Portal Orzeczeń Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kłodzku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 stycznia 2015 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Izabela Kosińska - Szota

Protokolant: Natalia Stokłosa

po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2015 roku w Kłodzku

na rozprawie

sprawy z powództwa M. P.

przeciwko (...)SA z siedzibą w S.

o zapłatę 24 790 złotych

I.  zasądza od strony pozwanej (...) SA z siedzibą w S. na rzecz powódki M. P. kwotę 18 790 (osiemnaście tysięcy siedemset dziewięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami:

- od kwoty 8 100 (osiem tysięcy sto) złotych od dnia 20 maja 2013 roku,

- od kwoty 5 340 (pięć tysięcy trzysta czterdzieści) złotych od dnia 28 sierpnia 2013 roku,

- od kwoty 5 000 (pięć tysięcy) złotych od dnia 27 października 2014 roku

i od kwoty 350 (trzysta pięćdziesiąt) złotych od dnia 4 kwietnia 2014 roku;

II.  oddala dalej idące powództwo;

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 2 459 (dwa tysiące czterysta pięćdziesiąt dziewięć) złotych tytułem kosztów procesu;

IV.  nakazuje uiścić stronie pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kłodzku kwotę 840,68 złotych (osiemset czterdzieści złotych i 68/100) tytułem kosztów sądowych;

V.  nakazuje ściągnąć z zasądzonego w pkt I roszczenia na Skarbu Państwa –Sądu Rejonowego w Kłodzku kwotę 265,48 złotych (dwieście sześćdziesiąt pięć złotych i 48/100) tytułem kosztów sądowych.

Sygn. akt I C 541/14

UZASADNIENIE

Powódka M. P. wniosła o zasądzenie od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w S. kwoty 8 000 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 6 500 zł od dnia 20 maja 2013 r. i od kwoty 1 500 zł od dnia 24 sierpnia 2013 r. do dnia zapłaty i kwoty 790 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia z odsetkami od kwoty 100 zł od dnia 20 maja 2013 r. i od kwoty 340 zł od dnia 24 sierpnia 2013 r. i od kwoty 350 zł od dnia doręczenia pozwu stronie pozwanej oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 2 400 zł i kosztów stawiennictwa pełnomocnika powódki na rozprawach.

W uzasadnieniu podała, że w dniu 16 lutego 2013 r. w K. doszło do kolizji drogowej, wskutek której została poszkodowana. Podała, że następnego dnia po zdarzeniu, wobec nasilających się dolegliwości bólowych udała się na (...) w P., gdzie stwierdzono skręcenie i naderwanie odcinka szyjnego kręgosłupa. Wskazała, że do chwili obecnej utrzymują się u niej dolegliwości bólowe głowy, napięcie mięśni po lewej stronie, osłabienie swobody ruchów i odruchów lewej ręki, a nadto drętwienie rąk. Odczuwa też lęk przed jazdą samochodem. Podkreśliła, że przed wypadkiem prowadziła aktywny tryb życia, poza stała pracą była tzw. tajnym klientem i z tego tytułu czerpała dodatkowy dochód. Wskazała, że krzywdzący jest dla niej fakt obniżenia jej zdolności zarówno fizycznej jak i psychicznej do podejmowania działań wymagających energii, przemieszczania się i dużej żywotności nieograniczonej dolegliwościami bólowymi. Podała, że zgłosiła szkodę stronie pozwanej, która wypłaciła jej łącznie kwotę 3 500 zł tytułem zadośćuczynienia, 110,48 zł tytułem zwrotu kosztów leków i 153,60 zł tytułem utraconego dochodu.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Wskazała, że uznaje roszczenie powódki za nieuzasadnione i nieudowodnione w zakresie jego wysokości i skutków jakich doznała w wyniku kolizji. Podała, że ze zgromadzonej dokumentacji medycznej wynika, iż uraz jaki odniosła powódka w wyniku kolizji nie był groźny, a leczenie nie było długotrwałe ani intensywne. Podkreśliła, że żaden z załączonych dokumentów medycznych nie zawiera stwierdzenia, że powódka doznała poważnych uszkodzeń ciała, a także, że nie rokuje ona powrotu do zdrowia sprzed wypadku. Podniosła również, że powódka nie dostarczyła zaświadczenia z publicznego zakładu opieki zdrowotnej potwierdzającego brak możliwości refundacji tych kosztów w ramach NFZ oraz potwierdzenia, że zbyt długi czas oczekiwania na wizytę mógł negatywnie wpłynąć na stan jej zdrowia.

