwanego w dniu 29.02.2012 r. ), powód wezwał stronę pozwaną do zapłaty zadośćuczynienia w kwocie 12000 zł, zaś uwzględniając termin 30-dniowy z przepisu art. 14 ust. 1 w/w ustawy na wypłatę – żądanie odsetek w tym zakresie jest również zasadne.

Wbrew stanowisku pozwanego, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego w razie wyrządzenia szkody odsetki należą się poszkodowanemu już od chwili zgłoszenia przezeń roszczenia o zapłatę zadośćuczynienia, przy uwzględnieniu terminu z art. 14 ust. 1 ustawy ( 817 k.c.) na podstawie przepisu art. 455 k.c. w zw. z art. 481 k.c. zaś zasądzenie odsetek od daty wyrokowania w przedmiotowej sprawie prowadziłoby w istocie do ich umorzenia za okres sprzed daty wyroku i stanowiłoby nieuzasadnione uprzywilejowanie strony pozwanej, skłaniając również towarzystwo ubezpieczeniowe do jak najdłuższego zwlekania z opóźnionym świadczeniem pieniężnym, w oczekiwaniu na orzeczenie Sądu.

Dalej idące powództwo Sąd oddalił (pkt II wyroku).

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. stosunkowo rozdzielając koszty przy przyjęciu, że powód wygrał w 0,67 %

(8000 zł :12000 zł) zaś strona pozwana w 0,33 % a zatem należne powodowi koszty to 3717 zł (600 zł opłata sądowa, 17 zł opłata skarbowa od pełnomocnictwa, 2400 zł kosztów zastępstwa adwokackiego i 700 zł kosztów opinii biegłego) zaś pozwanemu to 2417 zł (2400 zł koszty zastępstwa i 17 zł opłata skarbowa od pełnomocnictwa) i przy uwzględnieniu, w jakim stosunku strony wygrały, należne koszty wynoszą 2490,39 zł (3717 zł x 0,67 %) powód i 797,61 zł (2417 zł x 0,33 %) pozwany i w związku z tym należało zasądzić od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 1692,78 zł tytułem zwrotu części kosztów procesu (2490,39 zł – 787,61 zł).

Sąd nie uwzględnił żądanych przez pełnomocnika powoda kosztów zastępstwa w kwocie 4800 zł (uwzględniając tylko 2400 zł) uznając, że w niniejszym postępowaniu brak było podstaw do zasądzenia opłaty za czynności adwokackie w zwiększonej stawce, gdyż przedmiotowa sprawa nie należała do zawiłych, nie uzasadniał tego również jakiś szczególny nakład pracy profesjonalnego pełnomocnika a wskazać należy, że możliwość podwyższenia stawki może nastąpić tylko w pewnych nadzwyczajnych i szczególnych okolicznościach, których nie uzasadniała ani aktywność pełnomocnika ani też stopień skomplikowania sprawy.

Ponadto Sąd nakazał stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kłodzku kwoty 651,20 zł – tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa na wynagrodzenie biegłych sądowych (k.202 akt) na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28.07.2005 r. (tekst jednolity: Dz.U. nr 90 poz.594).

W tym stanie rzeczy, mając na uwadze całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego, należało orzec jak w sentencji.