W piśmie z dnia 15 stycznia 2015 r. powódka rozszerzyła żądanie pozwu i wniosła o zasądzenie od strony pozwanej kwoty 24 000 zł tytułem zadośćuczynienia z odsetkami od kwoty 8 000 zł od dnia 20 maja 2013 r., od kwoty 5 000 zł od dnia 28 sierpnia 2013 r., od kwoty 9 000 zł od dnia 27 października 2014 r., od kwoty 2 000 zł od daty doręczenia powyższego pisma stronie pozwanej do dnia zapłaty. W uzasadnieniu podała, że jest osobą młodą, została dotknięta dolegliwościami, które istotnie i trwale ograniczyły jej sprawne funkcjonowanie, a leczenie nie doprowadziło do całkowitego wyleczenia, ponadto utrzymują się ograniczenia bólowe ruchomości biernej i czynnej kręgosłupa.

Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w rozszerzonym zakresie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 lutego 2013 r. w K. kierująca pojazdem marki F. (...), nr rej. (...) doprowadziła do zdarzenia z pojazdem marki V. (...) rej. (...), wskutek czego poszkodowana została powódka M. P..

Dowód:

- oświadczenie z 16.02.2013 r. - k. 6

- karta wypadku w drodze do pracy – k. 8 - 9

Pojazd sprawcy wypadku w chwili zdarzenia, ubezpieczony był w zakresie odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w S..

Okoliczności bezsporne

Bezpośrednio po zdarzeniu powódka nie była hospitalizowana. Na drugi dzień po powyższym zdarzeniu powódka odczuwała silne bóle głowy i karku, a wobec nasilających się dolegliwości bólowych udała się na Szpitalny Oddział Ratunkowy (...)w P.. Po przeprowadzonych badaniach, w tym rtg, u powódki stwierdzono skręcenie i naderwanie odcinka szyjnego kręgosłupa. Powódce zalecono środki przeciwbólowe. W dniu 5 marca 2013 r. powódka z uwagi na dolegliwości bólowe odcinka szyjnego, głowy, drętwienie lewej kończyny górnej była badana przez chirurga, który stwierdził zwichniecie, skręcenie i naderwanie stawów i więzadeł na poziomie szyi. Powódce zalecono utrzymanie kołnierza Schanza, środki przeciwbólowe oraz rehabilitację. W związku z bólami kończyny górnej lewej promieniującymi od odcinka szyjnego w dniu 28 marca 2013 r. powódka ponownie była badana przez chirurga, który zalecił jej dalsze utrzymanie kołnierza Sachanza przez 2 – 3 godziny dziennie, a nadto konsultację ortopedyczną. W dniu 22 kwietnia 2013 r. powódka była badana przez neurologa, który w badaniu stwierdził wzmożone napięcie mięśni karku i ograniczenie ruchomości kręgosłupa. W dniu 20 czerwca 2013 r. z uwagi na uraz kręgosłupa szyjnego powódka była badana przez lekarza rodzinnego, który zalecił powódce konsultację u specjalisty – neurologa, a nadto wykonanie ambulatoryjnie iniekcji (milgamma, olfen). Z uwagi na utrzymujące się dolegliwości bólowe karku, bóle odcinka L - S kręgosłupa i drętwienie rąk powódka w dniu 25 lipca 2013 r. była konsultowana przez neurologa, który stwierdził stan po skręceniu i naderwaniu odcinka szyjnego kręgosłupa, zalecił rehabilitację, m.in. masaż obręczy barkowej, jak również badanie MR kręgosłupa szyjnego.

Dowód:

- karta informacyjna z 17.02.2013 r. - k. 7

- kserokopie zdjęć rtg – k. 14 - 15

- historia zdrowia i choroby – k. 18 - 20

- skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne z 05.03.2013 r. - k. 21

- historia zdrowia i choroby z 28.03.2013 r. - k. 22

- recepty – k. 23, 28

- konsultacja neurologiczna z 22.04.2013 r. - k. 24

- konsultacja lekarska z 20.06.2013 r. - k. 25 - 26

Wykonane u powódki w dniu 17 października 2014 r. badanie MR kręgosłupa szyjnego wykazało nieznaczne spłycenie fizjologicznej lordozy szyjnej. Na poziomach C4/C5 i C5/C6 widoczne są dyskretne, pośrodkowe wypukliny krążków międzykręgowych bez ucisku struktur nerwowych, a na wysokości C6/C7 stwierdzono dwuboczną przepuklinę krążka, uciskającą worek oponowy oraz drobne osteofity tylno – bocznych krawędzi trzonów C4 – C6 i zmiany zwyrodnieniowe w stawach międzykręgowych. Z uwagi na dolegliwości bólowe związane z urazem skrętnym kręgosłupa szyjnego, w tym bólami karku, drętwienie kończyn górnych, ograniczenie odwodzenia i unoszenia oraz ból tyłogłowia powódka została skierowana na leczenie uzdrowiskowe.

Powódka w dalszym ciągu kontynuowała leczenie specjalistyczne i w dniu 17 grudnia 2014 r. ponownie była badana przez chirurga, który z uwagi na bóle grzbietu zalecił jej środki przeciwbólowe i zabiegi rehabilitacyjne, w tym krioterapię na ramię lewe oraz laser, prądy, ćwiczenia na okolice stawu krzyżowo – biodrowego prawego. Koszt poniesionych przez powódkę prywatnych zabiegów fizjoterapeutycznych wyniósł 600 zł.

Dowód:

- zlecenie iniekcji z 20.06.2013 r. - k. 27

- skierowanie do poradni specjalistycznej – k. 28 – 29

- konsultacja neurologiczna z 25.07.2013 r. - k. 30

- wynik badania MR kręgosłupa szyjnego z 17.10.2014 r. - k. 122

- skierowanie na leczenie uzdrowiskowe – k. 134

- konsultacja chirurgiczna z 17.12.2014 r. - k. 136 - 137

Powódka korzystała ze zwolnienia lekarskiego w okresie od 18 lutego 2013 r. do 15 marca 2013 r., a następnie w okresie od 20 czerwca 2013 r. do 26 czerwca 2013 r.

Dowód:

- zaświadczenia lekarskie – k. 10 - 13

U powódki wypadek z dnia 16 lutego 2013 r. skutkuje do chwili obecnej bólami i zawrotami głowy, bólami kręgosłupa szyjnego z ograniczeniem ruchomości czynnej i biernej, parastezjami kończyn górnych, szczególnie lewej. Dolegliwości te nasilają się przy zmianach pogodowych i przy niewielkim wysiłku fizycznym i zmuszają powódkę do przyjmowania leków przeciwbólowych oraz w sposób zasadniczy utrudniają czynności życia codziennego, jak i pracę zawodową. W przyszłości u powódki wskazana będzie kontynuacja leczenia usprawniającego. Z powodu przebytego urazu mogą pojawić się dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego połączone ze wzmożonym napięciem mięśni karku ograniczające jego ruchomość. Trwały uszczerbek na zdrowiu powódki w związku ze skręceniem kręgosłupa odcinka szyjnego z uszkodzeniem aparatu więzadłowo torebkowego wynosi 6 %.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii M. J. – k. 98 - 101

Doznany przez powódkę w dniu 16 lutego 2013 r. uraz skrętny w odcinku szyjnym z zespołem bólowym przykręgosłupowym i cechami podrażnienia korzeniowego po stronie lewej skutkuje pod względem neurologicznym długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu w wysokości 5 %. Zespół bólowy przykręgosłupowy utrzymujący się u powódki po powyższym wypadku wymagał poddania się leczeniu ortopedycznemu, neurologicznemu i fizjoterapii. U powódki stwierdzono także powikłanie neurologiczne doznanego urazu w postaci cech podrażnienia korzeni nerwów rdzeniowych szyjnych po stronie lewej (bóle i drętwienia lewej strony karku promieniujące do lewego braku i wzdłuż kończyny górnej aż do kciuka lewej ręki, wyższe napięcie mięśni przykręgosłupowych szyjnych po stronie lewej i tkliwość uciskową po tej stronie). Odczuwane przez powódkę dolegliwości o charakterze korzeniowym w lewej kończynie górnej mogą warunkować zmianę jej trybu życia na bardziej oszczędzający, z unikaniem dźwigania cięższych przedmiotów lewą ręką i unikaniem czynności wymagających unoszenia tej kończyny ku górze.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii M. D.– k. 94 - 97

Przed wypadkiem powódka nie miała problemów ze zdrowiem, nie chorowała. Prowadziła aktywny tryb życia, pracowała zawodowo. Powódka wykonuje pracę siedzącą, która powoduje u niej nasilenie dolegliwości bólowych kregosłupa. Powyższe dolegliwości nasilają się również przy większym wysiłku i wówczas powódka zmuszona jest zażywać środki przeciwbólowe. Wypadek dnia 16 lutego 2013 r. spowodował u powódki ograniczenia ruchomości, a w szczególności spowodował, że nie może ona unieść całkowicie do góry lewej ręki. Ponadto w dalszym ciągu odczuwa drętwienie rąk, co utrudnia jej wykonywanie czynności życia codziennego, m.in. uprawianie działki. Odczuwa również obawy i lęki przed jazdą samochodem. W wyniku powyższego zdarzenia powódka w dniu 13 marca 2013 r. oddała do demontażu pojazd, który uczestniczył w kolizji, tj. V. (...), nr rej. (...) 76, a który służył jej do pracy na podstawie umów zlecenia.

Dowód:

- zeznania powódki – k. 83 verte

- zaświadczenie o demontażu pojazdu z 13.-03.2013 r. - k. 16

- dowód wpłaty Kw (...) – k. 17

Powódka zgłosiła szkodę stronie pozwanej, która pismem z dnia 16 kwietnia 2013 r. poinformowała powódkę o przyznaniu jej kwoty 2 000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę i kwoty 88,73 zł tytułem zwrotu kosztów za zakup leków, a pismem z dnia 28 lutego 2014 r. o przyznaniu kwoty 153,60 zł tytułem odszkodowania za utracony dochód. Jednocześnie strona pozwana zaproponowała powódce ostateczne zakończenie postępowania likwidacyjnego, poprzez zawarcie ugody w łącznej kwocie 2 500 zł.Pismem z dnia 8 sierpnia 2013 r. powódka wezwała stronę pozwaną do zapłaty – w terminie 14 dni kwoty 13 440 tytułem zadośćuczynienia.

Dowód:

- pismo z 21.03.2013 r., 33

- pismo z 28.03.2013 r. – k . 34

- pismo z 02.05.2013 r. – k. 35

- pismo z 20.06.2013 r. – k. 36

- wezwanie z 08.03.2013 r. – k. 37

- pismo z 16.04.2013 r. – k. 38 – 39

- pismo z 10.06.2013 r. – k. 40

- pismo z 09.07.2013 r. – 41

- pismo z 23.08.2013 r. - 42

- pismo z 28.08.2013 r. – k. 43 – 44

- pismo z 28.02.2014 r. – k. 45

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w przeważającej części.

Bezsporna w sprawie była odpowiedzialność strony pozwanej za szkodę wyrządzoną powódce w związku ze zdarzeniem drogowym z dnia 16 lutego 2013 r.

Rozstrzygając niniejszą sprawę Sąd oparł się na dowodach z dokumentów w postaci dokumentacji lekarskiej, pism stron, opinii biegłych sądowych oraz zeznaniach powódki. Autentyczności, rzetelności i treści dowodów z dokumentów żadna ze stron nie kwestionowała, nie budziły one również zastrzeżeń ze strony Sądu, natomiast dowodowi z zeznań powódki Sąd przypisał walor wiarygodności, albowiem koresponduje on z pozostałymi wymienionymi wyżej dowodami z dokumentów, jak i opiniami biegłych. W takim zakresie, w jakim konieczne było zasięgnięcie wiadomości specjalnych (art. 278 § 1 k.p.c.). Sąd posiłkował się dowodami z opinii biegłych z zakresu ortopedii i traumatologii i neurologii. Biegli wydali je po szczegółowej analizie całego zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego, a zwłaszcza dokumentacji medycznej przedstawionej przez powódkę (w tym kart informacyjnych, historii chorób, wyników badań i konsultacji), a nadto w oparciu o osobiste, bezpośrednie badanie powódki oraz dostępną wiedzę medyczną, z uwzględnieniem posiadanej wiedzy fachowej i doświadczenia zawodowego. Ostatecznie wszystkie opinie biegłych w sposób wyczerpujący i prawidłowy wyjaśniły stawiane przed biegłymi kwestie. Ich wartość formalna i merytoryczna nie budziła zastrzeżeń Sądu, są one bowiem spójne, logiczne, wewnętrznie niesprzeczne i dlatego też Sąd w całości podzielił ich wnioski uznając je za pełni przekonywające i czyniąc na ich podstawie ustalenia faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Stwierdzić należy, że w istocie dowody z dokumentacji medycznej powódki nie były kwestionowane przez żadną ze stron, a spór dotyczył wysokości zadośćuczynienia należnego powódce za krzywdę doznaną w wyniku wypadku z dnia 16 lutego 2013 r.

Zgodnie z przepisem art.445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym – w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia - sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Przechodząc do rozważań nad zasadnością wysokości zgłoszonego przez powódkę żądania zadośćuczynienia zaznaczyć należy, że ustawodawca wskazał jedynie, iż suma pieniężna przyznana z tego tytułu ma być „odpowiednia”, nie sprecyzował jednak zasad ustalania jej wysokości. Nie powinno natomiast budzić wątpliwości, że o rozmiarze należnego zadośćuczynienia decyduje stopień doznanej krzywdy, zadośćuczynienie ma bowiem na celu naprawienie szkody niemajątkowej, wyrażającej się doznaną krzywdą w postaci cierpień fizycznych i psychicznych. Orzecznictwo traktujące o zadośćuczynieniu, w szczególności o wysokości zasądzanych z tego tytułu kwot, jest bardzo liczne. Wskazuje się, iż ocena jaka kwota stanowić będzie w konkretnym przypadku „odpowiednią sumę” w rozumieniu przepisu art. 445 § 1 k.c. powinna opierać się na całokształcie okoliczności sprawy. Przy ustalaniu rozmiaru doznanych cierpień powinny być uwzględniane zobiektywizowane kryteria oceny, odniesione do indywidualnych okoliczności danego wypadku. Oceniając rozmiar doznanej krzywdy trzeba wziąć pod uwagę w szczególności stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, rodzaj naruszonego dobra, nieodwracalność następstw wypadku (kalectwo, oszpecenie), dotychczasowy tryb życia poszkodowanego, rodzaj wykonywanej przez niego pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiową, wiek poszkodowanego oraz inne podobne czynniki ( vide m. in.: uchwała Pełnego Składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 1973 roku, sygn. akt III CZP 37/73, OSNCP 1974, nr 9, poz. 145; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2004 roku, sygn. akt I CK 131/03, OSNC 2005, nr 2, poz. 40; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 2007 roku, sygn. akt V CSK 245/07, OSN 2008, Nr D, poz. 95). Z drugiej zaś strony utrzymuje się także pogląd, że przyznana z tego tytułu suma pieniężna powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Generalnie biorąc – wysokość zasądzanych sum winna być umiarkowana, jednakże nie należy ich traktować na zasadzie ekwiwalentności, która charakteryzuje wynagrodzenie szkody majątkowej. Wskazuje się, że zadośćuczynienie ma mieć charakter kompensacyjny, nie może stanowić zapłaty symbolicznej i musi przedstawiać odczuwalną ekonomicznie wartość, jednakże nie może być nadmierne w stosunku do doznanej krzywdy.

Biorąc pod uwagę powyższe, nie ulega wątpliwości, że wysokość zadośćuczynienia nie może stanowić zapłaty sumy symbolicznej, czy też sumy określonej sztywnymi regułami. Na miarę krzywdy nie wpływa bowiem jedynie procentowo stwierdzony uszczerbek na zdrowiu poszkodowanego. Należy więc zwrócić uwagę, że chociaż stopień uszczerbku na zdrowiu był przez biegłych ustalany w oparciu o załącznik do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz. U. Nr 234, poz. 1974), to już wysokość samego zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę dochodzonego w postępowaniu cywilnym nie mogła być krępowana odgórnie ustalanymi wskaźnikami celem przeliczania uszczerbku na zdrowiu na kwoty. Podkreślić bowiem trzeba, że Sąd Najwyższy wielokrotnie zwracał także uwagę na to, że nie można akceptować stosowania taryfikatora i ustalania wysokości zadośćuczynienia według procentów trwałego uszczerbku na zdrowiu, że zdrowie ludzkie jest dobrem o szczególnie wysokiej wartości, w związku z czym zadośćuczynienie z tytułu uszczerbku na zdrowiu powinno być odpowiednio duże oraz że nietrafne jest posługiwanie się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia jedynie określonymi jednostkami przeliczeniowymi np. w postaci najniższego czy średniego wynagrodzenia pracowniczego ( tak m. im. w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 2007 roku, sygn. akt VCSK245/07, OSN 2008, Nr D, poz. 95, str. 1).

W ocenie Sądu, odpowiednie zadośćuczynienie, które zrekompensuje zakres krzywdy powódki M. P. stanowić będzie kwota 20 000 zł. Mając na względzie dotychczas wypłacone przez pozwanego ubezpieczyciela zadośćuczynienie w łącznej kwocie 2 000 zł, Sąd zasądził dalsze zadośćuczynienie w kwocie 18 000 zł.

W ocenie Sądu, nie można podzielić poglądu strony pozwanej podnoszącej, że dotychczas wypłacone zadośćuczynienie jest adekwatne do stanu zdrowia powódki a przyznając i wypłacając zadośćuczynienie uwzględniła wszystkie doznane przez powódkę obrażenia powypadkowe oraz ich skutki. Zauważyć należy, że pozwany ubezpieczyciel w oderwaniu od okoliczności niniejszej sprawy wypłacił powódce zadośćuczynienie, choć wydawać by się mogło, że nie najniższe, to jednak nie biorąc pod uwagę wszystkich kryteriów, które należy mieć na względzie w sprawach o zadośćuczynienia. Przede wszystkim strona pozwana winna mieć na względzie, że zdrowie ludzkie jest dobrem o najwyższej wartości.

Określając wysokość zadośćuczynienia należnego powódce Sąd uwzględnił rozmiar cierpień fizycznych powódki, w tym okres i przebieg leczenia oraz rekonwalescencji oraz cierpienia psychiczne powódki. Wynikają one w sposób jednoznaczny z dokumentacji medycznej i opinii biegłych, a także zeznań powódki. Zwrócić należy uwagę, że powódka w wyniku wypadku z dnia 16 lutego 2013 r. doznała skręcenia kręgosłupa odcinka szyjnego z uszkodzeniem aparatu więzadłowo torebkowego i zespołem bólowym przykręgosłupowym i cechami podrażnienia korzeniowego po stronie lewej. Powódka z uwagi na dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego, jak również parastezje kończyn górnych, szczególnie lewej odbyła prywatnie zabiegi rehabilitacyjne, jak również wykonano u niej 20 zabiegów iniekcji domięśniowej z uwagi na powyższe dolegliwości.

Okoliczności te wpływają również na zakres krzywdy i należało mieć je na względzie określając wysokość zadośćuczynienia. Ponadto, o zakresie krzywdy decydują też badania, którym powódka była poddawana – jak choćby znieczulenia, badania TK, iniekcje, podjęta rehabilitacja, zażywanie leków, w szczególności przeciwbólowych, co świadczy o krzywdzie i zasądzone zadośćuczynienie ze względu na tak znaczące skutki wypadku nie mogło być niskie.

Zwrócić również należy uwagę na wskazany przez biegłych uszczerbek na zdrowiu powódki ze względu na doznane urazy i ich następstwa, który jest jednym z czynników istotnych, wpływających na wysokość zadośćuczynienia, a który to czynnik Sąd również wziął pod rozwagę określając wysokość należnego powódce świadczenia. Stopień uszczerbku na zdrowiu powódki, który służy jako pomocniczy środek ustalania rozmiaru odpowiedniego zadośćuczynienia, niewątpliwie nie może być sumowany celem przeliczania na zadośćuczynienie, ale jednocześnie wskazuje na zakres doznanych obrażeń i ich następstw.

O zakresie krzywdy powódki świadczy nie tylko dokumentacja medyczna, ale i wynikające z opinii biegłych z zakresu neurologii oraz chirurgii i ortopedii wnioski.

Należy bowiem zwrócić uwagę na wnioski biegłego sądowego z zakresu chirurgii i ortopedii M. J., który stwierdził, że na skutek wypadku doszło u powódki do skręcenia kręgosłupa odcinka szyjnego z uszkodzeniem aparatu więzadłowo torebkowego, co spowodowało długotrwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 6 %. Biegły wskazał, iż uraz kręgów szyjnych wywołuje uciążliwe skutki w postaci dokuczliwych bólów głowy czy drętwienia kończyn, jak również ograniczenie ruchomości biernej i czynnej co może powodować w przyszłości pogłębienie się dolegliwości bólowych oraz zwiększoną podatność na zwyrodnienia.

Istotną dla ustalenia cierpień powódki była także opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii M. D., który stwierdził powikłanie doznanego urazu w postaci cech podrażnienia korzeni nerwów rdzeniowych szyjnych po stronie lewej i ustalenia długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 5%.

Zwrócić należy uwagę, że biegli sądowi wskazali, ze obrażenia doznane przez powódkę skutkują do chwili obecnej bólami i zawrotami głowy, bólami kręgosłupa szyjnego z ograniczeniem ruchomości biernej i czynnej, parastezjami kończyn górnych. Zatem mimo upływu czasu dolegliwości te nadal występują nasilając się przy zmianach pogodowych i nawet przy niewielkim wysiłku fizycznym. Ponadto dolegliwości bólowe i parastezje zmuszają powódkę do przyjmowania leków przeciwbólowych oraz w sposób zasadniczy utrudniają czynności życia codziennego i pracę zawodową. To skutkować musiało odpowiednim zadośćuczynieniem.

Te wszystkie okoliczności Sąd wziął pod rozwagę i uznał, że w okolicznościach niniejszej sprawy najwyższe dobro powódki – zdrowie – zostało w dużym zakresie naruszono i skutkowało wysoką krzywdą. Ponadto, prócz tych rozległych skutków zdrowotnych istotnym kryterium stanowił wiek powódki. Powódka w chwili wypadku była kobietą 39 – letnią, a więc w sile wieku, a doznany w wypadku uraz ograniczył m.in. możliwości wykonywania zajęć sportowych, wykonywania pracy zawodowej oraz doprowadzał do zmian w trybie życia powódki, przy czym podjęte przez powódkę leczenie i rehabilitacja nie doprowadziły do jej całkowitego wyleczenia. Tej okoliczności, w kontekście młodego wieku powódki i wynikającego z tego dyskomfortu i uciążliwości, jak choćby wykonywania pracy zawodowej, pozwany ubezpieczyciel zupełnie nie wziął pod uwagę. To również musiało znaleźć odpowiednie odzwierciedlenie w wysokości przyznanego zadośćuczynienia. W ocenie Sądu, zadośćuczynienie w łącznej wysokości 20 000 zł skompensuje doznane przez powódkę, a wyżej opisane cierpienia fizyczne i psychiczne, również te odczuwane w przyszłości.

Sad zasądził tez na rzecz powódki odszkodowanie z tytułu poniesionych kosztów leczenia w kwocie 790 zł, na które składały się koszty rehabilitacji 250 zł i 350 zł, co potwierdzają faktury VAT nr (...), koszty konsultacji neurologicznej 100 potwierdzony fakturą VAT nr (...)i 90 zł potwierdzony rachunkiem (...). Żądanie powódki znajduje podstawę w przepisie art.444§ 1 k.c. Twierdzenia strony pozwanej podnoszącej, ze powódka winna korzystać z usług medycznych w ramach ubezpieczenia społecznego są bezzasadne, ponieważ powódka ma prawo podejmować wszelkie środki, by ratować swe zdrowie, nie zaś oczekiwać w kilkumiesięcznych kolejkach do specjalisty lub na rehabilitację. Powszechnie wiadomo, że czas oczekiwania na rehabilitacje finansowaną z narodowego Funduszu Zdrowia, jak i do specjalistów, zwłaszcza neurologów jest długi z uwagi na limity. Powódka wykazała związek przyczynowy z podjętym leczeniem i rehabilitacją, co potwierdzili biegli sadowi w swoich opiniach. Z tego względu Sad uznał za zasadne stanowisko powódki i w całości zasądził żądane odszkodowanie.

Ostateczne żądanie odsetek powódka zgłosiła w piśmie procesowym z datą 15 stycznia 2015 r. Żądanie to Sąd uwzględnił na podstawie przepisu art. 481 § 1 k.c., w myśl którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Z tych względów Sąd zasądził odsetki ustawowe od dnia 20 maja 2013 r. od kwoty 8 000 zł tytułem zadośćuczynienia i kwoty 100 zł tytułem odszkodowania, bowiem w tym dniu upłynął termin miesięczny od zgłoszenia roszczenia stronie pozwanej. Odsetki od kwoty 5 000 zł zadośćuczynienia i kwoty 340 zł odszkodowania Sąd zasądził od dnia 28 sierpnia 2013 r., bowiem pismem z dnia 8 sierpnia 2013 r. powódka zmodyfikowała swoje żądanie, zatem stało się ono wymagalne najpóźniej z dniem 28 sierpnia 2013 r. Co do żądania odsetek od kwoty 340 zł od dnia 24 sierpnia 2013 r., to stwierdzić należy, że powódka nadając pismo z żądaniem w tym zakresie winna doliczyć 4 – 5 dni na doręczenie pisma stronie pozwanej przez pocztę oraz dzień do spełnienia świadczenia. Z tego względu zarówno co do kwoty 5 000 zł, jak i 340 zł Sad zasądził odsetki od dnia 28 sierpnia 2013 r., oddalając dalej idące żądanie zasądzenia wcześniejszych odsetek. Natomiast odsetki od kwoty 5 000 zł zostały zasądzone od dnia 27 października 2014 r., a więc od daty rozszerzenia powództwa w tym zakresie i Sąd kierował się datą wpływu tego pisma do Sądu. Natomiast odsetki od kwoty odszkodowania 350 zł należało zasądzić zgodnie z żądaniem od dnia doręczenia pozwu stronie przeciwnej, tj. od 4 kwietnia 2014 r.

O kosztach procesu orzeczono na mocy art.100 k.p.c. stosunkowo je rozdzielając, ponieważ powódka wygrała proces w 76 %, zaś przegrała w 24 %. Koszty powódki to kwota 3 994 zł, na które składają się: opłata sądowa 440 zł, uiszczona zaliczka na biegłych 1 000 zł, która została w całości spożytkowana na wynagrodzenie biegłych sądowych, koszty zastępstwa procesowego 2 400 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł oraz koszty przejazdu pełnomocnika powódki na rozprawę w kwocie 137 zł. Sad uznał, że na 4 – krotny dojazd do Sądu Rejonowego w Kłodzku z W. zużyto 31,36 l paliwa (98 km x 4, przy średnim zużyciu 8 litrów na 100 km), natomiast średnia cena paliwa to 4,35 zł. Koszty strony pozwanej to 2 400 zł. Dokonując ich stosunkowego rozdzielenia, na rzecz powódki należało zasądzić kwotę 2 459 zł (3 994 zł x 76 % = 3 035 zł, 2 400 zł x 24 % = 576 zł, odejmując od kosztów powódki 3 035 zł koszty strony pozwanej 576 zł).

O brakujących kosztach sądowych w kwocie 1 106,16 zł (opłata sądowa od rozszerzonego powództwa 800 zł i 306,16 zł wynagrodzenie biegłych poniesione tymczasowo przez Skarb Państwa) orzeczono na podstawie art. 113 ust. 1 i 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych stosowanie do wyniku procesu nakazując uiścić stronie pozwanej w kwocie 840,68 zł (jako 76 % przegranej strony pozwanej), zaś z zasądzonego roszczenia w pkt I-ym należało ściągnąć 265,48 zł (jako 24 % przegranej powódki).